வசந்த கால நினைவலைகள்

                                       11


ஒரு சித்ரா பெளர்ணமி அன்று அழகர் கோயில் செல்வதாக ஏற்பாடு.  பக்கத்து  வீட்டு அம்மா தன் தம்பியுடன்  கூட வந்ததாக நினைவு.  பஸ்ஸில் தான் சென்றோம்.

சித்ரா அன்னம்  என்று சொல்வார்களே, அந்த மாதிரியான ஏற்பாடுகளுடன்  தான் சென்றிருந்தோம்.  காலையில் கிளம்பி மாலையில் மதுரை திரும்பி  விடுவதாக திட்டம்.  மலை  அடிவாரத்திலியே கோயில் இருந்தது.  சித்ரா பெளர்ணமி தினம் ஆதலால் கோயிலில் நல்ல கூட்டம்.  டூரிஸ்ட் பஸ்களில்  நிறைய வெளியூர்க்காரர்கள் வந்திருப்பது தெரிந்தது.

 கோட்டை மாதிரியான அமைப்பில் உள்பக்கம் சென்ற நினைவு இருக்கிறது.   உள்ளே போய் கள்ளழகரைத் தரிசித்து விட்டு  வாகனங்கள் இருந்த இடத்தில் சற்று சிரமப்பரிகாரமாக எல்லோரும் உட்கார்ந்திருந்தோம்.  சிறிது நேரத்தில் எங்கள் பக்கத்து வீட்டு அம்மாவின் தம்பி வெளிக்குழாயில்  தண்ணீர் பிடித்து வருவதாகச் சொல்லிக் கிளம்பினார்.  நானும் அவருடன் போய்விட்டு வருகிறேன் என்று என் அம்மாவிடம் சொல்லி விட்டு அவருடன் சென்றேன்.

கொஞ்ச தூரம் போனவுடன் 'நீ இங்கேயே நிழலில் உட்கார்ந்திரு.  அந்த சரிவில் இறங்கி நான் தண்ணீர் பிடித்து வருகிறேன்" என்று என்னை அங்கேயே விட்டு விட்டு அவர் மட்டும்  சென்றார்.   கொஞ்ச நேரம் ஆயிற்று.  சென்றவர் வரவில்லை.   நான் சுற்றும்முற்றும் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தேன்.   அந்த சமயத்தில் பக்கத்தில் மேடை மாதிரி இருந்த இடத்தில் நாலைந்து பேர் அமர்ந்திருந்தனர்.   அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தது நான் இருந்த இடத்தில் கேட்கிற மாதிரி உரக்கப்  பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.  அழகர் கோயில் பற்றி புராண விஷயங்களை கதை மாதிரி ஒருவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். நானும் கதை கேட்கிற ஆவலில் அவர்கள் இருந்த பக்கத்துச் சென்று கேட்டுக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.   கண்கள் மட்டும் பக்கத்து  வீட்டு அங்கிள் வருகிறாரா என்ற கவனத்தில் இருந்தன.

கதை கேட்கும்  சுவாரஸ்யத்தில் தவற விட்டேனோ தெரியவில்லை, அந்த அங்கிள் வரவேயில்லை.  லேசான பதட்டம் என்னைத்  தொற்றிக் கொண்டது. அந்த  அங்கிள் போனப் பக்கம் போய் அவரைத் தேடலாமா இல்லை என் அம்மா இருந்த இடத்திற்கு திரும்பி விடலாமா என்ற தடுமாற்றம். சரி, திரும்பி விடலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்து  திரும்பிப் போனால் அவர்களை விட்டு விட்டு வந்த இடம் வரவேயில்லை.  ஐந்தே நிமிட நடை தூரத்தில் இருந்ததைக் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லையே என்று அந்த வயதிற்குரிய பதட்டம்.  திருவிழா கூட்டம் வேறு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சேர ஆரம்பிக்க 'ஏண்டா  இப்படி மாட்டிக் கொண்டோம்' என்று வியர்த்து விட்டது.  ஒருக்கால் எல்ளோரும் என்னைத் தேடிக் கொண்டு திரிகிறார்களோ என்ற குழப்பம் வேறு சேர்ந்து கொள்ள நான் இப்படி தெரியாத்தனமாய் வந்திருக்கக் கூடாது என்று  என்னை நானே நொந்து கொண்டேன்.

அந்த நேரத்தில், "அதோ, அங்கே இருக்கான், பாருங்க.." என்று அந்த அங்கிளின் குரல்.. என் குடும்பமே இன்னொரு பக்கத்திலிருந்து பதறி அடித்துக் கொண்டு வந்ததைப் பார்த்ததும், நிம்மதி வந்தது.  பிரிந்த தாயைக் கண்ட சந்தோஷத்தில் திக்கு  முக்காடிப் போனேன்.  என் தாயும் எதுவும் பேசாமல் என்னை அணைத்துக் கொண்டார்கள்.  "ஏண்டா, இந்தப் பக்கம் வந்தே?" என்று அந்த பக்கத்து வீட்டு அம்மாள் கேட்டதும் பதில் சொல்லத் தெரியாது விழித்தேன்.

அழகர் கோயில் இரண்டு கோட்டைகளால் சூழப்பட்டுள்ளாதாம்.  உட்பக்கமிருந்த கோட்டை இரண்யங்கோட்டை எனவும், வெளிப்பக்க கோட்டை அழகாபுரி கோட்டை எனவும் என்னவெல்லாமோ பேசிக் கொண்டார்கள்..  எனக்கோ அந்த வயதில் ஒன்றும் புரியவில்லை.  தெய்வாதீனமாய் சொந்தங்களோடு சேர்ந்தது மட்டுமே போதுமானதாக இருந்தது.

கொண்டு போயிருந்த கலவை சாதங்களை செளகரியமான இடத்தில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டு வேறு எங்கேயும் போகாமல் ஊருக்குத் திரும்பி விட்டோம் என்றே நினைவு.

எனது ஏழாம், எட்டாம் வகுப்பு வாசிப்புகள் திண்டுக்கல்லில் நிகழ்ந்தது.

திண்டுக்கல் செயிண்ட் மேரிஸ் உயர்நிலைப் பள்ளி விரிந்து பரந்த விசாலமான நிலப்பரப்பில் கட்டப்பட்ட பள்ளிக்கூடம்.  பள்ளியின் நட்ட நடுப்பகுதியில் பெரியதொரு மணிக் கூண்டு இருக்கும்.  இரண்டு பக்க வாசல் திறப்புகள்.  சாலையிலிருந்து உள்ளடங்கி வெளிச்சத்தமெல்லாம் அடங்கி பெயருக்காக கட்டப்பட்ட ஒரு பள்ளி அல்லாது  ஒரு பள்ளிக்கூடம் என்றால் இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு எடுத்துக்காட்டாய் கட்டப்பட்ட  பள்ளி.   சகல விளையாட்டுகளும் விளையாடுகிற மதிரியான பெரிய நிலப்பரப்பு.  நல்லதொரு நூல் நிலையம்.   பள்ளிக்கு  நேர் எதிரே வெளியூர் மாணவர்கள் தங்கிப் படிக்க ஹாஸ்டல்.

ஏழாவது வகுப்பாசிரியர் பெயர் லாசர்.  ஒழுக்கத்தையும் ஆங்கிலத்தையும் ஒருசேரக் கற்றுக் கொடுத்த ஆசான்.  தமிழாசிரியர் பெயர் பூவராகன்.  இளம் வயக்தில் என் மனத்தில் தமிழின் ஓசை நயத்தை பதித்தப் பெருந்தகை...  தமிழ்ச் செய்யுளை எப்படி எதுகை வழி அழுத்தம் கொடுத்து வாசித்து மகிழ வேண்டும் என்ற கல்வியைக் கற்றுக் கொடுத்தவர்.  அவ்வாறே இன்று வரை தமிழ்ச் செய்யுளை வாசிக்கும் பழக்கம் என் மனத்தில் படிந்திருக்கிறது.

இதோ கம்பனின் கைவண்ணம்:   நீயும் இராமபிரான் அருளை நாடி அவர் பக்கம் வந்து  விடு என்று அழைக்கும் விபீஷணனுக்கு கும்பகர்ணன் நிறைய காரணங்களை அடுக்கி என்னால் அப்படிச் செய்ய முடியாது என்று மறுக்கிறான்.  அப்படி கும்பகர்ணன்  விபீஷணனுக்குச் சொல்வதாய் ஒரு  பாடல்:

செம்பிட்டுச் செய்த இஞ்சித் திருநகர்ச் செல்வம் தேறி
வம்பிட்ட தெரியல் எம்முன் உயிர் கொண்ட பகையை வாழ்த்தி
அம்பிட்டுத் துன்னம் கொண்ட புண்ணுடை நெஞ்சோடைய!
கும்பிட்டு வாழ்கிலேன் யான்;  கூற்றையும் ஆடல் கொண்டேன்!

இந்தப் பாடலில் ஒவ்வொரு வரியிலும்  இரண்டாம் எழுத்தாகிய 'ம்' எதுகைக்கு அழுத்தம் கொடுத்து வாசித்து பாருங்கள்.  பிரமாதமான ஓசை நயத்துடன் வெகு இயல்பாக மனத்தில் பதியும்.  என் ஞாபகத்திலிருந்து தான் மேற்கண்ட கம்ப ராமாயனச் செய்யுளை எழுதியிருக்கிறேன். இத்தனை வருடங்கள் ஆகியும் நெஞ்சில் பதிந்தது பதிந்தது தான்.  மறக்கவில்லை.  எல்லாம் பூவராகன் ஐயாவின் கருணை!

சாலையில் நடக்கும்  போதே  நிமிர்ந்து எதிரே பார்த்தால் உயரத்தில் மலைக்கோட்டை!  சோழப் பேரரசர்கள் காலத்திலிருந்து பிரிட்டிஷார் காலம் வரை தொடர்ந்து போரையும் படையெடுப்பு களையும் சந்தித்த பிரதேசம் இது.  ஆர்வம் கொண்டோர் திண்டுக்கல்லின் வரலாற்றை கூகுள் தேடலில் வாசித்து தெரிந்து கொள்ளலாம்.

நாங்கள் திண்டுக்கல்லில் மேட்டு  ராஜப் பட்டி என்ற இடத்தில் குடியிருந்தோம்..   சின்ன கிராமம் போன்ற பகுதியாய் அப்போது இருந்தது.  அங்கிருந்த ஆழக் கிணறு ஒன்று மனத்தில்  சித்திரமாய் பதிந்திருக்கிறது. பாறைகளைப் பிளந்த  மிகப்  பெரிய கிணறு.  நாலு பக்கமும் பக்கத்திற்கு பத்து பேர் நின்று தோண்டியை கயிற்றில்  கட்டி நீர் இறைப்பார்கள்.  அந்தப் பகுதி மக்கள் குடிநீருக்கு இந்தக் கிணற்று நீரைத் தான்  நம்பி இருந்திருக்கிறார்கள்.

சில நேரங்களில் பெண்கள் அந்தக் கிணற்றின் கைப்பிடிச் சுவர் மேல் ஏறி நின்று கயிற்றில் கட்டி கீழே விடும் குடம் எந்தப் பாறையிலும் மோதி விடாமல் லாவகமாக விட்டு குடம் நிரம்பியதும் மேலே தூக்குவதும் பார்க்க பயமாக இருக்கும்.  இந்த பயம் பிற்காலத்தில் இதைப்  பற்றி நினைக்கும் பொழுது பரிதாபமாக மாறியது.  சக  எளிய  மனிதர்களை நேசிப்பதும் அவர்களின் துயரங்களில் பங்கு கொள்ளத் துடிப்பதும் பிற்காலத்தில் நான் பங்கு கொண்ட அரசியல் இயக்கங்கள் கற்றுக் கொடுத்த  பாடமாயிற்று. மனிதர்கள் பிச்சைக் காரர்கள் அல்ல.  அவர்கள் உழைத்து முன்னேற வாய்ப்புகள் ஏற்படுத்துவதும் அதனாலான பலன்களை அவர்கள் துய்ப்பதற்கு திட்டங்கள் தீட்டுவதும் தான் ஒரு அரசின் வேலையாக இருக்க வேண்டுமேயன்றி  காகித  நோட்டுக் கரன்ஸிகளை நீட்டி பேரம் பேசுவதல்ல; அப்படியான  பேரங்கள் அவர்களை மேலும் இழிவுபடுத்துவையே'  என்றெல்லாம் சிந்தனை ஓடுகிறது..  இதெல்லாம் பற்றி  பின்னால் நிறையப் பேசலாம்.

 பிறகு நாகல்நகர் பகுதியில் இரயில் நிலையத்திற்கு நேர் எதிரே இருந்த வரிசை வீடொன்றில் (நான்கு வீடுகள் வரிசையாக; அதைச் சுற்றி சுற்றுச் சுவர்)  வசித்து வந்தோம்.  நாங்கள் இருந்த இடம் பள்ளமாகவும், மேடேறினால் இரயில் நிலையத்திற்கு  சொந்தமான இடமாகவும்  இருக்கும்.   இரயில் நிலையத்திற்கு சொந்தமான அந்தப் பகுதி  shunting yard- ஆக பயன்பாட்டில்  இருந்தது.   இரயில் என்ஜின்கள்  வட்ட வடிவமான அந்த இடத்தில் திருப்பப்படும் காட்சி  அந்நாட்களில் கண்கொள்ளாக் காட்சி!  கீழே கான்கிரீட் பள்ளமாகவும்  மேலே  ஒரு இன்ஜின் நிற்கும் அளவுக்கு தண்டவாளம் பொருத்தியும் இருக்கும்.  வட்ட வடிவமாக இன்ஜினைச் சுற்றித் திருப்பி  பின்-முன்னாக இன்ஜினின் முகப்பகுதியை மாற்றி  அமைப்பார்கள்.

நிறுத்தப்படிருக்கும் இன்ஜினில் திடீரென்று பிஸ்டனைத் திறந்து விடும் பொழுது பூந்துளிகளாக  வெந்நீர் பீச்சியடிக்கப்படும்.  நீர் மேலே படும் இடத்தில் நின்று ஓடி விளையாடுவோம்.   அந்தப் பகுதி பூராவும் கரித்தூள் மலைபோலக் காட்சியளிக்கும்.  அந்த இடத்தில் மறைந்திருப்பவரை கண்டுபிடிக்கும் விளையாட்டில் நேரம் போவதேத்  தெரியாது!

அந்தப் பகுதியில் இருந்த பிள்ளையார் கோயிலை மறக்கவே முடியாது.  எங்கள் வீட்டு முன் பகுதியில் செம்பருத்தி செடி வளர்த்து  வந்தோம்.  தினமும் வாசல் கேட்டின் மேல் ஏறி ஒரு குடலில் செம்பருத்தி மலர் பறித்து  காலையில் பிள்ளையார் கோயிலில்  கொண்டு  போய் கொடுப்பது வாடிக்கை.

கமலக் கண்ணன் என் வகுப்புத் தோழன்.  மேலே அஸ்பெஸ்டாஸ் பலகையும், மரச் சட்டங்கள் பொருத்தியுமான குடிசையுமில்லாத, வீடுமில்லாத ஒரு தடுப்புப் பிரதேசத்தை வீடாகக் கொண்டு வாழ்ந்து  வந்தார்கள் தாயும், மகனும்.  நாங்கள் குடியிருந்த வீட்டிற்கு  பின்பக்கம் ஒரு சரிவில் இறங்கினால் கமலக் கண்ணனின் 'அந்த' வீடு   வந்து விடும்.

காலையில் எட்டரை மணியளவில் டிபன் பாக்ஸூடன் ஸ்கூலுக்குக் கிளம்புவேன்.  நேரே கமலக் கண்ணன் வீடு  தான்.  அந்த சிறிய குடியிருப்பின் வெளிப்பகுதியில் தகரத்தை வைத்துத் தடுத்த விறகடுப்பில் கமலக்கண்ணனின் தாயார் வடை சுட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள்.  என்னைப் பார்த்ததும் ஒரு காகிதத்தில் மசால்  வடை ஒன்றைச் சுற்றி "ராஜா! சாப்பிடு.." என்று மிகவும்  அன்பாக என்னிடம் தருவார்கள்.  வடை சுடச்சுட தேவாமிர்தமாக இருக்கும்.  அந்த மாதிரி சுவையுடனான மசால் வடையை என் வாழ்நாட்களில் அதற்குப்  பிறகு சாப்பிட்டதே இல்லை.  அந்த அன்னையை நினைத்தால் மனம்  இப்பொழுது கூட நெகிழ்ந்து போகிறது.    இந்த  மாதிரியான நிகழ்வுகள் தாம் அந்த வயசிலேயே  பிற்கால  வாழ்க்கைப் பயணத்திற்கான  சரியான  பாதையைப் போட்டுத் தந்திருக்கின்றன.

அதெல்லாம் பற்றி வரும்  பகுதியில் சொல்கிறேன்.


(வளரும்)


நண்பர்கள்  அனைவருக்கும் தமிழ்ப் புத்தாண்டு  நல் வாழ்த்துக்கள்..