பார்வை (பகுதி-42)

அலுவலகத்திற்குள் நுழையும் பொழுதே இன்றைய காலை வருகையைப் பகிர்ந்து கொள்வதற்கு கிருஷ்ணவேணி இல்லாதது ஊர்மிளாவிற்கு என்னவோ போலிருந்தது.  நுழைவாயில் முன்பக்கம் இல்லையென்றால் இன்னும் அலுவலகத்திற்கு வேணி வரவில்லை என்று அர்த்தம். 'என்ன காரணமோ தெரியலையே, ஏதானும் உடம்பு சரியில்லையோ, என்னவோ' என்று ஊர்மிளாவுக்கு கவலையாக இருந்தது.

கைப்பையை லாக்கரில் வைத்து விட்டு வாஷ் பேஸின் பக்கம் வரும் பொழுது, பார்ஸல் செக்ஷன் ஜோதி தட்டுப்பட்டாள்.  வேணி குடியிருக்கும் பகுதியில் தான் ஜோதியும் இருக்கிறாள்.  அலுவலகம் முடிந்து போகையில் தினமும் பஸ்ஸூக்காக ஜோதியுடன் தான் வேணி சேர்ந்து போவாள்.  இதை பலதடவை ஊர்மிளா பார்த்திருப்பதால் "ஜோதி! வேணி இன்னும் வரலையா?" என்று கேட்டாள்.

"அது தெரியாதா, அக்கா?" என்று ஜோதி ஆரம்பித்தாள். ஊர்மிளாவும் அவள் என்ன சொல்லப் போகிறாளோ என்கிற கவலையில் கலவரமானாள்.

"வேணிக்கு ஒரு அக்கா இருக்கில்லையா?  லச்சுமின்னு பேரு. அதை பொண் பாக்க வர்றாங்க.. அதான் வேணியும் லீவு போட்டிருச்சு.."

"காலைலே நல்ல சமாச்சாரம் தான் சொல்றே.." என்று ஊர்மிளா லேசாகச் சிரித்து தன் மகிழ்ச்சியைக் காட்டிக் கொண்டாள்.

"லச்சுமி நம்ம வேணியை விட லட்சணமா இருக்கும்க்கா.  இதை விட அது நல்ல டிரஸ்ஸெல்லாம் போட்டுக்கும். பாக்க வர்ற பையனுக்கு லக்கு தான்.  கொத்திக்கிட்டு போய்டுவான்லே!"

ஜோதி சொன்ன இந்த விஷயம் ஊர்மிளாவுக்கு இன்னும் கொஞ்ச நிம்மதியைக் கொடுத்தது.  சாதாரணமா சினிமாக்கள்லேலாம் வர்ற மாதிரி அக்காவை விட தங்கை அழகாயிருக்க, அக்காவைப் பெண் பார்க்க வருகிறவர்கள் பார்வை தங்கை மேல் என்று அக்கா திருமணம் தள்ளிப் போர்ற கதையா இருக்காம...

அவள் தன் கேபினுக்குள் போய் உட்காருவதற்கும் சுந்தரவதனன் அந்தப் பக்கம் வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது. வழக்கமாக வேகமாகத் தான் அவர் நடப்பார் என்றாலும் இன்றைய நடை வேகம் அவர் வேகமாக வந்தது அவளைத் தேடித் தான் என்பது போலிருந்தது.

"உக்காருங்க, ஸார்.." என்று எழுந்திருந்து பின்னால் கிடந்த நாற்காலியை கொஞ்சம் முன்னால் இழுத்துப் போட்டாள்.

"தலைக்கு மேலே வேலை கிடக்கு.. உக்காரக்கூட நேரமில்லை" என்று சொல்லிக்கொண்டே உட்கார்ந்தார். "ரொம்ப தேங்க்ஸ், ஊர்மிளா.. நான் என் நன்றியைச் சொன்னேன்னு லஷ்மணன் கிட்டே சொல்லு.." என்றவர் கண் கண்ணாடியை எடுத்து துடைத்துப் போட்டுக் கொண்டார்.

"ரிஷி சொன்னான்.  அவனைப் பாக்க நீங்க மாம்பலத்துக்கும், உங்களைப் பாக்க அவா ரெண்டு பேரும் அடையாறுக்கும் வந்திட்டுப் போனாங்களாமே!   லஷ்மணன் செஞ்ச உதவி தான் கரெக்ட்! புஸ்தகமெல்லாம் போடறதை விட இது தெளஸண்ட் டைம்ஸ் பெட்டர்! கைதூக்கி விட்டுட்டீங்க.. இனிமே அவன் தான் பாத்துக்கணும். வால் போஸ்டர்ல்லாம் பாத்து மனசெல்லாம் நெறம்பி வழிஞ்சது..  இந்த அதிர்ஷ்டம் யாருக்குக் கிடைக்கும்ன்னு சொல்லு.  ரொம்ப தேங்க்ஸ்மா.." என்று சொல்லிக் கொண்டே வந்தவர் குரல் தழுதழுத்தது.

சுந்தரவதனன் அப்பொழுதிருந்த நிலையில் அவரது நெகிழ்ச்சி அவருக்குள்ளேயே கரைந்து போகட்டும் என்கிற எண்ணத்தில் அவர் சொல்லவந்ததைச் சொல்லட்டும் என்று ஊர்மிளா பேசாமலிருந்தாள்.

'தலைக்கு மேலே வேலை கிடப்பதை' மறுபடியும் ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டு சுந்தரவதனன் தொடர்ந்தார். "என் கூடப்பிறந்தவா நாலு பேர். அதிலே ரிஷி அம்மா தான் ஒரே ஒரு பெண் குழந்தை.  எங்களுக்கெல்லாம் ஒரே தங்கைங்கறதாலே எங்க நாலு பேருக்கும் அவள் மேலே அப்படி ஒரு ஒட்டுதல்.  அப்பா போயிட்ட பின்னாடி நாலு பேரும் சேந்து ஜாம்ஜாம்ன்னு அவ கல்யாணத்தை நடத்தி வைச்சோம்.  அவளுக்கு ரிஷி தான் தலைச்சன். அவா என்னவோ நிகமாந்தகன், வேதாந்தம்ன்னு நிறைய பேரை சஜஸ்ட் பண்ணினா..  கடைசிலே நான் வைச்ச ரிஷிங்கற பேர் தான் கூப்பிடற பேரா ஆச்சு..  நான் வைச்சேன்னு ஒசத்திக்காகச் சொல்லலே.  பேர்ன்னா எப்பவும் சின்னதா இருக்கணும். அதான் பல நேரத்லே செளகர்யம்.  ரிஷிக்கு அடுத்தவ தான் ஹேமா. அதுவும் நான் வைச்ச பேர் தான்.  இப்போ செளகரியமா நியூஜெர்ஸிலே இருக்கா.  ஒரே குழந்தை.  பெண் குழந்தை. 'மாமா, நீங்க தான் ஹேமா குழந்தைக்கு நன்னா ஒரு பேரு செலக்ட் பண்ணிக் கொடுக்கணும்'ன்னான் ரிஷி. ஸ்ரீதேவின்னு வைடான்னேன்.  இன்னிக்கு அதுக்கு நாலு வயசாகறது. அவ்வளவு தூரம் போவானேன்?.. ரிஷி பையனுக்கு பாரு, அவாளே கெளதம்ன்னு ஷார்ட்டா வைச்சுட்டா."

"அதுமட்டுமில்லே.  ரிஷி கூட தன்னோட புனைப்பெயரை விஜின்னு ஷார்ட்டாத் தானே வைச்சிண்டிருக்கார்."

"கரெக்ட். ஆனா,  இப்போலாம் ரொம்பப் பேர் தன்னோட பேரோட ஊர் பேரையும் சேத்து வைச்சுக்கறா.  உலகமே குறுகிப் போயிருக்கறச்சே, குட்டியூண்டு ஊர் பேர் பெரிசாப் போயிடுத்துப் பாருன்னு நெனைச்சிப்பேன். ஜலகண்டாபுரம் சந்திரமெளலீஸ்வரன் நாராயணஸ்வாமிங்கற தன்னோட பேரை பாங்க் அப்ளிகேஷன் கட்டத்துக்குள்ளே போட்டு ரொப்பறத்துக்குள்ளே ஒருத்தர் பட்ட சிரமம் ஞாபகத்துக்கு வர்றது..  ஜே.ஸிங்கறது இன்ஷியல். நாராயண ஸ்வாமி தான் அவரோட பேர்.  நாரா.. வரை வந்தவுடனேயே கட்டம் முடிஞ்சி போயிடுத்து..  ரொம்ப நெருக்கமா வேறே அந்தக் கட்டங்களைப் பிரிண்ட் பண்ணியிருந்தாங்களா?    'நாரா..'க்குத் தொடர்ச்சியா கீழே கூட எழுத இடமில்லாம இருந்தது.   என்ன செய்வார் பாவம்! கடைசிலே என்ன செஞ்சார்ன்னா.." என்றவர், ஒருதடவை அவர் காபின் இருந்த திசைப்பக்கம் பார்த்து விட்டு, "இருக்கற வேலைக்கு இன்னும் ரெண்டு மணி ஆபீஸ் நேரம் கூட இருந்தால் தேவலைன்னு தோண்றது..  எதுக்கு வந்தேனோ அதைச் சொல்லாம என்னன்னவோ சொல்லிண்டிருக்கேன் பாரு" என்று கண் கண்ணாடியைக் கழட்டி பஞ்சக்கச்ச நுனியெடுத்துத் துடைத்து போட்டுக் கொண்டார்.  "எல்.ஐ.சி.லே தான் ரிஷி வேலை செய்யறான். அது உனக்குத் தெரியுமோல்யோ?..  குடும்பத்தை செளகரியமா பாத்துக்கறதுக்கு நல்ல வேலை அவனுக்கு அமைஞ்சிருக்கிருக்குங்கறது வாஸ்தவம் தான்.  என்ன மாதிரி ஆளுங்களுக்கு வயத்துப் பாட்டுக்கு செய்யற வேலையே பிடிச்சுப் போய்ட்டது.  எல்லாருக்கும் அந்த மாதிரியே இருக்கும்ன்னு சொல்ல முடியாது, இல்லையா?.. வாழ்க்கைன்னா செய்ற வேலையோட எல்லாம் போய்டறதா, என்ன? மனசுக்கு பிடிச்சதுன்னு ஒண்ணு இருக்கும் இல்லையா?  அப்படித்தான் சின்ன வயசிலிருந்தே அவனுக்கு கதைப் புஸ்தகமெல்லாம் படிக்கறது, எழுதறங்கறதிலே ஒரு ஈடுபாடு!  எப்பவும் ஏதாவது கிறுக்கிண்டே இருப்பான்.  அவனுக்கு மனசுக்குப் பிடிச்சதிலே ஷைன் ஆறதுன்னும் ஒண்ணு இருக்கில்லையோ! எத்தனை பேருக்கு இதெல்லாம் கைக்கெட்டறது?.. உங்க புண்ணியத்லே அந்த பாக்கியம் அவனுக்குக் கிடைச்சிருக்கு. வளந்திட்டானே தவிர சூது வாது தெரியாது. லஷ்மணன் சார் கிட்டே சொல்லு.  அவர் அனுபவப்பட்டவர். இந்தத் தொழில்லே இருக்கற தப்பு ரைட்டைச் சொல்லி அவர் தான் அவனுக்கு வழிகாட்டணும்.. நான் சொன்னேன்னு சொல்றையா, குழந்தை?" என்றார்.

'இந்தத் தொழில்லே'ன்னு அவர் சொன்னது மனசிலே உறைத்து, "தொழிலா?.." என்று புருவத்தை உயர்த்தினாள் ஊர்மிளா. "எழுதறதைக் கூட தொழில்னா சொல்றீங்க?.."

"பின்னே? சொல்லப் போனா முதலீடு இல்லாத தொழில்ன்பேன். வேணும்னா அவங்களுக்கிருக்கற கற்பனா சக்தியை வேணா முதலீடாச் சொல்லலாம். என்ன சொல்றே?"

"சொல்லலாம் தான். ஆனா, காசு பணம் போட்டு முதலீடு செஞ்சாத் தானே தொழில்ன்னு சொல்லுவா..  இதிலே அந்த முதலீடு இல்லாததினாலே../"

"நீ சொல்றது டெக்னிக்லி கரெக்ட் தான்.  ஒத்துக்கறேன்.திருவல்லிக்கேணிலே நாங்க இருந்தப்போ நாலு வீடு தள்ளி செல்லப்பான்னு ஒருத்தர் இருந்தார்.  மதுரை பக்கத்துக்காரர்.  எழுத்தாளர்.  எழுத்தாளர்ன்னா, இப்பல்லாம் சொல்றோமே அந்த மாதிரி இல்லே;  லைப்லே எழுதறதைத் தவிர வேறே ஒண்ணு இருந்ததா அவருக்குத் தெரியாது.  போதாக்குறைக்கு 'எழுத்து'ன்னு ஒரு பத்திரிகை வேறே நடத்தினார்.  எப்படி?.. பெண்டாட்டி நகை நட்டடெல்லாம் அடகுவைச்சு, கைக்காசையெல்லாம் காலிபண்ணி அந்த 'எழுத்து' பத்திரிகையைக் கொண்டு வர்றது தான் அவரோட ஸ்மரணை ஆச்சு.   மாசாமாசம் பத்திரிகைகள்லாம் அச்சான ஜோர்லே அவரே சுமந்துண்டு போய் வித்துட்டு வருவார்.  காலேஜ் லைப்ரரி, பஜார்ல்லே இருக்கற கடை-கண்ணி, ரயில்வே ஸ்டேஷன் புஸ்தகக் கடைங்க, நெருங்கினவா, நண்பர்கள் கூட்டம்ன்னு எதையும் விட்டு வைக்கலே, அவர். பாவம், மனுஷன் என்ன செய்வார், ஏது செய்வார்ன்னு தெரியாது.  ஒவ்வொரு மாசமும் முதல் வாரத்துக்குள்ளே 'டாண்'ன்னு பத்திரிகை கைக்கு வந்திடும்.  அவருக்காகவே நானும், இன்னும் நாலைஞ்சு பேரும் லைப் சந்தா கட்டியிருந்தோம். மாசம் இருபது பத்திரிகையை விக்கறதை என் பொறுப்பா ஏத்திண்டு தெரிஞ்சவாளு க்கு டிஸ்ட்ரிப்யூட் பண்ணியிருக்கேன். எதுக்குச் சொல்ல வந்தேன்னா, அவாள்லாம் எழுதறதை தொழில்ன்னு நெனைச்சதில்லே.  ஏதோ எழுதறதுதான் பிறவி எடுத்த பெரும் பயன்'ங்கற மாதிரி..  அந்தக் காலம் மாதிரி இந்தக் காலமும் இல்லேன்னு வைச்சுக்கோ.  எதைச் செஞ்சாலும் அதுனாலே எனக்கு என்ன லாபம்ன்னு நெனைக்கற காலம் இது.  இதிலே சொல்றத்துக்கு ஒண்ணுமில்லே...  என்னைக்கு எழுதறவங்களே இந்த எழுதற காரியத்தையும் ஒரு தொழில்ன்னு நெனைச்சு எழுத ஆரம்பிச்சிட்டாங்களோ அன்னிக்கே இதுவும் ஒரு தொழிலாயிடுத்து.  'தொழில் இல்லே இது; அதைத் தாண்டின ஆத்மார்த்தமான ஒண்ணு இதுன்னு என்னதான் நீ சொன்னாலும் அவங்க அதை ஏத்துக்கத் தயாரில்லே.  சம்பாதிக்கக் கிடைச்ச காசு-பண சமாச்சாரமாத் தான் இதையும் பாக்கறாங்க..  எத்தனை புஸ்தகம் போட்டோம்; அதிலே என்ன வருமானம் வந்தது? தன்னோட புஸ்தகத்தை எப்படில்லாம் விற்பனைபடுத்த லாம், அதுக்கு யார் யாரை அணிசேத்திண்டு என்னலாம் பண்ணலாம்கற மாதிரி போயிடுத்து.  அதனாலே எனக்கு என்னவோ இதுவும் ஒரு தொழில்ன்னு தான் தோண்றது.. "

"நீங்க சொல்றதெல்லாம் சரிதான்.  புஸ்தகத்துக்கு விலை போடறச்சேயே அந்த புஸ்தகத்திலுள்ள உள்ளடக்கத்துக்கு ப்ளஸ் அந்த புஸ்தகத்தை புஸ்தகமா ஆக்கித்தர்றத்துக்கான செலவுத் தொகைன்னு ஆயிடுச்சு.  அந்த புஸ்தகத்தோட உள்ளடக்கம்ங்கறது அந்த எழுத்தாளரோட உழைப்புங்கறதாலே புஸ்தகத்தை வித்து வர்ற காசுலே அவருக்குப் போய்ச் சேர வேண்டியது சேரணும்ங்கறதை ஒப்புக்கறேன். இதெல்லாம் சரி தான்.  என்னோட கேள்வி என்னன்னா, ஒரு எழுத்தாளர் மனசிலே ஒரு விஷயத்தைப் பத்தி எழுதணுங்கற அர்ஜ் தோணி மனம் குவிஞ்சு அதை எழுதறச்சேயே இந்த காசுங்கற நினைப்பு வந்திடறதான்னு தான்.   அப்படின்னு இருந்தாத்தான் எழுதறதே காசுக்காகன்னு எடுத்துக்கலாம் இல்லையா?.."

"ஊர்மிளா! பேச்சு சுவாரஸ்யத்திலே ஒண்ணை நினைக்காமயே பேசிண்டு இருக்கோம், பாரு!  உங்க கணவரும் ஒரு பிரபல எழுத்தாளர். உங்களுக்கு எழுத்தாளர்களைப் பத்தி தெரியாதையா நான் சொல்லிடப் போறேன்?" என்று சுந்தரவதனம் கேட்ட போது ஊர்மிளாவால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை.

"அபராஜிதன் நிச்சயம் காசுக்காகவேன்னு எழுதறவர் இல்லை.  எழுதாம அவராலே இருக்க முடியாது; அதான் விஷயமே.  ஏன் இப்படி மாஞ்சு மாஞ்சு எழுதிறீங்கன்னு கேட்டா, 'எழுதற சுகத்துக்காக எழுதறேன்'பார்.  அவர் எழுதறத்தே பக்கத்திலே இருந்து பாக்கணுமே?.. மனசிலே அலை அலையா புரள்ற எண்ண வேகத்தை அப்படியே வரி வரியா எழுத்தாய் மாத்தி பேப்பர்லே உலா விடற மாதிரி இருக்கும்! அந்த நேரத்தில் முகத்தில் அலாதியான ஒரு களை வந்து அமர்ந்துக்கும். எழுதறத்துக்காக அஞ்சு இலக்கத்லே சம்பளம் வாங்கிண்டிருந்த வேலையை விட்டவர் அவர். அதனாலே தான் நான் நினைக்கறதை இவ்வளவு தீவிரமாகச் சொல்ல முடிந்தது" என்றாள் ஊர்மிளா.

"சாரி, ஊர்மிளா.." என்றார் சுந்தரவதனன்.  "எழுத்தாளர்கள் சம்பந்தப்பட்ட பதிப்பகத்திலே நாம வேலை செய்யறதாலே நமக்கிருக்கற அனுபவத்திலே என் மனசிலே தோணினதைச் சொல்லிட்டேன்.." என்றார்.

"பர்சனலாய் ஒண்ணுமில்லே, சார்! பொதுவாத் தானே நாம பேசினோம்.. அதனால் என்ன?" என்றாள் ஊர்மிளா.  ரிஷியைப் பத்தி சுந்தரவதனன் சொன்னது நினைவுக்கு வந்து, "ரிஷின்னா கொக்கான்னாம்! அவரோட அந்த 'பார்வை'' கதையைப் படிக்கறச்சேயே தெரிஞ்சி போயிடுத்து. அவருக்கு இருக்கற திறமைலே வெளுத்து கட்டப்போறார், பாருங்கோ!" என்று வெளிக்குச் சொன்னாளே தவிர உள்ளுக்குள்ளே அவளுக்கும் ரிஷியின் திடீர் வளர்ச்சியில் ஒரு கவலை இருக்கத்தான் செய்தது.   அதையே குறிப்பிட்டு நேற்று லஷ்மணன் சொன்னதும் நினைவுக்கு வந்தது. 'ஊர்மிளா! நானும் நெறைய உதாரணம் சொல்வேன்.  ஆரம்ப தீவிரம், நிறைய பப்ளிஷ் ஆகி கொஞ்சம் செட்டில் ஆனதும் காணாமப் போயிடும்.  'இருந்த சரக்கெல்லாம் காலியாடுத்து; இனிமே என்ன செய்வேன்'ங்கற மாதிரி ஒரு நிலைன்னு வைச்சிக்கோயேன்.  இந்த ரிஷி அப்படி ஆகாம இருக்கணும்.  அதான் என் ஆசை' என்று அவன் சொன்னதை நினைத்துக் கொண்டாள்.

சுந்தர வதனன் எழுந்து கொண்டார்.  "பிரஞ்சும், இங்கிலீஷும் செலக்ஷன் முடிஞ்சு மொழிபெயர்க்கறத்துக்குப் போயாச்சு இல்லையா?.. அடுத்தாப்லே மலையாளம்ன்னு சின்னவர் சொல்லியிருக்கார்.  நவநீத கிருஷ்ணன், கோயம்புத்தூர் பிரான்ச்சிலேந்து உதவிக்கு வர்றார். ஒருவாரம் தங்கியிருப்பார். அதற்குள்ளே அந்த வேலையை முடிக்கணும்..  வரேன்."

சுந்தரவதனன் சென்றபிறகு இன்றைக்கு முடிக்க வேண்டிய பாக்கியிருக்கும் வேலைகளில் கவனம் கொண்டாள் ஊர்மிளா.  சின்னவர் அப்ரூவலுக்குப் பிறகு அவள் தயார்ப் பண்ண வேண்டிய வேலைகள் என்று சில இருந்தன. அப்ரூவல் கட்டத்தில் சின்னவர் ரொம்பவும் யோசிப்பார்.  பாதிக்குப் பாதியை தாண்டிய லாபம் கிடைக்கும் வேலைகளில் தனிப்பட்ட அக்கறையைக் காட்டுவார் அவர்.  பெரியவர் அப்படியில்லை.  அவர் ஈடுபாடே தனி; தனி மட்டுமில்லை;  அவரைப் போன்ற மனிதர்களை இக்காலத்தில் பார்ப்பதே அபூர்வம்.  பணம் பெரிசு அல்ல; புதுபுதுசாக நிறைய பதிப்பகத் துறையில் செய்ய வேண்டும் என்று விரும்புவர் அவர்.  சங்க இலக்கியங்களை எளிய தமிழில் மக்களுக்கு கொண்டு போய்ச் சேர்க்க வேண்டுமென்று விரும்பி ஒரு பல்கலைக் கழக பேராசிரியரிடம் அந்தப் பணியை ஒப்படைத்த பொழுது, தமிழ்த் தாத்தா உ.வே. சாமிநாத ஐயரின் பதிப்புகளை பக்கத்தில் வைத்துக் கொண்டு அய்யரவர்களின் கருத்திற்கேற்ப எழுதுவதை சரிபார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று அதை தம் விருப்பமாகவே அந்தப் பேராசிரியரிடம் சொன்னார்.  சீவக சிந்தாமணியை மக்கள் பதிப்பாக வெளியிட்ட போதும் இதே விருப்பம் அவருக்கு இருந்தது.  சங்கஇலக்கியங்களைப் பதிப்பிக்கும் பொழுது இடது பக்கம் பாடலும், அரும்பத உரையும் வலது பக்கம் அந்தப் பாடலுக்காக உரையும், பாடிய புலவர் பற்றிய விவரங்களும் வர வேண்டும் என்று விரும்பினார்.  இதை சரிபார்க்கும் பணியை ஊர்மிளாவிடம் அவர் கொடுத்த பொழுது தான் அந்த சிரமம் அவளுக்குத் தெரிந்தது.    ஊர்மிளா சரிபார்த்ததைத் தாண்டி பெரியவர் வேறு இதே பணியைச் செய்த பொழுது, சில நேரங்களில் சங்க இலக்கியங்களுடனான தனது பரிச்சயங்கங்களைப் பற்றி அவளிடம் அவர் பகிர்ந்து கொண்ட பொழுது என்று-- அவர் மேல் அவளுக்கு தனி மதிப்பே உருவாயிற்று.   சங்க இலக்கியங்கள் பதிப்பில் இருந்த நேரத்தில் அவ்வப்போது வீட்டிலும் அவை பற்றியே லஷ்மணனிடம் அவள் பேசி விவாதித்த காலங்கள் மறக்க முடியாதவை..  சில நேரங்களில் லஷ்மணனின் பார்வை வேறு மாதிரி இருக்கும்.  பல நேரங்களில் அவன் கருத்தை மறுக்க முடியாது தவிப்பாள்.  அதையே அடுத்த நாள் பெரியவரிடம் சொல்லி விவாதிக்கும் பொழுது வேறொரு தெளிவு கிடைக்கும்.  பெரியவர், நிறைய தமிழறிஞர்களுடன், எழுத்தாளர்களுடன் பதிப்புத் துறையைத் தாண்டிய நட்பாக ஒரு உறவை வளர்த்துக் கொண்டவர். கருத்தரங்கங்கள் என்றால் அவருக்கு வெல்லக் கட்டி.  நிறைய தமிழ்க் கருத்தரங்களில் கலந்து கொள்வதை வழக்கமாகவே அவர் கொண்டிருந்தார்.  அதனால், சமூகத்தில் பதிந்திருந்த அவருக்கான பிம்பம், பதிப்பகத்திற்கும் ஒரு தனி மரியாதையைத் தேடித்தந்திருந்தது. அந்த மரியாதையும் பதிப்பகத்திற்கு ஒரு காவல் தெய்வம் மாதிரி அமைந்து அதைக் கட்டிக் காப்பாற்றுவதையும் சொல்லத்தான் வேண்டும்.

ஏதேதோ விட்டு விட்டான யோசனைகளுக்கிடையே வேலை பாட்டுக்க நடந்து கொண்டு தான் இருந்தது.  இன்றைக்கு அலுவலகம் முடிந்தவுடனேயே தி.நகர் போக வேண்டும் என்கிற நினைவும் ஊர்மிளாவுக்கு வந்தது. அஞ்சுக்கு கிளம்பினால் போக்குவரத்து நெரிசல் எப்படியிருந்தாலும் ஆறுக்குள் 'எழுத்துப்பட்டறை' அரங்கை அடைந்து விடலாம் என்று அவள் நினைத்த பொழுது, கேபின் தொலைபேசி கணகணத்தது.  எடுத்தாள்.

மறுபக்கத்தில் "அக்கா!.." என்று அழைக்கும் பொழுதே, கிருஷ்ணவேணி தான் என்று ஊர்மிளாவுக்குத் தெரிந்து விட்டது.


(இன்னும் வரும்)