வசந்த கால நினைவலைகள்...

                                                     பகுதி--36

ஜெயகாந்தனை அதற்கு முன்  நான் நேரில் பார்த்ததில்லை.   அதனால் அவர் தோற்றம் எப்படியிருக்கும்   என்று தெரியாது.  ஆனால்  நேரில் அவரைப் பார்ப்பதற்கு முன்னாலேயே ஆனந்த விகடன் பத்திரிகையின் மூலம்  ஜெயகாந்தனின் மன உணர்வுகளைப் பிரதிபலித்த அவர் எழுத்துக்கள் எனக்கு அறிமுகமாகியிருந்தது.  அவர் எழுத்துக்களின் மூலம் தமிழ் எழுத்தாளர்களில் ஒரு ஹீரோவைப் போல என்னில் உருவகம் கொண்டிருந்தார்.   அவருக்கு எழுத மட்டுமே   தெரியும் என்று அறியப்பட்டிருதேன்.   எழுத்தாளர்கள் என்று அறியப்படுகிறவர்கள் இலக்கியக் கூட்டங்களில் பேசலாம். ஆனால் கட்சிக் கூட்ட மேடைகளிலும் பேசும் எழுத்தாளர் ஒருவர் இருப்பார் என்பது நான் கற்பனை கூட பண்ணிப் பார்க்காத ஒன்று.  அதனால் அப்படிப்பட்டவரை நேரில் பார்க்கப் போகிறோம் என்ற இயல்பான மகிழ்ச்சி என்னில் புது உற்சாகத்தைக் கிளப்பியிருந்தது.

அது ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமை மாலை நேரம்.  சிரிலும் நானும் தொலைபேசி நிலையத்தில் சந்தித்து வெகு அருகில் இருக்கும் கடற்கரைக்குப் போவதாக இருந்தோம்.  நான் போன பொழுது எனக்கு முன்னாலேயே தொலைபேசி நிலையத்திற்கு சிரில் வந்திருந்தார்..  என்னைப் பார்த்ததும்
முகத்தில் முறுவலுடன் "போவாமா?" கிளம்பி விட்டார்.

கூப்பிடு தூரத்தில் கடற்கரை.  கவர்னர் மாளிகைக்கு எதிர்த்தாற்போலிருந்த  பூங்காவைத் தாண்டி அங்கிருக்கும் ஆயி மண்டபத்தைத் தாண்டி கடற்கரைச் சாலைக்கு முன்னாலேயே அந்நாட்கள் மணல் நிரம்பிய பகுதி ஒன்றிருந்தது.   அந்த இடத்தில் தான் பொதுக்கூட்டத்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள்.

ஒரு டேபிள் போட்டு  அதற்கெதிர்த்தாற்போல பெஞ்ச் போட்டிருந்தார்கள்.  டேபிளின் மீது  மைக்.  ஒலிபெருக்கி அமைப்பெல்லாம் இல்லை.  நாங்கள் போன பொழுது அந்த இடத்தில்  நான்கு பேர்கள் மட்டுமே இருந்தார்கள்.    அவர்களில் ஒரு இளைஞரைப் பின்பக்கமாக போய் அணைத்து, "காந்தா! எப்படியிருக்கே?" என்று கேட்டதும் சடாரென்று திரும்பிய அந்த இளைஞர் "ஓ! சிரில்.." என்று  ஆச்சரியப் புன்னகையுடன் அவர் கை பற்றினார்.  "பாண்டிச்சேரிலே இருக்கீங்கன்னு தெரியும்.. ஆனா கூட்டத்திற்கு வருவீங்கன்னு தெரியாது.." என்று சிரித்தார்.  ஜெயகாந்தனின்  நெளிநெளியான அந்த அமெரிக்கன் கிராப்புக்கு அந்த கூடு புருவம் கவர்ச்சியாக இருந்தது.  அந்த சமயத்தில் தான் சிரில் என்னை அவருக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார்.  அறிமுகம் "உங்களின் நேர்த்தியான வாசகர்.." என்று சுருக்கமாக இருந்தாலும் அதை மிகச் சரியாகப் புரிந்து கொண்ட ஜெயகாந்தன் அன்புடன் என் கை பற்றினார்.

அதற்குள் நான்கு பேர்கள் நாற்பது பேர்களாகி விட்டனர்.  நிறைய பேர்களின்  தோள்களில் சிவப்புத் துண்டு  அலங்கரித்திருந்தது.  அந்த சமயத்தில்  இரண்டு சிவப்புக் கொடிகளுடன் வந்த ஒருவர் அந்தக் கொடிகளை டேபிளின் இருபக்கமும் பக்கத்துக்கு ஒன்றாக நிறுத்தி சணல் கயிறு கொண்டு கட்டினார்.  காற்றில் லேசாக அலைபாய்ந்த அந்தக் கொடிகளைப் பார்த்தேன்.  செக்கச் சிவந்த சிவப்புக்கு நடுவே அரிவாள்--சுத்தியல் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது.   அந்தக் கொடிகளைக் கட்டியதும் அந்த இடத்திற்கே ஒரு புதுக்களை வந்து விட்ட மாதிரி என் மனசுக்குத் தோன்றியது.

கூட்டத்திற்கு வந்திருந்தவர்களைப் போலவே  மிகச் சாதாரணமான தோற்றத்துடன்  லேசாக பழுப்பேறிய வேட்டி சட்டை சிவப்புத் துண்டுடன் பென்ஞ்சில் ஜெயகாந்தனுக்கு அருகே அமர்ந்திருந்த நபர் எழுந்திருந்து மைக் அருகே சென்று கூட்டத்திற்கு  வந்திருந்திருந்தவர்களை வரவேற்றார்.    கூட்டத்தின் தலைவர் அவர் தான் என்று புரிந்து கொண்டேன்.   உள்ளூர் பஞ்சாலைத் தொழிலாளர்களின் பிரச்னைகளை சுருக்கமாகச்  சொல்லி  அங்கிருந்த ஒவ்வொருவரும் ஆயிரம்பேருக்கு நிகர் என்று அவர் சொன்ன பொழுது பலத்த கைதட்டல்.  பிறகு அவர் சிறப்புப் பேச்சாளராக  வந்திருக்கும் ஜெயகாந்தனை பேச  அழைத்தார்.  அப்படி அவர் ஜெயகாந்தனை பேச அழைக்கும் பொழுது  தோழர் ஜெயகாந்தன் என்று குறிப்பிட்டது எனக்கு புதுசாக இருந்தது.

ஜெயகாந்தனின் குரல் மைக்கில் கணீரென்று இருந்தது. தொடர்ச்சியாக அவர்  பேசும் போது ஆவேசம் கிளர்ந்தது.  மைக்கின் முன் சிலை போல  நின்று பேசுவோர் போல அல்லாமல்  இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமும் அசைந்து அசைந்து  சமயங்களில்  நுனிப் பாதங்களில் எழும்பி நிற்பது போல நின்று  மடை திறந்த வெள்ளம் போலப் பேசினார்.

இதற்கு முன் நான் கேட்டு பரவசம் அடைந்த அண்ணாவின்  அடுக்கு மொழி  பேச்சு  போலவும் இல்லாமல்,  நெடுஞ்செழியனின் ராக ஆலாபனை  போலவும் அல்லாமல் மாய    கற்பனையுலக சஞ்சாரம் லவலேசமும் இல்லாமல்  இக உலக  வாழ்க்கை நிஜங்களைச் சொல்கிற பிரகடனமாய்,  நிகழ்ந்ததை, நிகழ்வதை சரித்திர உண்மைகளைப் படம் பிடித்துக் காட்டுகிற யதார்த்த உண்மைகளை பிட்டு பிட்டு வைக்கிற  கேட்பவர்களுக்கு சட்டென்று புரிகிற பேச்சு.                         

"கம்யூனிஸ்ட்டுகள் குறிப்பிட்ட எந்த நாட்டுக்கும் நிலத்திற்கும் மட்டுமே சொந்தமானவன் அல்ல; அவன் உலகப் பிரஜை.." என்று டிக்ளேர் செய்கிற உரத்த குரலில் சொன்னார் அவர்..  "பொதுவுடமைக் கட்சித் தோழர்கள்  வைத்திருக்கிற கட்சி உறுப்பினர் அடையாள அட்டையும்  உலக பூர்வ உன்னதர்கள் வைத்திருந்த அடையாள அட்டைகளின் தொடர்ச்சி தான்..  தோழர் லெனின் வைத்திருந்த,  கார்ல் மார்க்ஸ் வைத்திருந்த,  ஹோசிமின் வைத்திருந்த , ஃபிடல் காஸ்ட்ரோ வைத்திருந்த அட்டைகளின் சங்கிலித் தொடர்ச்சி என்பதில் நாம் பெருமை கொள்வோம்.  இது வேறு எந்தக் கட்சிக்கும் இயக்கத்திற்கும் கிடைத்திராத பெருமை.." என்று அவர் சொன்ன போது அந்த இயக்கத்தின் உறுப்பினர் அட்டை பற்றி எனக்கு ஏதும் தெரியாது ஆயினும்  உடல் சிலிர்த்தது..

தேச சுதந்திர தினத்திற்கு முதல் நாள் சிறையிலிருந்த கம்யூனிஸ்ட்   தோழர்கள் எல்லாம்   விடுதலை செய்யப்பட்டனராம்.   பிரிட்டிஷ் அடக்குமுறை  கொடுமைகளுக்குத் தப்பி தலை மறைவு  வாழ்க்கையையும் மேற்கொண்டிருந்த தோழர்களும் பகிரங்கமாக வெளியுலகிற்கு வந்தனராம்.  தலை மறைவாக இருந்த  சீனிவாசராவ், ஜீவா இவர்களையெல்லாம் நேருக்கு நேர் பார்த்த அனுபவத்தை மறக்கவே முடியாது  என்றார் ஜெயகாந்தன்.   பெரிய மீசையுடன் இருக்கும் ஜீவாவை மீசையில்லாமல் பார்த்த பொழுது இவர் தான் ஜீவா என்று என்னால் நம்பவே முடியாமலிருந்தது  என்று தனது அந்த அரை டிராயர் பருவத்து நினைவுகளை நினைவு கூர்ந்தார் ஜெயகாந்தன்.

"அந்நாடகளில் சென்னை மாகாணத்தில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி பலம் பொருந்திய அரசியல் தொழிற்சங்க இயக்கத்திற்கு பெரும் பொறுப்பேற்று விளங்கியது.  வங்காளம் முதலும் சென்னை இரண்டாவதாகவும் பலம் பொருந்திய  கம்யூனிஸ்ட் தளமாக விளங்கின.   தேச சுதந்திரத்திற்கு    அடுத்ததான பொருளாதார முன்னேற்றம், ஏற்ற தாழ்வற்ற நிலை, பொருளாதார விடுதலை, சமூக மாற்றங்கள் எல்லாவற்றிற்கும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தான்  தலைமை ஏற்று சாதிக்கப் போகிறது என்று நாங்கள் பலமாக நம்பினோம்.  கம்யூனிஸ்டுகள் சுயநலமில்லாதவர்கள்,    அறிவுஜீவிகள், கட்டுப்பாடு மிக்கவர்கள்,   மற்ற எந்த  அரசியல் கட்சி   சார்ந்தோரை விடவும் மிகப் பெரிய அளவில் குண-மன  வளர்ச்சியடைந்தவர்கள் என்ற  நற்சான்று எளிய மக்களிடம் நிலவி வந்தது..

"சிறையிலிருந்து தோழர்கள் பலர் வந்தபின் நாங்கள்  தங்கியிருந்த இடம் போதவில்லை.   ராயப்பேட்டை ஒயிட்ஸ் ரோடில் டாக்டர் சுப்பராயன் வசித்து வந்த  ஒயிட் ஹவுஸ் என்ற பங்களா முழு நேர ஊழியர்கள் தங்கும் கம்யூனாக மாறியது.  ஒரு அறைக்கு ஆறு பேர் வீதம் பிரித்துக் கொண்டோம்.  சுவரோரமாக ஒரு டிரங்க் பெட்டி,  அதன் மீது சுருட்டி வைக்கப்பட்ட படுக்கைச் சுருணை-- இவ்வளவு தான் ஒரு முழு நேர ஊழியரின் மொத்தச் சொத்து.  பொது  ஹாலில் பத்திரிகை படிப்போம்.  அங்கு தான் சாப்பாடும்.  சாப்பாட்டு உபகரணங்களான ஒரு பெரிய அலுமினியத் தட்டும் குவளையும்  கம்யூனிலேயே இருக்கும்.  அவற்றைக் கழுவி வைப்பது,  சாப்பாடைப் பரிமாறிக் கொள்வது எல்லாம் நாங்களே.  மிக எளிமையான சாப்பாடு.  ஞாயிறுகளில் துணி துவைத்துக் கொள்வோம்.  'ஸ்குவாடு ஸேல்ஸூ'க்காக குழுக்களாகப் பிரிந்து சென்று புத்தகம் விற்போம்.

"கட்சி கல்வி வகுப்பு நடக்கும்.  வெளிநாட்டிலிருந்து கம்யூனிஸ்டுகள் வந்தாலோ,  கம்யூனிஸ்ட்டுகள் யாரேனும் வெளிநாடு சென்று வந்தாலோ அங்குள்ள பெரிய ஹாலில் எல்லோரும் கூடி அவர்கள் அனுபவங்களைச் சொல்ல  கேள்விகள், விவாதங்கள் எல்லாம் நடக்கும்.  நான் எல்லாவற்றையும் கவனித்துக் கொண்டிருப்பேன்...

"அது எப்படி நடக்கும் என்று தெரியவில்லை.  எனது சிறு வயது காரணமாக இருக்கலாம்.  "ஹூ இஸ் திஸ் யங் காம்ரேட்?" என்று என்னைப் பற்றி விசாரித்து என்னிடம்  பேச்சுக் கொடுப்பார்கள்.

"மோஹன் குமாரமங்கலம்,  எஸ்.வி. காட்டே,  டாங்கே,  இ.எம்.எஸ்.,  ஏ.கே. கோபாலன், கல்பனாதத் அஜாய்கோஷ், ஜோதிபாஸூ,   பாலதண்டாயுதம்,  எஸ். ராமகிருஷ்ணன், ரொமேஷ் சந்திரா,  கே.ஆர். கணேஷ்  போன்ற  எல்லோரிடமும் எனக்கான தோழமை உண்டு.

இந்தியாவில்  காங்கிரஸ் கட்சிக்கு அடுத்த பிரதான கட்சியாக கம்யூனிஸ்டு கட்சி வளர்ந்து வருவதை காங்கிரஸ்காரர்களே ஒப்புக்கொண்டார்கள்.  அதில் ஒரு பக்கம் அவர்களுக்கு சந்தோஷமும் இருந்தது.  தேச சுதந்திரத்திற்கு  பின்னான  மக்கள் பணியில் இரு சாரருமே தான்  அவரவர் அளவில் பங்காற்ற வேண்டும் என்ற புரிதல் இருந்தது.   கம்யூனிஸ்டுகள்  மீது நல்லெண்ணம் கொண்டவர்களாகவும், சந்தர்ப்பம் வரும் பொழுது கம்யூனிஸ்டுகளைப் பாராட்டுகிறவர்களாகவும் காந்தியும்  நேருவும் திகழ்ந்தார்கள்..."

அன்றைய ஜெயகாந்தனின் உரை  கம்யூனிஸ்ட் என்றால் யார் என்றும்,   கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் சுதந்திரத்திற்குப் பின்னான இயக்கச் செயல்பாடுகளைச் சொல்வதாகவும் அமைந்தது.

கூட்டம் முடிந்த பிறகு சிரிலும் நானும்  ஜெயகாந்தனிடம் விடை பெற்றோம்.   என் கை பற்றி   "சென்னை வந்தால், பார்க்கலாம்.."  என்று விடைபெற்றார்.

ஜே.கே-யுடனான தோழமைத் தொடர்பு  இப்படி ஆரம்பித்தது தான்.

(வளரும்)