அழகிய தமிழ் மொழி இது!...

  பகுதி—19

விதி கடைத்தெருவில் கோவலனை அதிக தூரம்  கூட நடக்க வைக்கவில்லை.

கடைத்தெருவை அடைத்துக் கொண்டு கூட்டமாக பலர் வருவதை கோவலன்  கண்டான்.  சுமார்  ஐம்பது  பேர்கள் இருக்கும்.  நெருங்கிப் பார்த்த பொழுது பொற்கொல்லர்கள் என்று தெரிந்தது.  உருக்குத் தட்டார்களும், நுண்வினைக் கொல்லர்களுமாய் வீதியை அடைத்துக் கொண்டு நெருக்கமாக தங்களுக்குள் சளசளத்தபடி அவர்கள் வர  முன் வரிசையில் ஒருவன்  வித்தியாசமான தோற்றத்தில் வந்தான்.

கையில் கொறடுடன் விலங்கு நடை கொண்டிருந்தான். அவன் அணிந்திருந்த மேலாடை வழக்கமாக மன்னர்கள் பரிசலாகப் பாராட்டி அளிப்பது  என்று வெளிப்படையாகத் தெரிந்தது.   அந்த அடையாளாம் ஒன்றே கோவலனுக்குப் போதுமானதாக இருந்தது.  இவன் பாண்டியனால் சிறப்புச் செய்யும் அளவுக்கு அரண்மனையில் செல்வாக்கு கொண்டவன் போலும் என்ற முடிவுக்கு வந்தான் கோவலன்.

உடனே கோவலன் விரைந்து அவனை நெருங்கி, “சிலம்பு ஒன்று என்னிடம் உள்ளது.  மன்னவன் தேவிக்கு பொருத்தமானது என்கிற அளவில் சிறப்பானது.  உன்னால் அதை விலை மதிப்பிடுவதற்கு முடியுமா?” என்று கேட்டான்.

“அடியேன்  அறிந்திலேன்.  இருப்பினும் வேந்தர்க்கு மணிமுடி போன்ற பொன் அணிகலன்களைச் செய்வதில் வல்லவனாவேன்” என்று அந்த கூற்றத் தூதன் கை தொழுது சொன்னான்.

கோவலன்  தன் மடிக்கட்டை அவிழ்த்து கண்ணகி தந்திருந்த காற்சிலம்பை வெளியே எடுத்து அவனிடம் கொடுத்தான்.  மாணிக்கமும் வைரமும் வரிசை கொண்டு இழைக்கப்பட மணிக்குழிழ்கள் கொண்டதாய் பசும்பொன்னில் அழகு கொண்டு மிளிர்ந்தது அந்த சித்திரச் சிலம்பு.  

லேசாக மேலோட்டமாகப் பார்க்கையிலேயே அந்தச் சிலம்பின் விலையில்லா மதிப்பு புரிந்து போயிற்று அந்தப் பாதகனுக்கு.  அதை விட சோகம்  என்னவென்றால் சமீபத்தில் இந்த கபட பொற்கொல்லன் அரண்மனையில் திருடி தனதாக்கிக் கொண்ட பாண்டிமா தேவியின் சிலம்புகளில் ஒன்றையே அச்சாக  இந்தச் சித்திர சிலம்பு ஒத்திருந்தது தான் இந்தச் சிலம்பின் மீதான அவனது ஈடுபாட்டை அதிகமாக்கியது.

“கோப்பெருந்தேவிக்கு அல்லாது வேறு எவரும் இந்தச் சிலம்பை விலை கொடுத்து வாங்கி உரிமையாக்கிக் கொள்ள தகுதி இல்லை..” என்றவன் “நான் இந்த சிலம்பின் சிறப்பை வேந்தருக்கு விளம்பி திரும்பி வரும் வரை பக்கத்தில் இருக்கும் என் சிறு குடிலில் தங்கி இருங்கள்..” என்றான். கோவலனும் அவன் காட்டிய குடிலுக்கு அருகிலிருந்த தேவகோட்டத்தின்  உள்மதில் பக்கம் சென்று காத்திருந்தான்.

அந்த சூதுமதியாளனின் திட்டமே வேறு.   பாண்டிமாதேவியின் பொற்சிலம்பைத் தான் திருடி வைத்துள்ள இரகசியம் காப்பாற்றப்பட வேண்டுமெனில்  அதற்கு வெளிநாட்டிலிருந்து வந்துள்ள இந்த இளைஞன் இரையாக வேண்டுமென்று திட்டம் தீட்டுகிறான் அவன். காணாமல் போன தேவியின் அரச குலச் சிலம்பை கோவலனிடமிருந்து கைப்பற்றினேன் என்று கதையை மாற்றி விட்டால் போச்சு என்று வெகு சுலபமாக கணக்கு போடுகிறான் அந்த மாபாதகன்.

விதி தன் சிலந்தி வலையை வெகு அழகாகத் தான்   பின்னுகிறது.

அரண்மனையிலோ பாண்டிய மன்னன் ஆடல் பாடல் கேளிக்கையில் சொக்கிப் போகிறான்.  கூடல் மாநகரத்து நாடக மகளிரினரின்  ஆடல்  அசங்கல்களும், பாடல் நேர்த்தியும், பண்ணின் சுருதி ஏற்ற இறக்கங்களும், யாழிசையின் சொக்கலும் மன்னனை இந்திர லோகத்திற்கே இழுத்துச் சென்ற நேரம் அது.  மன்னன் தன்னையே மறந்து நிகழ்ச்சியை ரசித்துக் கொண்டிருக்க,  பாண்டிமாதேவியோ ஆடல் மகளிரிடம் மன்னனின் கவனம் பதிந்தது என்று தவறாக நினைத்து மாமன்னனிடம் ஊடல் கொண்டவள்  உண்மைக் காரணம் மறைத்து  தலைநோய் தன்னை வருத்துவதாக சொல்லி   பாதியில் எழுந்து அந்தப்புரம் விரைகிறாள்.  

உடனே அரசனும் தன் அமைச்சர் குழுவிடமிருந்து விடுபட்டு  செவ்வரி படர்ந்த ஏவல் கண்ணழகிகள் சிலருடன் கோப்பெருந்தேவியின் அந்தப்புறம் நோக்கி விரைகின்ற நேரத்து மிகச் சரியாக  வாயில் புறத்தில் அந்த கபட பொற்கொல்லன் மாமன்னனின் காலடிகளில் விழுகிறான்.  

வாய்பொத்தி பயம் வெளிக்காட்டி “அரசே!  கன்னக்கோல் இன்றியும், கவைக்கோல் இன்றியும் தன் மந்திரம் ஒன்றையே துணையாகக் கொண்டு காவலர்களை மயக்கி அரசியாரின் சிலம்பைக் கவர்ந்தவன், என் சின்னச் சிறுகுடிலின் புறத்தே இருக்கிறான்..” என்று பவ்யமாகச் சொன்னான்.

மன்னனின் தீவினை அவனது வாய்மொழியாகிறது.  அவனிருந்த அசந்தர்ப்ப சூழ்நிலையில் பொற்கொல்லனின் சொற்களை ஆராயாமல், “தாழ்பூங்கோதை அரச மாதேவியின் சிலம்பு இவன் குறிப்பிடும் கள்வன் வசம் இருக்குமாயின் கொன்ற சிலம்பு கொணர்க ஈங்கென..” என்று  வாய் தவறிய வார்த்தைகள் அரசனிடமிருந்து  வெளிப்படுகின்றன.  ‘அவனைக் கொன்று சிலம்பை இங்கு கொண்டு வாருங்கள்’  என்ற அரசனின் ஆணையைப் பெற்ற காவலர் பொற்கொல்லனுடன் விரைந்து அவன் காட்டிய கோவலனைச் சூழ்கின்றனர். 

பொற்கொல்லன் கோவலனைப் பார்த்து, “அரசனின் படைவீரார்கள் உன்னிடமுள்ள சிலம்பைப் பார்க்க விரும்புகிறார்கள்..” எனறு அவனிடம் கைச்சிலம்பைக் கேட்டு வாங்குகிறான்.  சிலம்புடன் வீரர்களை தனி இடத்திற்கு அழைத்துச் செனறு  அரசியாரின் சிலம்பும் இந்தச் சிலம்பும் எவ்வகைகளிலெலாம் ஒத்து இருக்கிறது என்பதை அவர்களுக்கு விளக்குகிறான்.

விதியின் கைகளே வலுவிழந்து லேசாக நெகிழ்வது போல காவல் வீரர்களில்  ஒருவன், "இவன் தோற்றமும் உடல் அடை யாளங்ளையும் பார்த்தால் இவன் கள்வனாகவும் தெரியவில்லை ;  கொலைபடு மகன் இவனுமல்லன்” என்கிறான்!  அவன் சொல்வதைக் கேட்டு சட்டென்று கபட பொற்கொல்லனின் முகம் மாறிப்போனாலும், அந்த வீரர்களுக்கு களவு நூலின் அத்தியாயங்களை விவரமாக எடுத்தோதுகிறான்.

“மந்திரம், தெய்வம், மருந்து, நிமித்தம், தந்திரம் என்ற ஐந்தோடு இடம், காலம், கல்வி என்ற மூன்றும் சேர்கின்றது. ஆக, எட்டிலும் கொண்டுள்ள தங்கள் திறமையை ஆற்றல் மிக்க படைக்கலன்களாக இப்படிப்பட்ட கள்வர் கொண்டுள்ளனர்.  "இவனை மட்டும் தப்ப விட்டு விடுவீர்கள் ஆயின் அரசரின் கடுந்தண்டனையிலிருந்து நீங்கள் தப்ப மாட்டீர்கள்..” என்று காவலர்களை எச்சரிப்பது போலச் சொன்னான் பொற்கொல்லன். அதோடு மட்டுமில்லை, தான் சொல்வதை நியாயப்படுத்தும் விதத்தில்  கதை போலவான சில நிகழ்வுகளையும் சொன்னான்.

பொற்கொல்லனின் சாமர்த்தியமான பேச்சு காவலர்களை மயக்கியது. வேலேந்தி அங்கிருந்த காவலன் ஒருவன் தன் அனுபவம் ஒன்றைச் சொன்னான்: “முன்பு ஒரு நாள் ஒரு மழைக்காலத்து இரவில் நீல உடையுடன், கையில் உளியுடன் கள்வன் ஒருவனைப் பார்த்தவுடன் உடை வளினை உருவினேன்.   ஆனால் அவனோ அசரவில்லை. நொடியில் என் மீது பாய்ந்து  என் வாளை அவன் பறித்தது தான் தெரியும்.  அதற்குப் பிறகு இன்று வரை அவன் என் கண்ணில் படவே இல்லை!  இந்த மாதிரியான கள்வர்கள் மிகவும் சாமர்த்தியசாலிகள்.  இவனைத் தண்டிக்காமல் விட்டால் அரசர் நம்மைத் தான் தண்டிப்பான்.  ஆக அடுத்து என்ன செய்வது என்பதை உடனே சொல்லுங்கள்..” என்றான்.

இப்படி இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கையில் தான் அது நடந்தது.  

கல்லா களிமகனை ஒத்த காவல்வீரன் ஒருவனின் கைவாள்  கோவலனின் தலை நோக்கி இறங்கியது.  என்ன நடக்கிறது என்று கோவலன் சுதாரிக்கும் முன்பே எல்லாம் நடந்து முடிந்தது.   குருதி கொப்பளித்து நாலாபுறமும் சிதறியது.  மண்ணக மடந்தை வான்துயர் கொள்ள, பாண்டியனின் வளையா செங்கோல் வளைந்தது.  இதற்காகத் தான் காத்திருந்தது போல கோவலனின் பண்டை ஊழ்வினை வலிந்து செயல்பட கண்ணகியின் கணவன் மண்ணில் சாய்ந்தான்.

பொழுது புலர்ந்தது.  

பாண்டிய மன்னனின் அரண்மனையில் பள்ளியெழுச்சி முரசம் ‘திம்திம்’ என்று முழங்கியது. 

மாதுரி எழுந்து விட்டாள்.  எழுந்தவுடனேயே அவளுக்கு இன்று அரண்மனையில் நெய்ம் முறை என்பது நினைவுக்கு வந்தது.   அரண்மனைக்கு நெய் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்ற அந்த நினைவின் உந்ததில் தன் மகள் ஐயையைக் கூவி அழைத்து தயிர் கடையும் மத்தையும் கயிற்றையும் எடுத்து வரச்சொல்லி தயிர் தாழியிடத்தே வந்தாள்.

தயிர்த் தாழிகளைப் பார்த்த பொழுது நேற்று உறையிட்ட பால் தோயாதிருந்தது தெரிந்தது.  மாட்டுக்  கொட்டிலில் பார்த்தால் ஆணேற்றின் கண்களில் நீர் வழிகிறது.  

மாதுரிக்கு திடுக்கென்றிருந்தது.  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இனம்புரியாத அச்சம் அவளைப் பற்றிக் கொண்டது.  ஏதோ தீது நேருவதற்கு  இந்த தீய நிமித்தங்கள் அறிகுறியோ என்று உள்ளுணர்வு பயமுறுத்தியது.  நெஞ்சம் உலைக்களமாயிற்று.

உறியிலே முதல் நாள் வைத்த வெண்ணையை எடுத்து உருக்க முயற்சித்த பொழுது அது உருகவில்லை.  கிடையில் ஆட்டுக்குட்டிகளோ துள்ளி விளையாடமல்  சோர்வுற்றிருந்தன.  இந்த நிகழ்வுகள் அவளை இன்னும் பயப்படுத்தின.

திடீரென்று எழுந்த பசுக்களின் நீண்ட அ..ம்..மாவென்ற நடுக்கும் குரல் அவளை நடுக்கியது.  தொடர்ந்து அவற்றின் கழுத்து மணி அறுந்து தரையில் விழுந்தன.  ஏதோ தீமை நிகழப்போகிறது என்பது மாதுரிக்கு நிச்சயமாயிற்ரறு.

“ஐயை....” என்று பெருங்குரலெடுத்து  மகளை  அழைத்தாள்.  வந்தவளுக்கு நிகழந்த தீய நிமித்தங்களைச் சொன்னாள்.  “இருந்தாலும் பயப்படாதே...”என்றாள். “ஆயர்குலத்து ரட்சகன் கண்ணபிரான் இருக்கிறான், கலங்காதே..” என்று மகளுக்கு நம்பிக்கை ஊட்டினாள். “நற்குலத்து நங்கை கண்ணகியும் நல்லவேளை நம்முடனேயே இருக்கிறாள்.  ஒன்று செய்வோம்.  நம் பெருமான் கண்ணபிரான் தன் தமையன் பலராமனோடு  ஆயர்பாடி எருமன்றத்தில் விளையாடிய  பாலசரித நாடகங்களைப் பற்றி உனக்குச் சொல்லியிருக்கிறேன்.   வேல் நெடுங்கண் நப்பின்னையோடு குழல் அழகன் ஆடிய குரவைக்கூத்தினை நாம் ஆடுவோம்.  கரவைப் பசுக்களின், கன்றுகளின் துயர் நீங்குக என்றே குரவையாடி வேண்டுவோம். ..” என்று மாதுரி உணர்வு மல்க மகளிடம் சொன்னாள்.

(தொடரும்)

படங்கள் உதவிய  நண்பர்களுக்கு நன்றி.