இதைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?...

சாதாரணமாக வயதானவர்கள் எல்லோரும் 'நான் போய்ச்சேரக் காத்திருக்கிறேன்' என்று கூறுகிறார்கள்.  'what do you know ahout that.. place/living.. Do you expect to meet/see those who predeceased you... what else do you know ahout post-mortam status.. As you  are a man of deep thoughts,  I am sure what you share on this subject will make for interesting read...


---- இதைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள் என்று வயதான என்னைக் கேட்டு வயதான ஒருவரிடமிருந்து ஒரு மெயில் வந்திருந்தது.

அவருக்கு என் நமஸ்காரங்கள்.    

இரண்டு பேருக்கும் வயதாகி  விட்டது என்பது தான் மேலோட்டமாகப் பார்க்க்கும் பொழுது இந்த கேள்வி-பதிலுக்கான  காரணமாக பலருக்குத் தெரியலாம்.


அவர் ஒரு பதிலை எதிர்பார்த்து இந்தக் கேள்வியை என்னிடம் கேட்டதற்கும் அவர் கேட்டதை உள்வாங்கிக் கொண்டு நான் அவருக்கு  பதில் சொல்வதற்கும் எங்களுக்கு ஆகியிருக்கும் வயது ஒன்றே காரணம் என்று சுலபமாகப் புரிந்து கொண்டேன்.

தங்கி இருக்கும் இடத்தில் நமது அனுபவத்தில் பலவகைகளில் 'ஞானம்' பெறுகிறோம் நாம்;  பல ஆண்டு காலம் தங்கியிருப்பவர் என்கிற சீனியாரிட்டி அடிப்படையில், அந்த  சீனியாரிட்டி தரும் பரிசான மூப்பின் அடிப்படையிலும் இந்த ஞானம் வரலாம். 

இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால் போய்ச் சேர வேண்டிய  இடத்திற்கு  இங்கு தங்கியிருக்கும் எல்லோருமே காத்திருக்கும் பட்டியலில் இருப்பவர்கள் தாம்.  இங்கு வந்து ரொம்ப  நாளாச்சு என்பதால் முன் வரிசையோ அல்லது முன் வரிசைக்கு அடுத்த பின் வரிசையிலோ  இருக்கிறோம்.   அவ்வளவு தான்.

வரிசைகள் ஒன்றும் நிச்சியமானதும் அல்ல. அவை மீறப்படுவதும் உண்டு.  புதிரான விஷயங்களிலும் நம்மால் தீர்மானிக்க முடியாத விஷயங்களிலும் நாமாக எதையும் அறுதியிட்டுச் சொல்ல முடியாதல்லவா?.. அதற்காகச் சொன்னேன்.

இந்த மாதிரி அசாதரணமான கேள்விகளை ஆன்ம விசாரம்  என்று சொல்வார்கள்.   'ஆயிரம் கவலைகள்  நமக்கு இருக்க, பெரிசுகளுக்கு  வேறு வேலை இல்லை' என்று பல இளசுகளாலும் இளக்காரமாக நினைக்கக் கூடிய சமாச்சாரம் தான் இந்த ஆன்ம விசாரம் என்பதுவும்.

'போய்ச் சேரக் காத்திருக்கிறேன்'  என்ற வார்த்தையிலிருந்தே போய்த்தான் ஆக வேண்டும் என்றும், நாம் நினைத்த வாக்கில் அந்த இடத்திற்கு போய்ச் சேர முடியாதென்றும் அதற்காகக் காத்திருக்க வேண்டும் என்றும் தெரிகிறது.

போய்ச் சேர்வதற்கு  முன்னால் இத்தனை காலம் இங்கு தங்கியிருந்ததின் அனுபவமாய் பெற்ற அறிவில் சிலர் இன்ன இடத்திற்குத் தான் போய்ச் சேர வேண்டும் என்று அந்த இடத்தை ஒரு அனுமானம் கொண்டு   யூகித்திருப்பார்கள்  போலிருக்கு.   

எந்த இடத்திலிருந்து வந்தோமோ அந்த இடத்திற்கு வந்த வேலை முடிந்ததும் போய்ச் சேர வேண்டியது தானே என்று லாஜிக்காக யோசிக்கவும் செய்யலாம்.

ஆக தங்க வந்திருக்கும் இடம்   நிலையான இருப்பிடம் இல்லை, அதற்கான நேரம் வந்ததும் எங்கிருந்து வந்தோமோ அந்த  இடத்திற்குப்  போய்ச் சேர வேண்டியது  தான்  என்று எல்லோருக்குமே தீர்மானமாகத் தெரிந்திருக்கிறது.

அங்கிருந்து இங்கு வந்திருப்பதால் அந்த இடமும் சாசுவதமானதில்லை என்றும் தெரிந்திருக்கிறது; அங்கிருந்து இங்கு வர வேண்டும்;  வந்து தங்கி பிறகு அங்கு போக வேண்டும்; மீண்டும் இங்கு வர வேண்டும்;  வந்து போக வேண்டும் என்று  இரண்டு ஊர்களுக்கு இங்கிருந்து அங்கும் அங்கிருந்து இங்கும் போய்க் கொண்டிருக்கிற பஸ் மாதிரி பொழைப்பு இருப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது.

சொல்லியது யார் என்றால், யார் சொன்னது என்பது முக்கியமில்லை, வருவதும், போவதும் தெரிகிறதல்லவா,  அந்தத்  தெரிதலிருந்து பெறப்படுகிற  ஞானம் இது என்று முகத்திலறைந்த மாதிரி நமக்கே பதில்  கிடைக்கிறது. 

எப்போ போகணும்?  என்பது தான் நாம் தீர்மானிக்க முடியாத விஷயமாக (விடயம் இல்லை!) இருக்கிறது.

இங்கு சில காலம் தங்குவதற்காக எங்கிருந்து வந்தோமோ அந்த  இடமும் இங்கு வந்த நிலையில் மறந்து விடுகிறது.  போய்ச் சேரும் நிலையிலும் தெளிவாகத் தெரியாமல் இருக்கிறது.

ஏன் மறந்து விட்டது என்றால் நாமாக வரவில்லை; நாமாகப் போகவும் இல்லை..  அதனால் தான் 'ஆட்டுவித்தால் யாரொருவர் ஆடாதாரோ, கண்ணா!'  என்று நாம் நினைத்துச் செய்யாத காரியம் நம் நினைப்பில் இல்லாது போய்விடுகிறது.

இது தான் பிறப்பில் நேர்ந்திருக்கும் விநோத வியப்பு; வியப்புக்குக் காரணம், இதைத் தீர்மானிக்கிற சக்தி நம் கையில் இல்லாதது தான்.

--- இது தான்  do you know about that.... place/living  என்பதைத் தீர்மானமாகச் சொல்ல முடியாததற்கான காரணமாக இருக்க முடியும்.


(தொடரும்)