அழகிய தமிழ் மொழி இது!...

பகுதி-- 15

கோவலனுக்கு மாதவி எழுதியிருந்த மடல் ரொம்பவும் குடும்பப் பாங்காக இருந்தது. 

“தங்கள் அடிகள் முன்னர் யான் அடி வீழ்ந்தேன். நான் சொல்ல வருவதை தாங்கள் தங்கள் மனத்தில் இருத்திக் கொள்ள வேண்டுகிறேன்.  தங்களின் பெற்றோர்களுக்கு-- அந்த முதுபெரும் குரவர்களுக்கு-- அவர்களின் முதுமைக் காலத்தில் செய்ய வேண்டிய பணிகளை செய்யாது விட்டீர்கள். அன்றியும் உயர்குல மாது கண்ணகியுடன் நள்ளிரவில் புகார் நகரிலிருந்து கிளம்பி விட்டீர்கள். இவற்றிற்கெல்லாம் யான் செய்த குற்றம் என்னவென்று அறியாத மயக்கம் என்னை வருத்துகிறது.  இந்த வருத்தத்தை தாங்கள் ஒருவரால் தான் போக்க முடியும். குற்றம் நீங்கிய மேலான மனத்தை உடையவரே! உம் புகழுக்கு குறையேதும் நேராமல் காப்பீராக!” என்ற வேண்டுகோளோடு மாதவியின் மடல் முடிந்திருந்தது.

மடலை வாசித்து முடித்ததும், கோவலனின் முகம் பளிச்சிட்டது. வானத்தில் மேகமூட்டம் நீங்கியதே போன்ற ஒரு நிலை. நடந்தவற்றை மனசில் அலசிப் பார்த்தத் தீர்மானத்தில், “ இது வரை நடந்தவற்றில் அவள் குற்றம் ஏதுமில்லை!” என்று  கோவலன் உணர்ந்து சொன்னான். “எல்லாம் என் குற்றமே! என் தீவினை குற்றம்..” என்று அவன் உதடுகள் முணுமுணுத்தன.

‘அடிகள் முன்னர் யான் அடி வீழ்ந்தேன்’ என்ற முடங்கலின் முதல் வரியைப் மறுபடியும் படித்த கோவலன், ‘மாதவியின் இந்த முடங்கல் என் பெற்றோர்களுக்கு எழுதப்படுவதான மடல் போன்ற தோற்றம் கொண்டிருக்கிறதே’ என்று எண்ணியவனாய், ‘மாதவியின் நல்ல உள்ளம் பற்றி தன் தாய் தந்தையர்  அறிதல் வேண்டும்’ என்று தொடர்ச்சியாகத் தோன்றிய நினைப்பில், ஒரு தெளிவடைந்த நிலையில் கோசிகனை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.  “கோசிகனே! குற்றமற்ற என் பெற்றோர் மலரடி தொழுதேன்..” என்று சொன்ன பொழுது அவன் குரல்  தழுதழுத்திருந்தது.. “என் பெற்றோரிடம் மாதவியின் இந்த கனிவான மடலைச் சேர்ப்பீராக.. அவர்கள் துயரம் களைவதற்கு இந்த மடல் துணை செய்யும்.. அதனால் விரைவாகச் சென்று அவரிடம் இதைச் சேர்க்க வேண்டுகிறேன்.”” என்று சொல்லி கோசிகனிடம் அந்த மடலைத் தந்தான்.  ஒரு முடிவை எடுத்த மாதிரி அவன் அப்படிச் சொன்னது புகாருக்கு திரும்பும் மனநிலையில் அவன் இல்லை என்பதனைக் கோசிகனுக்குப் புலப்படுத்தியது.  மாதவியின் திருப்பப்பட்ட மடலை வாங்கிக் கொண்டு கோவலனின் உத்தரவுப் படியே அதை அவன் பெற்றோரிடம் சேர்ப்பிக்கும் நோக்கத்துடன் கோசிகன் அவ்விடம் அகன்றான்.

கோசிகன் செல்லும் வரைப் பார்த்திருந்து, பின் கண்ணகியை விட்டு விட்டு வந்த இடம் நோக்கி கோவலன் நகர்ந்தான்.  அவன் அங்கு சென்ற நேரத்தில் பாணர்கள் சிலர் கூடி துர்க்கையின் போர்க்கோலத்தை  இசைத்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து கோவலனின் முகம் மலர்ந்தது. கோவலனும்

ஆகச் சிறந்த இசைப் புலமை கொண்டவன் ஆதலால் அவனால் தன் மன உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியவிலை. அவனும் இசைக் குழுவினருடன் ஒன்றிக் கலந்தவனாய் செங்கோட்டு யாழை எடுத்தான்.  தந்திரி கரமும் திலவும் உறுதியாகக் கட்டப்பட்டிருந்த அந்த யாழினைத் தூக்கி நிறுத்தி அதன் உறுப்புகளாகிய  ஒற்றினை எடுத்து பற்றுடன் சேர்த்தான்.  உழை குரலாகவும், கைக்கிளை தாரமாகவும் யாழின் நரம்புகளை கோவலன் நிறுத்தினான்..  கொற்றவையைப் போற்றித் துதிக்கும் பாடலை ஆசான் என்னும் பண் இயலின் நால்வகைப் பிரிவுகளும் ஒன்றரக் கலக்கும் வித்ததில் யாழில் இசை கூட்டி பாணர்களுடன் பாணனாகச் சேர்ந்து கோவலனும் அவர்கள் குழுவில் இவனும் ஒருவனே போலப் பாடினான். கோவலனின் இசைப் புலமை வெளிப்பட்ட நேர்த்தியில் தொழிற் கலைஞர்களாகிய் அந்தப் பாணர்களே வெகுவாக வியந்து போயினர்.

குடிப்பிறப்பால் வணிக குலத்திலே தோன்றிய கோவலன் லலித கலைகளின் ஞானம் பெற்று வித்தியாசமானவனாய்த் திகழ்ந்தான்.  நாட்டியம், இசை என்று பன்முகப்பட்டத் திறமை கொண்டிருந்த மாதவியே தன் மனதைப் பறி கொடுக்கும் அளவுக்கு கோவலனின் அசாத்திய திறமை அமைந்திருந்தது. அவ்விருவரின் கலை ஞானம், ஆண்-பெண்ணுக்கான உடல் கவர்ச்சியைத் தாண்டிய ஒன்று.  வெகு அரிதான இருவருக்கிடையேயான இந்த இணைப்பே அறுக்க முடியாத பிணைப்பாய் கோவலனுக்கும் மாதவிக்கும் ஆயிற்று. அதனால் தான் வாழ்க்கைப் போக்கில் வாராது வந்த மாமணி போலத் தன் கைவசப்பட்ட அந்தக் கலைஞனை இழக்க முடியாமல் தவித்தாள் மாதவி.

காதல் மனைவி இருக்க, தன் செல்வ மிதப்பில் ஆயிரம் பொற் கழஞ்சு கொடுத்து போகம் துய்க்க கணிகை மகள் ஒருத்தியை கடைவீதியில் விலைக்கு வாங்கினான்.— அவளோடு கூடியிருந்த சுகம் திகட்ட, அவளைக் கைவிட்டு தாலிகட்டிய துணையாளுடன் சேர்ந்துக் களிக்க திரும்பி வந்தான் என்று வெகு சாதாரண போக்குள்ள ஆடவனாய் தன் நாவலின் நாயகனைச் சித்தரிக்கவில்லை இளங்கோ அடிகள். 

நாயகன் மட்டுமில்லை, அந்த நாயகனுடன் சேர்ந்த காதல் கிழத்தி மாதவியையும் அசாதாரணமான பெண்ணாய் வார்த்தெடுதிருக்கிறார் நாவலாசிரியர்.  அவன் வணிக குலத்தில் பிறந்த வித்தியாசமானவன் என்றால் இவளோ கணிகையர் குலத்தில் உதித்த வித்தியாசமானவள்.. இந்த இரு வகைத்தான வித்தியாசமானவர்களை ஒன்று சேர்க்க இசையும், யாழும், ஆடலும், பாடலும் துணையாய் இருந்து தூபம் போட்டன... காதல் வயப்பட்ட இந்த இரு இளசுகளுக்கு இடையேயான பெளதீக உறவு அறுந்து பட்ட போதிலும், இவர்கள் உறவின் மேலான நிலைகளுக்குச் சுவை கூட்டிய லலித கலைகள் அவர்களின் உள்ளப் பிணைப்பு அறுந்து படாமல் கட்டிக் காப்பதற்கு காரணமாக அமைந்தன.  நிரந்தர பிரிவுக்கு வழிவகுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டன. இவர்கள் இருவருக்கிடையான விலகல் ஊழ்வினை வசத்தால் என்றால் இவர்கள் இருவருக்கிடையே யான கலைஞான ஈடுபாடுகளின் பின்னல்களுக்கும் பிணைதல்களுக்கும் அதே ஊழ்வினை தான் காரணமாகிப் போகிறது.

இந்த சிலப்பதிகார காப்பியத்தில் நாவலாசிரியரின் படைப்புத் திறமை கொடிக்கட்டிப் பறக்கும் இடங்கள் ஏராளம். லெளகீக ஏற்பாடுகளுடன் இருவருக்கிடையேயான ஒரு திருமண பந்தத்தில் ஆரம்பித்த கதையை அவர்கள் வாழ்க்கைப் போக்கில் குறுக்கும் நெடுக்கும் குறுக்கிடும் பல்வேறு பாத்திரப் படைப்புகளோடு, நெருங்கலும் விலகலுமாக அதனால் நெருக்கடிகளுக்கு  உள்ளாகும் பல்வேறு ஆசாபாசங்களுடன் நெருக்கமாக காப்பியத்தை நெய்திருக்கிறார் படைப்பிலக்கியத்தில் கைதேர்ந்தவரான இளங்கோ அடிகள்..  இந்த மாதிரியான ரசவாத வித்தைகளை கதாசிரியர் கைக்கொள்ளவில்லை என்றால் வாசிப்பவருக்கு அந்த மூவரின் மாமதுரை நோக்கிய பயணமே வெறுத்துப் போயிருக்கும். நாவலின் போக்கில் இடையிடும் எல்லா அம்சங்களையும் மிகக் கவனமாகத் தேர்ந்தெடுத்து இந்தக் காப்பியத்தின் மூலமாகத் தான் நிலைநிறுத்த நினைக்கும் குறிக்கோள்களுக்கு எந்த நிலையிலும் விலகல் ஏற்படாமல் பார்த்துக் கொண்டது காப்பிய  ஆசிரியரின் இன்னொரு சாமர்த்தியம்.

எந்தவிதத்தில் திருப்பிப் திருப்பிப் பார்த்தாலும் படித்தாலும் சிலப்பதிகாரம் ஒரு பொழுது போக்குப் படைப்பிலக்கியம் அல்ல என்பது புரியும். வாழ்க்கையில் நடக்கும் நிகழ்வுகளை எதனாலோ நடந்தது என்று பார்க்காமல் அந்த நிகழ்வுகள் நிகழ்வதற்கான காரணங்களை அர்த்தபூர்வமான நோக்குடன் அலசுவது. அத்தனை அலசல்களும் தமிழர்களுக்கான பண்பாட்டுத் தளத்திலேயே எந்தவித விலகலும் இல்லாமல் நடைபெறுவது  தான் இந்தக் காப்பியத்தின் இன்னொரு விசேஷமாக பரவலாகக் காணக்கிடைக்கிறது.

கோயிலின் முன் உற்சாகத்தோடு பாணர்கள் கொற்றவையைப் பாடிப் பரவிக் களிக்கிறார்கள். என்றுமில்லாத திருநாளாய் அவர்களின் இசைத் திறமைகளுக்கு அழகு கூட்டும் அற்புத நாயகனாய் கோவலன் கிடைத்தது அவர்களிடையே விவரிக்க இயலாத மகிழ்ச்சியைக் கூட்டுகிறது. வழிப்பயணத்தில் கிடைத்த இசைப்புலமை மிக்க வாலிபனைப் பிரிய முடியாமல் அந்தப் பாணர் குழுவே அன்புப் பிணைப்பில் தத்தளிக்கிறது. 

காப்பியத்தைத் தொடர்ந்து வாசிக்கும் நமக்குத்  தான் கோவலனும் இந்த பாணர் குழுவுடன் ஒன்றரக் கலந்து  விட்டால் அவனது இசைப்புலமைக்கு ஒரு  வடிகால் கிடைக்குமே என்று தோன்றுகிறது. சிலம்பை விற்று வணிகத்தில் என்ன சாதித்து விடப்போகிறான்,?.. அதற்கு ஆன்ம சுகம் கொடுக்கும் இந்த பாணர்களுடனான தொடர்பும் அதன் தொடர்ச்சியாய் அமைந்தாலும் அமையப்போகும் வாழ்க்கைப்  போக்கும் மேலாயிற்றே என்ற எண்ணம் மேலிடுகிறது.  திசை தெரியாது திகைக்கும் கோவலனுக்கும் திண்ணமாகக் ஒரு முடிவு எடுக்க வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறதோ என்று நாம் காப்பியப் போக்கில் கவனத்தைச் செலுத்தினால் நம் ஆதங்கம் எல்லாம் சுக்கு நூறாய்த் தூளாகின்றன.

நம் எதிர்ப்பார்ப்புகளுக்கு மாறாய் கோவலனும் தன் மதுரை நோக்கிய நெடிய பயணத்திலேயே குறியாய் இருப்பது போல காப்பியத்தை வடித்த இளங்கோ  அடிகளாரும் அல்லது அந்தப் பாழாய்ப்  போன ஊழ்வினையின் ஆட்டபாட்டங்களுமே தொடர் வாசிப்பாய் ஆகிப்போகிறது. என்ன காரணங்களுக்காக கோவலனுக்கும், கோவலைனைத் தொட்டு அவன் அருகாமை கிடைத்த அத்தனை பேருக்கும் இப்படியாக நேருகிறது என்று விண்டு உரைக்கிற காரணங்கள் தெரியாமலேயே மேற்கொண்டு  வாசித்துப் போகிறோம்.

 .

“நண்பர்களே! நாம் விடைபெறும் நேரம் வந்து விட்டது.. மதுரை இன்னும் எத்தனை காதம் தொலைவில் உள்ளது?” என்று பாணர்களைக் கேட்கிறான் கோவலன்.

‘வானம் தொட்டு விடும் தூரம் தான்’  என்று சொல்வது போல அவர்களில் ஒருவன் சொல்கிறான்: “மதுரைத் தென்றல்  இதோ நம்மைத் தாலாட்டத் துவங்கிவிட்டது, பாருங்கள்!! பாண்டியனின் செலவ வளமிக்க மாமதுரை வெகு தொலைவில் உள்ள ஊர் அல்ல;  தனியாக நீங்கள் சென்றாலும் உங்களைத் தடுப்பார் யாருமில்லை..” என்கிறான்.

நமக்கோ ‘பக்’கென்றிருக்கிறது. ‘எங்கே போனாலும் தப்ப முடியாது; நீங்கள் செல்லுமிடமெல்லாம் உங்கள் பாதங்களைப் பற்றி உங்களோடையே நடைபோடும் வல்லமை மிக்கது, ஊழ்வினை’ என்று அடிகளார் அழுத்தம் திருத்தமாகச் சொல்கிறாரே என்று வேறு கவலையாக இருக்கிறது.

இன்னும்  எவ்வலவு காத தூரம் அந்த மெல்லிய பாதம் கொண்ட மேனியாளோடு, வயது மூத்த சமண அடிகளாருடன் கோவலன் நடக்கப்  போகிறானோ என்றிருக்கிறது. 

(தொடரும்)

படங்களை உதவியோருக்கு நன்றி.