அழகிய தமிழ் மொழி இது!...

பகுதி--11

புகார் காண்டத்தின் எட்டாம் பகுதியான வேனிற்காதை முழுக்க கோவலனைப் பிரிந்த மாதவியின் மனப்புழுக்கம் தான்.  யாழாலும், இசையாலும் அவள் காம தாபத்தைத் தணிக்க முடியவில்லை. தணிப்பதற்கு பதில் யாழும் இசையும் விரகதாபத்தை விசிறி விடவே செய்தன. மாதவி நிரம்ப யோசித்து கோவலனுக்கு ஒரு மடல் எழுதத் துணிகிறாள். தாழை மடல் தான் எழுது தாள்,  பித்திகை என்ற மலரின் அரும்பு எழுதுகோலாகிறது. சாதிலிங்கப் பூவின் குழம்பு எழுது மை என்று உபயோகமாகி மடல் தயாராகி விட்டது.   ‘

‘உயிரே! உயிரே... என் நிலை அறிவீரா.? உன்னோடு கலக்கத் துடிக்கிறேன். காம வேதனை கொடுந்தீயாய் என்னை வாட்டுகிறது. இளவேனிலோ அனுபவமில்லாத இளவரசனாகிப் போனான்.  திங்கள்ச் செல்வனும் சரியில்லை.. நீங்கள் வந்து தான் என் தாபத்தைத் தணிக்க வேண்டும்..’ என்ற அர்த்தத்தில் உணர்வு கொட்டும் மடல் தயாராகி விட்டது. தோழி வசந்தமாலையை  அழைத்து ‘என் தலைவனிடம் இதைக் கொண்டு போய்க்  கொடுத்து கையோடு அவரை  அழைத்து வருக” என்று அனுப்புகிறாள்.

கோவலனைத் தேடிப்போன வசந்தமாலைக்கு ஒருவழியாக கடைவீதியில் அவன் கிடைக்கிறான்.  வ.மாலை மடலைத் தந்ததும் அதில் என்ன எழுதப் பட்டிருக்கும் என்று கோவலனுக்குப் புரிந்து  போயிற்று. மடலைக் கையில் வாங்காமலேயே சீறுகிறான்: “ஆடல் மகளே ஆதலின் அவள் நடிப்பைக் கண்டு நான் மயங்கேன்” என்று மடலை வாங்க மறுத்து வசந்த மாலையை திருப்பி அனுப்புகிறான். ‘பாவம் மாதவி, கோவலனின் கோபம் கண்டு எப்படிக்  கலங்கப் போகிறாளோ’’ என்று பெரும் வருத்தத்தோடு வந்த வசந்தமாலை, திருப்பப்பட்ட மடலை மாதவியிடம்  தருகிறாள்.  ஆனால் மாதவியோ, ‘இன்று மாலை வராவிட்டாலும், நாளை காலை வருவார்’ என்று நம்பிக்கையோடு  சொல்கிறாள்.

இந்த இடத்தில் ஒன்றைக் குறிப்பிட வேண்டும்.  கோவலனுக்கும் மாதவிக்கும் ஏற்பட்ட சந்திப்பு ஓர் ஈர்ப்பாக இருவரிடமும் பலப்பட்ட்த்தற்காக காரணம் ரொம்பவும் நேர்த்தியானது.  அந்தக் கால கணிகையர் நாட்ட வழக்கப்படி என்ற மேம்போக்கான பார்வையைத் தாண்டியது இது. 

இருவருமே இளம் வயதினர். இந்த வயதில் இருவருமே இசைக்கலையில் மேம்பட்ட ஞானம் கொண்டவர்கள்.  அவர்களின் இசை ஞானத்தை நமக்குத் தெரியப்படுத்தவே அரங்கேற்றுக் காதை, அந்தி மாலைச் சிறப்புச்செய் காதை, இந்திரவிழ்வூரெடுத்த காதை, கடலாடு காதை, கானல்வரி, வேனிற்காதை என்று ஆறு காதைகளை அர்ப்பணம் செய்திருக்கிறார் அடிகளார்.. போதாக்குறைக்கு மாதவி ஆடற்கலையில் அதி அற்புதமான திறமை கொண்ட பெண்ணாய் திகழ்ந்தவள்.  சொல்லப் போனால் கடைவீதியில் மாதவிக்கு ஈடாக கோவலன் வாங்கிய ஆயிரத்து எண் கழஞ்சு மதிப்பிலான பச்சை மாலை அவள் சோழ மன்னனின் அவையில் பரிசாகப் பெற்றது தான். சோழமன்னனின் அவையில் அவளது ஆடற்கலையின் அரங்கேற்றமே நடந்த அளவுக்கு நாட்டியக் கலையில் தேர்ச்சி பெற்றவள் மாதவி..

ஆண்—பெண் உடல் ஈர்ப்பை தாண்டி இசைக்கலைஞன் கோவலனின் மனதை ஆரம்பத்தில் ஆக்கிரமித்தது மாதவியின் இந்த கலைத்திறமைகள் தாம். உடல் இச்சைக்காக மாதவியை கோவலன் விலைகொடுத்து வாங்கினான் என்று கொச்சையாகக் கொள்ளக்கூடாது.  சோழமன்னின் அரசவையில் போற்றப்பட்ட ஆடல் அணங்கு கடைவீதியில் விலை பேசப்பட்ட பொழுது, இசையில்  நாட்டமில்லாத வேறு எந்த வசதிபடைத்த குணக்கேடனுக்கும் இவள் உரிமையாகி விடக்கூடாது என்ற கலைஞான அக்கறையிலும் கோவலன் மாலையை வாங்கி அவளை  உரிமையாக்கிக் கொண்டிருக்கலாம்.  இரண்டு கலைஞர்களின் இசை மீதான ஈடுபாடு ஆண்-பெண் என்பதால் அதற்கேற்பவான ஈர்ப்பைக் கொண்டு அடுத்த கட்ட வளர்ச்சியை இயல்பாக்க் கொண்ட்து என்றே கொள்ள வேண்டும்.  .  

வேனிற்காதையில் மாதவி என்றால் அடுத்த கனாத்திறம் உரைத்த காதையில் கண்ணகி.  கோவலனைப் பிரிந்த அவள் வருத்தம் இந்தக் காதையில் உரைக்கப்படுகிறது. 

மாலை நேரத்துப் புகார் நகர்..   மலர் தூவி விளக்கேற்றி இறைவனை வழிப்படும் மகளிர் கூட்டத்தின் கலகலப்பில் களைகட்டுகிறது. தேவந்தி என்ற பெண் கண்ணகியின்  தோழி.. கோயிலுக்குச்  செல்லும் அவள் தன் கூட வர கண்ணகியையும் அழைக்கிறாள். தேவந்தி பற்றிய சுவாரஸ்யமான கதை ஒன்றை இந்த இடத்தில் சொல்கிறார் அடிகளார்.  மாலதி என்பவள் மாற்றாள் குழ்ந்தைக்கு பாலூட்டும் பொழுது அந்தக் குழந்தை விக்கி இறந்து விடுகிறது.  இப்படி அபவாதம் நேரிட்டு விட்டதே! மாற்றாளுக்கும் அவள் கணவனுக்கும் என்ன பதில் சொல்வேன் என்று அலமந்து போகிறாள் அந்த ஆரணங்கு. குழந்தையின் உயிர்ப்பிச்சை கேட்டு கோயில் கோயிலாக படி ஏறி இறங்குகிறாள்.

அன்றைய காலத்தில்  புகார் நகரில் இருந்த திருக்கோயில்களின் ஒரு  பெரிய பட்டியலே அடிகளார் மூலம் நமக்குத்  தெரிய வருகிறது.  என்னன்ன கோயில்கள்?.. தேவலோகத் தருவான கற்பக மரம் நிற்கும் கோயில், ஐராவதம் நிற்கும் கோயில், அழ்கான பலதேவர் கோயில், சூரிய தேவனின் கோயில், ஊர்க்காவல் தெய்வத்தின் கோயில், முருகன் கோயில், வச்சிரப்படை நிற்கும் கோயில், மாசாத்தன் கோயில், அருகன் கோயில், சந்திரன்  கோயில் என்று திசை தோறும் திசை தோறும் இருக்கும் கோயில்களைச் சொல்கிறார். ஒவ்வொரு கோயிலிலும் “தெய்வமே! என் துயர் துடையுங்களேன்..” என்று மாலதி வேண்டுகிறாள்.

கடைசியாக பிச்சாண்டர் கோயில் அடைகிறாள். பிச்சாண்டர் கோயிலில் அந்த  அதிசயம் நடந்தது.  மாலதி முன் ஒரு பெண் தோன்றி “அந்தக் குழந்தையை என்னிடம் தா!” என்று கேட்டு வாங்கிக் கொள்கிறாள். குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டவள் சக்கரவாளக் கோட்டமாகிய இடுகாடு நோக்கி விரைகிறாள். அப்பொழுது  தான் மாலதிக்கு தெரிகிறது, தன்னிடம் குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டவள் பெண்ணலல, பேய்—அதுவும் இடாகினிப் பேய் என்று தெரிகிறது. இடுகாடு அடைந்ததும் இடாகினிப்பேய் இருகரம் தூக்கி குழந்தையை வாயில் போட்டுக் கொண்டு விழுங்குகிறது., 

அந்தக் காட்சியைக் கண்ட மாலதி நடுங்கிப் போகிறாள்.  அந்த நேரத்து பாசாண்ட சாத்தன் என்னும் தெய்வம் அவள் முன் தோன்றுகிறது. “பயப்படாதே! நீ  செல்லும் வழியில் உன் கண் எதிரிலேயே குழந்தையைக் காண்பாய்!” என்று அருள்பாலிக்கிறது.  பாசாண்ட சாத்தன் சொன்னபடியே வழியில் ஒரு மரத்தடியில் மாலதி அந்தக் குழந்தையைக் காண்கிறாள். குழந்தையை வாரி எடுத்து மார்பில் அணைத்து பெற்றவர்களிடம்  சேர்ப்பிக்கிறாள்.

அந்த பாசாண்ட சாத்தன் தெய்வமே குழந்தையாக வந்தது என்று மாலதிக்குத்  தெரியாது.  பாசாண்ட சாத்தன் வளர்ந்து கல்விக் கேள்விகளில் சிறந்து விளங்குகிறான். மறைநூல் ஓதுகிறான். தேவந்தி என்ற பெண்ணை மணக்கிறான்.  இல்லற வாழ்க்கை இனிதே சென்று கொண்டிருக்க திடீரென்று ஒரு நாள் தேவந்தியிடம் தன் தெய்வத் தன்மையைச் சொல்லி, “இனி எம் கோயிலுக்கு வந்து எம்மைக் காண்பாயாக..” என்று  சொல்லி மறைகிறான்.

தேவந்தி மனம் தெளிகிறது.  கணவன் தீர்த்த யாத்திரை சென்றிருப்பதாக மனதில் கற்பிதம் கொண்டு அவன் நலமுடன் திரும்பி வருவதற்காக தினமும் பாசாண்ட சாத்தன் கோயிலுக்குச் சென்று வழிபடுவதை வழக்கமாக்கிக் கொள்கிறாள்.

தன்னைப் போலவேயான கணவனைப்  பிரிந்து வாழும் கண்ணகியின் துயரும் தேவந்தியைக்  கலக்குகிறது. ‘தோழியின் கணவனும் நலமே திரும்பி வர வேண்டும்’ என்று கண்ணகிக்காக தெய்வத்திடம் வேண்டி வழிபடுகிறாள். அந்த நம்பிக்கையில் ஒருநாள் கண்ணகியிடம், ‘கணவனின் பிரிவுத்  துயரம் நீங்கி உனக்கு நலமுண்டாகட்டும் என்று வாழ்த்துகிறாள். அதற்கு கண்ணகி, உன் வாழ்த்தின் பலனாய் என் கணவனைப்  பெறுவேன்.  இருந்தாலும் என் மனம் ஒருநிலையில் இல்லை.. நேற்று இரவு நான் கண்ட கனவு அச்சம் அளிப்பதாய் இருக்கிறது..” என்று தான் கண்ட கனவை தேவந்தியிடம் விவரிக்கிறாள்.

அப்படி என்ன கனவு தான் கண்ணகி கண்டாள்?.. கண்ணகியே தேவந்தியிடம் சொல்கிறாள் கேளுங்கள்:  “தேவந்தி! நேற்றிரவு என் கணவனைக் கனவில் கண்ட பாக்கியம் பெற்றேன்.  என் இருகை பற்றி அவர் அழைத்துப் போனார்.  இதற்கு முன் பார்த்திராத ஒரு புதிய நகரில் நாங்கள் நுழைந்தோம்.  அந்நகர மக்கள்  பொய்த்தேளை எங்கள் மீது தூக்கிப் போடுவது  போல பழிச்சொல்லை எங்கள் மேல் இட்டனர்.  கனவு என்று அறியவில்லை. நனவு  போலவே இருக்கிறது. என் கணவனுக்கு ஏதோ  தவறு நேரிட்ட உணர்வு என்னைப் பற்றிக் கொண்டது. அவ்வூர் அரசனிடம் போய் என் கணவன் குற்றமற்றவர் என்று வழக்குரைத்தேன். அந்த அரசனையும்  அந்த ஊரையும்  தீங்கு பற்றிக் கொண்டது. என்ன தீங்கு நேர்ந்தது என்று கூறக்கூடாது. அதனால் அந்தத் தீங்கை உன்னிடம் சொல்வதைத் தவிர்க்கிறேன். நான் பெற்ற தீவினையின் பலன் தான் அந்த தீங்கு போலும். அதற்குப் பிறகு எனது கரம் பற்றியவனுடன் நான் பெற்ற  நற்பேற்றை நான் சொன்னால் நீ  நகைப்பாய்!” என்கிறாள்.

கண்ணகியின் கனவைக் கேட்ட தேவந்தி,”கண்ணகி! உன் கணவன் உன்னை எக்காலத்தும் வெறுத்தானில்லை. உன் கணவன் பொருட்டு செய்ய வேண்டிய ஏதானும் நோன்பைச் செய்யத் தவறியிருப்பாய். அதனால் தானோ என்னவோ இத்துயரெல்லாம்... போகட்டும். புகார் நகர் தாண்டி நெய்தல் நிலச் சோலையிலே இருபொய்கைகள் உள்ளன.  சோமகுண்டம், அக்னி குண்டம் என்று அவற்றைச் சொல்வார்கள். அந்தப் பொய்கைகளில் மூழ்கி நீராடி காமக்கோட்டம் சென்று காமதேவனை தொழு! உன் துன்பம் போகும். உன் கணவரும் மீண்டு வருவார்!  நானும் வருகிறேன். நாம் இருவரும் சென்று அந்த குண்டங்களில் நீராடி பெற்ற துன்பம் நீங்கப் பெறுவோம்” என்றாள்.

அந்த சமயத்தில் வேண்டிய  வீட்டு  வேலைகளுக்குத் துணையாக இருக்கும் சிறு பெண்  ஒருத்தி அங்கு வந்து, “கடைவாயிலில் நம் காவலன் போலும்.. வந்துள்ளார்..” என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கையில் கோவலன் வீட்டின் உள்புறம் வந்து கண்ணகியின் பள்ளியறைக்குள் நுழைகிறான்.

பரபரப்புடன் அவன் பின் சென்ற கண்ணகியின் வாடிய மேனி கண்டு கோவலன் வாடிப்போனான்.  உள்ளம் நொருங்கிப் போனான். “வஞ்சம் பொதிந்த மாயத்தாளோடு கூடி ஆடிக்களித்த தீய ஒழுக்கத்தால் எல்லா செல்வத்தையும் தொலைத்தேன். இன்றைய வறுமை என்னை நாணச் செய்கிறது..” என்று வருத்தத்தில் நொந்து கொள்கிறான்.

கணவன் சொல் கேட்டு கண்ணகி,”வருந்தற்க...என் காற்சிலம்பு உள்ளது. கொள்மின்” என்கிறாள். கோவலனுக்கு தெளிவு பிறக்கிறது. “சேயிழையே கேள்..” என்று கிடைத்த தெம்பில் கண்ணகியிடம் சொல்கிறான்: “இந்தச் சிலம்பை முதலாகக் கொண்டு வணிகம் செய்து இழந்த பொருளை மீட்டெடுப்பேன்.  வணிகச் சிறப்பு கொண்ட மதுரை மாநகர் சென்றால் வழியுண்டு. நீயும் என்னுடன் புறப்படுக..” என்கிறான்.

எந்த வினைக்கும் அதன் விளைவான மறுவினை உண்டு.  அந்த மறுவினை தான் செய்த வினைக்கான வினைப்யன். அறிந்தோ அறியாமலோ கோவலன் செய்த வினை அதற்கான பயனை முடித்து வைக்க அவனைத் துரத்துகிறது. அந்தத் துரத்தலின் தூண்டுதலில் பொழுது புலர்வதற்கு முன் கோவலன் புகார் நகரம் நீங்கி மாடமதுரைக்குச் செல்லப் புறப்படுகிறான்.

ராமன் இருக்குமிடமே அயோத்தி என்ற வாக்கிற்கேற்ப  கண்ணகியும் அவனைத் தொடர்ந்து செல்கிறாள்..

கோவலன் செய்த தீவினை என்ன?.. காதல் மனைவி இருக்க கணிகையை நாடியது...  அல்லது அவன் கோவலனாகப் பிறந்ததே எந்தப் பிறப்பிலோ செய்த வினையின் பயனை அனுபவிப்பதற்காக இருக்கலாம் என்று மறுபிறவியில் நம்பிக்கை கொண்டோர் கொள்ளலாம். அவனின் வினைக்கான துன்பம் அவன் மனைவியையும் சேர்த்து விரட்டுவது தான் கணவன்—மனைவிக்கான உறவின் தாத்பரியம்.  இதுவே கண்ணகிக்கும் மாதவிக்குமான வித்தியாசமாகவும் போகிறது.. கண்ணகி தீவலம் வந்து அவனின் கரம் பிடித்தவள் ஆகையால் அவளுக்குத் தான் கணவனுடன் கலந்த நேரடியான அதிக பாதிப்பு. 

கண்ணகி தான் கண்ட தீக்கனவை தேவந்திக்கு உரைத்த இந்த கனாத்திறம் உரைத்த காதையிலேயே ஒரு உள் கதையாக மாலதியின் கதையையும், தேவந்தியின் கதையையும் நுழைத்திருக்கிறார் அடிகளார்.  இதனால் நாவலுக்கான செழுமை இன்னும் கூடிப்  போகிறது..

  

இந்த இடத்தில் ஜெயமோகன் சொன்ன நாவலுக்கான இலக்கணத்தை நினைவு கொள்வோம்.  கதைகளும் கதை  மாந்தர்களும் பெருகிப் பெருகிச் செல்லும் பிரவாகமாக நாவலில் இருக்க வேண்டும் என்ற சாத்தியப்பாடு இங்கு நிகழ்ந்திருக்கிறது.  கோவலன்—கண்ணகி—மாதவி என்று இவர்களைச் சுற்றியே கதை போகாமல் பல கதை மாந்தர்கள்,  சுற்றுப்பட்ட சிறுசிறு  கதைகள், அது சம்பந்தப்பட்ட செய்திகள் என்று கூடை முடைவது போல சிலப்பதிகார நாவலை முடைகிறார் இளங்கோ.

தேவந்தி கதை மாதிரி இன்னும் நிறைய நிறைய குறுங்கதைகள் இந்தக் காப்பியத்தில் நீங்கள் வாசிக்கக் காத்திருக்கின்றன.  ஒரு காப்பியத்தை வடிக்கும் போக்கில் இளங்கோ அடிகள் நேர்த்தியாக வெகு நுணுக்கமாக என்னவெல்லாம் நகாசு வேலைகளைச் செய்திருக்கிறார் என்று வரும் பகுதிகளை ரசிப்பதற்கு ஏதுவாக முன்கூட்டியே சொல்லப்பட்ட இந்த நாவல் வரையறைகள் உதவும்.

(தொடரும்)

படங்கள் உதவிய நண்பர்களுக்கு  நன்றி.