வசந்த கால நினைவலைகள்

                                    40

புதுவையில் வசித்த காலத்தில் மறக்க முடியாமல் மனதில் தடம் பதித்த நினைவுகள் பல.  அவற்றில் இது தலையாயது.

புதுவை பெருமாள் கோயில் தெருவில் நுழைந்தாலே புரட்சிக் கவிஞர் பாரதிதாசனாரின் நினைவு வரும்.  அந்தத்  தெருவில் 95 இலக்கமுள்ள வீடு அவரது.

தன் சுயத்தை  மதிப்பவர் பிறரது சுயத்தையும் தவறாது மதிப்பர் என்பது ஜெயகாந்தன் அவர்களின் வாக்கு.  பிறர் சுயத்தை மதிக்காதவர்கள் சுயமரியாதைக்காரர்களாய் இருப்பதற்கு  அருகதை அற்றவர்கள் என்று இதற்கு அர்த்தம்.

பிறரை மதிக்கும் அந்த சிறந்த குணத்திற்கு எடுத்துக் காட்டாகத் திகழ்ந்தவர் புரட்சிக் கவிஞர்.  தன் மனத்திற்கு ஏற்புடையதை  ஏற்றுக் கொண்டாரேயானால் அந்தக் கொள்கையில் பிறழாது ஒழுகுபவர்.  அவர் பூண்டிருந்த புனைப்பெயர் கூட  பலரின் கண்களை உறுத்தியது. பாரதி எவ்வளவு தான் சமநீதி சமுதாயத்திற்காக கனவு கண்டாலும் அவரைப் பிறப்பின் அடிப்படையில் பிரித்துப்  பார்த்தது  நீதிக்கட்சி வழிவந்த திராவிட இயக்கம்.   'பார்ப்பான் ஒருவனுக்கு தாசனாக பெயரைக் கொண்டிருக்கிறீர்களே! நியாயமா?' என்று முகம் சுளித்தவர்கள், ஏகடி பேசியவர்கள் நாணுகிற அளவிற்கு அவர்களைச் சாடியிருக்கிறார் பாரதிதாசன்.  "யாரைச் சொல்கிறீர்கள் என்று தெரிந்து  பேசுங்கள்..    நீடு துயில்    நீக்க பாடி வந்த நிலா!   காடு கமழும் கற்பூரச் சொற்கோ!    கற்பனை ஊற்றாம் கதையின்  புதையல்!   திறம் பாட வந்த மறவன்!  அறம் பாட வந்த   அறிஞன்! நாட்டில் படறும் சாதிப்

படைக்கு மருந்து!  மண்டும் மதங்கள் அண்டா நெருப்பவன்! அயலார் நெருப்பிற்கணையா விளக்கவன்!  என்னென்று சொல்வேன், என்னென்று சொல்வேன்!  தமிழால்,  பாரதி தகுதி பெற்றதும்,  தமிழ் பாரதியால் தகுதி  பெற்றதும் எவ்வாறென்பதை எடுத்துரைக்கின்றேன்.." என்று அறியா மனிதருக்குப் பாடம் படிப்பது போல தன் பாவால் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறார்.  'ஒரு சாராரின் எதிர்ப்பு  இன்று வரை நீங்கியதில்லை;  இதற்காக நான் அஞ்சியதும் இல்லை.   அஞ்சப்போவதும் இல்லை;  பாரதி  பற்றிப் பேச எனக்குத் தான் தெரியும்..  அவரைப் பற்றிப்  பேச என்னை விட தகுதி இந்த நாட்டில் எவனுக்கும் இல்லை.. "  என்று   அடித்துப் பேசுகிறார்..    நெருங்கிய வட்டாரத்தின் முகச்சுளிப்பிற்காக அனுபவ பூர்வமாக தான் ஏற்றுக்கொண்ட நியாயங்களை அவர் மாற்றிக்  கொண்டதில்லை.  அதில் அவருக்கு எஃகு போன்ற உறுதி  இருந்தது.

திருச்சியிலிருந்து வெளிவந்த  சிவாஜி பத்திரிகையின் ஆசிரியர்  திருலோக சீதாராம் பாரதியாரின் இறப்பிற்குப்  பிறகு பாரதியாரின் குடும்பத்திற்கு பெரும் ஆறுதலாக இருந்து  பல உதவிகள் செய்தவர்.  பாரதி, பாரதிதாசன் இந்த இரண்டு பெயர்களுக்கும் பாலமாக தன்னை அமைத்துக் கொண்டு இவர்கள் இருவரின் கவிதாலோகத்தில் சஞ்சரிப்பதில் தன் மனத்தைப் பறிகொடுத்தவர்  இந்த பிராமணர்.  சிவாஜி பத்திரிகைக்காக பாரதிதாசனின் கவிதைகளை வேண்டிப் பெற்று பிரசுரித்திருக்கிறார்.   புத்தக வெளியீட்டாராய்  இருந்திருக்கிறார்.  தனது பிசிறில்லாத  மெல்லிய குரலில் இவர்களின் கவிதைகளைப் பொது மேடையில் பாடிக் களித்திருக்கிறார்.  இத்தனை

நிலைகளிலும் தானும் ஒரு வரகவியாய்  பாடலியற்றும் பாங்கு பெற்றவன் என்பதையும் மறந்திருக்கிறார்..  தன்னைப் பின்னுக்குத் தள்ளி பிறரை முன்னிலைப் படுத்தும் அரிதான பெருமைக்குரிய பொற்குணத்திற்கு சொந்தக்காரர் திருலோக சீதாராம். 

பாரதியாரின் கவிதா மண்டலத்தைச் சேர்ந்த  பாரதிதாசனுக்காகவே தனது சிவாஜி பத்திரிகை  மூலமாக நிதி திரட்டினார்.  இந்த மாதிரியான பாரதிதாசனின்  பாட்டுத் திறத்தில் பிரேமை  கொண்டவர்கள் திரட்டிய நிதியை பொற்கிழியாய் பாரதிதாசனுக்கு வழங்க ஒரு பொதுகூட்டத்தில் ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டது..  அந்த நிதியைக் கொண்டு ஆரம்பிக்கப்பட்டது தான் பாரதிதாசனாரின் குயில் பத்திரிகை.

நடிகர் திலகத்தை நாயகனாகக் கொண்டு தனது 'பாண்டியன்  பரிசை' திரைப்படமாக்க வேண்டும் என்கிற கனவு பாரதிதாசனுக்கு இருந்தது.  அதன் தொடர்பான நடவடிக்கைகளுக்காக என்றே புதுவை நீங்கி சென்னைக்கு குடிபெயர்ந்தார்.  இது 1961 ஆண்டு வாக்கில் என்று நினைவு.  நான் புதுவைக்குச் சென்றதே 1963-ம் ஆண்டு பிற்பகுதியில்..   புதுவை கடற்கரைச் சாலையில் அவரை ஒரே ஒரு முறை நேரில் பார்த்திருக்கிறேன்.


அவர் சென்னை சென்றதைத் தொடர்ந்து புதுவையிலிருந்து வெளிவந்துகொண்டிருந்த அவரது 'குயில்' கவிதை ஏடும் சென்னையிலிருந்து வெளிவரத் துவங்கியது.  ஒரு பக்கம்
பாண்டியன் பரிசுக்கான  வேலைகள் நடந்து  கொண்டிருக்கையிலேயே தனது குருவின்  மீதான அன்பில்  பாரதியாரின் வாழ்க்கையையும் திரைப்படமாக்க வேண்டும் என்கிற முயற்சிகளிலும்  பாரதிதாசன்   ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார்.

1964-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் 21-ம் தேதி.   அன்று    தொலைபேசி  நிலையத்தில்  மதியம் 1330-யிலிருந்து இரவு 2100 மணி வரை எனக்குப் பணிக்காலம்.  அந்த   நேரத்தில் தான் பாரதிதாசன் அவர்கள் சென்னை  பொது மருத்துவ மனையில் காலமாகிவிட்டார் என்று கலங்க வைக்கும் அந்தச் செய்தி தெரியவந்தது. அவர் புகழுடல் புதுவைக்கு கண்ணதாசனின் காரில் வருவதாகத் தகவல். இரவு ஒன்பது மணிக்கு அலுவலகப் பணி முடிந்ததும் நேரே பெருமாள் கோயில் தெருவிற்கு நானும் என் அருமை நண்பர் அ.க.பெருமாள் அவர்களும் மிகுந்த சோகத்துடன்  விரைந்தோம்.

சின்ன மரத்தூண்கள் பொருத்திய அகல வாசல் கொண்டு உள்ளடங்கிய வீடு. உள்பக்க பெரிய ஹாலில் வீறுகொண்ட கவிஞரின் பூத உடல்  கிடத்தப் பட்டிருந்தது.   கருப்பு-சிவப்பு சின்னகட்டங்கள் போட்ட பட்டுப் போர்வை போர்த்தியிருந்தார்கள். புரட்சிக் கவிஞருக்கே தனித்த ஒரு அடையாளமாக அமைந்திருந்த சின்ன அடர்த்தியான மீசைக்கிடையே புன்முறுவலுடனான
அவர் முகம் மனசைப் பிசைந்தது.   சிம்ஹம் போன்ற துடிப்பு கொண்ட அடலேறு ரோஜாப்பூ மாலைகள் சூட்டப்பெற்று அமைதியாக அப்படி இருந்தது அவரது இயல்புக்கு மாறான ஒரு செயலாய் மனசைக் குடைந்தது.  ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருந்த ஓரிரு குத்து விளக்குகள். தலைமாட்டிற்கு பின்புறச் சுவரின் உயரத்தில் புரட்சிக் கவிஞர் ஏட்டில் பேனா பிடித்து எழுதுகிற தோற்றத்தில் ஓரளவு பெரிய  புகைப்படம்.

அந்த இரவு நேரத்தில் நீண்ட அந்த ஹாலில் எங்களைச் சேர்த்து எட்டு அல்லது ஒன்பது பேர் இருந்திருப்போம்.   இருவர் கைத்தாங்கலாக அழைத்து வர தடியூன்றிய  ஒரு பெரியவர் உள்பக்கம் வந்ததும்  "வாங்கய்யா, வாங்க...  வாத்தியார் ஐயா வந்திட்டாரான்னு கேப்பீங்களே!  இதோ இருக்காரய்யா.." என்று பெருங்குரல்அழுகை கொண்டு பெண்கள் பக்கமிருந்து துக்கம் பொங்கியது.

மனம்  கனத்துப் போனது.  நானும் நண்பர் பெருமாளும் புரட்சிக் கவிஞரின் காலடிப் பக்கம் அமர்ந்து கொண்டோம்.  'துன்பம்  நேர்கையில் யாழெடுத்து நீ...' என்கிற கவிஞரின் பாடல் எனக்கு மட்டும் கேட்கிற மாதிரி நெஞ்சுக்கூட்டை நிரப்புகிற வரிகளாய் எனக்குள் பீறிட்டது.   ஏதேதோ நினைவுகளில் மனம் துவண்டு தத்தளித்தது.  கண் நீரை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கவிஞருக்கு அஞ்சலி செலுத்தி விட்டு மெதுவாக எழுந்திருந்து வெளி வந்தோம்.

காலணிகளை மாட்டிக் கொண்டு கிளம்புகையில் வெளிச்சுவர் பக்கம் நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.   பித்தளைத் தகட்டினால் வேய்ந்த பெயர்ப் பலகை கண்ணில் பட்டது.  அந்தப் பெயர்ப் பலகையில்  பாரதிதாசன்  என்று ஆங்கிலத்தில் எழுதப் பெற்று  IN  -- OUT   குமிழ்கள் தென்பட்டன.   புரட்சிக்கவிஞர் அவர்கள் சென்னையில் இருந்ததினால் போலும்,  பித்தளைக் குமிழின் 'IN' மறைக்கப்பட்டு  OUT- தெரிவதாய் இருந்தது. அதைப் பார்த்ததும் மனம் வேதனையில் துவண்டு, சடாரென்று  மனசில் முகிழ்த்த எண்ணமாய், பெயர்ப்பலகையின் குமிழை நகர்த்தி 'OUT'-ஐ  மறைத்து ' IN'  தெரிகிற மாதிரி மாற்றி வைத்தேன்.    ஆம்!  சாகா வரம் பெற்ற கவிஞர் அவர்களின்  'அழகின் சிரிப்பு'ம், 'குடும்ப விளக்கு'ம், 'குறிஞ்சித் திட்டு'ம், 'பாண்டியன் பரிசு'ம்  இன்ன பிற படைப்புகளும் நம்மிடையே இருக்கையில் என்றென்றும் அவர் நம்மிடையே இருந்து கொண்டு தான் இருக்கிறார்'  என்று நினைப்பு நெஞ்சில் அலையாய் புரண்டது.

அந்த வார குமுதம் இதழில் இந்த என் நினைவுகளை  பதிவும் செய்திருந்தேன்.

அடுத்த நாள் புரட்சிக் கவிஞருக்கு அஞ்சலி செலுத்த பெருங்கடல் பொங்கி வந்தால் போல் திரண்டிருந்த மக்கள் கூட்டத்தில் புதுவை  திணறியது. திரைப்படத் துறை சார்ந்தவர்கள் நிறைய வந்திருந்தார்கள்.

பிற்காலத்தில் 'கடைசி வரை யாரோ?' என்று பாடல் எழுதிய கவியரசர் கடைசி வரை நடந்தே வந்தார்.    ஹவாய் செப்பல் என்று  சொல்வார்களே, அந்த மாதிரி யான அவர் அணிந்திருந்த காலணியின் வார் வழியில் அறுந்து விட்டது.  உடனே கவியரசர்  ஓரமாய் போய் தனது இரண்டு  காலணிகளையும் கழற்றிப் போட்டு விட்டு வெறுங்காலுடன் நடக்க ஆரம்பித்தார்.   யாரோ சற்று தூரத்தில் முன்னால் சென்று   கொண்டிருந்த காரில் ஏறிக் கொள்ள   வற்புறுத்தியும் கேட்காமல் நடந்தே வந்தார்.   இவ்வளவுக்கும் பாரதிதாசனின் புகழ் உடலைச் சுமந்து கொண்டு புதுவைக்கு  வந்தது கண்ணதாசன் ஏற்பாடு  செய்திருந்த வேன்  தான்!

நமது தமிழ் பத்திரிகைகளுக்கு என்று சில கொனஷ்டையான குணங்கள் உண்டு.   அந்த நேரத்தில் கண்ணதாசன் திராவிட கட்சிகளோடு மாறுபட்ட கருத்துக்கள் கொண்டு தமிழ் தேசிய கட்சியோடு  இணைந்திருந்தார்.  அதனால்  அடுத்த நாள் செய்திதாட்களில்  பாரதிதாசன்  காலமான செய்தித் தொகுப்பில்  பாரதிதாசன் காலமானதால் கண்ணதாசனுக்கு இரு செருப்புகள் இழப்பு' என்ற தலைப்பிட்டு  ஒரு துண்டுச் செய்தி வெளிவந்தது.

சென்னை தலைமை அரசு மருத்துவமனையில் தான் பாரதிதாசன் காலமானார்.  அவர் உடலை புதுவைக்கு எடுத்துச் செல்ல  வாகனம் தேவைப் பட்ட பொழுது  சிலர் தயங்கினர்.  இந்தச்  செய்தி கண்ணதாசனுக்குத் தெரிந்து   உடனே அதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்த அவரின் அருங்குணம் தெரியாது தன்  சொந்த  காழ்ப்புணர்வை   கேலியாய் கிண்டலாய்  செய்தியாக  அந்தப் பத்திரிகை வெளியிட்டுத் தன்னைத் தானே தாழ்த்திக் கொண்டது.


(வளரும்)