வசந்த கால நினைவலைகள்

                                                                          9


வக்கீல் புதுத்தெருவின் நடுவில் வெட்டிச்செல்லும் தெரு, செல்லத்தம்மன் கோயில் தெரு. தெருவிற்கான பெயர்க் காரணம், தெருவின் முக்கில் ( இது மதுரை பாஷை;  முனையில் என்று அர்த்தம்)  செல்லத்தம்மன் என்னும் அம்மன் கோயில் ஒன்று இருக்கும். தானப்ப முதலித் தெருவிலிருந்து வீடு மாற்றி இந்தத் தெருவிற்கு வந்து விட்டோம்.

மீனாட்சி அம்மன் கோயிலின் வடக்கு கோபுரம் மொட்டைக்  கோபுரம்  என்று அழைக்கப்பட்டது.   இந்த கோபுர வாசலில்  நுழைந்து இடப்புறம் சென்றால்  உலகப் பிரசித்தி பெற்ற இசைத் தூண்களைப்  பார்க்கலாம்.  வடக்குக் கோபுர வாசலுக்கு அருகாமையிலிருந்த அன்னக்குழி மண்டபம் நடுநிலைப் பள்ளியில் ஆறாம் வகுப்பு சேர்ந்து விட்டேன்.  அன்னக்குழி  மண்டபம் பள்ளியில் நுழைந்தவுடனேயே  பெரிய   அளவிலான சதுரப் பரப்பில்  ஆற்று மணல் கொட்டப்பட்டிருக்கும்.
அந்த மணலில் நாங்கள் விளையாடிய 'சடுகுடு' விளையாட்டுகள், மறக்கமுடியாதவை.   "நான் தான் உன் அப்பன்.. நல்லமுத்து பேரன்.. வெள்ளிப்பிரம்பெடுத்து விளையாட வாரேன்.. வாரேன்.." என்று 'வாரேன்..வாரேன்' னை இழுத்துப் பாடியபடி, மூச்சு விட்டு விடாமல் நடுக்கோடு தாண்டி. எதிரணி எல்லைக்குள் அட்டகாசமாய் நுழைந்து, அவர்களைப் பின்னுக்குத் தள்ளி, சில சமயங்களில் காலை மேல் நோக்கி வீசிக்காட்டி அவர்களை கால் பற்ற டெம்ட் பண்ணியும், முன்னோக்கி அவர்கள் ஓடி வருகையில், அவர்களிடம் பிடிபட்டும், வாரேன்..வாரேன்..னை விட்டுவிடாமல், மூச்சுப் பிடித்து, மீண்டு, எட்டி கைநீட்டி நடுகோட்டைத் தொடுவது சாகசம் தான்!.. ஸ்கூல் விட்டும், சில நாட்களில் ப்யூன் வந்து கதவைச் சாத்த வேண்டும் என்று கழுத்தைப் பிடித்துத் தள்ளும் வரை, விளையாடிக் கொண்டிருப்போம். புத்தகப் பையெல்லாம் மணல்... உடலெல்லாம் மணல் என்று அத்தனையும் தட்டி, சேர்ந்து வீடு போகும் வரை என்னென்னவோ அவரவர் பிரதாபங்கள் தான்...!

மணல் பரப்பைத் தாண்டிய உள் அறைகளில் வகுப்புகள் நடந்தன.   ஒரு  காலத்தில் ஹோமங்கள் நடந்த பெரிய மண்டபமாய் இந்த இடம் இருந்திருக்கும் என்று இப்பொழுது நினைத்துப் பார்க்கிறேன்..

என் வகுப்பாசிரியரின் முகம் இன்னும் என் நினைவில் பதிந்திருக்கிறது.  ராஜாராம் என்ற அவர் பெயர் கூட  மறக்கவில்லை.  பஞ்சகச்சம்,   மேலே ஜிப்பா, டர்பன் சகிதமாக   சாந்தம் குடியேறிய முகம்.   மூச்சுப் பயிற்சியுடன் ஒன்றிய  சமஸ்கிருத  மந்திரங்களை உச்சாடனம்  செய்து  செய்து அந்த  சாந்தக்களை  முகத்தில் படிந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.  ஒரு நாள் மதியம் தாண்டிய வேளையில் வகுப்புகளுக்கு விடுமுறை அறிவித்து  அந்த மணல் பரப்பில் மாணவர்கள் அனைவரையும் அமர வைத்திருந்தனர்.   கருங்கல் பாவிய கொஞ்சம் மேடிட்ட தரையில் ஒரு மேஜையும்  நாற்காலியும் போடப்பட்டு மேஜையின் மேல் மைக் வைக்கப்பட்டிருந்தது.   சுதந்திரப் போராட்ட தியாகி ஒருவர் வந்து பேசப் போவதாக ஆசிரியர்கள் சொல்லிக் கொண்டிருந்தனர்.

சிறுது நேரத்திற்கெல்லாம்  கதராடை தரித்து நடுத்தர வயது கொண்ட ஒருவர் வந்தார்.  தலைமையாசிரியர் அவர் பெயர் சங்கு சுப்பிரமணியன் என்று அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார்.   பாரதியார் பற்றி வீராவேசமாக அவர் முழங்கிய சில வரிகள் இன்னும் நினைவில் இருக்கின்றன.  சங்கு சுப்பிரமணியன் சுதந்திர சங்கு என்ற பத்திரிகையை  நடத்தியவர்.  பாரதியாரையும், வ.வே.சு. அய்யரையும் தமது குருவாகக் கொண்டவர்..  வெள்ளை ஆதிக்கத்திற்கு  எதிராகவும்,  சுதந்திர வேள்விக்கு தன்னை ஆஹிருதியாகவும் ஆக்கிக் கொண்ட பத்திரிகை சுதந்திர சங்கு.  அந்தக் காலத்தில் இந்தப் பத்திரிகையின்  விலை காலணா தான்.   அமோகமாக  விற்பனையாயிற்றாம்.    வெள்ளை ஏகாதிபத்தியத்தின் அடக்கு முறைகளுக்கிடையேயும் அந்த அளவுக்கு மக்கள் இந்த இதழை நேசித்திருக்கின்றனர்.  இந்தத் தகவல்கள் எல்லாம் பத்திரிகை உலகப் பழக்கத்தில் பின்னால் எனக்குத் தெரிய வந்த செய்திகள்.

செல்லத்தம்மன் கோயில் தெரு வீட்டின் மாடிப் போர்ஷனை எங்களுக்குக் குடக்கூலிக்கு விட்டிருந்தார்கள். வீட்டிற்கு சொந்தக்கார அம்மாவும், அவர் மகனும்   கீழ்ப்பகுதியில் வசிந்து வந்தனர். வீட்டு சொந்தக்காரப் பையன் என்னைவிட ஐந்து வயது மூத்தவராக இருக்கலாம்; சேதுபதி ஹைஸ்கூலில் படித்து வந்தார். இவர் என் பாடப் புத்தகங்களுக்கு பழுப்பு நிறக் கெட்டிக் காகிதத்தில் அருமையாக, அதுவரையில் எனக்குத் தெரிந்திராத ஒரு புது முறையில் அட்டை போட்டுத் தருவார். அந்த முறை எனக்கு மிகவும் பிடித்துப்போய், என் பையன், பெண்ணுக்கு இதே முறையில், பிற்காலத்தில் நிறைய புத்தகங்களுக்கு அட்டை போட்டுத் தந்து இருக்கிறேன். இப்படி அட்டை போடும் நேரங்களிலெல்லாம், ராஜாமணி என்னும் அவர்  என் நினைவுக்கு வருவார். கூடவே,கோபால கிருஷ்ண  கோன் பாடப்புத்தக விற்பனையாளர்களும்,   புதுமண்டபப் பழைய புத்தகக்கடைகளும் நினைவுக்கு வருகின்றன.  புத்தகம்.. புத்தகம்... புத்தகம்... பாடப்புத்தகங்கள் கதைப் புத்தகங்களாக மாறி,  வரலாறு, தத்துவம், மொழி ஆராய்ச்சி, ஞானத்தேடல் என்று எதுவும் விலக்கில்லாமல் அச்சடித்த எதையும் வாசித்து விடுகிற ஆர்வத்தை மனசில் படிய  வைத்த இறைவனுக்கு நன்றி  சொல்ல வேண்டும்.

செல்லத்தம்மன் கோயிலுக்கு எதிரே பெரிய எண்ணைய் கடை ஒன்று உண்டு. கடைக்குப் பின்பகுதியில் எள் ஆட்டும் செக்கும் உண்டு. எங்கள் வீட்டுத் தேவைகளுக்கு இங்கு தான் எண்ணைய் வாங்குவோம். அந்தக்கடைக்காரர், சிறுவர்களைப் பார்த்தால் அப்பொழுதுதான் எள் ஆட்டிய புதுப் புண்ணாக்கும், வெல்லமும் தருவார். சிறுவர்கள் விரும்பிச் சாப்பிடுவார்கள். நானும் அவர் கொடுத்துச் சாப்பிட்டிருக்கிறேன். சுவையாக இருக்கும்.

டவுன் ஹால் ரோடின் நடுமத்தியில்  தெப்பக்குளத்திற்கு எதிரே ரோடுப் பகுதியை ஒட்டியவாறு அந்தக்காலத்தில் சின்னத் தெரு ஒன்று உண்டு. அந்தத் தெருவின் முதலில் இருந்த மாடி வீட்டுக்கு குடித்தனம் மாறி விட்டோம்.    டவுன் ஹால் ரோடை நினைத்தாலே  அந்தத் தெப்பக்குளமும், ரோடோரத்து கடைப் பரப்பல்களும், காலேஜ் ஹவுஸும் நினைவுக்கு வருகின்றன..

டவுன் ஹால் ரோடு வீட்டு வாசலில் பெட்டிக்கடை மாதிரி ஒரு கடையை பாலகிருஷணன் என்னும் கேரளத்தவர் வைத்திருந்தார். அவரது கடை அந்தக் காலத்தில் மிகப்பிரபலமாக இருந்த குறுக்கெழுத்துப் போட்டிகளுக்கான பதிவு - விற்பனை கடையாக இருந்தது. குறுக்கெழுத்துப் போட்டிகளில் R.M.D.C. என்னும் நிறுவனத்தின் போட்டி மிகப்பிரலமானது. போட்டிக்கான இலவச பாரங்களை வாங்கி, பூர்த்தி செய்து, ஒரு பதிவுக்கு இவ்வளவு என்று பணத்தைக் கட்டி, ரசீது வாங்கிக்கொண்டால், அடுத்த நாள், முதல் நாள் போட்டியின் ரிஸல்ட் வந்து விடும். எல்லாம் சரி, ஒரு தவறு, இரண்டு தவறு என்று முறையே பத்தாயிரம், ஐயாயிரம், ஆயிரம் என்று பரிசுகள் அறிவிக்கப்படும். பலர் சரியான விடையை எழுதும் பட்சத்தில் பரிசுத்தொகை பகிர்ந்து அளிக்கப்படும். நூறு ரூபாய்க்கு குறைவாக பரிசுத் தொகை இருந்தால், அந்தக் கடையிலேயே ரசீதைக் காட்டி பரிசு பெற்றுக்கொள்ளலாம். பாலகிருஷ்ணன் கடை மாதிரி நகரில் பல கடைகள்!

குறுக்கெழுத்துப் போட்டி கேள்விகளுக்கான ஒரு மாதிரி:1. பெண்களுக்கு இந்த மலரைக் கண்டாலே கொள்ளை ஆசை: (ரோஜா/மல்லிகை)2. சோற்றில் பிசைந்து கொண்டு சாப்பிடுவது: (ரசம்/குழம்பு)3. இந்த உறவென்றால் தனி மதிப்பு தான்: (தம்பி/தங்கை)இப்படி போட்டிக்கேள்விகள் எளிதாக இருக்கும். மூளைக்கு அதிக வேலை இருக்காது. இரண்டு ஆப்ஷன்களும் கிட்டத்தட்ட சரியாக இருக்கும். அவர்கள் வைத்திருக்கும் சரியான விடைக்குப் பொருந்தியிருந்தால் பரிசு, அவ்வளவு தான்! மாலை 7 மணி ஆகிவிட்டால் போதும். கடை ட்யூப் லைட்டெல்லாம் போட்டு, 'ஜே,ஜே' என்று ஆகிவிடும். சில போட்டிகள் அன்று மாலை முடிந்து அன்று இரவு பத்து மணிவாக்கில் ரிசல்ட் வந்துவிடும். ரிசல்ட் வரும் நேரம் கூட்டம் கொஞ்சம் பெருத்துவிடும். பெரியவர்கள், சின்னவர்களென்று வித்தியாசமில்லாமல் கூச்சலும், கும்மாளமுமாக இருக்கும். இந்த சப்தம் கேடடு, ஒரு சின்னத்தூக்கத்தை கத்திரித்துக்கொண்டு வெளியே வந்து ரிசலட்டை சரிபார்த்ததும் உண்டு.

இந்த டவுன்ஹால் ரோடு வீட்டில் இருக்கும் பொழுது தான் 'தங்கம்' தியேட்டர் திறக்கப்பட்டது. முழுத் தியேட்டருக்குமான கட்டுமானப்பணிகள் முடிந்து விட்டாலும் சில சில்லரை வேலைகள் பாக்கியிருந்தன. அதற்குள் முதல் படத்தை ரிலீஸ் செய்துவிட்டார்கள். அங்கங்கு கொட்டியிருக்கும் மணல் குவியல்கள், தொங்கும் வாளிக்கட்டிய கயிறுகள், போட்டது போட்டமேனிக்கு இருக்கும் சில கட்டிடவேலைப் பொருள்கள் என்று இவற்றிக்கு ஊடே நுழைந்தும், தாண்டியும் சுடச்சுட ரிலீஸாகியிருந்த "பராசக்தி" படத்தை இரண்டாம் நாள் பார்த்த நினைவு மறக்கினும், கலைஞரின் வசனத்தை வாழ்நாள் பூராவும் மறக்கமுடியாது.  இப்பொழுது கேட்டால் கூட சொல்கிற அளவுக்கு மனப்பாடம்.

மாப்பிள்ளை விநாயகர் சோடா என்று கோலிசோடா ஒன்று விற்பனையாகும். ரப்பர் வளையம் பற்றியிருக்கும் கோலிக்குண்டை, மரஅழுத்தி கொண்டு தட்டி, உள்நிரம்பியிருக்கும் சோடாவையோ, ஜிஞ்சரையோ குடிக்க வேண்டும்.ஜின்ஞர் நீர் நிறைந்த சோடாவிற்கு ஜின்ஞர் பீர் என்று பெயர். டவுன்ஹால் ரோடில் இருந்த 'காலேஜ் ஹவுஸ்' ஹோட்டலின், பாக்கெட்டில் அடைத்த வறுத்த முந்திரிப் பருப்புகளும்,காப்பியும் பிரசித்திபெற்றவை.

ஊர் முழுக்க டிவிஎஸ் கம்பெனியாரின் டவுன்பஸ் தான். எல்லாம் வெள்ளை நிறத்தில், பஸ்ஸின் வெளி நடுப்பகுதியில் TVS எழுத்து வெளிர்பச்சையில் ஒரு வட்டத்திற்குள் வருகிற மாதிரி எழுதியிருப்பார்கள். அப்பொழுது 20 எண்வரை பஸ்ரூட் இருந்தது. எண் ஒன்று - சொக்கிகுளம், மற்றும் எண் இருபது - திருநகர் செல்லும் பஸ்கள் என்று நினைவு. சில வெளியூர் பஸ்களில்,பின்பக்கம் வீட்டில் காப்பிக்கொட்டை அரைக்கும் மிஷின் மாதிரியான தோற்றத்தில், ஒரு மிஷின் உண்டு. வண்டியின் நடத்துனர் அந்த மிஷினின் பிடிபற்றிச்சுற்றி, பின்பக்க பாய்லரில் கொட்டியிருக்கும் கரி எரித்து வண்டியைக் கிளப்ப வழி பண்ணுவதும் உண்டு!

இப்படிப்பட்ட பசுமையாக மனதில் தூங்கும் நினைவுகளை எழுதிக்கொண்டே போகலாம். எழுத எழுத எழுதாமல் விட்டு ஏதோ பாக்கியிருக்கிற மாதிரிதான் தோன்றுகிறது. இவையெல்லாம் நடந்து கிட்டத்தட்ட அறுபத்து ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு மேலாகிவிட்டதால், எழுதுகையில் காலக்கணக்கு தவறுகளினால், முன்பின்னாக சில நினைவுகள் மாறிப் போன மாதிரியும் தெரிகின்றன.  எது  எப்படியாயினும்  கடந்து போன வாழ்க்கை அனுபவங்களின் நிழலாக மனத்தில் படிந்திருக்கும்  நல்ல  நினைவுகளை நினைத்துப் பார்ப்பது உற்சாகமே அளிக்கும் ஒன்றாகத் தெரிகிறது.


(வளரும்)