மனம் உயிர் உடல்

6. சிந்தனை செய் மனமே....

குழந்தை மனது என்கிற சொல்லை அவ்வவ்போது நாம் கேட்டிருக்கலாம். குழந்தை மனம் என்றால் கள்ளம் கபடற்ற, சூது வாது அற்ற என்று நிறைய அற்ற சமாசாரங்கள் கூடவே வரும்.  ‘அற்ற’ என்றால் அற்றுப்போன, இல்லாத என்று அர்த்தம். கள்ளம், கபடு போன்ற விஷத்தன்மைகள் இல்லாத மனம் குழந்தை மனம். குழந்தைகளுக்கு பால் போன்ற வெள்ளை மனமாம். வெள்ளை என்பது அதன்  கபடமற்றத்  தன்மையைக் குறிக்க வந்தது. வெள்ளையின் கலர் மாறுவது  வளர்ச்சியின் ஊடாக என்று ஆரம்பித்து ஒருவகையில் அதுவே தான் வளர்ச்சி என்றாகிறது. . வாழுதல் என்கிற சுழலில் சமாளித்துக் கொண்டு நீந்துவது தான் வளர்ச்சி என்று அனுபவப்பட்டவர்கள் சொல்கிறார்கள்..

ஏற்படுவது எல்லாமே தேவையின் அடிப்படையில் தான். குழந்தையாய் இருக்கும் போது தேவைப்படாததெல்லாம் வளர்ச்சிப் போக்கில் தேவையாகி விடுகின்றன.  வெள்ளை காலத்திற்கேற்ப கோலம் பூண்டு நிறம் மாறுவதும் தேவைகளின் அடிப்படையில் தான்.  படிப்பு, வேலை, கல்யாணம், குடும்பம், குவாகுவா என்று வரிசை கட்ட  தேவைகளின் நீளம் மலைப்பாதையாய் நீண்டு நீள, அகல, உயர வாக்கில் என்று சகல பரிமாணமும் கொள்கிறது. குழந்தைப் பருவத்தில்  கைகால் அசைக்கவும், குரல் கொடுக்கவும் மட்டுமே முடிந்ததினால், அந்தப் பருவத்தில் தேவைப்படும் ஒரே தேவையான பாலுக்கும் குழந்தை குரல் கொடுக்கிறது. குரல் கொடுத்தால் தீர்வு கிடைக்கிறது   என்று அந்த பிஞ்சு மனசில் பதிந்து போவது தான் பிறந்த குழந்தையின் ஆரம்ப மனப்பதிவுகளில் ஒன்று போலும். 

குழந்தையின்  மனப்பதிவினை வரிசைபடுத்தினால்,  முதல் பதிவு கருப்பை வாசம் வெளியுலக வரவானதும்   அறையின் சீதோஷ்ண நிலையின் தாக்கம். அடுத்து பாலுக்கான ‘வீல், வீல்’, அடுத்து தாயின் தேசலான முகம் என்று இருக்கலாம்.  மழலையாய் மிழற்றுவது வரை பிறர் கவனத்தை ஈர்ப்பதற்கு இந்த 'குரல் கொடுப்பது' தான் குழந்தைக்குப் பழக்கப்பட்ட ஒன்றாய் இருக்கிறது. பால் என்றில்லை, கைக்கு எட்டாத பொம்மையைத் தொட்டுப் பார்க்க முடியாத ஆத்திரம் அல்லது ஆவல், தாயின் அருகாமை என்று தனக்குத் தேவையானதைத் தெரியப்படுத்த குரல் கொடுப்பது ( நம் பேச்சு வழக்கில் அலறல் அல்லது அழுவது) என்பது ஒன்றே குழந்தை அறிந்த ஒன்றாய் இருக்கிறது. ‘நை நைன்னு எப்பப் பாத்தாலும் அழுகை; எதுக்கு அழறான் என்றே தெரியலே’ என்றால் அந்தக் குழந்தையின்  உடனடித் தேவை என்னவென்று நமக்குத் தெரியவில்லை என்று அர்த்தம்..  வயிற்று நமநம, ஜட்டி நனைந்திருப்பதின் ஜில்லிப்பு, அறையின் சீதோஷ்ண நிலை என்று குழந்தை சுட்டிக் காட்டுவதற்கான காரணம் எதுவானும் இருக்கலாம். குழந்தைக்குத் தெரிந்த ஒரே அஸ்திரமான அந்த வீரிடும் குரல், பையப்பைய மொழியாய் மாற்றம் கொள்வது பிறப்பின் அதிசயம்.  என்ன மொழியில் குழந்தையிடம் பேசும் வழக்கத்தை வைத்துக் கொள்கிறோமோ அந்த  மொழி குழந்தைக்கு அறியும் மொழியாகிறது. ஒவ்வொன்றும் பழக்கத்தின் அடிப்படையிலேயே குழந்தைக்கு வழக்கமாவது தான் உயிர்ப்பின் விசித்திரம். ஏக சக்ராதிபதியான மனசை வென்று அடிமைபடுத்த திறம் பெற்ற  ஒரே வல்லுனர் இந்த பழக்கம் தான்.

பழக்கம் ஏன் தோஷம் என்று அழைக்கப்படுகிறது என்பது  உங்கள் யூகத்திற்கு..

இளமை பழக்கம் இறுதி வரை நிழலாய்த் தொடரும் சாகசம் பெற்றது. . எனக்குத் தெரிந்த நண்பர் ஒருவர் பொடி போடுவார்.  அவர் அப்பாவும் பொடி போடுவார்.  அவரின் அப்பாவுக்கும் பொடிப்பழக்கம். தாத்தா மட்டும் மட்டையில் பொடியை இடுப்பு வேஷ்டி மடிப்பில் பதுக்கியிருப்பார். . அப்பாவுக்கும் மகனுக்கும் மட்டும் தனித்தனியே குட்டியூண்டு வெள்ளி பொடி டப்பா.  "நீங்க மட்டும் ஏன் தாத்தா மட்டையிலே?" என்று ஒரு நாள் கேட்டேன். "இதில் இருக்கும் காட்டம் டப்பாவில் கிடைக்காதுடா... சவசவத்து இருக்கும்" என்றார் தாத்தா, ஒரு இழுப்பு இழுத்ததினால் ஜிவுஜிவுத்த விழிகளுடன்.  தாத்தா--அப்பா--மகன் என்று இந்த பொடி சங்கிலி என்னுள் என்னன்னவோ யோசனைகளைக் கிளர்த்தியிருக்கிறது.  நிச்சயம் இது  ஜீன் சமாசாரம் இல்லை என்பது மட்டும் நிச்சயம்.  'பின்னே?' என்று நமக்குள்  ஒரு கேள்வி கேட்டுக் கொண்டால், அது உளவியலின்  பெரியதோர் விவாத களத்திற்கு இட்டுச் செல்லும்.

ஜீன் சமாச்சாரத்திற்கு பட்டும் படாமலும்  ஒரு உதாரணத்தைப் பார்ப்பதற்கு இதுவே சரியான தருணம் என்று  தோன்றுகிறது.  எனக்கு மிகவும் பழக்கமான ஒரு சித்த வைத்தியருக்கு  இரண்டு காது மடல்களிலும் கற்றையாக உரோமம் மண்டிக் கிடக்கும்.  அவரது மூன்று மகன்களுக்கும் இதே கதை  தான்.  இது தான் ஜீன் வழி வரும் வழி வழி உறவு ஒற்றுமை. 

பிறவிக்குப் பிறவி மீண்டும் மீண்டும் பிறந்தவுடனான வீரிட்ட அழுகையிலிருந்து வாழ்க்கை ஆரம்பிக்கிறது என்பது தான் வழக்கமாகத் தெரிகிறது.  அந்த வீரிடல் இல்லை என்றால் தான் மருத்துவரின் புருவம் உயரும்.    ஆரம்பப் பிறப்பிலிருந்து  (ஆரம்பம் இது தான் என்று யாருக்குத் தெரியும்) ஒரு எல்லை வரை, அடுத்த பிறவியில் முற்பிறவியிலான அந்த எல்லையிலிருந்து அடுத்த எல்லை வரை அதற்கடுத்த பிறவியில் தொடர்ந்த அந்த  எல்லையிலிருந்து அடுத்த எல்லை வரை என்று இறுதி எல்லையை அடையும் வரை என்றில்லை.  ஒவ்வொரு பிறவிக்கும் ஆரம்ப அழுகையிலிருந்து தான் ஆரம்பம் என்றிருப்பது தான் முந்தைய பிறவிகள் என்றிருந்தால் அவற்றின் பழக்க வழக்கங்கள், மனப்பதிவின் பாதிப்புகள் அடுத்தடுத்த பிறவிகளில் தொடர்வதில்லை என்பதற்கு சான்று.   ஒவ்வொரு பிறவிக்கும் பாவ புண்ணியங்கள் புதுசு புதுசாய் கணக்கில் சேரும் போலிருக்கு.  பிறவியிலா இறைநிலை அடைய செய்த பாவங்கள், புண்ணியங்கள் இரண்டையும் அந்தந்த  பிறவியிலே இழக்க வேண்டுமாம்.  இரண்டுமே கணக்கில் பைசல் ஆகவேண்டுமாம்.  ' 'ஏனாம், எதற்காகவாம்' என்று யாருக்காவது தோன்றினால் சொல்லலாம். தொடர் பிறவிகளில் நம்பிக்கை இல்லை என்பாரும் முயற்சிக்கலாம்.
  

வாழ்க்கையின் சுக செளகரியங்களுக்காக  தேவைப்படுவனவற்றை ஏற்றுக் கொள்ளவும் நாம் பழக்கப்பட்டிருக்கிறோம். .  நாம் ஏற்றுக்கொள்ளும் எதற்கும் அதற்கான தேவை நம்மில் இருக்கும். இந்த ‘நம்மில்’, நம் மனம் என்று கொண்டாலும் சரியே. தேவையின் அடிப்படையில் தான் எல்லாமே. என்று ஆகிப்போனபின் நம் தேவை அல்லது  தேவையின்மை தான் எதையும் ஏற்றுக்கொள்வதையும் ஏற்றுக் கொள்ளாமையையும் தீர்மானிக்கிறது.  சிலருக்கு தேவை  இருக்கோ, இல்லையோ வாங்கி வைத்துக்  கொள்ள வேண்டும்.  சிலர் எதிர்கால உபயோகத்திற்கு என்று கண்டதையும் வாங்கிப் போடுவார்கள்.

25 வயது வாலிபன் கைத்தடி ஒன்றை வாங்கினான்.

"என்ன உங்க தாத்தாவுக்கா?.. உயரம் என்ன இருப்பார்?" என்று கேட்டார்  கடைக்காரர், தாத்தாவின்  உயரத்திற்கேற்ப கோல் கொடுக்கலாமே என்று., .

"தாத்தாக்கு  இல்லை; எனக்குத் தான்.  எதுக்கும் இருக்கட்டுமேன்னு வாங்கறேன்!"என்ற  வாலிபனை வினோதமாகப் பார்த்தார் கடைக்காரர்.

அடுத்த இரண்டே வருடங்களில் அவனுக்குத் திருமணம் நிச்சயமாக, "காசி யாத்திரைக்கு கைத்தடி வாங்க வேண்டாம்; எப்போவோ வாங்கியாச்சுன்னு பெண் வீட்டாரிடம் சொல்லி விடுங்கள்" என்றானாம் பையன்.

துய்த்தலின் அடிப்படையிலான தேவைகளின் சரிதம் பிர்மாண்டமானது. தேவையை ஏற்படுத்துவதும் புறக்கணிப்பதும் அவரவர் மனமே. தேவையின் ஊற்றுக்கண் உள்ளம் தான்.  உள்ளத்தில் கிளர்ந்தெழும் ஆசையும் ஆர்வமும் தான் மாட்டிக்கொள்ளும் வலை. வெவ்வேறு தேவைகளாக தேவைகளும் கிளைபிரிந்து கிளைபிரிந்து மாயம் காட்டுகின்றன. தேவைகளில் சாஸ்வதமான, அல்லது அந்தந்த நேரத்து என்று வகைகள் உண்டாயினும் மனசின் உள்ளார்ந்த ஈடுபாடுகள் தாம் அத்தனையையும் தீர்மானிக்கின்றன.

ஈடுபாடுகள் உள்ளோர் ரசனையாளர்களாய் இருப்பார்கள்.  எதிலும் ஈடுபாடு இல்லாதோர் பெரும்பாலும் 'டைலமா' பேர்வழிகள்.  நண்பகலில் கூட ஹோட்டலுக்குப் போனால் 'சாப்பாடா, டிபனா?' என்று தீர்மானிப்பதற்குள் ஒருவழியாகி, சர்வர் வந்து கேட்கும் பொழுது தீர்மானித்தற்கு மாறாக ஆர்டர் கொடுப்பார்கள். 

நம் தேவைகளின் அடிப்படையில் நியாமில்லாத பல விஷயங்களுக்கும் அங்கீகாரம் கிடைத்திருக்கிறது.  இந்த நியாயம், நியாயமின்மையைத் தீர்மானிப்பதும் அவரவர் மனசின் நியாய சபை தான்.  இப்படியாக சர்வ சக்ராதிபதியாய் ஆளுகை நடத்திக்கொண்டு எல்லா விஷயங்களிலும்  மனமே மனிதனை வழிநடத்திக் கொண்டிருக்கிறது. தேவையைத் துறந்தாலே பல விஷயங்கள் செல்லாக் காசாகி விடும். மனசுக்கு இதை யார் எடுத்துச் சொல்வது என்பதிலேயே ஏகப்பட்ட விவாதங்களும், மாறுபட்ட கருத்துக்களும் மனவியலாரிடையே மண்டிக் கிடக்கின்றன. . இந்த நச்சு-பிச்சுகளுக்கு நொந்து தான் கண்ணதாசன் ‘பிள்ளையாய் இருந்து விட்டால் இல்லை ஒரு தொல்லையடா’ என்று திரைப்படக் கவிதை ஒன்றில் சொல்லி நம் மனசை அசக்கியிருப்பார்.

கபடமில்லாத குழந்தைப் பருவத்து மனம் வயது கூடக் கூட வளர்கிறது என்று தெரிகிறது.  வயதைப் பொறுத்து உடல் உறுப்புகளுக்குக் கூட  வளர்ச்சி உண்டு தான். அந்த மாதிரியான வளர்ச்சி அல்ல மனசின் வளர்ச்சி. இது மனசின் குணாம்ச வளர்ச்சி.. நல்லது கெட்டது அறியக்கூடிய வளர்ச்சி. வளர வளர எது நல்லது எது  கெட்டது என்பதை அறிய வேண்டும் என்கிற தேவையின் அடிப்படையிலான வளர்ச்சி இது.     குழந்தை பருவத்து ஒன்றுமறியா நிலையில் இருக்கக்கூடாதென்பதற்காக ஏற்படுகிற வளர்ச்சி. வாழ்க்கை அறிதலுக்காக ஏற்படுகிற வளர்ச்சி. இந்த இடத்தில் தான் அறிதல் என்பது மனதால் மட்டுமே முடியும் என்று தெரிகிறது. 

ஒன்று பற்றிய அறிவு பெறுவதை அறிதல் என்கிறோம். ஆக அறிவு பெறுவதற்கான சாத்தியம் கொண்டது மனம் என்று தெரிகிறது. மனத்திற்கான படைப்புத் தேவையும் இது தானென்று தெரிகிறது. தேவைகளின் தீராத தாகம் அப்படித் தேவைப்பட்டவற்றை அடைவதற்கான முயற்சியாக நம்மில் உசுப்பப்படுகிறது. முயற்சி செயல் வடிவம் கொள்கிறது. எல்லா செயல்களுக்கும் விளைவு உண்டு.  அந்த விளைவு தான் தேடித் திரிந்த தேவையின் பலன்.  பலனை நுகரும் பொழுது அனுபோகமாக அது நம்முள் மலரும்.  அனுபோகம் வேறு; அனுபவம் வேறு.  அனுபோகம் என்பது தேவையைத் துய்ப்பதான ரசனை.  அனுபவம் என்பது experience.

மனம் என்பது நாம் பெறும் அனுபவங்கள் அத்தனையும் நம் மூளையிலுள்ள ந்யுரான்களின் இணைப்பில் ஏற்படும் மாலிக்யுலர் மாறுதல் என்றார் ஃப்ரான்சிஸ் க்ரிக்.  ப்ரான்சிஸ் க்ரிக் யாரென்றால் டி.என்.ஏ. ரகசியத்தை கண்டுபிடித்த மேதை.  மூளையின் அடித்தளத்தில் சின்னச் சின்ன அணுக்கள் க்வாண்டம் இயற்பியல்படி இயங்குகின்றன;  வெளியுலக நிகழ்வொன்றிற்கும், இந்த இயக்கத்திற்கும் முடிச்சுப் போட்டு தீர ஆராய்ந்தால் மனம் பற்றிய வெளிச்சம் கிடைக்கும் என்பார் ராஜர் பென்ரோஸ். மனம் பற்றிய ஆராய்ச்சிகளின் தீவிரம் கூடிப்போன  நேரத்து மன ஆராய்ச்சிகள் கூட வேறு வழியில்லாமல் மனதால் தான் நடைபெறுகின்றன என்கிற உண்மை உறைத்தது. இன்னொரு பக்கத்தில் மனதை மனதால் அறியவே முடியாது;  அப்படி அறியவும் கூடாது என்கிற கொள்கைக்கான வலு கூடியது.  மனத்தைப் பற்றி அறிவு பெறுவதற்கான சோதனைகளும் அது பற்றிய தீராத விவாதங்களும் வெறும் நியுரான்களின் இயக்கத்தைத் தாண்டியதான அற்புத ஆற்றல் கொண்ட படைப்பு களம் இந்த மனம் என்று ஒரு பிரமிப்பான முடிவுக்கு இட்டுச் சென்றது.

(வளரும்,,)