அழகிய தமிழ் மொழி இது!...

பகுதி—13

“ஏரிக்கரையை ஒட்டி  இருக்கிற இடது புற வழியாகச் செல்வோம் என்று எண்ணினீர்கள் என்றால்—“ என்று கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு மாமுது  மறையோன் தொடர்ந்தார்.

கண்ணகி அவரையே ஆழ்ந்து பார்த்துக் கொண்டு இடது புற வழி எப்படி இருக்கும் என்று தெரிந்து கொள்வதில் ஆர்வமாக இருந்தாள்.

“இடது புற வழியாகச் சென்றால் நீண்ட வயல்களும், சோலைகளும் தாண்டித் தென்படும் காட்டுப்பகுதிக்குள் நுழைந்து மீண்டால் திருமாலிருஞ்சோலை மலைப்பகுதியை அடைவீர்கள்.  அந்த இடத்தில் பிலத்து வழி ஒன்று உண்டு. அந்தப் பிலத்தினுள்ளே மூன்று பொய்கைகளைக் காண்பீர்கள். புண்ணிய  சரவணம், பவகாரணி, இட்டசித்தி என்று பெயர் கொண்டவை அந்தப் பொய்கைகள். ஐந்திரம் என்னும் இலக்கண நூல் இந்திரனால் இயற்றப்பட்டது. புண்ணிய சரவணத்தில் நீராடினால் அந்த இலக்கண நூலைக் கற்ற ஞானம் உங்கள் வசப்படும்.  பவகரணிப் பொய்கையில் முக்கி எழுந்தால் முப்பிறவியையும் அறிந்து கொண்டவராவீர். மனத்தில் நினைப்பதை எல்லாம் அடைவதற்கு இட்ட சித்தி பொய்கை நீராடல் கைகொடுக்கும்.”

கோவலன் உன்னிப்பாக அந்த மாமுது மறையோன் சொல்வதையேக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். மறையோன்  தொடர்ந்து  சொல்லலானார் :”நீங்கள் அந்தப் பிலத்தினுள் நுழைய விரும்பினால்,  அம் மலையில் உறையும் திருமாலை வணங்கி, சிந்தையில் அவன் சேவடி வைத்து மும்முறை அந்த மலையை வலம் வந்தீர்களென்றால், நிலத்தைப் பிளந்து போனாற் போல பூமியை அறுத்துக் கொண்டு செல்லும் சிலம்பாற்றின் கரையிலே வேங்கை மரததடியில் கருங்கூந்தல் கொண்ட பெண்ணொருத்தியைப் பார்ப்பீர்கள். ‘என் பெயர் வரோத்தமை. நான் இந்த மலையில் வாழ்கிறேன். இப்பிறவிக்கு இன்பம் மற்றும் மறுபிறவிக்கு இன்பம் என்று இந்த இரண்டும் கருத்திலில்லாது செம்மையாய் வாழ்வது எப்படி?’ என்று அந்தப் பெண் உங்களிடம்  கேட்பாள்.  நீங்கள் ஏற்ற பதில் கூறுவீர்கள் என்றால் பிலத்தின் கதவுகளைத் திறந்து விடுவாள். அவள் சொல்லும் வழியில் நீங்கள் செல்லும்  பொழுது பல கதவுகள் தென்படும். இரட்டைக் கதவினை உடைய வாயிலில் அழகிய பெண்ணொருத்தி எதிர்ப்படுவாள். அவள் உங்களிடம் கேட்பாள்: ‘முடிவில்லா இன்பம் என்பது எதுவென்று எனக்குச் சொல்வீர்கள் என்றால் நீங்கள் விருப்பியவற்றை இங்குக் காணலாம்’ என்பாள். அவளே, ‘நீங்கள் என் கேள்விக்குப் பதில் சொல்லாவிட்டாலும் உங்களுக்கு எந்தத் துன்பமும் தர மாட்டேன். இந்த நெடுவழிக்கு அப்பால் கொண்டு போய் விட்டு விடுவேன்.  பொருத்தமான பதில் சொல்பவர்க்கு மூன்று பொய்கைகளின் கரைகளையும் காட்டுவேன்’ என்பாள்.”

தொடர்ந்து அந்த மாமுது மறையோன் சொல்லலானார்: “நமசிவாய என்னும் பெருமைவாய்ந்த ஐந்தெழுத்து மந்திரத்தையும்,, எட்டு எழுத்து மந்திரமான ‘ஓம் நமோ நாராயணாய’ என்பதனையும் மனம் ஒன்றி ஓதி விரும்பிய பொய்கையில் நீராடுவீர்கள் என்றால் பிறவியில் பெரும் பயன் பெருவீராவீர்   திருமாலின் அழகிய தாமரைத் திருவடிகளே உங்கள் நினைப்பாகட்டும்.  அவ்வாறு உள்ளம் உணர்ந்து உங்கள் உணர்வுகள் ஒன்றிப் போனால், திருமாலின் கருடன் பறக்கும் கொடி மரம் உங்கள் கண்ணுக்குப் புலப்படும்  அவரது மலர் போன்ற திருவடிகளை நெஞ்சில் ஏற்க,, பிறவிப்  பெரும் துயரம் பறந்தே போகும். அந்த பேரின்ப நிலையில் நீங்களும் மாமதுரை செல்லலாம்.. இந்தப் பிலத்தின் பெருமை இதுவேயாகும்!” என்றார்.

கவுந்தி அடிகள் அந்த மாமுது மறையோனைக் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்க, மறையோன் “வலப்பாதையும் வேண்டாம் இடப்பாதையும் வேண்டாம் என்றாலும் இன்னொரு வழிப்பாதையும் இருக்கிறது..”

என்றார்.  “இது இரண்டுமல்லாத இடைப்பட்ட பாதை.  வழி நெடுகிலும் மலர்ச் சோலைகள் இடையிட்ட  காடுகள். ஆனால் இந்த வழியில் காடுகளைத் தாண்டிச் செல்லும் பொழுது கானுறை தெய்வம் ஒன்று குறுக்கிடும். பயப்படும்படியாக அல்லாது இனிய தோற்றத்துடன் இருக்கும்.  துன்பமே செய்யாது.. தன்னைத் தாண்டிப் போவோரை மட்டும் அந்தத் தெய்வம் தடுக்கும். அதனிடமிருந்து தப்ப வேண்டும். அவ்வளவு தான்.  தப்பித்து விட்டால் சிறிது தூரத்தில் நான்  சொன்ன மூனறு வழிப்பாதைகளும்  இணையும் பெருவழிப்பாதை ஒன்று வரும்.  நீண்ட அந்த வழி மாமதுரைக்கு உங்களை இட்டுச் செல்லும்.  நீங்கள் இனிதே சென்று வருவீர்களாக. நான் நீள் நிலத்தை தன் திருவடிகளால் அளந்த நெடுமுடி அண்ணல் தாள் தொழும் தொண்டன். நான் என்  வழியில் செல்கிறேன்..” என்று மறியோன் சொல்கையில் கவுந்தி அடிகள் குறுக்கிட்டார்.

“நலம்புரி கொள்கை கொண்ட நான்மறையோரே! எங்களுக்குப் பிலம் புக வேண்டிய நிலை இல்லாது உளது.  புண்ணிய சரவணத்தில் மூழ்கி நீராடவும் வேண்டாம். இறந்த பிறப்பில் எய்தியதெல்லாம் பிறந்த பிறப்பில் தான் பார்க்கிறோமே! அதனாலும் பவகாரணியில் அமிழ்ந்து நீராடவும் வேண்டாம். வாய்மையில் வழுவாது மன்னுயிர் பேணுபவர்க்கு அடைய முடியாத எதுவும் இவ்வுலகில் உண்டோ?.. அதனால் இட்ட சித்தியிலும் நீராட வேண்டோம். நீங்கள் விரும்பும் திருமால் திருவடித் தொழச் செல்வீராக! நாங்களும் எங்கள் வழி மதுரை செல்கிறோம்..” என்று நளினமாக மறையோனிடம் விடை பெற்றார்.

இதையெல்லாம் மேலோட்டமாக வாசித்து வருபவருக்கு மனிதப் பிறப்புகளீன்  தொடர்ச்சிகள் பற்றி ஞானம் கொண்ட  இருவர் தம்தம் நம்பிக்கைகளை பரிமாறிக் கொள்வது போலத் தோன்றும். ஒரு  காப்பியத்தையோ நாவலையோ வாசித்துக் கொண்டு வரும்  பொழுது அதன் இடையிடையே கதையோட்டத்தை விட்டு விலகி பேசப்படும் செய்திகள்  கூட அந்தக் காப்பியத்தின் கதை அமைப்புக்குத் தொடர்பு கொண்ம்டதாய் இருக்க வேண்டுமென்பது மரபு.  அதாவது ஒரு நாவலின் ஓட்டத்தின் குறுக்கே கூட அந்த நாவலுக்குத் தொடர்பில்லாத விஷயங்களை சொல்லிச் செல்லலாகாது என்பதை சிறந்த நாவலாசிரியர்கள் அறிந்தே இருப்பார்கள். இளங்கோ அடிகளாரும் ஒரு நாவலுக்கான  இந்த விதியில் கண்ணும் கருத்துமாக இருக்கிறார்.

இந்த சிலப்பதிகார காப்பியத் தேரின் அச்சு தான் என்ன?.. ஒரு  மனிதன் தன் பிறப்பில் செய்யும் கர்மாக்களும் அந்தக் கர்மாக்களுக்கான வினைகளும் எப்படித் தொடர்பு கொண்டிருக்கின்றன என்பதை விளக்குவது தான் இந்த சிலப்பதிக்காரத் தேரை உருட்டும் அச்சுப் பகுதி... நமக்குச் சுலபமாக அர்த்தம்  கொள்ள வேண்டிச் சொல்ல வேண்டுமெனில்  பிறவி எடுத்த மனிதனின் அன்றாடச் செயல்பாடுகளும் அவற்றிற்கான வினைகளும். அவன் அறிந்தோ அறியாமலோ அவனைத் தொடர்கின்றன. செய்யும் செயல்களுக்கான பிரதிபலன் தான் அவனுக்கு வாய்க்கக்கூடிய நல்லதுக்கும் கெட்டதற்கும் காரணமாக இருக்கிறது என்பதை நிலைநாட்டுவதற்கு எழுதப் பட்ட காப்பியமே சிலப்பதிகாரம்.  ஒவ்வொரு பிறவியிலும் மனிதப் பிறவி செய்யும் காரியங்களின் நன்மைகள், அல்லது தீமைகள் பிறவி தோறும் தொடர்ந்து வருகிறது.  இதைத் தான் ஊழ்வினை உறுத்து வந்து ஊட்டும் என்று பிரகடனப்படுத்துகிறார் இளங்கோ அடிகளார்..

அந்த மாமுது மறையோன் மூன்று பொய்கைகளில் நீராடுவதைப் பற்றிச் சொல்லும் பொழுது பவகரணி பொய்கையில் முங்கி எழுந்தால் முப்பிறவி பற்றியும் அறிந்து கொண்டவராவீர் என்று சொல்கிறார். முப்பிறவி பற்றி அறிந்து கொண்டால் என்னவாகும்?.. ஒருவருக்கு அவரது நிம்மதியே தொலைந்து போகலாம்.. பொதுவாக எல்லோருக்குமே கடந்த காலம், பற்றி அறிவது வீயப்பாக இருக்கலாம். நிகழ்காலம் பற்றி அறிவது இனி  நிகழப்போவதற்கு நம்மை சீர் படுத்திக் கொள்ள உதவலாம்.  எதிர்காலத்தைப் பற்றி அறிவதோ நிகழ்காலத்தின் செயல்பாட்டை அறிந்த வகையில் அதைத் திருத்திக் கொண்டு நேர்படுத்திக் கொள்ள உதவலாம்.  இப்படி முக்காலத்தையும் அறிவதன் அடிப்படையில் குறைந்தபட்சம் எதிர்காலத்து நிம்மதி அவரவர் கைவசப்படுவதாக அர்த்தப்படுத்திக்  கொள்ளலாம்.

இதற்குத் தான் கவுந்தி அடிகளார் ஒரே தீர்வாகச் சொல்லி விடுகிறார்.  வாய்மையில் வழுவாது மன்னுயிர் பேணுவோருக்கு அடைய முடியாதது எதுவும் இல்லை என்று ஒரே  தீர்ப்பாகச் சொல்லி விடுகிறார். நிகழ்காலத்தை நன்கு அமைத்துக் கொண்டால் எதிரிகாலத்தில் எந்த்த் துன்பமும் அண்டாது என்பது அவரது உறுதியான நம்பிக்கையாக வெளிப்படுகிறது.  ஒருவிதத்தில் பார்க்கப் போனால் ‘இப்பிறவி இன்பத்தையும் மறுபிறவிக்கான இன்பத்தையும் கருத்தில் கொள்ளாது செம்மையாய் வாழ்வது எப்படி?’ என்று அந்தப் பெண் வரோத்துமை கேட்ட கேள்விக்கான பதில் இது என்று சொல்லலாம்.  இந்தப் பதிலை வரோத்துமையிடம் சொல்லியிருந்தால் பிலத்தின் கதவுகளும் திறந்திருக்கலாம்.

பின்னால் வரும் கதைப் போக்கை அறிந்தவர்களுக்கு, அல்லது பின்னால் வரும் கதையின் நிகழ்வுகளை அறியும் நேரத்து இந்தப் பதிலைச் சொல்லி கோவலனாவது பவகாரணிப் பொய்கையில்  நீராடியிருக்கலாமோ என்று நப்பாசை ஏற்படுகிறது. நீராடியிருந்தால் பின்னால் நடந்து விட்டவைகளை தவிர்த்திருக்கலாமோ என்று கூடத் தோன்றுகிறது. 'கடைசியில் அவன் ஊழ்வினையே வெற்றி கொண்டது; அவனை பவகரணிப் பொய்கையில் நீராட விடாமலும் தடுத்த்து' என்று வாழ்க்கை பூராவும் தொடர்ந்து வரும் இந்த ஊழ்வினைத் திருவிளையாடல்களைப் பற்றி அறிந்தோர்களும் சொல்ல்லாம்.

ஒட்டக்கூத்தன் பாட்டுக்கு ரெட்டைத் தாழ்ப்பாள் என்பதும் இதுவே தான்!..