வசந்த கால நினைவலைகள்

                                                                         10


மீனாட்சி அம்மன் கோயிலை நினைத்தாலே நினைவுக்கு வருவது அந்த பொற்றாமரைக் குளம் தான். அந்த வயதில் ஒன்றும் தெரியாது. சந்நிதிக்கு போகும் முன் கால்களைச் சுத்தம் செய்து கொள்வதற்காக குளம் என்கிற எண்ணம் தான். என்றும். "பாத்துடா.. பாத்து...பாசி வழுக்கிடும்.." குரல் கேட்காது இருக்காது. பொற்றாமரை குளத்தில் ஏடுகள் எதிர்த்து வந்த கதைகளெல்லாம் பின்னால் தான் தெரியும்.

குளம் தாண்டி உள் நுழைந்தவுடன் பிர்மாண்டமாய் நிற்கும் வீரபத்திரர்(?) சிலையை நிமிர்ந்து பார்த்தாலே பிரமிப்பாய் இருக்கும். இப்பொழுது சாதாரணமாய்த் தெரியலாம். எல்லாம் சின்ன வயதில் மனத்தில் பதிந்த பிம்பங்கள். அங்கிருக்கும் தூணில் ஆஞ்சனேயரைப் பார்த்ததுமே, "அஞ்சிலே ஒன்று பெற்றான்; அஞ்சிலே ஒன்றைத்தாவி.." என்று சதாசிவம் வாத்தியார் பள்ளியிலே சொல்லிக் கொடுத்தது, சிந்தையிலே வரிவரி்யாய் வார்த்தைகளாக ஓடி, ஒன்றிய  உணர்வாய் வெளிப்படும். அம்மன் சந்நிதி நுழைவுக்கு முன்னால், கம்பி வலைகளுக்குப் பின்னால், நீண்ட கம்பிகளில் தொத்திக்கொண்டு நிறைய கிளிகள் இருக்கும். அதனருகில் போய் "மீனாட்சியைக் கள்ளன் கொண்டு போய்விட்டான்" என்று உரத்துச்

சொன்னால், அவை "கீக்கீ..கீக்கீ" என்று கத்தும். இதெல்லாம் என் வயதுக்கும் கீழான சிறுவர்களுக்கு விளையாட்டு என்றால் சிலசமயம் பெரியவர்களும் தங்கள் குழந்தைகளைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு, "எங்கே சொல்லு, பார்க்கலாம்.. மீனாட்சியை.." என்று குழந்தைகளுக்கு வார்த்தை வார்த்தையாகச் சொல்லிக்கொடுத்து, அந்தக் கிளிப்பிள்ளைகளும் தொண்டைவரள, "கீக்கீ..கீக்கீ.." என்று ஓயாமல் பதில் குரல் கொடுத்து ஓய்ந்து போகையில் எனக்குப் பாவமாக இருக்கும்.


சந்நிதியில் அம்மனைத் தொலைவில் வைத்து, நம்மை பளபள பித்தளை தகடுத் தடுப்புகளால் தடுத்து வரிசைக் கட்டி நிற்கவைத்த உணர்வு ஏற்படும். தடுப்புகள் தடுத்து, முன்னிற்கும் மனிதத் தலைகளும் மறைத்து, எம்பி எம்பிப் பார்த்தும் சந்நிதி தெரியாமல் பரிதாபமாய் நிற்கையில், இத்தனை வேலிகளையும் தாண்டி, அம்மனின் வலத்தோளில் கமுக்கமாக உட்கார்ந்திருக்கும் பச்சைக்கிளியை, நின்ற கோலத்தில் புன்முறுவல் தவழ நெஞ்சில் பதிந்த அங்கையர்க்கண்ணியை, யாரோ என்னை தூக்கிக்காட்டிய பொழுது கண்ணிமைக்காமல் பார்த்து கன்னத்தில் போட்டுக்கொண்ட நினைவு அழியவில்லை.

அம்மன் சன்னதியில் இருக்கும் கூட்டம் சுவாமி சன்னதியில் கொஞ்சம் குறைச்சலாய் இருப்பதாய் தோன்றி, நின்று நிதானித்து இறைவனை வழிபட வழிவகுக்கும். கூட்டக் குறைச்சல், மக்கள் அம்மனை வழிப்பட்டு விட்டு, இந்த சந்நிதி வராமல் அப்படியே போய்விடுவார்களோ என்று கூட நினைக்கத் தோன்றும். அப்படி நினைக்கையில், நான் மட்டுமே அவன் இடத்தில் இருக்கிற மாதிரி அப்பனிடம் ஒரு நெருக்கம் கூடும். குருக்கள் தரும் விபூதியை ஒன்றுக்கு இரண்டு தடவையாய் கேட்டு வாங்கிப்பூசிக்கொண்டு, ஆவுடையார் மேல் அமர்ந்திருக்கும் லிங்க சொரூபனின் மேனியில், வெள்ளை வெள்ளைப் பட்டைகளாய்த் தெரியும் வீபூதிப்பட்டைகளையே உற்றுப்பார்ப்பேன். ரொம்ப நேரத்திற்குப் பெருமானை விட்டுப் பிரிந்து போக மனசு வராது. உமாபதியைப் பற்றி பெரியம்மா சொல்லி சொல்லி மனசில் படிந்த கதைகளெல்லாம் ஒவ்வொன்றாய் நினைவுக்கு வந்து, இவனே உமையொரு பாகத்தானாய் இருக்கையில், எல்லாப் பெருமையும் இவனுக்கும் சேர்த்துத் தானே என்று மனதைச் சரிசெய்து கொண்டு சந்நிதியை விட்டுச் செல்ல மனமில்லாமல், பிரியாமல் பிரிவேன் போலும்.

இப்பொழுது நினைத்துப்பார்க்கையில் சைவத்தில் சக்தி வழிபாடு கொஞ்சம் தூக்கலாய்த் தான்  தெரிகிறது. இருந்தாலும்,   அம்மையும் அப்பனும் ஆகி..   இரண்டு பேரும்  சேர்ந்து வந்து தான் அருள் பாலிப்பார்கள். இரண்டு பேருக்கும் கணமேனும் பிரியாத அப்படியொரு நெருக்கம். போதாக்குறைக்குக் கூட்டுக்குடும்பத்தை வலியுறுத்த இரண்டு மகன்களையும் எங்கெங்கோ விட்டு விடாமல் தன்னிடத்திலேயே இருத்தி வைத்துக் கொள்வார்கள். சும்மாச் சொல்லக்கூடாது; மகன்களும் அப்படியே. தாங்கள் தனி சந்நிதிகளாய் இருக்குமிடங்களிலும், தாயையும், தந்தையையும் தங்கள் இடத்திலேயே தவறாமல் இருத்தி வைத்துக் கொண்டிருப்பார்கள். இதில் சின்னவனுக்கு, தாய் தந்தையர் பக்கத்தில் இல்லையென்றால், சரிப்படாது. பெரும்பாலும் தான் இருக்கும் இடங்கள் மலைகளும், குன்றுகளும் ஆச்சே என்று கூடப்பார்க்க மாட்டான். "வாருங்கள், என்னோடையே.." என்று கைபிடித்து, குன்றுகள் மேலும் ஏற்றி தன்னோடு கூட்டிக் கொண்டு போய்விடுவான். பெற்றோர்களிடம் கோபித்துக் கொண்டு ஒருதடவை போய்விட்டோமே

என்கிற குற்ற உணர்வு போலும். பெரியவனும்
ஞானமார்க்கமாய் உண்மையிலேயே    'பெரியவனாய்' யாராலும் விட்டு விட முடியாதபடி வளர்ந்து விட்டதும் சின்னவனுக்கு செளகரியமாய்ப் போய்விட்டது என்று தான் சொல்ல வேண்டும். அழகனாய், ஆறுமுகனாய் அண்ணன் பக்கத்திலும் இருப்பான்; அப்பன்-தாய் அருகாமையிலும் இருப்பான். திருப்பரங்குன்றம் மட்டுமில்லை, பிற்காலத்தில் எந்த முருகன் கோயிலுக்குப் போனாலும் இந்த நினைப்பு தான் முந்தி வரும்.

சித்தரை திருவிழாபோது,  வீட்டு உயர்ந்த மொட்டை மாடியில் ஏறிக்கொண்டு, கீழே தெருவில் அம்மையப்பனின் தேர் உலா பார்த்தபொழுது, மேல்மாடிகளில் ஏறிக்கொண்டவர்கள், அந்த வெயிலில் வடம் பிடித்து தேர் இழுப்போர் பசி போக்க, கூடை கூடையாக திண்டுக்கல் மலை வாழைப்பழத்தை சீப்பு சீப்பாக வீசிப் போடுவர். எங்கே பார்த்தாலும் நீர்மோர் பந்தல்.

ஒருதடவை கள்ளர் வைகை ஆற்றில் இறங்கும் பொழுது, ஆற்றில் வெள்ளம் வந்துவிட்டது. கூட்டம் மொத்தமும் அடித்துப்பிடித்துக் கொண்டு மேடு ஏறத் தவித்துத் தத்தளித்தது. "குழந்தையை கெட்டியா பிடிச்சிக்கோ" என்று என் பெரியம்மா, எட்டு வயசுப் பையன் என்னையும்-அம்மாவையும் அசுர பலத்தோடு இழுத்துக்கொண்டு, சின்ன கல்பாலம் ஏறிக்கடந்து ரோடுக்கு வந்தது இன்னும் மறக்கவில்லை.


பத்து வயசில், நாயக்கர் மஹால் தூண்கள் பிர்மாண்டமாய் எனக்கு எப்படிக்காட்சி அளித்திருக்கும் என்பதை உங்கள் யூகத்திற்கே விட்டு விடுகிறேன். கும்பலாய் நான்கு பேருக்குக் குறையாமல், ஒருவர் கை ஒருவர் பற்றி தூணை அணைக்கமுடியமல் தோற்றுப் போவோம். தரையில் படுத்து மேல் முகட்டுச் சித்திரங்களை அண்ணாந்துப் பார்ப்பது, ஒவ்வொரு தூணிற்கும் இடையில் எத்தனை கோலங்கள் என்று எண்ணுவது, தட்டாமாலை சுற்றி சித்திரம் பார்த்துத் தடுமாறி விழுவது என்று இது அது என்றில்லாமல் மனசுக்கு என்ன தோன்றுகிறதோ, அதை உடனுக்குடன் அமுல் படுத்தும் அத்தனை விளையாட்டுகள்.

இப்படித்தான், ஒரு சித்திரா பெளர்ணமி அன்று குடும்பத்தில் அத்தனை பேரும் அழகர்கோயில் போயிருந்த பொழுது, நான் என் வயசொத்தக் வால்களுடன் ஓடிப்பிடித்து விளையாடுகிறேன் பேர்வழியென்று ஓடி ஓடி சுற்றம் விட்டுத் தனியே தொலைந்து போனது ஒரு தனிக்கதை!

(வளரும்)