அழகிய தமிழ் மொழி இது!...

பகுதி--20


திருமணத்திற்கு முன்னர் ‘இதனை அடக்கியவரையே மாலையிட்டு மணப்போம்’  என்று கன்னியர் காளைகளை வளர்ப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தனர்.

மொத்தம் ஏழு காளைகள்.  அதற்கேற்ப ஏழு கன்னியர்.  அவர்களுக்கான இயற்பெயர் இருப்பினும் இந்த குரவைக் கூத்திற்காக மாதுரி  அவர்களுக்கு வேறு பெயர்கள் இட்டாள்.  குரல்,  துத்தம், கைக்கிளை, உழை, இளி, விளரி, தாரம் என்ற பெயர்களை அவர்களுக்கு  சூட்டினாள்.  பின் ‘குரல்’ என்று  பெயர் கொண்டவளை மாயவன் என்றும் ‘இனி’ என்று பெயர் கொண்டவள் பலராமன் என்றும் ‘துத்த’ என்றவள் நப்பின்னையாகவும் கொண்டனர்.  மாயவன் என்று பெயரிட்டவளை அடுத்து  நப்பின்னையும் தாரமும் நின்றனர்.  கைக்கிளையை நப்பின்னைக்கு இடப்பக்கத்தே நிறுதினாள்.  தாரத்திற்கு  வலப்புறத்தே விளரியை நிறுத்தினாள்.   விளரிக்கும், உழைக்கும் அடுத்து பலராமன்.

அழகிய துளசி மாலையை எடுத்து நப்பின்னை மாயவனின் கழுத்தில் சூட்டினாள்.   உடனே கூத்து நூலில் சொல்லியிருக்கிறபடி  குரவைக் கூத்து  ஆரம்ப அசைவுகளுடன்  தொடங்கியது.

வட்டமாகக் கைகோர்த்து ஆடுவதற்கு ஏற்ப அவர்கள் நின்றதும், மாயவனாக குறிக்கப்பட்டவள், 'இனி' இடத்து நின்றவளைப் பார்த்து, “கொல்லைப்புனத்தில் குருத்து ஒசித்த மாயவனை முல்லையாகிய இனிய பண்ணில் பாடுவோம், வாருங்கள்!’ என்று மற்றவர்களையும் அழைத்தாள்.  ‘குரல்’ தானத்தில் இருந்தவள் மந்த சுரத்திலும், ‘இனி’ தானத்திலிருந்தவள் சம சுரத்திலும், ‘துத்த’ தானத்திலிருந்தவள் சம சுரத்திலும் பாட, பின்னையைக் குறித்து நின்றவள் தொடர்ந்து பாடினாள்: 

“கன்றையே குருந்தடியாகக்  கொண்டு  மரக்கனியை  உதிர்த்தவன்  கண்ணன்.  நமது கூத்து வழிப்பாட்டல் கவரப்பெற்று நமது பசுக்கூட்டத்திற்குள் அவன் வருவானாயின் அவன் ஊதும் கொன்றைக் குழலின் குழலோசைக் கேட்போம், தோழி!

“மேரு மலையை  மத்தாக  வாசுகிப்பாம்பைக் கயிறாகக் கொண்டு பாற்கடலைக் கடைந்த கண்ணனை வழிபடும் நம் மனம் குளிர நம் பசுக்கூட்டத்திர்குள் வருவானாயின் அவன் ஊதும் ஆம்பல் குழலின் இன்னிசையைக் கேட்போம் தோழி!

“குறுத்த மரத்தை ஒடித்த கண்ணன், நம் வழிபாட்டால் இங்கே பசுக்கூட்டத்தினுள் வருவானாயின் அவன் வாயினால் ஊதும் முல்லைக் குழலின்

இன்னிசையைக் கேட்போம்.  யமுனைத் துறைவன் கண்ணனின் அழகையும் அவனோடு கொண்டாட்டமாய் ஆடிய நப்பின்னையின் மேனி அழகையும் போற்றிப் பாடுவோம் யாம்!” என்றெல்லாம் ஆயர்குலத் தெய்வம் மாயக் கண்ணனை விதவிதமாகப் போற்றிப் பாடி  தீய நிமித்தங்களின் தீவினைகள் களைய அவர்கள் குரவைக் கூத்திட்டது வெகு நேரம் நீடித்தது.

கூத்து முடிந்ததும்  ஆயர்பாடி முதுமகள் மாதுரி மாலையும் சந்தனமும் ஏந்தி  வையைக் கரையில் வீற்றிருந்து அருள் பாலிக்கும் திருமால் அடியினைப் போற்றித் துதித்து வழிப்பட்டு வர ஆற்றங்கரை சென்றாள்.

வழியில் எதிர்ப்பட்ட ஒருத்தி ஊரினுள் தான் கேள்விப்பட்ட ஒன்றைச் சொல்ல, ஐயையோ பதட்டத்துடன் ஆயர்பாடி திரும்பி விரைந்தாள்.

ஆயர்பாடிக்குத் திரும்பியவளுக்கும் நிம்மதி இல்லை. அங்கே கண்ணகியைப்  பார்த்தவள் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் திகைத்து நின்றாள்.  பக்கத்தில் நின்ற ஐயையை நோக்கி கண்ணகி சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்: “மதுரைக்குச் சென்ற என்னவர் இன்னும் வரக்காணோமே!  உலைகளத்து  ஊதுலை என மூச்சு தகிக்கிறது. என்ன வென்று தெரியவில்லையே!  ஏதோ வஞ்சகம் நடந்து விட்டதென்று மனம் மயங்குகிறது..” 

அதற்கு  மேலும் ஐயையால் சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை. “கண்ணகி! மனதைத் தேற்றிக் கொள். நான் வெளியே சென்ற பொழுது  வழியிலே எதிர்ப்பட்ட ஒருவள் சொல்லித் தெரிந்தது. மன்னவன் தேவியின் சிலம்பைக் கவர்ந்த கள்வன் எனத் தீர்மானித்து கோவலனை அரசக் காவலர்கள் கொன்று விட்டனர்..” என்று தயங்கித் தயங்கி அவள்  சொன்னதைக் கேட்டு கண்ணகி வெகுண்டு எழுந்தாள்    கரிய முகிலோடு சேர்ந்து நிலா நிலத்தினிலெ வீழ்ந்தாற் போல அலமந்து  நிற்க சக்தியற்று கால் தள்ளாடி தரையில் வீழ்ந்தாள்.   செக்கச்செவேலென்று கண்கள் சிவக்க அழுதாள்.  ‘எங்கிருக்கின்றீர்? .. எங்கிருக்கின்றீர்’ என்ற அவளது அவலக் கதறலுக்குப் பதில் கிடைக்காமல் சோர்ந்து மயங்கினாள்.

“தங்களோடு சேர்ந்து இன்புற்ற தம் கணவர் தீயினிலே மூழ்கவும் அவரோடு தாமும் சேர்ந்து தீயிலே மூழ்காது கைம்மை நோன்பினை மேற்கொண்டு துன்புறும் பெண்கள் போல பார்ப்போரெல்லாம் பழி தூற்றுமாறு பாண்டியன் செய்த மாபெறும் தவறுக்கு  நான் அவலம் கொண்டு அழுது அழிவேனோ?..  தம் கணவனைப் பறிகொடுத்ததால் ஏக்கமுற்று நீர்நிலைகள் பலவற்றில் நீராடி துயருறும் மகளிர் போல மாபாதகம் செய்த கொடுங்கோலன் பாண்டியன் என் கணவனுக்குத் தவறிழைக்க  அறக்கடவுள் என்னும் மடவோய் யான் அவலம் கொண்டு அழிந்து படவோ?..  நீதி தவறி செங்கோல் தாழ்ந்து பழியேற்ற பாண்டியன் தவறு செய்ய, இம்மையிலும் பழியேற்று மனம் நொந்து நான் அழுது அழிவேனோ?”  என்று பலவாறு அரற்றி அழுது தாங்கொண்ணா துயரத்தை தன் மென்தோளில் சுமந்து நிலைகலங்கிப் போன கண்ணகி, திடீரென்று வெகுண்டு எழுந்து திசைதோறும்  தன் தீட்சண்ய பார்வையில் சுடரேற்றி சூளுரைத்தாள்:  “காணுங்கள்.. எல்லோரும் காணுங்கள்..  தீமை நீங்கப் பரவிப் பாடி ஆட குரவைக்கூத்திற்கு வந்து குவிந்த ஆயர் மகளீரே,  அத்தனை பேரும் கேளுங்கள்..  காய்கதிர்ச் செல்வனே!..  கடல் சூழ் இவ்வுலகில் கணந்தோறும் நடப்பனவற்றை நீ அறிவாய்! ஆதலால், நீயே சொல்!  என் கணவன் கள்வனா?”  என்று உரத்த குரலில் நெஞ்சத்து ஓலத்தைக்    கேள்வியாக்கினாள் கண்ணகி.

“கருங்கயல்க் கண் மாதரசி!  நின் கணவன் கள்வன் அல்லன்;  அவனைக் கள்வன் என்று கூறிய இவ்வூரைத்  தீப்பற்றி உண்ணும்!”  என்று விண்ணிலிருந்து புறப்பட்ட ஒரு குரல் ஒலியைத் தெளிவாகக் கேட்ட அத்தனை பேரும் திகைத்தனர்.

‘நின் கணவன் கள்வன் அல்லன்!’  என்று விண்ணிலிருந்து வெளிப்பட்ட குரல் கேட்ட சடுதியில் அந்தக் குரலையே சத்தியத்திற்குக் கிடைத்த சக்தியாகக் கொண்டு ஆயர்பாடி நீங்கிய கண்ணகி தன்னிடமிருந்த ஒற்றைச் சிலம்பை கையிலேந்தி ஊருக்குள் புயல் புறப்பட்டதே போல நுழைந்தாள்.

“முறையற்ற அரசன் வாழும் ஊரில் வாழும் நிறையுடைப் பத்தினிப் பெண்டீர்காள்,  ஒன்று கேளுங்கள்!..  படாத துன்பம் பட்டேன். யாரும் உறாத துயரம் உற்றேன்!  வினையால் வநதுற்ற இத் துன்பம் கேளுங்கள்..” என்று மக்களிடம் முறையிடும் தோரணையில் கண்ணகி தீம்பிழம்பாய் ஒளிர்ந்தாள்.

“கள்வன் அல்லன் என் கணவன்!   என் காற்சிலம்புக்கு விலை கொடுக்காது அதைக் கைக்கொள்ளும் பொருட்டு கள்வன் என்று பாவிகள் பழி சுமத்திக் கொன்றாரே!  தம் கணவரால் நேசிக்கப்படும் மாதர் கண் முன்னே என் நெஞ்சு பூராவும் நீக்கமற நிறைந்துள்ள என் கணவனைக் காண்பேன்!..  ஈதொரு புதுமை!  என் காதல் கணவனை எய்போதும் போல் இப்போதும் கண்டு அவர் சொல்லும் தீதற்ற நல்லுரை கேட்பேன்!.. ஈதொரு சூளுரை! அவ்வறு அவர் கூறும் நல்லுரை கேளேன் எனில் இவள் பிறர் வருந்தும் செயலைச் செய்தவள் என்றும்  இவள் ஒரு கள்வனின் மனைவி என்றும் என்னை இகழுங்கள்!” என்று சூளுரைத்துக் கதறும் கண்ணகியைக் கண்டு பரிதாபித்து மதுரை மக்கள் நெகிழ்ந்தனர். 

“களைய முடியாத துன்பத்தை இப்பெண்ணுக்கு அளித்ததினால், எக்காலத்தும் வளையாத மன்னனின் செங்கோல் வளைந்ததே,  இதற்கு யார் காரணம்?  மன்னர் மன்னன் மதிக்குடை வாள் வேந்தன் தென்னவன் கொற்றம் சிதைந்ததே இதற்கு யாது காரணம்?..   தென்னவனின் தண்குடை நிழலா வெம்மை விளைவித்தது?..  இதற்கு என்ன காரணம்?  செம்பொன்னாலான   ஒற்றைச் சிலம்பொன்றைக் கையில் ஏந்தி நம் பொருட்டால் வம்பப் பெருந்தெய்வம் ஒன்று  இங்கு வந்துள்ளதே!..   இது எதன் பொருட்டு?..  இனி இம்மாநகருக்கு என்ன நேருமோ?”  என்று மக்கள் தம் அரசனை பழிகூறும் நிலையாயிற்று..    

அந்த சமயத்தில் சிலர் கண்ணகியை அழைத்துச் சென்று கோவலனைக் காட்ட, விதிவசத்தால் தன்னைக் காண்பவளைத் தான் காண முடியாமல் போனது.  மங்கிய மாலை நேரம் அது.  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒளி குன்றிக் கொண்டு வரும் அந்த நேரத்தில் பூக்கள் உதிர்ந்த கொடி போல கணவன் மேல் விழுந்தாள் கண்ணகி. அழுது அரற்றினாள்.  “உம் பொன் போன்ற மேனி புழுதியில் கிடக்கிறதே!  இக்கொலைக்குக் காரணம் முற்பிறவியில் நீ செய்த தீவினை தான் என்று உரையீரோ?..  பார் தூற்ற பாண்டியன் பழியேற்க இது தீவினையின் செயல் தான் என்று உரைக்க மாட்டீர்களா?..

“மகளிரும் உள்ளாரோ?.. இம்மாநகரில் மகளிரும் உள்ளாரோ?..  தன் கணவனுக்கு நேரிட்டத் துன்பத்தைப் பொறுத்துக் கொள்ளும் மகளிரும் இங்கு உள்ளாரோ?..  சான்றோரும் உள்ளனரோ?  சான்றோரும் உள்ளனரோ? மாற்றார் ஈன்ற குழந்தையை எடுத்துத் தான் வளர்க்கும் சான்றோரும் உள்ளனரோ?..  தெய்வமும் இங்கு இருக்கிறதா?.. தெய்வமும் இந்த நகரில் இருக்கிறதா?.. கைவாளால் என் கணவன் வெட்டுப்பட அறம் தவறிய பாண்டியனின் மதுரை மாநகரில் தெய்வமும் உள்ளதோ?  தெய்வமும் உள்ளதோ?”  என்று பலவாறாக துயரத்தில் தோய்ந்து மனம் வெதும்பி மருகினாள் கண்ணகி.

திடீரென்று ஏதோ சக்தியின் பிடியில் சிக்கிக் கொண்டதே போன்று தன் கணவனின் மார்போடு தன் மார்பு பொருந்த தழுவிக் கொண்டாள் கண்ணகி.  அவள் உடல் பட்ட  அந்த வினாடியில் உயிர் பெற்றெழுந்தான் கோவலன்.   ‘நின் நிறைமதி வான்முகம் கன்றிப் போய்விட்டதே..” என்று அவள் முகம் பக்கம் கை நீட்டி வழியும் கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டான்.  கண்ணகியியோ  ஆவேசம் வந்தவள் போல நிலத்திலே விழுந்து தன் வளையல் பூண்ட கைகளால் அவன் திருவடிகளை உன்னைப் பிரியேன் என்பது போலப் பற்றிக் கொண்டாள். 

அந்த சமயத்தில் தான் அது நடந்தது.  பழுது ஒழிந்த உடலை விட்டு நீங்கி எழுந்தான் கோவலன்.   “எழில் பொங்கும் கண்களை உடையவளே!  நீ இங்கு இருப்பாயாக!” என்று கண்ணகியிடம் அன்பு பொங்கக்  கூறிவிட்டு தேவர் கூட்டத்தில் கலந்த அவனும் ஒரு தேவனாய் விண்ணுலகு ஏகி கண்ணகியைப் பிரிந்தான்.

“இது என்ன மாயமோ?..  மற்று யாதோ?..  என் உள்ளத்தை மயக்கியது ஒரு தெய்வமோ? இனி எங்கு சென்று என் கணவனைத் தேடுவேன்?..  என் கணவனை யான் கூடுதல் எளிதாயினும்  பொங்கும் என் சினம் தணிந்தாலன்றி அவரைக் கூடேன்..  அந்த சினம் தணிதற்கே தீவேநதனைக் கண்டு ‘இக் கொலைக்குரிய காரணம் யாது என்று அவனை யானே கேட்பேன்!..”  என்று வெகுண்டெழுந்தாள்.  சற்று  நின்றாள்..  அன்றொரு நாள்     தன்னூரில் தான் கண்ட தீய கனவு பற்றி நினைத்தாள்.   அவள் கண்களிலிருந்து நீர்  உடைந்த அணை வெள்ளமாயிற்று..   ஒரு வினாடி வெறித்த பார்வையில் நின்றவள்,  விடுவிடுவென்று  பாண்டியனின் அரண்மனை நோக்கிச் சென்றாள்.  அரண்மனை வாயில் முன்  புயலே புறப்பட்டு வந்த்து போன்ற உருக்கொண்டு நின்றாள்.

(தொடரும்)

படங்கள் உதவிய நண்பர்களுக்கு நன்றி.