வசந்த கால நினைவலைகள்

                                 ஆரம்ப அத்தியாயம்                         
                                  
ஆனந்த விகடனுக்கென்று அலாதியான   பாணி ஒன்று உண்டு.  தனது எல்லா உறவுகளை விட வாசகர் உறவைப் பெரிதினும் பெரிதாய் நினைக்கிற உயர்ந்த எ ண்ணம் அது.. மற்ற பத்திரிகைகளில் அவ்வளவு எதிர்ப்பார்க்க முடியாத இந்த ஆகச் சிறந்த குணம் எஸ்.எஸ்..வாசனின் திருமகனார் எஸ். பால சுப்பிரமணியன் காலத்தில் கொடிகட்டிப் பறந்தது என்பதை என் இளம் வயதில் விகடனுடான எனது பழக்கத்தில் தெள்ளந் தெளிவாக பல நேரங்களில் உணர்ந்திருக்கிறேன்.  விகடனில் எனது சில கதைகள் பிரசுரமாகியிருப்பினும்  ஒரு எழுத்தாளன் என்ற ஹோதாவில் விகடனுடான நெருக்கத்தை விட அதன் பெருமைமிக்க வாசகன் என்ற மேலான உறவில் திளைப்பதே எனக்கும் மிகவும் பிடித்திருந்தது.

1974-ம் ஆண்டு பிற்பகுதி  அது.  அந்நாளைய  தமிழக கல்வியமைச்சருடன் கூட இருந்து விகடன் நிருபர் அவரின் ஒரு நாள் பணியை விவரிப்பது போல அநதக் கட்டுரை அமைந்திருந்ததாக நினைவு.  அந்தக் கட்டுரையில் அமைச்சரின் பேரனின் படங்கள் காணக்கிடைத்தன. அதைப் பார்த்தவுடன்  வாசக உள்ளம் பொருமிய நிலையில் விகடனுக்கு ஒரு நாலு வரிக் கடிதம் எழுதி என் மகன் ஜீவாவின்  புகைப்படத்தையும் இணைத்து அனுப்பி வைத்திருந்தேன்.



அமைச்சரின் பேரன் என்றால் ஆனந்த விகடனில் புகைப்படம்!  நேருவின் பிறந்த நாளான உலகச் சிறுவர் தினத்தன்று (14-11-74) சாதாரணக் குடிமகனான எனது ஒன்றரை வயது மகன் ஜீவா,  இதோ ஜெய்ஜவான் உடையில்!  பிரசுரிப்பீர்களா?....

காஞ்சீபுரம்                                                                                      ஜீவி


--- இதான் அந்தக் கடித வாசகம். 

அடுத்து வந்த 8-12-74  இதழிலேயே என் மகனின் புகைப்படமும் எனது அந்தக் கடிதத்தையும் அப்படியே வெளியிட்டு  உயர்ந்த தனது வாசக மரியாதையை எளிமையாய் தெரியப்படுத்தியது விகடன்..


ஆனந்த விகடனுடனான அதன் வாசகர் ரீச் மிகப் பிரமாதமான ஒன்றாக அந்த நாட்களில் இருந்தது.   சொல்லப்போனால்  ஆனந்த விகடனின் பொன்விழாக் கொண்டாட்டங்கள்  வாசகர் திருவிழாக்களாகவே  தமிழகத்தின் ஒவ்வொரு மாவட்டத் தலைநகரிலும் கோலாகலமாகக்கொண்டாடப்பட்டன உள்ளூர் விகடன் பத்திரிகை ஏஜெண்டுகள்   தங்கள் வீட்டுத் திருமண வைபவங்கள் போலவே வாசகர் திருவிழாவை திறம்பட நடத்துவதில் பெரும் பங்காற்றினர்.

நான் அப்பொழுது காஞ்சீபுரம்  தொலைபேசி இணைப்பகத்தில் பணியாற்றி வந்தேன்.  19-7-80  சனிக்கிழமை மாலை 6 மணி அளவில் காஞ்சீபுரம் அண்ணா அரங்கில் விழா களைகட்டியது.  மனைவி, மகன், மகள் என்று  குடும்பத்துடன்  விழாவிற்குச் சென்றிருந்தேன்..  என் மகனை  மட்டும்  அழைத்துக் கொண்டு   அரங்க மேடையின் பின்புறம் சென்று  விகடன்  ஆசிரியர் பாலுவைச் சந்தித்தேன்.   கையில் ஆனந்த விகடனின் 8-12-74  தேதியிட்ட இதழின் 16-ம் பக்கத்தில் பிரசுரமாகியிருந்த என் மகனின் புகைப்படத்தை ஆசிரியரிடம் காட்டியதில் அவருக்கு ஏகப்பட்ட சந்தோஷம்..  என் மகனை அணைத்துக் கொண்டு "ஜீவியை ஜீவாவுடன் பார்த்ததில் ரொம்பவும் சந்தோஷம்" என்றார்..  'பெரியவனானவுடன் நீயும் விகடனில் எழுதணும்.. செய்வியா?" என்று என் மகனிடம் கேட்டார்.  அவன் 'சரி' என்கிற பாவனையில்.  தலையாட்டிய பொழுது பரவசத்துடன் என்னைப் பார்த்தார்.  ஐந்து ஆண்டுகள் கழித்தும் விகடனின் அந்த இதழை புதுக்கருக்கு அழியாமல் நான் வைத்திருப்பதை அந்த பத்து நிமிட சந்திப்பில் இரண்டு முறை சொல்லி மகிழ்ந்தார்.

விழா  தொடங்கியதும் அவரிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு அரங்கில் என் மனைவியும் மகளும் அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கு  வந்தேன்.  அண்ணா அரங்கம் செம கூட்டத்தில் நெளிந்தது.   ஜோக்குகளும் விகடனும் பிரிக்க முடியாத இரட்டைக் குழந்தைகள்.  மொத்தக் கூட்டமும் அன்று வாயெல்லாம் பல்லாக .      இருந்தது.  பொன்விழா ஆண்டு விகடன் வைத்திருந்த போட்டிகளில் கலந்து கொண்டு அதன் வாசகர்கள் உற்சாக வெள்ளத்தில் மிதந்தார்கள்  என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.   அரங்க மேடையிலேயே விகடனுக்கு வாசகர்கள் அனுப்பியிருந்த (காஞ்சீப்ரத்தில் 85037)  கடித உறைகளை குலுக்கிப் போட்டு         9 அதிர்ஷ்டசாலிகள் பரிசுக்குரியவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பொழுது மொத்தக் கூட்டமுமே உற்சாகத்தில் பீரிட்டது...  முதல் பரிசு என்னவோ அந்த கூட்டத்தில் இல்லாத பம்பாய் வாசகர் ஒருவருக்கு கிடைத்து அவர் பெயர் படிக்கப்பட்ட பொழுது  அரங்கமே ஆர்ப்பரித்தது...



புகைப்படத்தின்  மூன்றாவது வரிசையில் நான், என் மனைவி கீதா, மகன் ஜீவாவும்--மகள் கவிதாவும்  (ஒரே இருக்கையை பகிர்ந்து கொண்டு) அமர்ந்திருக்கிறோம்.