வசந்த கால நினைவலைகள்....

                                                        பகுதி--39  


'கல்கி' பத்திரிகையில்  குறிஞ்சி மலர் என்ற சமூக  நாவல்  வெளிவந்து  கொண்டிருந்த காலம் அது.   வித்தியாசமான எழுத்து  நடையில் இருந்த அந்த புதினத்தை மணிவண்ணன் என்பவர் எழுதி வருவதாகத் தெரிந்தது.  அந்த எழுத்தாளரைப் பாராட்டியும்,  சில குறைகளைச் சுட்டிக் காட்டியும்  அந்தப் புதினத்தை  விமரிசிக்கிற ரீதியில் மணிவண்ணன் என்ற பெயருக்கு கல்கி பத்திரிகை முகவரியிட்டு  அவ்வப்போது கடிதங்கள் எழுதி வந்தேன்.  தமிழ் பத்திரிகை உலகிலும் யார் இந்த மணிவண்ணன் என்ற கேள்வி  வாசகர் மனதில் எழுந்த நேரமும் அது தான்.  அந்த புதினம் அந்த பத்திரிகையில் நிறைவுறும் வரை மணிவண்ணன் யார் என்பதனை வெளிக்காட்டாமலேயே கல்கி பத்திரிகையும் அதன் விற்பனை யுக்தியாய் சமாளித்து வந்தது.

மணிவண்ணனின் அடுத்தத் தொடர்  வெளிவருகின்ற நேரத்தில் தான் மணிவண்ணன் என்கிற நா. பார்த்தசாரதி என்று பார்த்தசாரதி என்ற பெயர் கொண்ட எழுத்தாளரை அவர் புகைப்படம்  வெளியிட்டு தன் பத்திரிகையில் விளம்பரப்படுத்தியது 'கல்கி'.    நா. பார்த்தசாரதி தமிழ் எழுத்துலகிற்கு அறிமுகமான கதை இது தான்.

சில குறுநாவல்கள்,  சிறுகதைகள்  நா. பார்த்தசாரதியின் பெயரில் வெளிவந்த பொழுதும்  அவை பற்றிய எனது கருத்துக்களை நா.பா.விற்கு நான் கடிதம் மூலம் தவறாது தெரிவித்து வந்தேன்.   நா. பா. அவர்களுக்கு ஒரு நல்ல பழக்கம் இருந்தது.   தன்னிடம் தொடர்பு கொள்ளும் தன் வாசகர்களுக்கு உடனடியாக தன் கைப்பட கடிதம் எழுதும் பழக்கம்.   நா.பா.வின் கையெழுத்து முத்து முத்தாக கண்ணில் ஒற்றிக் கொள்கிற மாதிரி இருக்கும்.  வழவழப்பான வெள்ளை அட்டையில்,  பின் பக்கம் அவர் பொன்விலங்கு நாவலில் வரும் வாசகங்களான 'தூக்கமும் ஒரு  தற்காலிகமான சாவு தான்;  அதிலிருந்து  மறுபடி விழித்துக் கொள்ள முடிகிறது.  அதே போல சாவும்  ஒரு நிரந்தரமான தூக்கம் தான்.  ஆனால், அதிலிருந்து மறுபடியும் விழித்துக் கொள்ள முடிவதில்லை'  என்கிற வரிகள் கட்டம்  கட்டி அச்சிடப் பட்டிருக்கும்.   தன் அபிமான வாசகர்களின் பெயர் போட்டு அவர்கள் தனக்கு எழுதும் கடிதங்களும் அவற்றிற்கு தான் எழுதும் பதிலையும் சேர்த்து வைத்து தனி கோப்புகளாக  பராமரித்து வந்தார் அவர்.  இந்த அவரது வாசகர்களுடனான தொடர்பு பிற்காலத்தில் அவருக்கு மிகவும் பயன்பட்டது.

பாரதியார் ஆசிரியராக இருந்த மதுரை சேதுபதி உயர்நிலைப் பள்ளியில் தான் பார்த்தசாரதியும் ஆசிரியராக இருந்தார்.   பொன்விலங்கு கல்கியில் பிரசுரமான காலத்தில் கல்கி பத்திரிகைக்கு துணை ஆசிரியர் பொறுப்பில் இருந்தார்.  அந்த நேரத்தில் கல்கி பத்திரிகைக்கும் தனக்குமான சில உணர்வு பூர்வமான பாதிப்புகளை குறிப்பிட்டு எனக்குக் கடிதம் எழுதியிருந்தார்.  'என் மேஜை மேலிருந்த தொலைபேசித் தொடர்பைத் துண்டித்து விட்டார்கள், ஜீவி' என்று ஆற்றாமையுடன் அவர்   எனக்கெழுதிய கடிதத்திலிருந்த   வார்த்தைகள் இன்னும் நினைவில் நா.பா.வின் அழகான எழுத்து வடிவில் பதிந்திருக்கின்றன.    தனது ப்ரிய வாசகர்களுக்கும் தனக்கும் தனிப்பட்ட தான் சம்பந்தமான விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் அளவுக்கு அவர் மன விசாலமும் நெருக்கமும் இருந்தன என்பதற்காக இதைக் குறிப்பிட நேர்ந்தது.

அந்த நேரத்தில் எனக்கு வந்திருந்த அந்தக் கடிதமும் அப்படியான  ஒன்று தான்.  கல்கி பத்திரிகையிலிருந்து தான் விலகி வெளிவரப் போவதாகவும் ஒரு எழுத்தாளன் தன் கீர்த்தி பலத்தைச் சோதித்துக் கொள்ள வேண்டிய நிலையில் தான் இருப்பதாகவும் அதற்காகவே புதுப் பத்திரிகை ஒன்றைத் தொடங்கவிருப்பதாகவும் அது சம்பந்தமான மேற்கொண்டான செய்திகளை விரைவில் தங்களுக்குத் தெரிவிக்கிறேன்' என்று அந்தக் கடிதம் எனக்குச் சேதி சொன்னது.  தங்களைப் போல நண்பர்களின் அன்பு தான் தனக்கான பலத்தைக் கொடுக்கிறது என்றும் குறிப்பிட்டிருந்தார்.

அந்தக் கடித்ததின் அடுத்த முன்னேற்றமாக ஆரம்பிக்கப்பட்ட பத்திரிகை தான் 'தீபம்'.   புதுவையில் பிரபலமன மருந்துக் கடை ஒன்றின் உரிமையாளரின் புதல்வர் எங்கள் இலக்கிய அமைப்பின் தொடர்பிலிருந்தார்..  நா.பா.வின் மேல் தனிப்பட்ட பற்றும் அவருக்கு உண்டு.  அவரிடம் விஷயத்தைச் சொன்னேன்.   புதிதாக வெளிவரவிருக்கும் பத்திரிகைகக்கு  சில விளம்பரங்களை திரட்டிக் கொடுப்பதற்கான  ஆலோசனைகளை அவர் எனக்குச் சொல்லவும் செய்தார். செயல்படுத்தியும் காட்டினார்.  புதுவையில் கிட்டத்தட்ட 25-க்கு மேற்பட்ட சந்தாதாரர்களை நா.பா.வின் 'தீபம்' பத்திரிகைக்காகச் சேர்த்தோம்.  நா.பா.விற்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி.   அவரின் நட்பு மேலும் இறுகிய  காலம் அது.  நா.பா.விடம் இவ்வளவு நெருக்கம்  எனக்கிருந்தும் 'தீபம்' பத்திரிகை பிரசுரத்திற்காக எனது கதைகளில் ஒன்றைக் கூட அவருக்கு நான் அனுப்பி வைத்ததில்லை.  இதற்காகத் தான் அது என்கிற மாதிரியான  மலினப்படுத்தலாகி விடும் என்று ஒரு தயக்கம் அந்நாட்களில் என்னை ஆட்கொண்டிருந்தது.  ஆனால், பிற்காலத்தில் குமுதம் பத்திரிகையின் போக்குகளை விமர்சிக்கிற செயலாய் ஒரு கட்டுரை தீபம் பத்திரிகையில் வந்திருந்த பொழுது  அந்த  கட்டுரையின் வார்த்தைகளுக்கு எனது ஆழ்ந்த கண்டனங்களைத் தெரிவித்து நீண்ட கடிதம் ஒன்றை  நா.பா.க்கு தனிப்பட்ட முறையில் என்று அல்லாது  'ஆசிரியர், தீபம்'  என்று முகவரியிட்டு எழுதியிருந்தேன்.   என் கடிதம் கண்ட உடனே அதற்கான மறுமொழியையும்
நா.பா. கடிதமெழுதித்  தெரிவித்திருந்தார்.  அதைப் பற்றி பிறகு சொல்கிறேன்.


புதுவையிலிருந்த காலத்தில்  நான் அனுப்பும்  சிறுகதைகளை உடனுக்குடன் பிரசுரித்து  என் எழுத்துக்கு   மிகவும் ஆதரவளித்த பத்திரிகை  'காதல்'.  அதன் ஆசிரியர் அரு. இராமநாதன் அவர்களை நான் நேரில் சந்தித்ததிலை.  தொடர்ந்து  அந்தப் பத்திரிகையின் ஆஸ்தான எழுத்தாளராய் என்னை  நேசித்தார் அவர்..  காதல் பத்திரிகைக்கு  மாத முதல் வாரத்தில் நான் அனுப்பும் சிறுகதை அடுத்த மாத இதழிலேயே பிரசுரமாகிவிடும். ஒவ்வொரு தீபாவளித் திருநாளன்றும் 'வசந்த மலர்' என்ற பெயரில் காதல் பத்திரிகையின் தீபாவளி மலர் மலரும்  வழக்கமிருந்தது.   அந்த தீபாவளி அன்று 'பார்வதி அம்மாள் என் அம்மா'  என்ற எனது முதல்  குறுநாவல்  'காதல்' பத்திரிகையில் பிரசுரமாயிற்று.  இரண்டே குறுநாவல்கள்.   இன்னொன்றை  அமரர் ஜெகசிற்பியன் எழுதியிருந்தார்.

எங்கள் இலக்கிய அமைப்பின் சார்பாக  சிறுகதைத் தொகுப்பு ஒன்றை  வெளியிட்டோம்.  அந்நாட்களில் புதுவையின்  ஆளுனராக இருந்த        லெப்டினட் கவர்னர் சீலம் அவர்கள் அந்த சிறுகதைத் தொகுப்பை வெளியிட்டார்.   ஆளுனர் அவர்களிடமிருந்து  சிறுகதைத் தொகுப்பை நான்  பெறுகிற மாதிரி அந்நிகழ்வு  சம்பந்தப்பட்ட புகைப்படம் ஒன்று நெடுநாள் என்னிடம் இருந்தது.  இப்பொழுது தேடிப் பார்த்ததில் கிடைக்கவில்லை.  கிடைப்பின் வெளியிடுகிறேன்.

கண்ணதாசன் அவர்களை நான் நேரில் சந்தித்த முதல் நிகழ்வும் புதுவையில் தான்.  புதுவை கடற்கரை சாலையில். கவியரசர் கண்ணதாசன் கலந்து கொள்ளும் பொதுக்கூட்டம் ஏற்பாடாகியிருந்தது.  கவியரசரின் உரையைக் கேட்கச் சென்றிருந்தேன்.  அவருடன் எப்படியும் பேசிவிட வேண்டும் என்ற முடிவிலிருந்தேன்.    பொதுக்கூட்டங்கள் என்றால் அந்த நாட்களில் வழக்கமாக நான் எடுத்துச் செல்லும் ஆட்டோகிராப் குட்டிப் புத்தகமும்  கைவசமிருந்தது.


கண்ணதாசன் அவர் கார் கதவு திறந்து வெளிவந்த பொழுதே ஆட்டோகிராப் புத்தகத்துடன் நெருங்கிய என்னை பார்த்து விட்டார்..  அந்தக் காலத்தில் மனசுக்குப்  பிடித்தமான பிரபலமானவர்களிடம் ஆட்டோகிராப் புத்தகத்தில் கையெழுத்து வாங்குவது ஒரு பழக்கமாகவே இருந்தது.  தனக்கு பிடித்த பொன்மொழி மாதிரி ஏதாவது வரி எழுதிக் கையெழுத்திட்டுத் தருவார்கள்.

சட்டென்று கவிஞருக்கு மிகவும் அருகில் சென்றவுடன் அவரே என் கையிலிருந்த ஆட்டோகிராப்  புத்தகத்தை வாங்கிக் கொண்டார்., முதல் தடவையாக அவ்வளவு நெருக்கத்தில் கவியரசரைப் பார்க்கிறேன். என் சட்டைப் பையிலிருந்த பேனாவை எடுத்து அவரிடம் தந்தபடியே சொன்னேன்: "எல்லோருக்கும் தெரிந்த கண்ணதாசன்கள் இருவர்.  ஒருவர் அரசியல் கண்ணதாசன்; மற்றொருவர் இலக்கிய கண்ணதாசன்.  ஏனோ அரசியல் கண்ணதாசனை விட இலக்கிய கண்ணதாசனைத் தான் எனக்கு மிகவும்  பிடிக்கும்.  அதனால் இலக்கிய கண்ணதாசன் என்று கையெழுத்திட்டுத் தர வேண்டுகிறேன்.." மடமடவென்று மனசில் மனனம் செய்து வைத்திருந்ததை கொஞ்சம் கூடத் தயங்காமல் சொல்லி விட்டேன்.  என்ன சொல்லி விடுவாரோ என்று லேசான உதறலும் இருந்தது.

"அப்படியா?" என்று கண்ணதாசன்  புன்முறுவல் பூத்ததே அழகாக இருந்தது.  காரின் முன்பக்கம் நகர்ந்து கார் பானெட்டின் மீது ஆட்டோகிராப் புத்தகத்தை வைத்து  'இலக்கிய கண்ணதாசன்' என்று தெளிவாக எழுதி அதற்கு கீழே  கையெழுத்திட்டார்.     'இப்பொழுது திருப்தியா?'   என்கிற மாதிரி என்னைப் பார்த்தார்.    முகம் சுளிக்காமல் நான் விரும்பியதை அவர் நிறைவேற்றிக்  கொடுத்தது மனசுக்கு  சந்தோஷமாக இருந்தது.  என் தோளில்  லேசாகக் கைவைத்தபடி ஆட்டோகிராப் புத்தகத்தையும் பேனாவையும் என்னிடம் தந்தபடியே, "ஒண்ணு தெரியுமா? ரெண்டு கண்ணதாசன்களுமே பொய்" என்று அவர் புன்முறுவலுடன்  சொன்ன பொழுது திகைப்பாக  இருந்தது.

எனது அந்த 22 வயசில் தத்துவார்த்தமாக அவர் சொன்னது புரியாது பின் புரிபட்ட பொழுது இந்த நிகழ்வை நினைக்கும் பொழுதெல்லாம் அவரது வசீகரமான புன்முறுவல் தான்  நினைவுக்கு வரும்.

இந்த என் அனுபவத்தை குமுதம் பத்திரிகைக்கு குட்டி கட்டுரையாக்கி அவரது ஆட்டோகிராப் கையெழுத்து காகிதத்தை இணைத்து அனுப்பி வைத்திருந்தேன்.   அந்த வார குமுதம் இதழிலேயே அது பிரசுரமாகி விட்டது.

இந்த மாதிரி குமுதப் பிரசுரமான  ஆட்டோகிராப் நினைவுகள் நிறைய. இருந்தாலும் அதையெல்லாம் இப்பொழுது நினைத்துப் பார்க்கையில் இந்த மாதிரியான பிரசுரங்களில் ஒரு வருத்தமும் இப்பொழுது மேலோங்குகிறது.

ஜெராக்ஸ் மிஷின்கள் இல்லாத காலம் அது.  அதனால் பத்திரிகை காரியாலயங்களுக்கு ஒரிஜனல் தான் அனுப்பி வைக்க வேண்டும். அவர்கள் அதற்கு அச்சு வடிவம் கொடுத்தாலும் ஒரிஜனல் இல்லாதது இப்பொழுது நினைத்துப்  பார்க்கையில் ஒருவிதத்தில் இழப்பாகத் தான் தெரிகிறது.

(வளரும்)