ஆத்மாவைத் தேடி ….1 மூன்றாம் பாகம்

ஆன்மிகத்தின் அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி....

1. நினைவில் நீந்திய நிலவு முகம்

தமயந்தியும் கிரிஜாவும் தங்கியிருந்த காபின் பகுதியிலிருந்து பார்ப்பதற்கு மாதுரி குடும்பம் தங்கியிருந்த காபின் கூப்பிடு தூரத்தில் இருப்பதாகப்பட்டாலும் சரிந்தும் நீண்டும் வளைந்தும் சென்ற ஐந்தாறு கொண்டை ஊசி வளைவுகளைத் தாண்டி மாதுரி குறிப்பிட்டிருந்த அவர்களின் காபினை அடைவதற்கு பத்து நிமிஷங்களுக்கு மேலாகி விட்டது.

தனது காரை ஓட்டிக் கொண்டு தமயந்தி முன்னால் செல்ல அவளைத் தொடர்ந்து பின்னால் தன் காரில் கிரிஜா வந்தாள். பாப்-டார்ட்டை கையில் பற்றிய படியே சிணுங்கிக் கொண்டு வந்த ரிஷிக்கு மணிவண்ணன் அவன் வயசுக்கேத்த ஏதோ விளையாட்டு காட்டிக் கொண்டு வந்தான்.

முன்னால் சென்ற தமயந்தியின் கார் வளைந்து திரும்பி அந்த காபினுக்கு வெளியே நீண்டிருந்த வெற்றுவெளியை அடையும் வரை தாமதித்து பின்னால் சென்று தன் காரையும் வளைத்துத் திருப்பி தமயந்தியின் காருக்கு பக்கத்தில் நிறைய இடம் விட்டு நிறுத்தினாள், கிரிஜா.

அதற்குள் மாதுரி தன் காபின் வாசலுக்கு வந்து வெளியே நின்று கொண்டு இவர்களைப் பார்த்து சிரித்தவாறு வரவேற்றாள். உள்ளே அவள் கணவன் நின்று கொண்டு, "வாங்க.. வாங்க.." என்று எல்லோரையும் அழைத்தான். பின்னால் மாதுரியின் அண்ணனும், பெரியப்பாவும் புன்முறுவலுடன் நின்று கொண்டிருந்தனர்.

வாசல் பக்க வளைவில் ஷூக்களை கழட்டி விட்டு எல்லோரும் உள்ளே நுழைந்தனர்.

இவர்கள் தங்கியிருக்கும் காபினை விட கொஞ்சம் பெரிதாக இந்தக் காபின் இருந்தது சாதாரணப் பார்வைக்கே தெரிந்தது. "பரவாயில்லையே! எங்களதை விட இந்தக் காபின் பெரிசு தான்!" என்றாள் தமயந்தி, மாதுரியை நெருங்கி.

"அப்படியா.." என்ற மாதுரி வியப்பு காட்ட அருகிலிருந்த சோபாக்களில் அமர்ந்தனர்.

"தமா! இங்கே பார். ஃபயர் பிளேஸ் கூட எவ்வளவு பெரிசா இருக்குன்னு!" என்று கிரிஜா வலது கோடிப் பக்கம் கைகாட்டினாள்.

"ஓ! ஒண்டர்புல்.. எம்மாம் பெரிசு!" என்று தமயந்தி வியந்து ஆமோதித்ததைக் கண்டு சிரித்து விட்டாள் மாதுரி. பெரியப்பா பக்கம் கைகாட்டி, "அப்பா கூட இப்படித்தான் அடிக்கடி 'எம்மாம் பெரிசு'ன்னு தான் சொல்லுவார். ஆரம்பத்திலே எனக்கு இந்த 'எம்மாம்' என்னன்னு புரியலே.. ஒரு நாளைக்கு அவர்கிட்டேயே கேட்டு விட்டேன். கை ரெண்டையும் அகல விரிச்சுக் காட்டி இம்மாம் பெரிசுன்னார். இந்த இம்மாமும் என்னன்னு தெரியலே. நீங்களே சொல்லுங்கள். 'எம்மாம்' என்னன்னு தெரிஞ்சாத் தானே இந்த 'இம்மாமும்' என்னன்னு தெரியும்!" என்று சொல்லி குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தாள்.

சொல்லி வைத்தாற் போல பெரியப்பாவையும் சேர்த்து அத்தனை பேரும் சிரித்தனர். சிரித்து விட்டு பெரியப்பா கேட்டார். "அம்மாடி! சும்மாக் காச்சும் தானே சொல்றே?" மறுபடியும் 'கொல்'லென்ற சிரிப்பு அந்த காபின் பூராவும் படந்தது.

"எதுகை, மோனை இதெல்லாம் எங்க பெரியப்பாவுக்கு அத்துப்படி. பேச ஆரம்பிச்சாலே சரளமா வரும். அதை கேட்டு ரசிக்கறத்துக்காகவே இப்படி ஏதாவது நாங்கள் கிளப்பி விடறதுண்டு.. எங்க பெரியப்பா பெரிய கவிஞராக்கும்!" என்று மாதுரி பெருமையோடு சொன்னாள்.

"அப்படிப் போடு! அவர் ஜிப்பா போட்டிட்டிருக்கறதைப் பார்த்து நான் அப்பவே நெனைச்சேன்.. எழுத்தாளர், கவிஞர் இப்படி ஏதாவது இருக்கும்னுட்டு.." என்று கண்ணைச் சிமிட்டிக் கொண்டு பிரகாஷ் சொன்னான்.

"அதெல்லாம் அந்தக் காலம்! இப்பெல்லாம் இவங்க ஃபேஷனே மாறிடுச்சு. தெரியுமிலே!" என்றான் குமார்.

"எழுத்தும் மாறிடிச்சுல்லே; அதனாலே ஃபேஷனும் மாறிடிச்சு" என்றார் பெரியப்பா கூர்மையாக.

"வாஸ்தவம் தான், நீங்க சொல்றது" என்று குமார் அவர் சொன்னதை ஆமோதித்தான். "ஒரு காலத்திலே தமிழ்லே கதை, கவிதைன்னு எதையும் விட்டு வைக்கலே நான். படிச்சிட்டுத்தான் மறுவேலைன்னு ஒரு கிரேஸ் இருந்தது. இப்போ அதெல்லாம் எங்கே போனதுன்னே தெரியலே; என்ன காரணம்னு எனக்கே சரியாத் தெரிலே. ஒரு ஈடுபாடோட கவனத்தைச் செலுத்திப் படிக்க முடிலே. அவ்வளவு தான் சொல்ல முடியும்" என்றான்.

"அமெரிக்காலே இருந்திண்டு தமிழ் இலக்கியம் பத்தி அதுவும் தமிழ்லேயே ஒரு இலக்கிய விவாதம் ஆரம்பிச்சிடுத்தே!" என்று ஆச்சரியப்பட்டாள் கிரிஜா.

"அந்தந்த நேரத்லே அதைஅதைப் பேசிடணும். கிடைச்ச சான்ஸைவிடக்கூடாது. ஒரு இலக்கியவாதி பெரியப்பா இங்கே இருக்கறச்சே, இப்படிப் பேசற இந்த வாய்ப்பை நழுவ விடலாமா?.. அதான்" என்றான் குமார்.

"ஒரு சாப்பாட்டுப் பிரியன் நான் இங்கே இருக்கேன். என்னைத்தான் யாரும் கண்டுக்கக் காணோம்.." என்று பேச்சை திசைதிருப்பினான் மாதுரியின் அண்ணன்.

மாதுரியும், கிரிஜாவும் கிச்சன் அறைப் பக்கம் போய்விட்டு வந்தனர். ரிஷிக்கு கிரிஜா பாலை பாட்டிலில் ஊற்றிக் கொண்டு வந்தாள். மணிவண்ணன் தட்டு நிறைய தனக்குப் பிடித்த எதையோ வாங்கிக் கொண்டு பின்னால் வந்தான்.

"இதோ.. அபிடைட்டோட ஆரம்பிச்சிடலாம், அண்ணா" என்று வெவ்வேறு தட்டுகளில் சமோசா, கட்லெட் என்று அவள் கொண்டு வர, அவள் அண்ணன் நடுஹாலில் நீண்ட ஒரு டேபிளை நகர்த்த அதன் மேல் கொண்டு வந்தவைகளை வைத்தாள் மாதுரி. தொட்டுக் கொள்ள சட்னி, தக்காளி சாஸ், வெங்காயப் பச்சடி எல்லாம் தனித் தனியாக. ஸ்பூன்கள், ப்ளேட்டுகள், கோக் பாட்டில்கள் எல்லாம் ரெடி.

"என்னங்க.. இந்தியாவிலே இருக்கிற மாதிரியே ஒரு சூழ்நிலையை உருவாக்கிட்டீங்க போலிருக்கு" என்று எழுந்து ப்ளேட்டையும் ஸ்பூனையும் பிரகாஷ் எடுத்துக் கொண்டான்.

"பச்சடிலே பாருங்க.. கொத்தமல்லியைக் கூட அரிஞ்சு போட்டிருக்கோம். கீழே இறங்கிப் போனா கான்டான்லே அத்தனையும் கிடைக்கிறது. சமோசா கூட நம்ம நாட்டு ஒரு பிரட் கடைலே ஆர்டர் கொடுத்து வாங்கினதுதான்" என்றாள் மாதுரி.

"இந்த சாப்பாட்டு விஷயம் மெயின். அது ஓக்கே ஆயிடுத்துன்னா எங்கே வேணா வேலை செஞ்சு பிழைப்பை ஓட்டலாம்.. என்ன சொல்றீங்க?" என்றான் சுரேஷ்.

"கரெக்ட்.. அதுனாலே தான் நாடாறு மாசம் காடாறு மாசம்ன்னு இருக்கற ஸ்நோவையும், கடும் வெயிலையும் ஒரு பொருட்டா நெனைக்கத் தோணலே. பழகிப் போயிடுத்துன்னா, அது கூட ரசிக்கிற மாதிரி தான் இருக்கு. ஆம் ஐ கரெக்ட்..?" என்றாள் தமயந்தி.

இத்தனையையும் ஒரு மெல்லிய புன்முறுவலுடன் ரசித்துக் கொண்டிருந்தார் பெரியப்பா. கரெக்ட் என்று பிறர் சொல்வதை ஆமோதித்து, தான் சொல்வது சரியா என்று பிறரிடம் சரிபார்த்துக் கொள்ளும் தமயந்தியின் அணுகுமுறை அவருக்குப் பிடித்திருந்தது.

"கரெக்ட், தமயந்தி.." என்று அவள் சொல்வதை ஆமோதித்த மாதுரிக்கு, தமா பேசும் முறை, பேசுகையில் கொஞ்சமே தலையைச் சாய்த்துப் பேசுகிற பழக்கம், அதே நேரத்தில் சொல்லி வைத்தாற் போல சிரிக்கும் கண்கள், வட்ட முகத்தில் தீர்க்கமான அந்த நெற்றி அமைப்பு, நெற்றி முகட்டுக்கு மேலே படிந்து வாரினாலும் நெளிநெளியாய் பளபளத்த கூந்தல் அழகு என்று எல்லாமே வெகு அருகில் பார்க்கும் பொழுது இத்தனை நேரம் தெரியாத ஒன்று தெரிந்து சடாரென்று பொறி தட்டிய மாதிரி தன் உயிரில் கலந்த ஒருவரின் முக அமைப்பை அவள் நினைவுக்குக் கொண்டு வந்தது.

அது சின்ன வயசில் தன் பிஞ்சுக் கரங்களால் அவள் தடவிப் பார்த்த வட்ட முகம். அம்புலி காட்டி அமுதூட்டுகையில் அங்கே பார்க்காமல் கையைக் காற்றில் அளைந்து அளைந்து அவள் ஆசையுடன் தொட்டுப் பார்த்த முகம். சின்ன வயசில் விளையாட்டுத்தனமாய் கழுத்தைச் சுற்றிக் கொண்டு தொங்குகையில், 'வலிக்கறதுடி..' என்று சிணுங்கிய முகம், துள்ளித் திரிந்த அவளது பருவ வயதில் அவளைத் தோழியாய் பார்த்துப் பதைபதைத்த முகம்-- அந்த பெற்ற தாயின் முகச்சாயலைப் போலவே இருந்த இன்னொருவரின் முகத்தை வெகு நெருக்கத்தில் பார்த்த சந்தோஷத்தில் மாதுரியின் மனம் குதி போட்டது.

(இன்னும் வரும்)