பார்வை (பகுதி-38)

"சொல்லுங்க, உத்தமபுத்திரன்!"

உத்தம புத்திரன் தயங்கித் தயங்கித் தான் பேசினான்.  ஸ்பீக்கர் போன் நிலையில் ஃபோனை வைத்திருந்ததால், அவன் பேசியது அந்த ஹால் முழுக்கக் கேட்டது.

"ஸார்! நான் சொல்லியிருந்தேன்லே, அந்த டி.வி.புரோக்கிராமிற்காக ரிகார்டிங் வேலை ஏதோ காரணங்களினாலே தள்ளித் தள்ளிப் போர்றது.. முதல்லே டைரக்டர் ரெடியா இருந்தப்போ, டி.வி.காரங்களுக்கு இந்த மாதிரி புரோக்கிராம்லே ஒரு தயக்கம் இருந்தது. இப்போன்னா, டி.வி.காரங்க ஓ.கே. சொல்லிட்டாங்களாம்.  ஆனா, டைரக்டர் அவுட் டோர் ஷூட்டிங்குக்காக சுவிட்ஸர்லாந்த் போயிருக்கார்.  இரண்டு ஸாங்.  ரெண்டையும் முடிச்சிண்டு வர்றத்துக்கு ஒரு மாசத்துக்கு மேலே ஆகுமாம்."

"பரவாயில்லை, உத்தமபுத்திரன்.. டேக் இட் ஈஸி.."

"இல்லே, சார்! எனக்குத் தான் இதை உங்க கிட்டே சொல்றத்துக்குக் கூட கஷ்டமா இருக்கு.  அந்த டைரக்டர் தான் உங்க சப்ஜெக்ட்க்கு ஏத்தவர். ஒரு கமிட்மெண்ட்டோட எடுக்கக் கூடியவர்.  எந்தத் துறைலேயும் ஓபனிங் நன்னா இருந்தா அப்புறம் உங்களுக்கும் பிக் அப் ஆயிடும்ங்கறத்துக்காகத் தான் கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணலாம்ன்னு தோண்றது."

"அதான் சொன்னேனே, உத்தமபுத்திரன், பரவாயில்லேன்னு.. எனக்கும் வேறே சில கமிட்மெண்ட் இப்போ புதுசா வந்திருக்கு.  நடுவிலே இந்த விஷயத்தையும் கொஞ்சம் ஒத்திப் போடலாம்ன்னு நினைக்கிறேன். எதுக்கும் நீங்க எங்கிடே கன்ஃபர்ம் பண்ணிக்கிட்டு இது விஷயமா மேற்கொண்டு முயற்சி எடுக்கலாம். என்ன?"

"ஸாரி, ஸார்.  ஏதோ கோபத்லே இருக்காப்லே இருக்கு.."

"நோ..நோ.." என்று அவசரமாக அதை மறுத்தான் லஷ்மணன்."எல்லாம் நல்லதுக்காகத் தான்.  நேர்லே பாக்கும் பொழுது சொல்றேனே? இப்போ ஃபோனை வைச்சிடட்டுமா?"

"சரி. ஸார்.."என்று மறுமுனையில் பதில் வந்ததும், ஃபோனைத் துண்டித்தான் லஷ்மணன்.

புத்தக அலமாரி திறந்து இரண்டு மூன்று காமிக் புத்தகங்களை எடுத்து கெளதமிடம் எடுத்துத் தந்தாள் ஊர்மிளா.  மூலையில் போட்டிருந்த சோபாவில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டு அதைப் படிக்கத் தொடங்கினான் கெளதம்.

வந்து உட்கார்ந்ததும், "ஒண்ணுமில்லே. என் கதை ஒண்ணை சினிமாவா எடுக்கலாம்ன்னு ஒருத்தர் அபிப்ராயப்பட்டு ஆரம்ப வேலைலே இறங்கினார்.  அது சம்பந்தமா.." என்று லஷ்மணன் சொல்லும் பொழுதே, "நல்ல ஐடியா,சார்! எந்தக் கதைன்னு நான் தெரிஞ்சிக்கலாமா?" என்று ஆர்வத்துடன் கேட்டாள் வித்யா.

"அந்த ஐடியாவையே இப்போதைக்கு டிராப் பண்ணிடலாம்ன்னு இப்போ நினைக்கிறேன், வித்யா" என்று லஷ்மணன் சொன்ன போது, ஏன் இப்படிச் சொல்கிறார் என்று ஊர்மிளாவுக்கும் இருந்தது.

வித்யாவும் அதையேத் தான் கேட்டாள். "ஏன் சார்?.. முதல் முதல் வர்ற வாய்ப்பு.."

"அதனால் தான்.." என்றான் லஷ்மணன். "எப்பவும் முதல் அடியை தீர்மானமா எடுத்து வைக்கணும். அப்படி எடுத்து வைக்கறத்துக்கு முன்னாடி ஆயிரம் யோசனை இருக்கலாம். ஆனா, எடுத்து வைச்ச பிறகு ஏன் எடுத்து வைச்சோம்ன்னு ஆகிடக் கூடாதல்லவா?.. அதுக்காகத் தான்.  அதுவும் தவிர, இப்போ புதுசா நிறைய வேலை குவிஞ்சிருக்கில்லையா? இதிலே தீவிரமா கவனம் செலுத்தணும். அதனால் தான்" என்று அவன் சொன்ன போது, எழுத்தில் அவன் கொண்டிருந்த ஈடுபாடு ஊர்மிளாவுக்குப் பெருமையாக இருந்தது.  வித்யாவிற்கோ வலிய வந்த வாய்ப்பை நழுவ விடுகிற மனுஷனைப் புதுசாகப் பார்க்கிற பிரமிப்பு இருந்தது.  ரிஷியோ இதெல்லாம் எதிர்காலத்தில் தானும் கடைபிடிக்க வேண்டிய பாடம் போலும் என்கிற பாவனையில் லஷ்மணனின் உணர்வுகளை உன்னிப்பாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான்.

"அது என்னவோ தெரிலே, பத்திரிகைலே வந்த கதையெல்லாம் சினிமாக்கு லாயக்காத் தெரிலே..  ஆனா, டி.வி. சீரியல்களுக்குத் தான் பொருத்தமா இருக்கும்ன்னு எனக்கு அப்பப்போ தோணும்.  அப்படித் தோணிலாலும் அங்கேயும் படிச்சதைக் கெடுத்துத் தொலைச்சிடுவாங்களோன்னு பயமாவும் இருக்கும்" என்றாள் வித்யா.

"வித்யா! பேசாம நீங்களும் ஒரு எழுத்தாளரா ஆகியிருக்கலாம்.  நினைக்கறதை நன்னாத் தான் சொல்றீங்க.." என்று லேசான சிரிப்புடன் சொன்னாள் ஊர்மிளா. "கதை சொல்றதும் கேக்கறதும் உலகளாவிய பாரம்பரிய பழக்கம். படிச்சுத் தெரிஞ்சிக்கறது புஸ்தகம்ன்னா, பார்த்துத் தெரிஞ்சிக்கறது சினிமா,டிராமா, டி.வி. சீரியல் இதெல்லாம்.  தமிழ்நாட்டிலே வார, மாதப் பத்திரிகைங்க இல்லேனா, சிறுகதை, நாவல் இதெல்லாம் இவ்வளவு விரிவா ஜனங்கள் மத்திலே பழக்கப்பட்டிருக்காதுன்னு தாராளமாச் சொல்லலாம்.  இப்போ என்னன்னா சினிமாச் செய்திகள் முக்கியம் ஆகி, பத்திரிகைகளை ஆக்கிரமிச்சிண்டதும், கதையெல்லாம் டி.வி.பக்கம் போயிடுத்துன்னு நெனைக்கிறேன்"

"என்னுடைய கேள்வி என்னன்னா, பத்திரிகை--பதிப்பகம் இப்படித்தானே போகணும்?.. ஏன் அப்படிப் போகலேங்கறது தான்.." என்றாள் வித்யா

"படிச்சுத் தெரிஞ்சிக்கறதை விட பார்த்து, கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்கற பழக்கம் அதிகமாயிட்டதாலே இருக்கலாம்.." என்றான் ரிஷி.

"அப்படியும் சொல்ல முடியாது.." என்றாள் ஊர்மிளா. "பதிப்பகப் பிரசுரக் கதைகள்ன்னு எடுத்திண்டா சில எழுத்தாளர்கள் எழுதினதுன்னா அதுக்கு இருக்கற மவுசே தனின்னு தான் தோண்றது. அதுவும் பத்திரிகைலே பிரசுரமான கதை அதுன்னா 'டக்'குன்னு ஜனங்க வாங்கிடறாங்க.."

"உங்க அனுபவத்தில்லே சொல்கிறீங்க... நீங்களே சொல்லிட்டா சரிதான். அதான் முன்னே இருந்த மாதிரி இப்போலாம் பத்திரிகைகள் தான் கதைங்களுக்கு அவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுக்கறதில்லேன்னு ஆயிடுச்சே!  அப்போ எப்படி?" என்று அந்த 'எப்படி'யைக் கொஞ்சம் இழுத்தவாறே கேட்டாள் வித்யா.

"நீ கேக்கறதைப் பார்த்தா நிலமை இப்படியேப் போனா என்னத்தை எழுதி எந்த காலத்திலே நான் பிரபலமடையறதுங்கற கவலை உன்னை இப்பவே பிடிச்சிண்ட மாதிரி இருக்கே.."என்று சொன்ன ரிஷியால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை.. "நாம விரும்பியோ விரும்பாமலோ இங்கே அதான் நிலைமை.  பிரபல பத்திரிகை--வாசகர்--புத்தக விற்பனைன்னு ஒரு சங்கிலிப் பிணைப்பு ஃபார்ம் ஆயிடுது. சினிமா, ராசிபலன், ஜோதிடம், ஆன்மிகம், விளம்பரம் அத்தனைக்கும் இங்கே மார்க்கெட்டிங் சோர்ஸ் பத்திரிகை தான்.  ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு இன்ட்ரஸ்ட்டுன்னு அமோகமா இங்கே வியாபாரம் நடந்திண்டிருக்கு. தெரிஞ்சிக்கோ."

"இந்த நிலைமைலேயும் நாலு பத்திரிகைலே நாலு தொடர்கள் எழுதிண்டு வர்றேன், இல்லையா?..  அதுனாலே ஒரேடியா மனந்தளர்ந்திடக் கூடாது.  கதைகள் படிக்கறதுக்குன்னு ஒரு செக்ஷன் இருந்தா, எப்படியானும் அவங்க படிச்சிண்டே தான் இருப்பாங்க.. அவங்களுக்காக எழுதறத்துக்காக எழுத்தாளர்களும் இருந்திண்டு தான் இருப்பாங்க.." என்றான் லஷ்மணன்.  "ஆனா, ஒருவிதத்தில் பார்க்கப் போனா, பத்திரிகைப் படைப்புலகை பொறுத்த மட்டில் முன்னாடிலாம் இருந்ததுக்கு இப்போ இருக்கற நிலமை ஒரு ஷீண நிலைன்னு தான் சொல்லணும். இருந்தாலும் மனம் தளரக் கூடாது. வாசகர்கள் தான் ஆதாரம். அவங்க தான் எல்லாம்.  இந்த டிரண்ட் மாறும்ன்னு நினைக்கிறேன்" என்றான்.

"புத்தகத் திருவிழாக்குப் போனா மலைப்பா இருக்கு.  மலை மலையா புதுசு புதுசா புத்தகங்கள் குவிஞ்சிருக்கு. கதைகள் படிக்கணும்னா இனிமே நேரா பதிப்பக புத்தகங்கங்களையே வாங்கிப் படிக்க வேண்டியது தானா?" என்றாள் வித்யா.

"அப்படிப் போனாலும் பரவாயில்லைங்கலாம். மேல் நாட்டேலாம் கதை, கட்டுரை, கவிதை எல்லாமே புத்தக ரூபமெடுத்தாச்சு.  பருவ இதழ்களெல்லாம் செய்திகளை வைத்து செய்திகள் எழுதறதுக்காகத்தான்.       இங்கேயும் நாளாவட்டத்திலே அப்படித்தான் ஆகும் போலிருக்கு. ஆனா பத்திரிகைகளு க்கு இருக்கற வீச்சு பதிப்பகங்களுக்குக் கிடையாது.  அது வேறோர் தனி உலகம். அந்த உலகத்தின் அனுபவங்களும் அலாதியானது.  பலது அனுபவப்பட்டா தான் தெரிஞ்சிக்க முடியும். அதுலே ஒண்ணு தன் படைப்புகளை புத்தகமா பாக்கறதும்." என்றான் லஷ்மணன்.

"உங்களுக்கு ரொம்ப தைரியம் தான்.."என்றாள் வித்யா. "ஊர்மிளாவை பக்கத்திலே வைச்சிண்டே பதிப்பகங்களைப் பத்தி..."

"அவங்க பதிப்பகம் எல்லாத்திலே இருந்தும் வித்தியாசமானது. அங்கே பத்திரிகைலே எழுதியேயிராத எழுத்தாளருக்கு முன்னுரிமை கொடுத்து பதிப்பகச் செலவிலேயே அவங்களோட நூல்களைப் பதிப்பிக்க தயாரா இருக்காங்க.  ஆனா, என்ன புத்தகம்- யாருடையதுங்கறதை அவங்க தான் தீர்மானிப்பாங்க.. அவங்க கை மோதிரக் கை.  குட்டுப்பட நிறையப் பேர் காத்திருக்காங்க.." என்று லஷ்மணன் சொன்ன போது, சுலோச்சனா தன்னிடம் சொன்ன விஷயத்தைச் சொல்லிடலாமான்னு ஊர்மிளாவுக்கு திடீரென்று அந்த விஷயம் ஞாபகம் வந்தது.  இருந்தாலும், 'சுலோச்சனா தானே சொல்லியிருக்கிறாள்,  பதிப்பக உரிமையாளர்களிடமிருந்து தகவல் வந்தால் பிறகு லஷ்மணனிடம் சொல்லிக் கொள்ளலாம்' என்று பேசாமல் இருந்தாள்.

"இப்போல்லாம் பதிப்பகங்களிலேயும் கதைன்னா மூஞ்சியைத் திருப்பிக்கறாங்க..  அதெல்லாம் போகட்டும்.  பேசிண்டே போனா, ஒண்ணு நம்பிக்கை தளர்வு ஏற்படும், இல்லே தடம் புரண்ட ரயிலை மீண்டும் தண்டவாளத்திலே ஏத்த உத்வேகம் உண்டாகும்.  இந்த இரண்டு மாசமா ரெண்டாவது சொன்னதுக்குத் தான் என்ன செய்யலாம்ன்னு யோசிச்சிண்டு இருக்கேன்.." என்றான் லஷ்மணன்.

அந்த சமயத்தில், 'தமிழுக்கும் அமுதென்று பேர்' என்று சுசீலாவின் குரல் ரிங்டோனாய் மிழற்ற, சடாரென்று இடுப்புப் பட்டையிலிருந்து செல் போனை மீட்டெடுத்த ரிஷி, "ஒரு நிமிஷம்" என்று அவர்களிடம் அனுமதி வாங்கிக் கொண்டு ஜன்னல் பக்கம் போய் பேசிவிட்டு வந்தான்.

வந்ததும், "'மெஜாட்டியோ' கதைக்கு முதல் பாராட்டு.. அதான்.." என்றான்.  அவன் சொன்னதைக் கேட்டு வித்யாவிற்கு முகம் கொள்ளாத மகிழ்ச்சி.

"ஹை.. முதல் பாராட்டா?.. யாருகிட்டேயிருந்துங்க?" என்றாள் ஊர்மிளா.

"என் குளோஸ் ஃப்ரண்டுங்க.  சிறுபத்திரிகைங்கன்னா இவனுக்கு உயிர்! இவன் சொல்லித்தான் 'கணையாழி'ன்னு ஒரு பத்திரிகை இருக்கறதே எனக்குத் தெரியும்! சுந்தர சோழன்னு பேர்.  'தனிச் சுற்றுக்கு'ன்னு போட்டு நிறைய சிறுபத்திரிகைகள் இவனுக்கு வரும்.  அதிலேலாம் எழுதவும் செய்வான். இவன் கொடுத்து படிச்சதினாலே தான் சின்னச் சின்னப் பத்திரிகைகள் எத்தனை இருக்குன்னு அந்த இன்னொரு ஒரு உலகமும் எனக்குத் தெரிஞ்சது."

யோசனையுடன் "ரொம்ப நல்லது.." என்றான் லஷ்மணன். "ஸோ.. சிறுபத்திரிகை உலகத்திலேந்தும் பாராட்டு வந்திடுத்து, இல்லையா?.. அதான் வேணும். இதைத் தான் நான் எதிர்பார்த்தேன்! வெகுஜன பத்திரிகைலே எழுதறோம்ன்னு வெட்கப்படறதுக்கு ஒண்ணுமில்லே.  எழுத்தாளனுக்கு என்னைக்குமே முதல் முக்கியம், என்ன எழுதறோம்ங்கறது. அந்த விழிப்புணர்வு! அதான் முக்கியம். அந்த முக்கியத்தை ஒட்டியே அடுத்த முக்கியம்,  அவன் முக்கியமா கருதி எழுதற அந்த எழுத்து எத்தனை பேருக்குப் போய்ச் சேர்றதுங்கறது.  எழுதறதுங்கறதே, அதுக்காகத் தான் இல்லையா?" என்றவன், தீவிர சிந்தனையுடன், "'இன்பத் தமிழ் நல்ல புகழ் மிக்கப் புலவர்க்கு வேல்'ன்னு அந்த பாரதிதாசன் பாட்டிலே ஒரு வரி வருமில்லையா?.. அதான் நம்ம எல்லா முயற்சிக்கும் ஆதாரம்! இந்த சுந்தர சோழனும் எழுதுவார் இல்லையா? நீங்க என்ன செய்றீங்கன்னா..  இந்த சுந்தர சோழன்,  அப்புறம் இந்த சுந்தர சோழன் போன்றவர்களை எனக்கு நீங்க அறிமுகப்படுத்தணுமே, ரிஷி!" என்றான்.

"தாராளமா.." என்று ரிஷி சொன்னவுடனேயே, "என்னது?.. எந்த காலத்லே இருக்கோம்னே தெரியலையே! அபராஜிதன், சுந்தர சோழன்னு ஒரே மன்னர்கள் சூழ இருக்கறாப்பலேனா இருக்கு!.." என்று வித்யா சிரித்த போது, "இனிமே ரிஷிகள்லாம் வரிசையா அறிமுகமாவாங்களோ, என்னவோ தெரிலே!" என்று சிரிக்காமல் சொன்னாள் ஊர்மிளா.


(இன்னும் வரும்)