பார்வை (பகுதி-15)

                    அத்தியாயம்--15

'நடந்தைவைகள் என்றும் நடந்தைவைகள் தாம்; நடக்கப் போவனவற்றின் நன்மை கருதியாவது நடந்தவைகளில் ஏதாவது குறைபாடுகள் இருந்தால், அவற்றைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாமல், நடக்கப் போகின்றவற்றை நல்லவையாக்குவ தில் கவனத்தைச் செலுத்த வேண்டும்' என்று நான் அடிக்கடி நினைத்துக் கொள்வதுண்டு.

என் தம்பி விஸ்வநாதன் ஜனக்தேவி மீது மூர்த்தண்யத்தோடு காதல் கொண்டு அவர்களுக்குள் திருமணம் முடிந்த விவரங்களைச் சொன்ன அன்று வெகு அமைதியாக நான் அடிக்கடி நினைத்துக் கொள்ளும் அந்தப் பொன்மொழியைத் தான் அப்பொழுதும் நினைத்துக் கொண்டேன்.

எந்த விஷயத்தையும் சாதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டு அடுத்து நடக்கப் போவதை அனுசரணையாக நடக்க வைத்தால் தான் எந்த ஒன்றையும் அடுத்த கட்டத்திற்கு உந்தித் தள்ளலாம் என்கிற உணர்வும் அப்பொழுது எனக்கு ஏற்பட்டது.

அந்தக் குழுவில் பியானோ வாசித்த ஐம்பது வயதுப் பெரியவர் ஒருவரின் பெண்ணாம் ஜனக்தேவி; பெரியவரிடம் விஸ்வநாதன் கொண்டிருந்த பரிவு, அவர் பெண்ணின் தனிமனித சுபாவங்களால் கவரப்பட்டு அவளிடம் காதலாக மலர்ந்திருக்கிறது. வேறு மாநில பழக்க வழக்கங்கள், வேற்று மொழி, வேறுபட்ட அணுகுமுறைகள் என்று எல்லாமே வேறாக இருக்க, மனம் மட்டும் வெவ்வேறாய் பிரிந்து போகாமல் ஒன்றுபட்டிருக்கிறது. சொல்லப்போனால், அந்த அத்தனை வேறுகளும் தான் வேற்றுமைகளில் ஒற்றுமையாய் இந்த இரண்டு பேரையும் ஒன்று படுத்தியிருப்பதாகத் தெரிந்து கொண்டேன்.

வாலிபமே தான் செய்வதெல்லாம் சரியென்று நினைக்கும் பருவம் தானே?.. விஸ்வநாதன் அந்தப் பெண் ஜனக்தேவியைத் திருமணம் செய்து கொண்ட பொழுது தனக்கிருந்த மனநிலையை அன்று அதைப்பற்றி சொல்கையில் மிகவும் நேர்மையாக எல்லாவற்றையும் என்னிடம் விவரித்தான்: "அண்ணா! நீங்களும் அண்ணியும் தான் என்னை வளர்த்தவர்கள். நீங்களிருவரும் தான் எனக்கிருக்கும் சொந்தங்கள் என்கிற ஆழ்ந்த உணர்வு என் மனசில் எப்பொழுதும் இருக்கிற மாதிரியே அப்பொழுதும் இருந்தது. அவர்களிடம் கூட அந்த சமயத்தில் அதைப் பற்றிச் சொன்னேன். எல்லோரையும் அழைத்துக் கொண்டு திருவையாறு வந்து அங்கு தான் திருமணத்தை உங்கள் ஆசியுடன் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்று ஆரம்ப காலங்களில் எண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். போகப்போக, இதுபற்றிய என் நினைப்பில் ஒரு மாறுதல் எனக்குத் தெரிந்தே ஏற்பட ஆரம்பித்தது. ஒருகால் இந்தத் திருமண ஏற்பாட்டை நீங்கள் அங்கீகரிக்கவில்லை என்றால், நான் ஜனக்தேவியை மறப்பதை விட, என்னையே நம்பியிருக்கும் அவள் நிலை மிகவும் பரிதாபத்திற்குரியதாகிவிடும் என்று பயந்தேன். அந்த பயம், நாளாக நாளாக என்னில் இறுகியது. 'முதலில் முடிவெடுத்ததை செயல்படுத்தி விடு; அப்புறம் பார்த்துக் கொள்ளலாம்' என்று ஆயிற்று. எங்கள் இருவருக்கும் திருமணமான இரண்டே மாதங்களில் அவள் அப்பா திடீரென்று பரவிய விஷ ஜூரத்தால் பாதிக்கப்பட்டு காலமானார். திக்கற்று நின்ற ஜனக்தேவியின் தாயாருக்கு அடைக்கலம் கொடுக்க வேண்டிய பொறுப்பும் கூடிய பொழுது இவர்களையெல்லாம் அழைத்துக் கொண்டு திருவையாறு வந்து உங்களிடம் நடந்தவற்றையெல்லாம் விவரிக்கும் திராணியே இல்லாது போயிற்று. அதனால் தான் அண்ணா, கூடப்பிறந்த நம் இருவரிடையே இத்தனைக் காலமும் இப்படியொரு பந்தமற்ற பள்ளம் விழுந்து விட்டதற்குக் காரணம். எங்களை நீங்கள் மன்னித்து ஆசிர்வதிக்க வேண்டும்!" என்று கலங்கினான்.

கைநீட்டி அவன் தோளில் கைவைத்து ஆறுதல் கூறினேன். "விஸ்வநாதா! மனித மனம் என்பது விசித்திரமானது. அது எந்த எந்த நேரத்தில் யார் யார் இடத்தில் எந்த மாதிரியான நினைப்பை விதைக்கும் என்று சொல்ல முடியாது. நீ சொல்வது சரிதான். ஒரு பத்து பன்னிரண்டு வருஷங்களுக்கு முன் இந்த விஷயத்தில் இப்பொழுதிருக்கிற முதிர்ச்சி எனக்கு அப்பொழுது இருந்திருக்குமா என்று தெரியவில்லை. எந்த ஒரு விஷயத்தைப் பற்றிய நமது கணிப்பும் அது நடப்பதற்கு முன்னாடி ஒன்று, நடந்த பின்னாடி ஒன்று என்று தான் இருக்கிறது. வாழ்க்கையை எதிர்கொள்வதில் நமக்கிருக்கும் பெரும் சிக்கல் இது. எந்த விஷயமும் நடப்பதற்கு முன்னாடி, நாம் நினைக்கிற மாதிரியே இது நடக்கும் என்று எண்ணுவதினால் தான் அதில் ஈடுபடுகிறோம். நடந்ததற்கு பின்னாடி, நம் எண்ணத்திற்கு மாறாக அது போனாலும் வேறு வழியின்றி அதற்கேற்றவாறு சரிபடுத்திக் கொண்டு வாழ முயற்சிக்கிறோம். ஏனென்றால், எல்லாம் கலந்தது தான் வாழ்க்கை. அதனால் நடந்த நன்மைகளுக்காக சந்தோஷப்படுவோம். இடையில் எத்தனை காலம் ஓடிப்போச்சு, பாத்தையா?.. சங்கரிக்கு இப்போ பதினாறு வயசாறதா?.. உனக்குக் கல்யாணமாகி ரெண்டு வருஷம் கழிச்சு அவ பிறந்ததா சொன்னே! அப்போ பதினெட்டு வருஷம். இந்த பதினெட்டு வருஷம் கழிச்சு பிரிஞ்சு போன நாம சந்திப்போம்ன்னு நெனைச்சுப் பார்த்திருப்போமா?.. அது நடந்திருக்கு; நடந்திருக்குன்னு ஒத்தை வார்த்தைலே சொல்லறதை விட 'அது எப்பொழுது நடக்க வேண்டியிருக்கோ, அப்போது நடந்திருக்கு'ன்னு சொல்றது பொருத்தமா இருக்கும்" என்று நான் சொன்ன போது, விஸ்வநாதன் மிகுந்த நன்றியுடன் என் இரு கரங்களையும் பற்றிக் கொண்டான்.

அவன் குரல் தழுதழுத்திருந்தது."அண்ணா! இதெல்லாம் அண்ணிக்கு எப்படியிருக்கும் என்று தெரியவில்லை.. நீங்கள் தான் எல்லாவற்றையும் அவர்களுக்கு எடுத்துச் சொல்ல வேண்டும்" என்று கேட்டுக் கொண்டான்.

"இத்தனையையும் என்னிடம் சொல்வதற்குப் பதில் உன் அண்ணியிடம் நீ சொல்லியிருந்தால், இத்தனை நேரம் அவ தான் உன் சார்பாக என்னிடம் பேசி என்னை சரிக்கட்டப் பார்த்திருப்பாள். அதனால் அந்தக் கவலை உனக்கு வேண்டாம். அப்புறம் என்ன ஆச்சு, உங்க இலட்சியமெல்லாம்?.. சிவநேசன் இப்போ எங்கே இருக்கிறார்?" என்றேன்.

"சிவநேசன் தீவிரமாக எங்களையெல்லாம் ஒன்று சேர்த்து, நிறையப் பயிற்சிகள் கொடுத்தார். அவர் முயற்சிகள் எதுவும் வீண் போகவில்லை. ஆறே மாசத்தில் எங்கள் வாசிப்பில் நாங்கள் வெகுவாகத் திறமை பெற்றோம். எங்கள் பயிற்சிகள் பற்றி பத்திரிகைகளில் எழுதினார்கள். யாரோ ஸ்பான்ஸர் பண்ணி 'மிஷினா, மனிதனா?' என்று ஒரு கருத்தரங்கு கூட நடந்தது. அந்தக் கருத்தரங்கின் சிறப்பு நிகழ்ச்சியாக, மிஷினை ஒரு பக்கம் இயக்கி, எங்கள் குழுவைச் சேர்ந்தவர்களை ஒவ்வொரு வாத்தியமாக இசைக்க வைத்து நடுவர் குழு ஒன்றை வைத்து அலசி ஆராய்ந்தார்கள். கடைசியில் அந்த எலக்ட்ரானிக் மிஷினை விட நாங்கள் வாசித்தது இலய சுத்தமாக நாத சுகமாக இருந்தது என்று நடுவர்கள் தீர்ப்பு வழங்கினார்கள். அன்று எங்கள் குழுவைச் சேர்ந்த நூற்று ஐம்பது பேர் அடைந்த மகிழ்ச்சி விவரிக்க முடியாத ஒன்று. வானத்தில் பறந்தோம் என்றே சொல்ல வேண்டும்.. ஆனால் அதையெல்லாம் இப்பொழுது நினைத்துப் பார்க்கையில் ஏதோ சேகரித்த விவரங்களைச் சொல்கிற மாதிரி இருக்கிறது.." என்று கைத்துப்போன குரலில் சொன்னான்.

ஏன் இவனுக்கு கைக்கெட்டிய இலட்சியத்தில் இவ்வளவு ஆயாசம் என்று எனக்குத் திகைப்பாக இருந்தது."அத்தனை பெருமையும் அந்த சிவநேசனுக்குப் போய்ச் சேர வேண்டும். சொன்ன சொல்லைக் காப்பாற்றி விட்டார் இல்லையா?" என்றேன்.

"இவ்வளவு காலம் கழித்து இந்த விஷயங்களைக் கேட்ட நீங்களே அப்படிச் சொல்லும் பொழுது, அதெல்லாம் நடந்த பொழுது அவரைப் பற்றி நாங்கள் எவ்வளவு பெருமைப் பட்டிருப்போம் என்பதை நினைத்தால் இப்பொழுது கூட எனக்கு நெஞ்செல்லாம் நிரம்பி வழிகிற மாதிரி இருக்கு, அண்ணா! அந்தக் கருத்தரங்கிலேயே அந்த இலட்சிய வெற்றியை நாங்கள் சிவநேசன் அவர்களுக்குக் காணிக்கையாக்கினோம். ஆனால், அவரோ அடக்கமாக அத்தனை சிறப்புகளையும் மறுத்து விட்டார்?"

"ஏன் என்னாச்சு?.. சிவநேசனுக்கு அந்த கருத்தரங்கு ஏற்பாடுகள் எதிலாவாது குறை இருந்ததா?" என்று ஆச்சரியத்தோடு கேட்டேன்.

"அதெல்லாம் இல்லை. நிகழ்ச்சி பூராவும் அவர் ரொம்ப சந்தோஷத்துடன் வெற்றிக் களிப்பில் தான் இருந்தார். ஆனால் இந்த வெற்றி தன்னால் இல்லை என்று ஆணித்தரமாக அவர் கருத்தரங்கிலேயே மறுத்துச் சொன்னது தான் அதிசயமாக இருந்தது.."

"அப்படி என்ன சொன்னார்?" என்று ஆவலோடு கேட்டேன்.

"சிவநேசன் என்ன சொன்னார் தெரியுமா?.. எல்லா வெற்றிகளுக்கும் காரணம், அந்தந்த நேரத்தில் அடுத்து நடக்கவிருப்பதற்கு கனிந்து வரும் சூழ்நிலைகளும், அந்தக் கனிதலில் என்ன நடக்க வேண்டுமோ அது நடப்பதும் தான்; நூறு டிகிரி வெப்பத்தில் கொதிக்கற நீர் ஆவியாகிற மாதிரியான ஒன்று இது" என்று தன் மேல் கவியும் பெருமையெல்லாம் புறந்தள்ளி ரொம்ப சாதாரணமாகச் சொன்னார். "அந்த எலக்ட்ரானிக் மெஷின் வந்ததும், இத்தனை நாள் வாத்தியக்கருவிகள் கொண்டு வாசித்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் மத்தியில் ஒரு ஆழ்ந்த சலனம் ஏற்பட்டது. இந்தக் கருத்தரங்குக்குத் தலைப்புக் கொடுத்திருக்கிறீர்களே, அதான் நிதர்சனமான உண்மை! 'மிஷினா, மனிதனா?' என்ற கேள்வி அத்தனை பேர் மனசையும் குடைந்தது தான் வெற்றிக்கான திறவுகோல். என் மனசிலும் இதே கேள்வி எழுந்த பொழுது, எல்லாரையும் ஒன்று சேர்க்கிற ஒரு ஏற்பாட்டைச் செய்தேன்; அதோடு என் வேலை முடிந்தது. நான் அந்தக் காரியத்தைச் செய்யவில்லை என்றால் இன்னொருத்தர் அதைச் செய்திருப்பார். அவ்வளவு தான். ஆக, எந்தப் பெருமையையும் என் மேல் கவிழ்த்து என்னை உங்கள் கூட்டத்திலிருந்து தனிமைபடுத்தி விடாதீர்கள்! நான் எந்த சக்திமானும் இல்லை; உங்களில் ஒருவன்' என்றார். இப்படி யாரால் சொல்ல முடியும், அண்ணா?.. அதான் சிவநேசன்" என்றான் தம்பி உணர்ச்சி வசப்பட்டு.

'யப்பா.. எப்படியெல்லாம் மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள்! இப்படிப்பட்டவர்கள் இருக்கையில் நாமெல்லாம் எம்மாத்திரம்?' என்று கொஞ்ச நேரம் எனக்கு பேச்சே வரவில்லை. என்னை சரிசெய்து கொண்டு, "இப்பொழுது சிவநேசன் எங்கே இருக்கிறார்?" என்று தம்பியிடம் கேட்டேன்.

"நாளாவட்டத்தில் இந்த எலக்ட்ரானிக் கருவிகளின் ஆக்கிரமிப்பு அதிகமானது. அவற்றின் வருகை, திரைப்பட இசை சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களில் பலவகைகளில் செளகரியத்தைக் கொடுத்தது.. அவற்றைக் கையாளத் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்பது அடிப்படை தகுதியானது. இத்தனை நாளும் வாத்தியங்களே கதி என்றிருந்தவர்கள் கூட, அந்த மிஷினைக் கையாளுவதில் தங்கள் திறமையைக் காட்டவேண்டும் என்று நினைக்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள். அந்த சமயங்களில் படத்துறையிலிருந்து சற்று ஒதுங்கி நான் பம்பாய் சங்கீத சபாக்களில் வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். எங்களுக்காக ரேடியோ ஸ்டேஷன் வாசல் கதவுகள் திறந்தே இருந்தன. அவர்கள் அந்த நேரத்தில் எங்களை ஆதரித்ததையும் இப்போ நன்றியோட நெனைச்சுப் பாக்கறேன்.." என்றான் விஸ்வநாதன்.

என்னால் சிவநேசனை மறக்க முடியாமலிருந்தது. சொல்லி வைத்தாற் போல தம்பியும் அதையே குறிப்பிட்டு, "சிவநேசனை தில்லி பல்கலைக் கழகத்தில் கூப்பிட்டு இசைத் துறையில் பேராசிரியர் வேலை கொடுத்தார்கள். அதற்கு பிறகு ரொம்ப காலம் நான் பம்பாயில் இல்லை. இரண்டே வருடங்களில் சென்னை வந்து விட்டேன். இங்கு வந்தவன், பண் ஆராய்சியில் ஈடுபட்டேன். அதையெல்லாம் பற்றி விவரமாக ஒருநாள் உங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும்.." என்று விஸ்வநாதன் என்னிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்த பொழுது, நாங்கள் இத்தனை நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்த மாடி அறையின் வெளிப்பக்கம் யாரோ வேகவேகமாக படியேறி வந்த அரவம் கேட்டது.

(இன்னும் வரும்)