அழகிய தமிழ் மொழி இது!...

பகுதி—23

மதுராபதித் தெய்வம்  கண்ணகியின் மீது கொண்ட அன்பினாலும்,  தான் சொல்வது  அவளுக்கு   நன்றாகப் புரிய வேண்டும் என்கிற எண்ணத்திலும் கண்ணகிக்கு மிக நெருக்கத்தில் வந்து கோவலனுக்கு  முந்தைய பிறவியில் நேரிட்ட ஊழ்வினை என்னவென்று விளக்கிச் சொல்ல முனைந்தது:

“நிரைதொடியோயே!  பொழில்கள் சூழ்ந்த கலிங்க நாட்டில்  புனல்கள்  நிறைந்த சிங்கபுரத்தில்  வசு என்போனும்,  மூங்கில் காடுகள்  மண்டிய  கபிலபுரத்தில் குமரன் என்போனும் அரசாண்டு வந்தனர்.  வசுவும், குமரனும்  தாயத்தாராகிற தம்முள் உறவு கொண்டவர்கள்;  தம்முள் பகையும் பூண்டவர்கள்.  அதனாலேயே  அடிக்கடி பொருதிக் கொண்டிருந்தனர்.

“சங்கமன் என்பவன் கபிலபுரத்து வணிகன்.  இவன் ஒற்றன் போல வேடம் பூண்டு தன் காதலியுடன் சிங்கபுரத்து வணிக வீதியிலே பெரும் மதிப்புள்ள அணிகலன்களை விற்று பொருள் ஈட்டுவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தான்.   

“கண்ணகி! முற்பிறவியில்  நின் கணவன் பரதன் என்று பெயர் கொண்டிருந்தான்.   சிங்கபுரத்து   மன்னன் வசுவின்  அரண்மனை சார்ந்து அரசவினை செய்து கொண்டிருந்தான். சங்கமன்  கொல்லா விரதத்திலிருந்து விலகியதால்  வெகுண்டு வேற்று நாட்டு ஒன்றன் இவன் என்று சங்கமன் மேல் பழி சுமத்தி அவனைப் பற்றி இழுத்து வெற்றிவேல் மன்னன் முன்  நிறுத்தி கொலைத்தண்டனை கொள்ளச் செய்தான்.... 

"கொலைக்களப்பட்ட  சங்கமன் மனைவி நீலி அரற்றினாள்;  அழுது புரண்டாள்; பதறித் துடித்தாள்.    ‘அரசர் முறையோ, பரதர்  முறையோ, ஊரிர் முறையோ, உங்கள் மன்னன் செய்தது நீதி முறையோ’ என்று மன்றங்களிலும் தெருக்களிலும் முறையிட்டு நீதி கேட்டுத் திரிந்தாள்...

"இப்படியே பதினான்கு நாட்கள் சென்றபின்,   கணவனைத் தொழுதற்கான நாள் இது என்று தீர்மானித்து,  அவனை வாழ்த்தி, வணங்கி, வானத்தில் ஏறுதலுக்கு ஏற்ற ஏணி போலக் கருதி மிக உயர்ந்த மலையொன்றின் தலை ஏறி நின்று கொலை செய்யப்பட்ட தனது கணவனுடன் சேருவதற்கு ஆயத்தமானாள்.  அந்நிலையில், ‘எமக்கு இந்தத் துயரம் செய்தோர் யாராயினும் எவ்வகையேனும் தாமும் இத்துன்பத்தை அடைவாராக!’ என்று சாபமிட்டு மலை உச்சியிலிருந்து விழுந்து உயிர் துறந்தாள்.  விழுவோள் இட்ட வழுவில் சாபம் உம்மை இப்பிறவியில் தீண்டியது..” என்று மதுராபதித் தெய்வம் கண்ணகிக்குச் சொன்னது. 

“ஆதலின் நான் சொல்வதைக் கேள்..” என்று கண்ணகிக்கு

இன்னும் நெருங்கி வந்து நின்றது  மதுராபதித் தெய்வம். “பிறவிதோறும் தொடர்ந்து வரும் ஆற்றல் கொண்டது தீவினை.  அது செயல்படும் காலம் வரும் பொழுது  அவர் செய்த தவமும் உதவாது விலகிச் செல்லும்.  வாரொலிக் கூந்தலாய்!  நீயும் அந்த சங்கமன் துணைவி போல பதினாங்கு நாட்களுக்குப் பின் உன் கணவனை  வானோர் வடிவில் காண்பாய் அல்லாது மனிதர் வடிவில் காணாய்!” என்று மதுராபதித் தெய்வம் ஊழ்வினையின் ஆற்றலை கண்ணகிக்குச் சொல்லி,  மதுரை மாநகரைப் பற்றிய தீயின் கொடுமையிலிருந்து காத்து மறைந்தது.

“என்னுயிர்க் கணவனைக் காணாமல் ஓரிடத்தில் அமரவோ, நிற்கவோ முடியாத நிலையில் வாடுகிறேன்!” என்று  அலமந்து கண்ணகி இங்கேயும் அங்கேயுமாய் அலைந்தாள்.  அடுத்து கொற்றவையின் கோயில் முன்பு சென்று தன் கை வளையல்களை உடைத்தெறிந்தாள்.  அத்தெய்வத்தை உற்றுப் பார்த்தாள். “இந்த நகருக்கு வந்த பொழுது என் கணவனுடன் கீழ்த்திசை வாயிலாக வந்தேன்;  இப்போதோ இந்நகரை விட்டு நீங்கும் பொழுது என் கணவனைப் பறிகொடுத்து மேற்கு திசை வழியாக வெளியேறுகிறேன்..” என்று நெஞ்சத்துத் துயரையெல்லாம் கொட்டி விட்டு மதுரை நகர்  விட்டு நீங்கினாள்.  

இரவெது, பகலெது என்று அறிந்து கொள்ள சக்தியற்ற நிலையில் நீரொலி எழுப்பிப் பாயும் வையை நதிக் கரையோரம் வையை காட்டும் வழியில் போனாள்.  போகும் பாதையில் பள்ளம்  எதுவென்று தெரியாமலும் மேடும் எதுவென்று புரியாத நிலையிலும் கால்போன திசையில் போய்க் கொண்டே இருந்தாள்.

கடல் வயிறு கிழித்து  கிரெளஞ்ச மலை நெஞ்சம் பிளந்து அசுரரை வென்று அழித்த சுடர் நெடுவேல் ஏந்திய நெடுவேள் எழுந்து அருளியிருக்கும் குன்றை போகும் வழியில் அடைந்தாள். (உரையாசிரியர்  அடியார்க்கு நல்லார் இந்தக் குன்றத்தை திருச்செங்குன்று என்பார்.  இதுவே மருவி திருச்செங்கோடு என்று இப்பொழுது நாம் அழைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்)          

மலைப்பாதையில்   குறுக்கிட்ட  ஒரு வேங்கை மரத்தடியில் கண்ணகி கலங்கி நின்றாள்.  அந்த வழியில் வந்த குரவப் பெருமக்கள், “யாரம்மா நீவீர்?”  என்று தொய்ந்து போய்த் துவண்டுத் தனியளாய் நின்ற நங்கையை பரிதாமம் மேலிட்டுக் கேட்டனர்.

“தீவினையுடையேன் யான்..” என்று கைத்துப்போன   ஒற்றை வரியில்  பதில் வருகிறது கண்ணகியிடமிருந்து.

மனிதர்களைக் கண்ணகி பார்த்ததும், கண்ணகியை மனிதர்கள் பார்த்ததும் அதுவே கடைசித் தடவையாயிற்று.

ஈரேழு நாட்கள் கடந்து சென்றது கண்ணகி உணர்வில் எப்படிப் பதிந்ததோ தெரியவில்லை,  மதுராபதித் தெய்வம் சொன்னது கண்ணகியின் மன ஆழத்தில்  நன்கு  பதிந்து போயிருந்தது.  அந்த நாள், அவள் வானத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.  கணவனைத் தொழுது கண்ணீர் விட்டாள்.   அவனை நெஞ்சார வாழ்த்தினாள்.

அந்த அதிசயம் அப்பொழுது தான் நடந்தது.  அமரர்க்கரசன் இந்திரனைச் சூழ்ந்து நின்ற தேவர்களில் ஒரு தேவனாய் கோவலன் கண்ணகியின் கண்களுக்குக் காணக்கிடைத்தான்.   வானுலகிலிருந்து இறங்கி வந்தவர்கள் வாடா  கற்பக மலரை   அவள் மேல் மழை போலப் பொழிந்தனர்.  கோவலனைப்  பார்த்த கணத்தில் தனது பிறவி பூர்த்தியடைந்த சந்தோஷம் கண்ணகிக்கு.  அந்நிலையில் கோநகரில் கொல்லப்பட்ட  கோவலன் தன்னொடு கண்ணகி வான்வழி ஏகினள்.                                      

                         

                       
                         [ மதுரைக் காண்டம் முற்றிற்று]

(தொடரும்)

படங்கள் உதவிய  நண்பர்களுக்கு  நன்றி.