பார்வை (பகுதி-32)

"நான் முதல்யே சொன்னபடி எனக்குன்னு இருக்கற குணத்தை நான் அறிவேன். எழுத்தாளன்னு ஆயிட்டதா நீங்க சொல்றீங்களே தவிர, எனக்குள் அந்த உணர்வு இன்னும் வரலே. நீங்க சொல்றபடி அப்படி ஆயிட்டாலும் அதனாலே நீங்க சொல்ற மாதிரி புதுசா எந்த குணமும் எனக்கு வரும்மான்னும் தெரிலே.. எந்தந்த குணம் போகும்னும் தெரிலே. ஆனா நிறைய படிக்க ஆரம்பிச்ச பிறகு எழுத ஆரம்பிச்ச பிறகு முன்னாடி இருந்த பதட்டம்லாம் குறைஞ்சு விஷயங்களைக் கையாள்றதிலே ஒரு அமைதி ஏற்பட்டிருக்குன்னு சொல்லலாம்" என்று ஆரம்பித்தான் ரிஷி.

எழுத்தாளன்னு உணர்வு எனக்கு இன்னும் வர்லேன்னு அவன் சொன்னாலும் அவன் சொல்லத் தொடங்கியதின் தொடக்கமே ஏதோ கதை சொல்கிற மாதிரி இருந்தது. தொடர்ந்து மேலும் ரிஷி சொல்ல ஆரம்பித்ததை ஆர்வத்துடன் கேட்கத் தயாரானாள் ஊர்மிளா.

 "ஆனா  நான் நிறைய எழுத்தாளர்களைச் சந்திச்சிருக்கேன்.  நம்ம எல்லாருக்கும் இருக்கற ஆத்திரம், கோபம், அன்பு, நைச்சியம் அத்தனையும் கொண்டவங்களாத்தான் அவங்களையும் பாத்திருக்கேன். ஒரு நேரத்லே அவங்க எப்படியிருப்பாங்களோ அப்படித்தான் அது மாதிரியான ஒரு நேரம் அவங்க எழுதற கதைலேயும் வர்றத்தேயும் அவங்க இருப்பாங்கன்னு நெனைச்சிப்பேன். அதுனாலே அவங்க கதைகளையெல்லாம் படிச்சா அவங்களைப் படிச்ச மாதிரின்னு நெனைச்சிப்பேன்.

ஆற்றோட்டமாக ரிஷியிடமிருந்து வார்த்தைகள் வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன.  "நாளாவட்டத்தில் சில எழுத்தாளர்களுடன் பழக்கம் ஏற்பட்டப்போ அவங்க எழுத்துக்கும் நடைமுறை வாழ்க்கைலே அவங்க நடந்துக்கறத்துக்கும் சம்பந்தம் இல்லாதது மாதிரி தெரிஞ்சது..  தீவிரமா எழுதத் தொடங்கினா நாமும் அப்படி ஆகிப்போவோமோங்கற பயம் என்னைப் பிடிச்சிண்டது.  அதனாலே இன்னும் அவர்களைக் கூர்ந்து கவனிக்கத் தொடங்கினேன். அதிலேந்து ஒண்ணைத் தெரிஞ்சிண்டேன்.  அவங்கள்லே பல பேர் அகவுலக வாழ்க்கை வேறு புறவுலக வாழ்க்கை வேறுன்னு ஒரு மனிதரே தன்னை ரெண்டாப் பிரிச்சிண்டு வாழறது புரிஞ்சது.  அதாவது என் எழுத்து வேறு, என் வாழ்க்கை வேறுன்னு வாழறது.

கொஞ்சம் நிறுத்தி விட்டு ரிஷி தொடர்ந்தான். "வாழ நேர்ந்த இந்த வாழ்க்கைலே நாம சந்திக்கற பிரச்னைகளும் அவற்றைக் கையாள்றச்சே ஏற்பட்ற அனுபவங்களும் தானே ஒருத்தரை வார்த்து எடுக்கறது?.. ஒரு எழுத்தாளருக்கு அந்த வார்த்தல் தானே எழுத்தா இருக்கணும்?..  இவங்களுக்கு ஏன் அப்படி இல்லைன்னு குழம்பிப் போனேன். ஒருத்தரைக் கேட்டேன்.  'வாழ்க்கை வேறு, எழுத்து வேறு இரண்டையும் போட்டுக் குழப்பிக்கக் கூடாது'ன்னார் அவர்.  அவர் ரொம்பப் பெரியவர்;  புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர்.  அதனாலே 'நீங்க வாழறதும் பொய்; எழுதுறதும் பொய்ன்'னு அவர் முகத்துக்கு நேரே என்னாலே சொல்ல முடிலே.. ஆனா அவர் எழுதறது போல அவரே வாழாத போது எந்த அளவுக்கு அவருக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கறதுங்கறதே எனக்குள்ளே கேள்விக் குறியாச்சு.. இந்த நேரத்லேயும் அவர் எழுதின எழுத்துக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கணும்னு மனசிலே நெனைச்சிண்டது தான் அதிசயம்.  மனுஷப் பிறப்பின் உன்னத உணர்வுகளைக் குழைத்து அப்படியான ஒரு எழுத்தை அவர் எழுதினதுனாலே அவர் மேலே ஒரு மரியாதை. அவராலே முடியாம போகட்டும்; ஆனா அவர் எழுதினது மாதிரி நாம வாழ முயற்சிக்கணும்ன்னு ஒரு எண்ணம்.. இப்படியாக என் மனசிலேயும் அவர் வேறு, அவர் எழுத்து வேறுன்னு அவரே ரெண்டா பிரிஞ்சிண்டார்.

மனசிலிருந்து பிய்த்து எடுத்து சொல்கிற மாதிரியான அவனது நேரஷனுக்கு ஏத்த மாதிரியே ரிஷியின் முகபாவமும் மாறித்து. "ஒரு நிகழ்ச்சியைச் சொல்றேன். அப்போ நன்னாப் புரியும் உங்களுக்கு" என்று லேசாக முகம் நிமிர்த்தி எங்கேயோ தன் நினைவுகள் அழுந்திய தோரணையில் மேலும் சொல்லத் தொடங்கினான் ரிஷி. " ஒரு எழுத்தாளரின் எழுத்தை நான் ரொம்பவும் நேசித்தேன். அவர் உருக்கமா எழுதற கதைகளைப் படிச்சு நானும் உருகிடுவேன். டிபன் பாக்ஸ்கள் நிறம்பிய சாப்பாட்டுக் கூடையைத் தூக்கிக் கொண்டு அலுவலங்களில் சாப்பாடு சப்ளை செய்யும் 'டப்பா வாலா' கிழவர் ஒருத்தரைப் பத்தி உருக்கமா ஒரு கதை எழுதியிருந்தார் அவர். வேகாத வெயிலில், சுருக்கம் விழுந்த மேனி, பாளம் பாளமாய் வெடித்த பாதங்களோடு விந்தி விந்தி நடக்கும் அந்த பெரியவரின் சிரமத்தைப் படிக்கறச்சே மனசு கசியும்.

"ஒரு நாளைக்கு அந்தக் கதையை எழுதிய அந்த முதுபெரும் எழுத்தாளரோடு அவர் வீட்டில் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு வெளியே வந்தேன்.  என்னோடு பேசியபடி அவரும் பக்கத்துக் கடையில் வெற்றிலை வாங்க வெளியே வந்தார். அந்த சமயத்தில் அந்தக் கதையில் வர்ணித்திருந்த கிழவரைப் போன்றே தள்ளாமையுடன் ஒரு கிழவி படபடக்கிற வெயிலில் பழக்கூடையுடன் நிழலுக்காக ஒதுங்கியிருந்தாள்.

"வீட்டுக்கு வெளியே வந்த எழுத்தாளர் அவளிடம் வந்து பத்து ரூபாய்க்கு பழம் கேட்டார்.  'பத்து ரூபாய்க்கு நான் என்னத்தைக் கொடுக்கறது'ன்னு முனகிண்டே அந்தக் கிழவி ஒரு சீப்பு பழத்திலிருந்து ஐந்து பழங்களைப் பிய்த்து அவரிடம் நீட்டிய போது, பத்து ரூபாய்க்கு பத்தாவது தர வேண்டாமான்னு எழுத்தாளர் அவளுடன் பெரிய சண்டைக்கேப் போய்விட்டார்.  கடைசியில் எட்டு பழங்களை வாங்கிக் கொண்டு ஒரு வழியாக அந்தக் கிழவியிடம் பத்து ரூபாயைத் தந்தார் எழுத்தாளர்.

"அந்தக் கிழவியைப் பார்க்க எனக்குப் பாவமா இருந்தது.  எழுத்தாளர் வெற்றிலை வாங்க பக்கத்து கடைக்குப் போன தருணத்தில், பத்து ரூபாயை எடுத்து அவளிடம் நீட்டினேன்.  'அந்த ஐயா அடிச்சுப் பிடிச்சு எட்டு வாங்கிட்டுப் போயிட்டார்; வெலைவாசி இருக்கற லட்சணத்லே ஐஞ்சு தந்தாத்தான் எனக்கு கட்டுப்படி ஆகும், சாமி' என்றாள். 'இல்லை. நீ பழம் எதுவும் தர வேண்டாம். சும்மாத் தான் தர்றேன். உன் நஷ்டத்தை ஈடு கட்டும். வைச்சுக்கோ"ன்னு நான் சொன்னதும் என்னை ஒரு மாதிரி பார்த்தாள்.  அந்தப் பார்வை ரொம்ப அர்த்தம் நெறைஞ்சதா எனக்குப் பட்டது. அந்த ஏழ்மையிலும் குழி விழுந்த அவள் கண்களில் சுடர் விட்ட நியாயம் என்னைச் சுட்டதும் தான் தாமதம், எனக்கு புதுமைப்பித்தனின் 'கவந்தனும் காமனும்' கதை நினைவுக்கு வந்து 'என்னை என்ன பிச்சைக்காரின்னு நெனைச்சிட்டியா'ன்னு அவள் கேட்டுடுவாளோன்னு பயமாயிருந்தது.  அந்த சமயத்லே அப்படி நடக்கும்னு நானே எதிர்பார்க்கலே. சடார்னு அந்தக் கிழவி குச்சி குச்சியா இருந்த தன்னோட இரண்டு கையையும் நீட்டி என் நெற்றிப் பொட்டில் வைத்து திருஷ்டி கழித்தாள். 'யாரு பெத்த பிள்ளையோ, நீ நல்லா இருக்கணும்.  சும்மா காசு வாங்கிக்க எனக்கு மனசு ஒப்பலே, ராஜா! இந்தா, இதை வைச்சிக்க' என்று பத்து ரூபாய்க்கு என்ன உண்டோ, அந்த ஐந்து பழங்களை எடுத்துத் தந்தாள்.

வெற்றிலை வாங்கிக் கொண்டு திரும்பின எழுத்தாளர், என் கையிலிருந்த பழங்களைப் பார்த்து விட்டு, 'எவ்வளவு கொடுத்தீங்க?'ன்னார்.. 'பத்து ரூபாய்' ன்னு நான் சொன்னதும், 'அஞ்சு பழம் கொடுத்திருக்கா, இல்லையா? பத்து ரூபாய்க்கு அஞ்சு பழம்; கிழவி சரியாகத் தான் எங்கிட்டே சொல்லியிருக்கிறாள்' என்றவர், அவர் மனசில் என்ன நெருடித்தோ தெரியலே, சடாரென்று தன் கையில் வைத்திருந்த பழச்சீப்பிலிருந்து மூன்று பழங்களைப் பிய்த்து அந்த கிழவியிடம் நீட்டினார்.  'இந்தா.. நீ எனக்கு அதிகமா கொடுத்த பழம்' என்று அவர் கொடுத்த பழத்தை வாங்கிக் கொள்ள கிழவி மறுத்து விட்டாள்.  'அந்த மூணு பழத்துக்கு என்ன சண்டை போட்டே?.. நீயே வைச்சுக்கோ.  உனக்கு நா தந்ததா இருக்கட்டும்' என்று ஒரு ஆவேசத்தில் கூடையைத் தூக்கிக் கொண்டு போயே போய் விட்டாள்.  எழுத்தாளருக்கு என்னைப் பார்க்கவே முகமில்லை. 'வாங்க..  காபி சாப்பிட்டுப் போகலாம்' என்று என்னை மறுபடியும் வீட்டிற்குள் கூட்டிச் சென்று மனைவியைக் கூப்பிட்டு காபி போடச்சொல்லி எனக்கு கொடுத்து கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.  பாதிப் பேச்சில் எழுந்திருந்து கிழவியிடமிருந்து வாங்கி டேபிளின் மேல் வைத்திருந்த பழங்களில் மூன்றை எடுத்து பக்கத்திலிருந்த பூஜை மாடத்திலிருந்த சுவாமி படத்திற்கு முன் வைத்து விட்டு வந்தார்.  வேறே ஏதோ தீவிர சிந்தனையில் இருக்கிற மாதிரி அவர் நடவடிக்கைகள் இருந்தது.  அப்போத் தான் 'நான் வரேம்மா..' என்று உள் பக்கத்லேந்து ஒரு நடுவயசு அம்மாள் நாங்க உக்காந்து பேசிண்டிருந்த ஹால் பக்கம் வந்தாங்க.  பார்த்தால் வீட்டு வேலைகள் செய்கிற அம்மாள் மாதிரி இருந்தது. அவங்களைப் பார்த்ததும் சடாரென்று எழுந்த எழுத்தாளர், பூஜை மாடத்திலிருந்த அந்த மூன்று பழங்களை எடுத்து, "இந்தா. குழந்தைங்களுக்குக் கொண்டு போய் கொடு.." என்று அவளிடம் தந்தார்.  அப்புறம் தான் இத்தனை நேரம் அவர் பட்டுக்கொண்டிருந்த அவஸ்தைகளிலிருந்து வெளிவந்த மாதிரி அவர் முகபாவம் தெரிந்தது.  அப்புறம் தான் ரொம்ப உற்சாகமாக அவர் பேசுகிற மாதிரி எனக்குப் பட்டது.  நான் கிளம்புகையில், "பாத்தீங்கள்லே! எழுதறதுக்கு கதையெல்லாம் எப்படி வர்றதுங்கறீங்க?..  இப்படித்தான்..' என்று என்னைப் பார்த்து ஒரு அசட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தார்" என்றான் ரிஷி.

"அதானா சமாச்சாரம்?" என்று எதையோ நினைத்து கலகலவென்று சிரித்தான் லஷ்மணன். "எதானா சமாச்சாரம்.  சொல்லிட்டு சிரிங்க" என்றாள் ஊர்மிளா.

"அந்தக் கிழவியை எனக்கும் தெரியும்.  அந்த எழுத்தாளர் வீட்டுக்கு அடுத்தாப்லே இருக்கற பஸ் ஸ்டாப்பில் பழம் விற்றுக் கொண்டிருப்பாளே. அவள் தானே?" என்று ரிஷியைக் கேட்டான் லஷ்மணன்.

"ஆமாம். அவளே தான்" என்றான் ரிஷி.

"நேத்திக்கு அந்த எழுத்தாளரைப் பார்க்கப் போயிருந்தேன்.  ரொம்ப நேரம் பேசிண்டு இருந்தோம்.  நான் கிளம்புகையில், 'லஷ்மணா.. ரொம்ப நாள் கழிச்சு வந்திருக்கே.. அடிக்கடி வா'ன்னு சொல்லிட்டு, அவரும் என்னுடன் வெளிலே வந்தார். 'உன்னை பஸ் ஏத்திட்டுத் திரும்பறேன். எனக்கும் காலாற நடந்த மாதிரி இருக்கும்' என்று பஸ் ஸ்டாப் வந்தார்.  நாங்க ரெண்டு பேரும் நெருக்கமா பேசிண்டு வர்றதைப் பார்த்த அந்த பழக்காரக் கிழவி அவரையும் என்னையும் மாறி மாறிப் பார்த்துட்டு, என்னைப் பார்த்து 'பழம் எடுக்க அட்வான்ஸ் பணம் இல்லே; இனிமே வியாபாரம் எப்படிச் செய்யப் போறேனோ'ன்னு இவங்க வீட்டு அம்மாகிட்டே சொல்லிக்கிட்டிருந்தேனா?  அதைக் கேட்டிட்டு, 'இந்தா! இந்தப் பணத்தை வைச்சு சமாளி'ன்னு மகராசன், உடனே ஐநூறு ரூபா எடுத்துக் கொடுத்தார்'  என்று சொன்னாள். நான் ஆச்சரியத்துடன் அவரைப் பார்த்தப்போ, என்னைக் கொஞ்சம் தள்ளிக் கூட்டிண்டு வந்து, 'ஒண்ணுமில்லே, லஷ்மணன்!.  போனவாரம் ஒரு பழக்காரியைப் பத்தி நான் எழுதின கதை படிச்சிருப்பீங்களே.. அதுக்கு வந்த சன்மானம்..  ரொம்ப நாளா இந்தக் கிழவியைத் தெரியும்.  வழக்கமா இவ கிட்டே தான் பழம் வாங்கறது.  அவளுக்கு ஏதாவது உதவி பண்ணனும்னு நினைச்சிண்டிருந்தேன்.  அந்த பத்திரிகைலேந்து ஐநூறு ரூபா வந்ததா, அவளுக்கும் ஒரு நெருக்கடிலே உதவினதா இருகட்டுமேன்னு கொடுத்திட்டேன்.  நமக்கோ ஆயிரத்தெட்டு செலவு இருக்கு..அப்புறம் மனசு மாறிடக் கூடாது பாருங்கோ'ன்னார்" என்று லஷ்மணன் சொன்னது எல்லோரையும் நெகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தி விட்டது.

"லஷ்மணன்! எந்தப் பத்திரிகைலே இந்தக் கதையைப் படிச்சீங்க.. நான் பாக்கவே இல்லையே!" என்று ஆச்சரியப்பட்டுக் கேட்டான் ரிஷி.


(இன்னும் வரும்)