இப்பொழுது நினைத்துப் பார்த்தாலும்....

மறக்கமுடியாtத   திருநெல்வேலி நினைவுககள் இந்த வயதிலும் இ்ப்பொழுதெல்லாம் அடிக்கடி  நினைவுக்கு  வந்து  சந்தோஷ அலைகளை என்னுள் புரளச் செய்கின்றன.

திண்டுக்கல் செயிண்ட்  மேரீஸ் பள்ளியில்  ஆறாவது ஏழாவது  வகுப்புகளை முடித்துக்  கொண்டு எட்டாவதுக்கு    திருநெல்வேலிக்கு  வந்து விட்டேன்.   திருநெல்வேலியில் மதுரை திரவியம் தாயுமானவர் இந்துக் கல்லூரிப் பள்ளியில் படிப்பு.   மஹாகவியும்  புதுமைப்பித்தனும் பயின்ற பெருமை வாய்ந்த பள்ளி இது.

அது 1957-ம் ஆண்டு.  திருநெல்வேலி வண்ணாரப் பேட்டையில் வாடகை வீடு.   வண்ணாரப்பேட்டை   தாமிரபரணி படித்துறையில்  இறங்கி ஆற்றைக் கடந்து  அக்கறையிலிருந்த மாந்தோப்பில் நுழைந்து ஏறி இறங்கி ரோடுக்கு வந்தால் ஜங்ஷன் அந்த வயது குஷியில் கொஞ்ச தூரம் தான்.    திருநெல்வேலி    ஜங்ஷன் பகுதியில் தான் ம.தி.தா. இந்துக் கல்லூரி சார்ந்த ஹைஸ்கூல் இருந்தது.   உயர்நிலைப் பள்ளிப் படிப்பு என்பது அப்பொழுதெல்லாம் பதினோரு வகுப்பு வரை.  ஆறாவது வகுப்பிலிருந்து பாரம் (FORM)  என்று சொல்வார்கள்.    ஆறாவது பாரம் தான் எஸ்.எஸ்.எல்.ஸி.

ஆற்றைக் கடக்கும் பொழுதே சுலோச்சனா முதலியார் பாலம் கண்ணுக்குத் தட்டுப்படும்.  பாலத்தில் நடப்பது சுற்றுவழி என்று ஆற்றைக் கடந்தே தினம் பள்ளி செல்வோம்.  அந்த வயதில் நண்பர்களுடன் முட்டி அளவு நீரில் ஆற்றை அளைந்து கொண்டு செல்வது அற்புதமாக இருக்கும்.   தினந்தோறும் காலைக் குளியல் தாமிரபரணி ஆற்றில் தான். எங்களது நண்பர்களின் கூட்டம் பெரிய ஜமா. சுமார் 15 பேர்கள் தேறும்.

தாமிரபரணி ஆற்றை நினைவில் நினைத்து நினைத்து எழுத எழுத இனிக்கிறது.   புதுமைப் பித்தன் வாழ்ந்த வண்ணாரப் பேட்டை சாலைத்தெரு,  இன்று புதுமைப்பித்தன் வீதியாகியிருக்கிறது.  வண்ணாரப்பேட்டை எங்கள்
பகுதியிலிருந்து கிளையாகப் பிரிந்து செல்லும் நீண்ட தெரு வழியே நடந்தால், ஐந்து நிமிட நடை தூரத்தில் படித்துறை வந்து விடும். படித்துறையில் பிள்ளையார்.    காலையில் ஆற்றுக்கு வந்துக் குளித்துவிட்டுச் சென்றிருக்கும் பெண்கள் கூட்டம் வழிபட்டிருக்கும் சங்குப்பூக்கள் திருமேனியில் செருகப்பட்டிருக்கும் பிள்ளையாரை உற்றுப் பார்த்தால் சிரித்துக் கொண்டிருப்பது போலத் தோற்றமளிப்பார். நாங்களும் பிள்ளையாரை ஒரு சுற்று சுற்றித் தோப்புக்கரணம்   போட்டுவிட்டு படித்துறைப் படிகளில் இறங்கி தாயின் மடி நோக்கி ஓடும் குழந்தைகள் போல, மணல்வெளி தாண்டி ஆறு நோக்கி ஓடுவோம்.

அந்த ஏழுமணிக்கெல்லாம் காலைக் குளியலுக்காக நண்பர்கள் படித்துறையில் கூடி விடுவோம்.  அந்தக் காலைப் பொழுதில்  கணுக்கால் நீரில் படும் பொழுதே உற்சாகம் உள்ளத்தில் கொப்பளிக்கும்.   இடுப்பும், மார்புப்பகுதியும் நீரில் அழுந்தி, இருகைகளையும் நீட்டி நீரைத் துளாவுகையில் பரம சுகமாக இருக்கும். ஜிலுஜிலுப்பு என்பது அறவே இல்லாத அந்த வெதுவெதுப்பு எப்படித்தான் தாமிரபரணிக்கு வாய்த்தது என்பது அந்த வயதில் எங்களுக்குப் புரியாத அதிசயம்.

ஆற்றின் வடகிழக்குப் பக்கம் இக்கரையிலிருந்து முக்கால்வாசி தூரத்தில் ஒரு பெரிய யானையே நீரில் நிமிர்ந்து நின்று கொண்டிருக்கிற மாதிரி, யானைப்பாறை என்று அழைக்கப் படும் மிகப்பெரிய பாறை ஒன்று உண்டு. யானையின் முதுகு மட்டுமே வெளித் தெரிகிற மாதிரி முண்டும் முடிச்சுமாக நீரில் அமிழ்ந்திருக்கும் அந்த பெரிய பாறையின் மேல் பகுதி மட்டும் கண்ணுக்குத் தெரியும்.

பாறையைச் சுற்றி சுழல் போல் ஆற்றுநீர் சுழித்துக் கொண்டோடும். . அந்தச் சுழலின் போக்குக்கு எதிராக நீந்தி யார் முதலில் யானைப் பாறையின் முகட்டுக்கு ஏறுகிறார்கள் என்பது தினம் தினம் எங்களுக்குள் போட்டி.

எந்த முயற்சியும் வேண்டாம். அந்தச்சுழல் பக்கம் லேசாக உடலைக் கொடுத்தால் போதும். பாறையைச் சுற்றி அது இழுத்துக் கொண்டு போகும் வேகத்தில், நீரில் அழுந்திய பாறையின் துருத்திக் கொண்டிருக்கும் ஏதாவது முனை பற்றி, பாறையின் பக்கவாட்டு பள்ளத்தில் கால் புதைத்து எழும்பி பாறை பற்றி ஏறி விடலாம். சில நேரங்களில் பாறையின் முதுகு கையில் படாமல் வழுக்குவதும் உண்டு. அந்த நேரங்களிலெல்லாம், ஆற்றின் சுழலின் போக்குக்குப் போய், இன்னொரு சுற்று சுற்றி வேறு பகுதியில் ஏற வேண்டும். சில நேரங்களில் பச்சை நிறம் படிந்த நீரின் அடி ஆழத்திற்குப் போய் விடுவதுண்டு.   ஆழத்திற்குப் போனால் மறக்காமல் ஆற்றின் அடி ஆழ மணலை உள்ளங்கையில் வாரி எடுத்து வெளியே வருவோம். நீரின் மேற்பரப்புக்கு வந்து மணலை வீசி வெற்றி வீரரகள் போல விளையாடுவதுண்டு.  இளம் வயதின் திகட்டாத கொண்டாட்டங்கள்.

ஒருதடவை இப்படித்தான் யானைப் பாறையின் பிடி கைக்கு சிக்காமல் வழுக்கி ஆற்றின் அடி ஆழத்திற்குப் போனவன், சுழலின் போக்குக்கே இழுத்துக்கொண்டு போய், தட்டுத்தடுமாறி எப்படியோ இன்னொரு பக்கம் பாறை பிடித்து மேலேறி விட்டேன். கால் வெடவெடவென்று நடுங்குகிறது. இப்படிப்பட்ட அனுபவம், இதற்கு முன் எப்போதும் ஏற்பட்டதில்லை. மறுபடியும் நீரில் குதித்துத்தான் கரைக்கு மீளவேண்டும். என்னைத் திடப்படுத்திக்கொண்டு தைரியத்துடன் நீரில் குதித்து சுழல் தாண்டி மீண்டேன்.

எனது வலது கை ஆயுள் ரேகையில் வெட்டிச்செல்லும் தீவுக்குறி ஒன்றுண்டு. பின்னாளில் என் கைபார்த்த ரேகை ஜோதிடர் ஒருவர், 'உங்களுக்கு பதிமூன்று-பதினாங்கு வயதில் கண்டம் ஒன்று வந்திருக்குமே' என்றார். நானும் இதுதான் அந்த கண்டம் போலும் என்று நினைத்துக் கொள்வதுண்டு.

இப்படிப்பட்ட இளமை நினைவுகளையொத்த இன்னொன்றைப் படிக்கும் பொழுதோ, கேட்கும் பொழுதோ, அந்த செய்தி தரும் இன்ப அனுபவத்தில் நமது முழு மனசும் ஒன்றித்திளைத்து வார்த்தைகளில் வடிக்க இயலா மகிழ்ச்சியளிக்கிறது.

மாறிச் செல்லும் கால வேகத்தில் கூட இளமைக்கால சில விளையாட்டுகள் எக்காலத்தும் மாறுதலற்ற நிலையானவை போலும்! இளையோர் ஆற்றில் குளிக்கையில், ஆற்றின் அடிச்சென்று கைநிறைய மணல் அள்ளி, தான் ஆற்றின் அடிஆழம் வரைச் சென்றதற்கு சான்று போல அந்த மணலை மற்றையோருக்குக் காட்டி மகிழ்வது சங்ககாலத்தில் கூட இருந்த ஒரு விளையாட்டு தான் என்று 'தொடித்தலை
விழுத்தண்டினாரி'ன் புறப்பாடலின் மூலம் நமக்குத் தெரிய வந்து வியப்பு மேலிடுகிறது...

தொடரும் இருமலுக்கிடையே, தமது இளமை நினைவுகளை எவ்வளவு அழகாக அந்த புலவர் பெருந்தகை நினைவு கூர்ந்திருக்கிறார் பாருங்கள்:


இனி நினைந்து இரக்கம் ஆகின்று; திணி மணல்
செய்வுறு பாவைக்குக் கொய் பூத் தைஇ,
தண் கயம் ஆடும் மகளிரொடு கை பிணைந்து,
தழுவுவழித் தழீஇ, தூங்குவழித் தூங்கி,
மறை எனல் அறியா மாயம் இல் ஆய்மொடு
உயர் சினை மருதத் துறை உறத் தாழ்ந்து,
நீர் நணிப் படி கோடு ஏறி, சீர்மிக,
கரையவர் மருள, திரையகம் பிதிர,
நெடு நீர்க் குட்டத்துத் துடுமெனப் பாய்ந்து,
குளித்து மணற் கொண்ட கல்லா இளமை
அளிதோ தானே! யாண்டு உண்டு கொல்லோ--
தொடித் தலை விழுத் தண்டு ஊன்றி, நடுக்குற்று,
இரும் இடை மிடைந்த சில் சொற்
பெரு மூதாளரேம் ஆகிய எமக்கே?

(புறநானூறு--243)

இப்பொழுது நினைத்துப் பார்த்தாலும் வருத்தம் மேலிடுகிறது
மணல் பிடித்துச் செய்த உருவிற்கு
கொய்த பூவைச் சூட்டியும்
பொய்கையில் இளம் பெண்களின் கைகோர்த்துக் களித்ததுவும்
அவர் தழுவும் பொழுது தழுவியும்
அசைந்தாடுகையில் அசைந்தாடியும்
ஒளிவு மறைவற்ற வஞ்சனையறியா
நண்பர் குழாமொடு விளையாடி மகிழ்ந்ததுவும்
மருத மரத்தின் உயர்ந்த கிளைகள் உயரம் தாழ்ந்து
நீரோடு படிந்தவிடத்து அக்கிளை பற்றி ஏறி
உச்சிக் கிளை அடைந்து
கீழே நிற்போர் வியக்க, அவர் மீது நீர் திவலை விழ
'தொடும்..' என நீரில் குதித்து, மூழ்கி
ஆழ் அடிச் சென்று அடிமணல் அள்ளிக் காட்டியும்
--- இப்படியான கள்ளமிலா
இளமைக்காலம் கழிந்து சென்றதுவே!
ஊன்று கோலை ஊன்றி, நடுக்கத்துடன்
இருமலுக்கிடையே சில சொற்கள் மொழியும்
முதியவனான எமக்கே
இனி எப்போது கழிந்த அக்காலம் வாய்க்கும்?...


இப்பாடலை இயற்றியவரின் பெயர் தெரியவில்லை.. ஆனால் அவர் தன்னைத் தானே வர்ணித்த கோலேந்திய அவரின் தோற்றம்,    இலக்கிய ஏடுகளில் அழியாது அவரை நினைவு படுத்தும் சொல்லாக---  'தொடித்தலை விழுத்தண்டினார்' என்று---அவரின் பெயராகவே ஆகிவிட்டது!

'சென்ற காலம் மீளாது இனி' என்பது சித்தர்களின் வாக்கு.  ஆனால் சென்ற காலம் நெஞ்சில் பதித்த தடங்களின் வடுக்கள் நிலையாக நினைவில் பதிந்தவை; குறைந்த பட்சம் எப்பொழுதாவது அமைதி வேண்டிடும் போதோ, அல்லது அமைதியாக இருக்கும் பொழுதோ அவற்றை நினைவுச் சுருள்களில் ஓட்டிப் பார்த்து மகிழும் பொழுது அடையும் இன்பமே அலாதி தான்!

அப்படி அடிக்கடி மகிழ்ச்சியில் ஆழ்வது இந்தக்காலத்துக்கே வாய்த்த 'டென்ஷனை'க் குறைக்கும் அருமருந்து என்பது மட்டும்  உறுதி.

யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ?

ஒரு நெருங்கிய நண்பரின் மகளின் திருமணத்திற்குப் போயிருந்தேன். நான் அவர்கள் வீட்டிற்குச் செல்லும் போதெல்லாம் நண்பரின் மகள் மிகப்பாசமாக என்னுடன் பழகுவாள். என் மகளின் வயதுதான் அவளுக்கும் இருக்கும்.

கல்யாண நிகழ்ச்சிகளெல்லாம் மிகச் சிறப்பாக நடந்து முடிந்தன. திருமணத்திற்கு வந்திருந்த பெரும்பாலான நண்பர்களும், உறவினர்களும் சாப்பிட்டு விட்டுக் கலைந்து விட்டனர். இன்னும் சிறிது நேரத்தில் கல்யாணச் சத்திரத்தைக் காலி பண்ண வேண்டும்.

பெண் வீட்டார் தங்கியிருந்த அறையில், கல்யாணப்பெண் தன் பெற்றோரின் கைபிடித்துக் கண்கலங்குகிறாள். அவளுக்கு ஒரே ஒரு தங்கை. அவளின் இன்னொரு கை தன் தங்கையின் தலைவருடித் தடுமாறுகிறது. இத்தனை வருடங்கள் சீராட்டி, கொஞ்சிக் குலவி, தனக்குக் கல்யாணப் பேற்றை அளித்த பெற்றோரைப் பிரிந்து, வேறொரு வீட்டுக்குச் சென்று வாழ வேண்டுமே என்கிற தடுமாற்றம்..  பாசம் என்பது இறுக்கிக் கட்டிய கயிறு போன்றது. அதை லேசில் படாரென்று அறுத்துக் கொண்டு செல்ல இயலாது.. கட்டைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தளர்த்தித்தான் விடுபட வேண்டும்.

பெண்களாய்ப் பிறந்தவர் சுமக்க வேண்டிய பாரத்தை நினைத்தால் கையெடுத்துக் கும்பிடத் தோன்றுகிறது. பாட்டியாய்,தாயாய், தமக்கையாய், தங்கையாய், தாரமாய், மருமகளாய், மாமியாராய் பெண்களைத் தொட்டு, ஓ... எத்தனை உறவின் மேன்மைகள்....ஒளி பட்ட இடத்திலிருந்து பிரகாசிக்கும் வைரப் பளீரிடலகள்!...

பெண்களும் மிக லேசாய், இலகுவாய் இந்த பெரும் பாரத்தைப் புரட்டிப்போடும் லாகவம், ..   அந்த மிருதுவான கைகளுக்கும்,தோள்களுக்கும் இந்தப் பாரம் பஞ்சாக மாறிப்போகும் விநோதம் தான் படைப்பின் ரகசியம்!

அந்தக் கல்யாண தினத்தன்று என் நண்பர் தன் மகளை, மாப்பிள்ளை வீட்டார் தங்கியிருந்த அறைக்கு, மனைவி-மாமன் மக்களோடு அழைத்துச் சென்று அவர்களிடம் விட்டுவிட்டுப் போகும் பொழுது, கண்கலங்கித் தன் சம்பந்தியிடம், "ஸார்...அவளுக்கு ஒன்றும் தெரியாது...குழந்தை மனசு. அப்படியே வளர்ந்து விட்டாள்..நீங்கள் தான் தந்தையாய்..தாயாய்.." என்று தழுதழுத்த பொழுது, அருகிலிருந்த எனக்கு நெஞ்சம் கனத்து என்னவோ போலாகிவிட்டது.

அவரது சம்பந்தி,"அதெல்லாம் ஒன்றும் கவலைப்படாதீர்கள்..   என்றைக்கு எங்கள் வீட்டிற்கு வந்து விட்டாளோ, இனி அவள் எங்கள் மகள்..."என்று சொன்னதும், வழிவழியாய் வழக்கமாய்---

--- பெண்ணைப் பெற்றவர்களாலும், இன்னொரு வீட்டு மருமகளாய் பெண்ணை அனுப்பியவர்களாலும் தான் இவற்றையெல்லாம் உணர்வு பூர்வமாக உணரமுடியும் என்று தோன்றுகிறது...

போனவாரம் நண்பர் போன் போட்டு எனக்குச் சொன்னார்: "பிரமிளா வந்திருக்காடா...  உங்களையெல்லாம் பார்க்கணும்ங்கறா...நீயும், தங்கையும் (என் மனைவியும்) வந்திடுங்க..சாப்பாடு இங்கே தான்..என்ன, தெரிஞ்சதா?" என்று உத்திரவு போடுகிற மாதிரிச் சொன்னார்.

நானும் மனைவியைக் கூட்டிக்கொண்டு நண்பர் வீட்டிற்குச் சென்றேன். ஒரு வருடத்திற்கு மேல் ஆகிவிட்டபடியால், பிரமிளாவைப் பார்க்க வேண்டும், நல்ல சேதி சுமந்து வந்திருக்கும் அவளுடன் பேசவேண்டுமென்று எங்களுக்கும் மிகுந்த ஆசை.

வாசலில் நாங்கள் செருப்பைக் கழட்டிப் போடும் போதே ஓடி வந்து எங்களை அன்புடன் உள்ளே அழைத்துச் சென்றாள் பிரமிளா...கொஞ்சம் சதை போட்டிருந்தாள்; முகத்தில் களையும், கலகலப்பேச்சும்----

சாப்பிடும் போது, தன் அம்மாவிடம் அவள் சொன்னதை அப்படியே இங்கு எழுதியிருக்கிறேன்.. "அம்மா!...எங்க வீட்லே வழக்கமா இட்லிதான் காலை டிபனுக்கு.. தொட்டுக்க சட்னியும், ஏதாவது பொடியும் செஞ்சிடுவேன்.. இவருக்கு தோசைன்னா, அப்பா--அம்மாக்கு இட்லினா, இஷ்டம்! அதனால், முதல் நாள் மாவை----"

-- இங்குதான் பெண் என்பவள் ஜொலிப்பதாக எனக்குப் பட்டது. 'இதுதான் வாழ்க்கை நியதி..இதுதான் சாஸ்வதம்' என்று தன் கணவனின் தாய் தந்தையரை,'அப்பா--அம்மா' என்று அழைக்கிற மாதிரி, எவ்வளவு இயல்பாக உறவுகள் மாறிவிட்டன, பார்த்தீர்களா?..

வியப்புடன், புருவமுயர்த்தி தொடுக்கும் இந்தப் பெண்ணின் அழகு வரிகளைப் பாருங்கள்!

"யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ?
எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறை கேளீர்?
யானும் நீயும் எவ்வழி அறிதும்?
செம்புலப்பெயல் நீர் போல அன்புடை நெஞ்சம்
தாம் கலந்தனவே."

(குறுந்தொகை:40)

யாய்  என்றால்  என் தாய் என்று அர்த்தம்.   ஞாய் என்றால் உன் தாய்.   எந்தை என்றால்  என் தந்தை,  நுந்தை என்றால் உன் தந்தை என்பதைப் புரிந்து கொள்வதில் சிரமமில்லை.

எவ்வளவு  எளிய வார்த்தைகளில்   கணவன் - மனைவி உறவின் தாத்பரியத்தின் சரித்திரமே சொல்லப்படுகிறது பாருங்கள்:


என் தாயும்  உன்  தாயும்  ஒருவருக்கொருவர் யாரென முன்பே தெரியாதவர்கள்.   அதே மாதிரி தான் என் தந்தையும் உன் தந்தையும்  தங்களுக்குள் இந்த உறவுக்கு முன் அறிமுகமற்றவர்கள்.  அவ்வளவு  தூரம் போவானேன்?.   நாம் இருவருமே  ஒருவருக்கொருவர் முன்னமேயே அறியாதவர்கள்.   ஆனால்  நம் இருவர் நெஞ்சங்கள்?..   ஒன்றை ஒன்று அறிந்து கொண்ட வாக்கில்  பின்னிப் பிணைந்து போனதுவே   என்று  பெண் மருகுகிறாள்.  அந்தப் பின்னிப் பிணைதலுக்கு   செம்புலப்பெயல் நீர் போல  என்று ஒரு உதாரணத்தை புலவர்  கையாண்ட  நேர்த்தி  தமிழ் இலக்கியத்தில்  மறக்கவொண்ணா உதாரணமாய் பதிந்து போயிற்று.

சோவென்று மழை  தாரை தாரையாய் பெய்து  செம்மண் நிலம் பூராவும் விரவிப்  பெருகுகிறது.   நிறம் இல்லா நீர் செம்மண்ணில் ஒன்றரக் கலந்ததும்  மண்ணின் செம்மை நிறத்தை தான் உள்வாங்கி பூசிக் கொள்கிறது.  நீரின் நெகிழ்வுத் தன்மை நிலத்தில்  ஊடுறுவி  நிலமே  நெகிழ்ந்து போகிறது.   இதில் எது நீர், எது  நிலம் என்று பிரித்துப்  பார்க்கவியலாத பிணைப்பு இது.   இந்தப் பிணைப்பை தலைவன்--தலைவி  நெஞ்சப் பிணைப்புக்கு  உதாரணமாக்குகிறார்  புலவர்.

'இந்தச் செம்புலப்பெயல் நீர் போல' உவமையை சிலாகித்து, அதற்கு வெவ்வேறான விளக்கங்கள் கூறி எத்தனையோ பேர் எழுதிவிட்டார்கள்! அதனால், மற்ற வரிகள் கிளர்த்தும் தொடர்பான சிந்தனைகளில் மனம் போய்விட்டது..

இந்த அற்புதமான பாடலை எழுதிய புலவரின் பெயர் கூட அறிய முடியாமல் போய்விட்டபடியால், அவர் பெயரையே "செம்புலப்பெயனீரார்" என்று வழங்கும் படி ஆயிற்று!

எட்டுத்தொகை நூல்களில்  அடங்கிய ஒரு தொகை நூல் குறுந்தொகை.    எட்டு வரிகளுக்குள் அடங்கிய  391 பாடல்கள் குறுந்தொகையில் நமக்குக் கிடைத்திருக்கின்றன.  205 புலவர்களின்  பாடல் தொகுப்பு இது.  காதல் வாழ்வின் அகப்பொருள் இன்பத்தை  அள்ளித் தெளிக்கும் பாடல்கள் அத்தனையும்.   தமிழர் தம்   பண்டைய பெருமிதங்களில்  ஒன்றாய்  இன்றும் நம்மைக்  கிளர்ச்சியடையச் செய்யும்  மயக்க வரிகளை உள்ளடக்கிய அற்புதம்  குறுந்தொகையில்  நிகழ்ந்திருப்பதை அனுபவபூர்வமாக உணரலாம்.

உயிரில் கலந்து உணர்வில் ஒன்றி....

மேட்டுப்பாளையத்திலேயே லேசான சிலுசிலுப்பு ஆரம்பித்து விட்டது, மனசுக்குள் உற்சாகத்தை உலுப்பி விட்ட மாதிரி இருந்தது.

"உமா.. இரண்டு எலுமிச்சம்பழம் வாங்கிக்கட்டுமா?" என்றான் உமாபதி. பஸ் நிலையத்தின் வெளிப்பக்க மூலையில் ஒரு கிராமத்து பாட்டி கோணியில் குவித்து வைத்திருந்த மஞ்சமஞ்சேரென்ற பழங்களைப் பார்த்த்தும் தான் அவனுக்கு இந்த நினைப்பு வந்தது.

"எதுக்கு?" என்று கேட்கிறமாதிரி உமா வில்லாக புருவங்களை வளைத்தாள்.

"மேட்டுப்பாளையம் தாண்டியவுடனேயே ஆரம்பித்து விடும். வழிபூரா வளைந்து வளைந்து ஹேர்-பின் பெண்ட்ஸ்" என்றவன், அவளுக்கு மிக நெருக்கத்தில் வந்து "அதுக்கும் எலுமிச்சைக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்று கேட்கிறாயா?" என்றான்.

"உவ்வே தானே?" என்று அவள் முகத்தை இயல்பாக சுளித்துக் காட்டிய பொழுது, அவளை அப்படியே அள்ளி எடுத்து பஸ் நிலையம் என்றும் பாராமல் ஒரு சுற்று சுற்றலாம் போலிருந்த்து உமாபதிக்கு. அறிவுக் கொழுந்து தான். ஒரு விஷயத்தை சுட்டி பேசினதுமே, எப்படிப் பாயிண்ட்டைப் பிடிக்கிறாள் என்று அவனுக்கு ஆச்சரியம். இப்படிப்பட்ட ஒரு மனைவி கிடைத்ததில் பெருமை.

"அதெல்லாம் எனக்கு வராது.. கொடைக்கானலில் இருந்திருக்கேன் இல்லையா, இந்த சுத்தல் எல்லாம் எனக்குப் பழக்கப்பட்டது தான்" என்றாள்.

"எதுக்கும் வாங்கிக்கறேன். எனக்கு சும்மாக்காச்சும் கையிலேயாவது வச்சுக்கணும்" என்ற உமாபதி பாட்டி கேட்ட காசைக் கொடுத்து இரண்டுக்கு நாலாகவே வாங்கிக் கொண்டான்.

"உமா.. வாங்க.. பஸ்ஸை எடுக்கப் போறான் போலிருக்கு.." என்று ஒரு சினிமா போஸ்டரைப் பார்த்து தயங்கி நின்றவனை அவசரப்படுத்தினான் அவள்.

"அதெல்லாம் அவ்வளவு சீக்கிரம் எடுத்திடமாட்டான். இன்னும் டிக்கெட்டே சேரலே.. எடுக்கற மாதிரி, ஒரு 'பாவ்லா'; அவ்வளவு தான். உமா, நீ என்ன செய்றே?.." என்று ஏதோ சொல்ல வாயெடுத்தவன், அவளைப் பார்த்து சிரித்தான்.

"என்ன, உமா?.." என்று அவள் திகைக்க, "எஸ்.. இதான்.. இதான்.." என்று சொல்லி மீண்டும் சிரித்தான்.

எதற்குச் சிரிக்கிறான் என்று தெரியாமல் அவள் விழித்தாள். "எதற்கு உமா இந்த சிரிப்பு?" என்றவள் கைபிடித்து அழுத்தினான். "என்னப் பொருத்தம், இந்தப் பொருத்தம்'னு ஒரு சினிமா பாட்டு இருக்குலே, அது போல இருக்கு, நம்ம பொருத்தம்", என்று மீண்டும் சிரித்த பொழுது அவளுக்குப் புரிந்து விட்டது.

"நீயும் என்னை 'உமா'ன்னு கூப்பிட, நானும் உன்னை 'உமா'ன்னு கூப்பிட பாக்கறவங்க, என்னாடா இது சரியான பைத்தியங்களா இருக்குன்னு நெனைக்கப் போறாங்க.."

"அதுக்கு என்ன செய்யறது?.. அத்தனைப் பொருத்தங்களோட, இப்படிப் பெயர் பொருத்தமும் அமைஞ்சிடுச்சி... இவங்களுக்காக பெயரையா மாத்திக்க முடியும்?"

"ஒண்ணு செய்யலாம். உன் பேரை ஒண்ணும் செய்ய முடியாது .. என் பேரை.. ஆங்.. என்னை நீ இனிமே, 'பதி'ன்னு கூப்பிடேன்"

"குட்.. பதியே.. பிராணநாதா.." என்று அடக்கமுடியாமல் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு உமா கூப்பிடச் சிரித்தான் உமாபதி.

இந்தப் புதுமணத் தம்பதிகளே இப்படித்தான். பெரிசா விஷயம்னு எதுவும் வேண்டாம். எதை ஒட்டியும் சிரிப்புத்தான்.  எதைப் பார்த்தாலும் புதுசு தான்.

போனவாரம் கல்யாணம். இப்போ ஹனிமூனுக்கு ஊட்டி. நேரே குன்னூர் போய் சிம்ஸ் பார்க்கில் ஒரு சுற்று சுற்றி சாயந்திரம் ஊட்டியில் பிரபல ஹோட்டல் ஒன்றில் அடைக்கலம் ஆகி, அதைத் தொடர்ந்து நாலு நாளைக்கு ஊட்டியில் தான்; ஒத்தகமந்துவில் தான்; உதகையில் தான்.

நிஜமாகவே பஸ்ஸை எடுத்து விட்டான். ஓடிவந்து ஏறிக் கொண்டவர்கள் முதலிலேயே குறித்து வைத்திருந்த ஜன்னலோர சீட்டில் அமர்ந்து கொண்டார்கள்.

உமாபதி சொன்னது சரிதான். மேட்டுப்பாளைய மலை அடிவார எல்லை தாண்டியவுடனேயே, சுற்றிச் சுற்றி மேலேறும் மலை வளைவுச் சுற்றுகள் ஆரம்பித்து விட்டன. ஒவ்வொரு நீண்ட திருப்பத்துக்கும் சீட்டின் இந்தக் கோடிக்கும் அந்தக் கோடிக்கும் பயணிகள் 'சாய்ந்தாடம்மா, சாய்ந்தாடு' என்று அலைக்கழிக்கப் பட்டார்கள்.  

                                             

உமாபதியும், உமாவும் அமர்ந்திருந்தது இருவர் அமரும் இருக்கை ஆதலால் இந்த சாய்தல் அவர்களிடையே உள்ளார்ந்த ஒரு சந்தோஷத்தைத் தான் கொடுத்தது. அதுவும் புதுமணத் தம்பதிகளாதலால், போகப்போக சந்தோஷம் கிளர்ச்சியாக உருமாறியது. பதியின் பரந்த தோளில் மெதுவாகச் சாய்ந்து கொண்ட உமா, பயணசுகத்தை மனசார அனுபவிக்கத் தொடங்கினாள்.

கல்லார் வந்ததும் பஸ்ஸைச் சுற்றி பழங்கள் விற்போரின் கூப்பாடு கேட்டது.

"பழம் வாங்கிக்கலாமா, உமா?"

"உம்.."

இப்பொழுதும் வயசான ஒரு பாட்டியிடம் தான் ஜன்னல் வழியாகவே கைநீட்டி, வால் பேரிக்காய்களும், குட்டி ஆப்பிள்களும் வாங்கிக் கொண்டான். பாட்டி அவற்றைத் தனித்தனியே காகிதப் பைகளில் இட்டுத் தந்தது உமாவுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. சுற்றுப்புறச் சூழலைக் காக்கும் உணர்வு இவ்வளவு தூரம் மலையேறி வந்ததில் மனசுக்குள்ளேயே சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டாள்.

வழிபூராவும் இயற்கை அன்னை மலர்ந்து சிரித்து தன் மடியை விரித்திருந்தாள். கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை பச்சைப் பசேல். பலா மரங்கள் சுமக்க மாட்டாத சுமையுடன் பழங்களைச் சுமந்து கொண்டு நிமிர்ந்து நின்றிருந்தன. குட்டிகள் மாரில் கவ்வியிருக்க மரத்திற்கு மரம் தாவிக்கொண்டிருந்த குரங்குக் கூட்டங்களைப் பார்த்துக்
கொண்டாட்டமாக இருந்தது உமாவுக்கு. பாதை மலைச்சரிவுகளுக்கிடையே சலசலத்த சுனைகளின் தோற்றம் கண்கொள்ளாக் காட்சியாக இருந்தது.

லேசான முணுமுணுப்புக்கள் மாதிரி ஏதேதோ அவர்கள் பேசிக்கொண்டு வருகையிலேயே, குன்னூர் வந்துவிட்டது. 'மலைகளின் ராணி வரவேற்கிறாள்' என்று இங்கேயே ஆரம்பித்து விட்ட வரவேற்பை ஏற்றுக் கொண்டு, பஸ் குன்னூருக்குள் நுழைந்தது.

இறங்கியதும், "ஏதாவது சாப்பிட்டு விட்டு, மேற்கொண்டு போகலாமா?" என்று உமாவிடம் கேட்டான் உமாபதி.

"சிம்ஸ் பார்க்குக்கு எப்படிப் போகணும்?"

"இந்த இடம் கீழ்க்குன்னூர். பார்க் மேல்குன்னூரில் இருக்கிறது. இதோ இந்த மலைப்பாதை வழியே மேலேறிப் போக வேண்டும். மேலே போனால், காடு மாதிரி பிர்மாண்டமான பூங்கா. நாம் தனிவண்டிலே போகலாம். அதுக்கு முன்னாடி ஏதாவது லைட்டா ஹோட்டலில் சாப்பிட்டுப் போகலாம்."

"சரி.." என்று தலையசைத்தாள் உமா. ஒரு சின்ன சூட் கேசும், பழங்கள் ஸ்நாக்ஸ் அடங்கிய ஜோல்னாப் பையும். ஜோல்னாப் பையைத் தோளில் மாட்டிக்கொண்டு சூட்கேஸைத் தூக்கிக் கொண்டான் உமாபதி.

"நீங்களே ஏன் இரண்டையும் சுமப்பானேன்?" என்று அவனிடமிருந்து ஜோல்னாப் பையை வாங்கிக் கொண்டு தன் தோளுக்கு மாற்றிக் கொண்டாள் உமா.

"கொஞ்ச தூரம் தான். அதோ இருக்கே, ரயில்வே ஸ்டேஷன்.. அதுக்கு முன்னாடியே ஒரு பெரிய ஹோட்டல் இருக்கு.." என்று நடந்தான் உமாபதி.

ஹோட்டல் அந்த மலைப்பகுதி சாயலில் கொஞ்சம் விஸ்தாரமாகவே இருந்தது. சிற்றுண்டி சாப்பிட்டார்கள். அதுவும் இரண்டு வகை வரவழைத்து, இதில் பாதி அதில் பாதி என்று இரண்டு வகைகளையும் இரண்டு பேரும் மாற்றிக் கொண்டு சுவைத்தார்கள். "கூல் டிரிங்க்ஸ் ஏதாவது சாப்பிடலாமா?" என்றாள் உமா.

"ஓ.." என்று அவள் சொன்னதிற்கு 'ஓ' போட்டுவிட்டு, வழங்குபவர் வந்ததும், ஒரே ஒரு கூல்டிரிங்கை வரவழைத்தான். வழங்குபவரும் புரிந்து கொண்டு பெரிய அளவு கண்ணாடிக் கோப்பையில் குளிர்பானத்தை நிரப்பி இரண்டு ஸ்ட்ரா போட்டு எடுத்து வந்தார்.

"என்னங்க, இது?.. யாராவது பார்த்தா என்னவாவது நெனைச்சுக்கப் போறாங்க.." என்று பதியிடம் கிசுகிசுத்தாள் உமா.

"கணவன்-மனைவி சேர்ந்து வந்தால், இங்கெல்லாம் இதான் வழக்கம். நான் என்ன இரண்டு ஸ்ட்ராவா கேட்டேன்?.. அந்த சிப்பந்தியே புரிந்துகொண்டு இரண்டு கொண்டுவரவில்லை?" என்று ஒரு ஸ்ட்ராவில் உதடைப் பொருத்தினான் உமாபதி. "இன்னொண்னு உனக்கு.." என்று இன்னொரு ஸ்ட்ராவை அவள் பக்கம் திருப்பி வைத்தான்.

இந்தப் பக்கம் அந்தப் பக்கம் பார்த்தபடியே லேசான நாணத்துடன் இன்னொரு ஸ்ட்ராவைக் கவ்வினாள் உமா. முகம் நெருங்கிய நெருக்கத்தில் அவளைப் பார்க்க இரக்கமாக இருந்தது உமாபதிக்கு. 'நல்ல புத்திசாலியான பெண்; வாழ்க்கை பூராவும் கூட வரப்போகிறவள். கொஞ்சம் பூஞ்சைதான்; நிறைய வாங்கிக் கொடுத்துத் தேற்ற வேண்டும்' என்று எண்ணிக் கொண்டான். 'பாவம், எவ்வளவு பரிவுடன் இருக்கிறார்.. என்மேல் தான் எவ்வளவு ஆசை. பார்த்துப் பார்த்து எல்லாம் பண்ணிப்போட்டு நிம்மதியாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டும்' என்று நினைத்துக் கொண்டாள் உமா.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஏதோ அவளிடம் சொல்ல உமாபதி தலைநிமிர்ந்த பொழுது, வைத்த குளிர்பானம் கொஞ்சம் கூடக் குறையாமல் அப்படியே இருந்தது. "என்ன நீ குடிக்கவில்லை?" என்று அவளைப் பார்த்துத் திகைத்தான் உமாபதி. "வெட்கமா இருந்தா தனியா இன்னொண்னு வரவழிச்சுடலாமா?"

"வேண்டாம்.. வேண்டாம்" என்று அவசரமாக மறுத்தவள், "அட! நீங்களும் குடிக்கவில்லையா?" என்று அவனைப் பார்த்து நமுட்டுச்சிரிப்பு சிரித்தாள்.

இரண்டு பேருக்கும் இப்போது புரிந்தது. 'பாவம், இவன் குடிக்கட்டும்' என்று ஸ்ட்ராவில் அவள் உறிஞ்சாமல் இருக்க, அரும்பு கட்டியிருந்த அவள் நெற்றி வியர்வை பார்த்து 'பாவம், குளிரக் குளிர இவள் குடிக்கட்டும்' என்று அவன் ஸ்ட்ராவோடு உதடு மட்டும் உரச சும்மா இருக்க, கடைசியில் இரண்டு பேருமே உறிஞ்சாமல் கண்ணாடிக் கோப்பையில் குளிர்பானம் குறையாமல் வைத்தது வைத்தபடி இருக்க,... சிரிக்கத்தான் வேண்டும்!...

பார்த்துப் பார்த்து பரிதாபிக்கும் இந்த புருஷன் பெண்டாட்டி தம்பதிப் பிரியம், ஒருவரின் மேல் ஒருவர் வைத்திருக்கும் கரிசனை, அன்பு, ஆசை இன்னும் என்னன்னவோவெல்லாம், இன்று பார்ப்பது கூட காலங்காலமாய் தொடர்ந்துவரும் சங்கிலித் தொடரின் இன்றையக் கண்ணிதான்.

இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால், மெத்த விஷயங்கள் தெரிந்தவர் என்று பீற்றிக்கொள்ளும் மனிதர்களை விட்டுத்தள்ளுங்கள்...

இந்தப் பரிவையும், பாசத்தையும் படம் பிடித்துக் காட்டும் சங்ககால இந்தக் காட்சிதான் நம்மை பரிதவிக்கச் செய்கிறது.

சின்ன குட்டைதான் அது. குட்டை என்று கூடச் சொல்ல முடியாது. ஏதோ கொஞ்சமே நனைந்த பிரதேசம். அந்தச் சின்னத் தேங்கலில் சிறிதளவே நிறைந்திருக்கும் நீர். அதுவும் லேசாகக் கலங்கியிருக்கிறது.

வெளிவெப்பத்தின் தாக்கம் நாவை வரளச் செய்கிறது. மருண்டு மருண்டு வந்த மான் ஜோடி ஒன்று, இந்தக் குட்டை நீரைப் பார்த்தும், இன்னும் நா வரள சேர்ந்து ஓடிவருகின்றன. வந்த இரண்டும் நீர் நனையும் இடத்தில் கால் பதித்துத் தலை குனிகின்றன.

"சுனைவாய்ச் சிறுநீரை எய்தாதென் றெண்ணிப்

பிணைமான் இனிதுண்ண வேண்டிக் -- கலைமாத்தன்

கள்ளத்தின் ஊச்சும் சுரமென்பர் காதலர்

உள்ளம் படர்ந்த நெறி.

--ஐந்திணை ஐம்பது (பாலைத்திணை)

அவை இரண்டும் ஆணும் பெண்ணுமான கலைமானும், பிணைமானும். நடந்தது இது தான். நா வறட்டும் தாகத்தில் தண்ணீர் கண்ட சடுதியில், ஓடிவந்து இரண்டும் தண்ணிரில் வாய் வைத்தன. வைத்ததும் தான், ஆண்மானுக்கு அந்த உணர்வு வந்தது. 'அடடா! இருக்கும் நீரே குறைச்சலாயிற்றே; இத்துனூண்டு இதை நான் அருந்தி விட்டால், தன் துணையான பிணைமானுக்கு நாவறட்சி தீர அருந்துவதற்கு போதிய அளவு நீர் கிடைக்காமல் போய்விடுமே என்று பதறி அருந்தாது நின்றதாம். அடுத்தாற்போல் அதற்கு வந்த நினைப்பு தான் அற்புதம்.

தான் அருந்தாமல் இருந்தால் தன் துணையும் அருந்தாமல் போய்விடும் என்று தண்ணீரில் வாய் மட்டும் வைத்துக் கொண்டு அருந்தாமல் அருந்துகிற மாதிரி பாவனை செய்ததாம். ஆண்-பெண் அன்பை இதைவிட மேலாகப் படம்பிடித்துச் சொல்லமுடியுமோ என்று வியக்கிறோம்.

அது என்ன ஐந்திணை? குறிஞ்சி, முல்லை,மருதம், நெய்தல், பாலை என்று ஐந்து வகைப்பட்ட நிலப்பரப்புகளுக்கு ஏற்பனவாக ஐந்து வகையான திணைகளாகப் பிரித்துச் சொல்வது தமிழர் மரபு. வெவ்வேறு நிலைகளில் வெளிப்படும் மனப்பாங்குகளை அததற்கான திணைகளில் ஏற்றிச் சொல்வது பழந்தமிழர் சிறப்பு.

அது என்ன ஐம்பது கணக்கு?.. ஒவ்வொரு திணைக்கும் பத்துப் பாடல்கள் என ஐந்து திணைக்கும் ஐம்பது பாடல்களைக் கொண்டதால், ஐந்திணை ஐம்பது.

இந்த ஐந்திணை ஐம்பது   பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள்  ஒன்று. சங்கம் மருவிய காலத்தது. காதலரின்   ஒழுக்கம் பற்றிக் கூறும் அகப் பொருள் கீழ்க்கணக்கு நூல்.    இதை இயற்றியவர் மாறன்  பொறையனார் என்னும் புலவர் பெருமகனார்.

மாய நோட்டு

                 மாய  நோட்டு

                                         ----  ஜீவி

வங்கி  கேஷ் கவுண்ட்டரின் வலது உச்சியில் இருந்த எலெக்ட்ரானிக்  எண் பலகை ஒளிர்ந்து  52  என்று டோக்கன் எண்ணை  ஒலிபரப்பி என்னை உசுப்பி விட்டது.

பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்தவன் கவுண்ட்டரை நோக்கி விரைந்தேன்.  டோக்கனைக் கொடுத்ததும்  சரிபார்த்து விட்டு  "எப்படி வேண்டும்?"  என்றார் கேஷியர்.

"ஐநூறாகவே கொடுத்து விடுங்கள்.."  என்றேன்.   அது தான் என்  வழக்கம்.  மாத ஆரம்பத்தில்  இருபதாயிரம் ரூபாய்க்கு  ஐநூறு ரூபாய் நோட்டுகளாகவே எடுத்து  வருவது தான் வழக்கம்..  ஒரு ரப்பர் பேண்ட் சுற்றி பாண்ட் பாக்கெட்டில் போட்டு வருவது சுலபம். 

காசாளர்   ஐநூறு ரூபாய் நோட்டுகளை டிராயரிலிருந்து எடுத்து அடுக்கி  மிஷினில்   வைத்து இயக்கிய பொழுது   கவுண்ட்டரின்  முன் பக்கம் இருந்த   மிஷின்  திரையில் 38  என்று காட்டியது.  இன்னும்  இரண்டு நோட்டுகளை கேஷியர் எடுத்து செருகி மிஷினை இயக்கியதும்  40  எண்ணைக் காட்ட  நோட்டை எடுத்து என் பாஸ் புக்கில் வைத்துத் தந்தார்.  ரப்பர் பேண்ட் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டேன்.  சந்தேகத்திற்கு நானும் ஒருதடவை நோட்டுக்களை எண்ணி திருப்தியுடன் பேண்ட் பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொண்டேன்.   உடனே வங்கியை விட்டு வெளிவராமல்,  பாஸ்புக்  எண்ட்ரி மிஷினிடம் சென்று  பதிவு  செய்து கொண்டேன்.   இன்றைய தேதியில்  90456 ரூபாய் இருந்தது. 

வழக்கமாக  பால்காரன், பூக்காரம்மா,  பேப்பர் பையன்,  காஸ் சிலிண்டர் சப்ளை,  காய்கறி. மளிகை சாமான்கள் --  இவ்வளவு தான் பணமாகக் கொடுக்கும் செலவுகள்.  எழுபத்து ஐந்து வயதுக்கு மேலாகி விட்டதல்லவா,    இந்த தேசத்தில்  எந்த மருத்துவ  காப்பீடு  திட்டங்களுக்கும் லாயக்கற்ற வயது.  அல்லது அவர்கள் சீந்தாத வயசு.  ஆகையால்,   தன் கையே தனக்குதவி  என்ற ஞானத்தில்  எதிர்பாராத அவசர செலவுகளுக்கு வேறொரு வங்கியின் டெபிட் கார்ட் இருக்கிறது.  அந்த வங்கிக் கணக்கில் இரண்டு லட்சமாவது இருப்பில் இருக்கிற மாதிரி பார்த்துக் கொள்வேன்.

காசாக கொடுக்க வேண்டிய செலவுகளுக்கு  ஐநூறு ரூபாயை கொடுத்து  பாக்கியை சில்லறை நோட்டுகளாக அடுக்கி வைத்துக் கொள்வது ஒரு வழக்கமாகவே ஆகிவிட்டது.  அவை சிறு  சிறு செலவுகளுக்குத் தோன்றாத் துணையாய் இருக்கும்.  அதனால்  நூறு, ஐம்பது, இருபது,  பத்து என்று சில்லறை நோட்டுகளும் கைவசம் எப்பொழுதும் இருக்கும்.  காசு கொடுத்துத் தான் எல்லாம்.  கடன் என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை.    வீட்டின் வரவு  செலவு  கணக்குகள் அத்தனையும்  பல வருஷங்களாக என் பொறுப்பில் தான்.

"ஏங்க..   வாசல்லே  யாரோ  கூப்பிடறாங்க,  பாருங்க..  கைவேலையா இருக்கேன்..."

எக்னாமிக் டைம்ஸ் கலர்ப் பேப்பரில் ஷேர் மார்க்கெட் நிலவரங்களை மேய்ந்து கொண்டிருந்தவன்,  நேற்றைய மார்க்கெட் சரிவின் சலிப்பினூடே  வாசல் பக்கம் வந்தால்  தார்ப்பாச்சு வேஷ்டியும் பை வைத்து தைத்த பனியன் - முண்டாசுமாய் கிராமத்து தோற்றத்தில்  ராகவையா.    ரொம்ப வருஷமாய் எங்கள் சாப்பாட்டுக்கு  அரிசி சப்ளை செய்கிற  வியாபாரி.

"வழக்கம் போல கொண்டு வர்ற ஐட்டம் தானே கொண்டு வந்திருக்கே?..  அதான் காண்றதுன்னு.." என்றேன்.

"அதே தான் சாமி.  இப்போ போனா  ரெண்டு மாசத்துக்கு வர மாட்டேன்.  சேர்த்து வாங்கிக்கங்க.." என்றான்.

"அம்மா என்ன சொல்லுவாங்கன்னு  தெரியலியே?.. எதுக்கும் கேட்டுகிட்டு வந்திடறேன்.." என்று உள் பக்கம் திரும்பினேன்.

அதற்குள் ஜானகியே  கையைத் தொடைத்தபடியே வந்து விட்டாள்.    "என்ன, ராகவையா?..  எப்படியிருக்கீங்க?.." சட்டென்று பழக்கமானவர்களிடம்  நெருக்கம் கொண்டு விடுவாள் ஜானகி.

"உங்க புண்ணியத்திலே நல்லா இருக்கேம்மா..  ரெண்டு மாசம் கழிச்சுத் தான் வருவேன்..  அதான் சேர்த்து வாங்கிக்கங்கன்னு ஐயா கிட்டே சொல்லிக்கிட்டிருக்கேன்."

"அப்படியா?..  ஏன் வரமாட்டீங்க?.."

"பேத்திக்கு கல்யாணம் நிச்சயமாயிருக்கு.  பத்திரிகை கொடுக்க  எப்படியும் வருவேன்..  "

"ஓ..  அப்படியா?  ரொம்ப சந்தோஷம்ப்பா..   நன்னா இருக்கட்டும்.." என்று வாழ்த்தினாள்  ஜானகி.  "அதே அரிசி..  அதே  விலை தானே?.. "

"அதேதாம்மா..  மார்க்கெட்லே பத்து ரூபா கூடியிருக்கு.. இருந்தாலும் உங்க கிட்டே  நா கேக்க முடியுமா?..   ரெண்டு மாச கணக்குப்படி  தனிப்பையிலே போட்டு கொண்டாந்து இருக்கேன்.." என்று ஒரு  கோணிப்பையை தொட்டுத் தூக்கி  "எங்கே வைக்கட்டும், ஐயா?.."  என்று என்னைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

"உள் ஹால்லே கொண்டு வந்து வைச்சிடு..  அப்புறம் நான் எடுத்து வைச்சிக்கறேன்.. "

"ராகவையா..  காசு வாங்கிண்டு கிளம்பிடாதே..  காபி கலக்கறேன்..  சாப்பிட்டுப் போவே.." என்று ஜானகி உள்பக்கம் வந்தாள்.

ஹாலில் கொண்டு வந்து அரிசியை வைத்தான் ராகவையா.  நான் கேல்குலேட்டரை எடுத்து கணக்குப் போட்டு  காசு எடுத்து வர உள்பக்க பீரோவிற்கு நகர்ந்தேன்.

அதற்குள்  ஜானகி காப்பியோடு வந்து விட்டாள்.  "உக்காந்து சாப்பிடு.."  என்று  காப்பியை சின்ன ஸ்டூலின் மேல் வைத்தாள்.

பீரோவினுள் லாக்கர் மாதிரியான ஒரு சின்ன தடுப்புக்குள்      ஒரு சின்ன  பை.   அந்தப் பையினுள் ஒரு பிளாஸ்டிக் டப்பா.  அந்த டப்பா தான் எனக்கு ரூபாய் நோட்டுகளை வைக்கும்   கருவூலம்.   அதில்  பாங்கிலிருந்து  எடுத்து  வந்திருந்த ஐநூறு ரூபாய்  கட்டை எடுத்தேன். ராகவையாவுக்கு இரண்டாயிரம் ரூபா தர வேண்டும்.   ஐநூறு  ரூபாவா  நாலு கொடுத்து விடலாம் என்ற எண்ணத்தில்  ஜன்னல் வெளிச்சப்பக்கம் வந்து  கட்டிலிருந்து நோட்டை எடுக்கும் போது ஒரு நோட்டில்  ஏதோ கருப்பாய் திட்டாய் இருப்பது போலிருந்தது.   அந்த நோட்டை மட்டும் கட்டிலிருந்து உருவி தனியே எடுத்துப் பார்த்தேன்.

நோட்டில்  காந்தி தாத்தா அச்சுக்குக் கொஞ்சம்  தள்ளி ஓரப் பக்கமாக  தீயில் சுட்டிருந்தது.  சுட்ட இடத்தில் சின்னதாய் அரக்குக் கலரில் பொத்தல்.  சிகரெட் பிடிச்சபடியே நோட்டை வாங்கியிருப்பானோ?..  அல்லது நோட்டை எண்ணியபடியே சிகரெட் பிடிச்சிருப்பானோ?  இல்லை,  டாஸ்மாக் சம்பந்தப்பட்ட பிரக்ஞையற்ற செயலாய் இருக்குமோ?..  'அட!  வங்கியில் எண்ணிப் பார்க்கும் பொழுது கண்ணுக்குத் தெரியலையே'  என்று நொந்து கொண்டேன்.

'அதுக்கென்ன,   யாருக்காவது நாலைந்து நோட்டாக கொடுக்கும் பொழுது நோட்டோடு  நோட்டாக சேர்த்துக்  கொடுத்தால்  போச்சு..' என்று நினைத்த அடுத்த வினாடியே  'அதான்  ராகைவையாவுக்கு இப்போ நாலு நோட்டு கொடுக்கப் போறையே..  அதோடு சேர்த்துக் கொடுத்துடு..' என்று மனசின் ஒரு மூலையிலிருந்து  ஆலோசனை பிறந்தது.

ஆலோசனையை  செயல்படுத்த எத்தனிக்கும் போதே, 'கூடவே, கூடாது..'  என்று   அதே மனசின் புனர் ஆலோசனை பிடிவாதம்  பிடித்தது..  'பாவம்.  சொந்த நிலத்தின் விளைச்சலை உனக்காக தூக்கிக் கொண்டு வந்திருக்கான்..  பேத்திக்கு கல்யாண்ம்ன்னு வேறே நல்ல சேதியோடு வந்திருக்கான்..   சொந்த பந்தத்தை அழைக்கிற மாதிரி உனக்கும் பத்திரிகை வைக்கறதா சொல்றான்.. அவனைப் போய் ஏமாத்த நினைக்கிறையே!  சீ..  நீ எல்லாம் ஒரு மனுஷனா?'  என்று மனசின் இன்னொரு பகுதி காறித் துப்பியது.

"என்னங்க..  ராகவையா வெயிட்டிங்..  அவனும் இன்னும் நாலு இடத்துக்குப் போகணுமிலே?"   என்று ஹாலிலிருந்து ஜானகியின் குரல்..

சட்டென்று ஒரு முடிவுக்கு  வந்தேன்.

நெருப்புச் சுட்ட அந்த நோட்டை  பிளாஸ்டிக்  டப்பாவிலேயே வைத்து விட்டு  பார்த்து பார்த்து  புதிய நோட்டுகளாக  நான்கு  நோட்டுகள் கட்டிலிருந்து உருவிக் கொண்டு வெளியே வந்தேன்.   ஜானகி,    ராகவையாவிடம் அவன் பேத்தி கல்யாண நிச்சயப்பு  விஷயங்களைக் கேட்டுக்  கொண்டி ருந்தாள்.

நான் வந்ததும், "பாவம்.. எவ்வளவு நேரம் அவனுந்தான் நிப்பான்?"  என்று அவள் கரிசனம் கூடியது.  அந்த எவ்வளவு நேரத்தில்  எனக்குள்  எத்தனை போராட்டம் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

நான்  கொடுத்த நோட்டுகளை வாங்கிக் கொண்டு ஒரு கும்பிடு போட்டு விட்டு ராகவையா  போய் விட்டான்.

உள்ளே போனேன்.    வெளியே போனால் எடுத்துச் செல்லும் பர்ஸில்   கைச்செலவுக்காக  ஐந்து ஐநூறு ரூபா நோட்டுகளை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு   அதன் மத்தியில்  அந்த நெருப்பு பட்ட  நோட்டை நுழைத்து வைத்தேன்..  யாருக்கானும் கொடுக்கும் பொழுது நோட்டோடு நோட்டாக சேர்த்துக் கொடுத்து விடலாம் என்பதற்காக இந்த ஏற்பாடு.

மாலை வந்ததும்  கடைத்தெரு பக்கம் போய்  இந்த செல்லா  நோட்டை யாரிடமாவது தள்ளி விடலாமா என்று மனசில்  நமநம.   "கடைத்தெரு போறேன்..  ஏதாவது வேணுமா?" என்று ஜானகியிடம் கேட்டதற்கு  "நாளைக்கு வெள்ளிக்கிழமை அல்லவா?.. பூஜைக்கு வேணும்..  வாழைப்பழம் கைவசம் இருக்கு..   பாக்கு கூட இருக்கு..  ரெண்டு ரூபாவுக்கு வெற்றிலை மட்டும்  வாங்கி வாங்க.."  என்றாள்.

இருநூறு, முன்னூறு செலவு வைக்கிற மாதிரி இவள்   ஏதாவது சொல்லுவாள் என்று எதிர்பார்த்தால் இரண்டு ரூபாவுக்கு சொல்கிறாளே  என்று எரிச்சலாக வந்தது.   ஒருவழியாக ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு செருப்பை மாட்டிக் கொண்டு வெளியே வந்தேன்.

காற்று  சுகமாக இருந்தது, மனசுக்கு இதமாக இருந்தது.  ஒரு ஐநூறு ரூபா ஏமாந்ததற்கு இந்த அளவு மனச் சலிப்பு கூடாது என்று தோன்றியது.   'வாழ்க்கையில் சந்தோஷம் வேண்டும்; அது இருந்தால்  எவ்வளவு வேணுமானாலும்  சம்பாதித்துக் கொள்ளலாம்..'  என்று அனுபவ ஞானம் போல  ஒரு சந்நியாசி நேற்று டிவியில் சொன்னது நினைவுக்கு  வந்து  செயற்கையாக  ஒரு சந்தோஷ வேட்கையை மனசுக்குள்   உற்பத்தி செய்து கொண்டேன்.  வலிய சிரிப்பை வரவழைத்துக் கொள்வது  கஷ்டமான காரியம் தான்.   நாகேஷே அது பற்றிச் சொன்னதாக  ராத்திரி மலரும்  பூ பத்திரிகையில் பெட்டிச் செய்தி படித்திருக்கேன்.    அதை நினைத்த பொழுதே  இயல்பாகவே சிரிப்பு வந்து விட்டது.  அதே மூடில்  கடைத்தெருவில் காசுக் கடைத் தெரு பக்கம் ஒரு உலா வந்தேன்.

எங்கள் ஊர் முரளி ஸ்வீட்  பிரபலமான கடை.  காசுக்கடைத் தெருவில் தான் இருக்கிறது.  நகைகளுக்கும் ஸ்வீட்களுக்கும் என்ன பந்தமோ தெரியவில்லை.   ஆனால் முரளிக்கு அது பற்றித் தெரிந்திருக்கிறது.  அதனால்  தான் காசுக்கடை தெருவில்  லாலா கடை வைத்திருக்கிறார். 


இனிப்புக் கடையில்  வழக்கம் போலவே செம  நெரிசல்.  முரளி கடை இனிப்பு என்றால் அது என்னவோ பைத்தியமாக அலைகிறார்கள்.   தினப்படிக்கு எவ்வளவு லாபம் என்று கணக்கு போட நேரமில்லாத வியாபாரம்.  இந்த நோட்டுக்கு இந்த மாதிரி காசில் புரள்கிற ஆளிடம் போய்ச் சேருவது தான் சரியான இடம் என்று தீர்மானித்து விட்டேன்.  பத்தோடு பதினொன்று கூட இல்லை  ஆயிரமாயிரத்தோடு ஒன்றாக இந்த  நோட்டும் சேர்ந்தால் இதை மாற்றிக் கொள்ள அவர்களுக்கு ஆயிரம் வழிகள் இருக்கும் என்ற எண்ணம்.

கூட்ட நெரிசலில் பர்சை பறிகொடுத்து விடக்கூடாது என்ற ஜாக்கிரதை உணர்வுடனேயே படியேறினேன்..   எனக்கு முன்னால்  நின்றிருந்த இரண்டு  வரிசையை ஒரு வழியாக சமாளித்து  விதவிதமான இனிப்புகள் நிரப்பப்பட்ட கண்ணாடி கேஸை ஒரு வழியாக நெருங்கி விட்டேன்.    எனக்கு வாயில் போட்டால் கரையும்  நைஸ் மைசூர்பா ரொம்ப இஷ்டம்.  ஆனால் ஜானகியோ  'என்னங்க, எப்போ பார்த்தாலும் மைசூர்பாகு?' என்று  நான் லாலா கடைகளில் மைசூர் பாகு வாங்கிக் கொண்டு வந்தால் சலித்துக் கொள்வாள்.  கடை ஸ்வீட்டுகளை வாங்கினால்  வீட்டில் செய்வதற்கு சிரமமான ஐட்டமாக இருக்க வேண்டும்  என்பது அவள் பாலிஸி;   அதனால் அவள்  விருப்பப்படி என்ன தேரும் என்று  நோட்டமிட்டேன்.  ஒன்றும் பிடிபடவில்லை.

இந்த ஆள் எதையாவது சட்டுபுட்டுனு வாங்கி நகர்ந்தால் தேவலை என்று தோன்றியது போலும்.  கடைப்பையன் ஒருவன் எக்கு தப்பாக ஆராய்ந்து கொண்டிருந்த என்னிடம் நெருங்கி "என்ன ஸார் வேணும்?" என்றான்.

தடிமனான வெண் சுருட்டு போல ஒரு  அயிட்டம்;  அதன்  நடு மத்தியில் பச்சையாக  ஒரு வட்டம் போல  உருட்டி 
வைக்கப்பட்டிருந்த   இனிப்பு  சமாச்சாரத்தைச் சுட்டிக் காட்டி, விலை கேட்டேன்.   அவன் கீழே குனிந்து பார்த்து விட்டு,  "காஜூ பிஸ்தா ரோலா?... கிலோ  800 ரூபா" என்றான்.

சட்டென்று "அரை கிலோ கொடு.." என்றேன்.  குறைந்த பட்சம் மூன்று ஐந்நூறு ரூபா நோட்டாவது  கவுண்ட்டரில்  தருவது நல்லது என்று தோன்றியது.  அப்போத்தான் 'அந்த' நோட்டையும் மூன்றில் ஒன்றாகச் சேர்த்துத் தர வாகாக இருக்கும்.   அந்த ஞானத்தில், "அப்புறம்  ஒரு கிலோ மிக்ஸர்.  ரிப்பன் பக்கோடா  அரை கிலோ.;" என்று ஹோட்டல் சர்வர் போல விடுவிடு வேகத்தில் அடுக்கினேன்.

"ஸ்பெஷல்  மிக்ஸராவே போட்டுடட்டுமா?" என்றான் பையன்.

"அதென்ன ஸ்பெஷல்?"

"ஸ்பெஷல்ன்னா  அதிலே முந்திரிப்பருப்பெல்லாம் கணிசமா போட்டிருப்போம்.."

"ஓ.  அப்படியா?.. ஸ்பெஷலாகவே  போட்டுடு.."

"மூணாவது அயிட்டம் என்ன சொன்னீங்க?"

"ரிப்பன் பக்கோடா..."  என்று கண்ணாடி தடுப்புக்குள் இருந்ததைக் காட்டினேன்.

"ஓ..  நாடாவா?"  என்று நான் குறிப்பிட்டதைத் தெரிந்து கொண்டான் பையன்.

எனக்கோ  'அந்த' கரைபடிந்த ஐநூறு ரூபாய் நோட்டை வெகு சாமார்த்தியமாக மாற்றுவதிலேயே நினைப்பு பூராவும் மண்டிக் கிடந்தது.  திட்டமிட்ட ப்ளான் படி  நோட்டோடு நோட்டாக சேர்த்துக் கொடுத்து விட வேண்டும்  என்பதே ஜபித்தலாக இருந்தது.

ஐந்தே நிமிஷம் தான்.  எடை மிஷினில் நிறுத்து  பைகளில் போட்டு வாய்ப் பகுதியில் லேபிள் ஒட்டி,  ஒரு பில்லை மட்டும் அதோடு பின் பண்ணி இன்னொரு பில்லை  என் கையில் தந்து....  நான்  கேஷ் கவுண்ட்டருக்கு வந்து விட்டேன்.
                                               
மொத்தம்  ஆயிரத்து முன்னூறு ரூபா பில் தொகை..  மூன்று  ஐநூறில் 'அந்த' நோட்டும் ஒன்றாக இருந்தால் பாக்கி இருநூறு வாங்கிக் கொண்டு  லாலா கடை விட்டு  லல்லல்லா பாடிக் கொண்டே தெருவுக்கு வந்து விடலாம்  என்று மனம் வெகுவாக கணக்கு போட்டு தீர்மானித்திருந்தது.

                                                            2

கேஷ் கவுண்ட்டர் வந்ததும்  டக்கென்று பேண்ட் பின் பாக்கெட்டிலிருந்த பர்ஸை எடுத்து  முன்னாடியே ஏற்பாடுடன் பக்குவமாக மடித்து வைத்திருந்த ஐநூறு கொத்தை எடுத்து பில்லுடன் சேர்த்துக்  கொடுத்தேன்.

கவுண்டரில் அமர்ந்திருந்தவருக்கு ஏகப்பட்ட அவசரம்.  இயந்திரம் மாதிரி நோட்டுகளை வாங்குவதும்  பில் பார்த்து மீதிப் பணம் கொடுப்பதும்  பில்லில் சீல் அடித்துக் கொடுப்பதுமாக இருந்தார்.   அந்த அவரசரத்திலும் நான் கொடுத்த நோட்டுகளை   அசால்ட்டாக வாங்கியவர்,  அடுத்த நிமிடமே  "ஐநூறு ஒன்று  அதிகமாகக்  கொடுத்திருக்கிறீர்களே!   இந்தாருங்கள்.." என்று நான் கொடுத்த  நோட்டுகளில் ஒன்றை என்னிடமே தந்து விட்டு,  பில்லில் சீல் அடித்து  இருநூறு ரூபாய் திருப்பிக் கொடுத்தார்.  மூன்று ஐநூறுக்கு  நான்கு ஐநூறு  கொடுத்து  அதில் ஒன்றை திருப்பி வாங்கிக் கொண்ட அசட்டுத்தனத்தை என்னுள்ளேயே விழுங்கிக் கொண்டு சீலடித்த  பில்லைக் காட்டி பையில் இட்ட பார்ஸல்களை வாங்கிக் கொண்டு கடைப் படி இறங்கி ரோடு பக்கம் வந்தேன்.   வெளி ட்யூப் லைட் வெளிச்சத்தில்  கேஷ் கவுண்ட்டரில் கொடுத்த  நோட்டைப்  பார்த்தால்,  என்  மூஞ்சி தொங்கிப் போனது.  அட, ராமா!   அந்த நெருப்பு சுட்ட நோட்டு என்னை விடவே விடாதா என்று எரிச்சலாக வந்தது.

வாழ்க்கையின் பாடங்கள் விநோதமானவை.   எல்லா அழுத்தங்களையும் தாண்டி வருவது தான்  வெற்றிக்கான புடம் போடுதலாம்.    எமர்ஸனோ  நம்ம ஊர்  ஜே.கே.யோ  யார் சொன்னது என்று சட்டென்று   நினைவுக்கு வரவில்லை.  'யாராயிருந்தால் என்ன,  எவர் சொன்னார் என்பது முக்கியமில்லை;  என்ன  சொன்னார் என்பது தான் முக்கியம்'  என்று இன்னொருவர்  சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

'இந்த சான்ஸ் போனால் என்ன,  இந்த நோட்டை எப்படியாவது தள்ளி விட அடுத்த வழி என்னவென்று மனம்  தீவிர ஆய்வில் சிக்கிக் கொண்டது.

"ஐயா..  பார்க்காதது மாதிரியே  போறீங்களே!  அஞ்சு ரூபா தர்மம் பண்ணி விட்டுத்தான் போங்களேன்..'  என்ற குரல்  வித்தியாசமாகப் பட்டு   டக்கென்று நின்று விட்டேன்.

தரையில் விரித்த துண்டு;  அதன் மேல்  கொஞ்சம் சில்லரைக் காசுகள்.

சட்டென்று பொறி தட்டியது.   'இந்த பிச்சைக்காரன் துண்டில் அந்த நெருப்பு சுட்ட நோட்டைப் போட்டு விடலாமா?'. ..  'ஐய்யயோ.. ஐநூறு ரூபாயா?..  என்னதான் செல்லாத நோட்டு என்றாலும்  ஐநூறு ரூபா தானம் அதிகபட்சம்' என்று புனர் ஆலோசனை தடுத்தது.   எப்பப்பார்த்தாலும் என்னுள் இந்த ஆலோசனை-- புனர் ஆலோசனை யுத்தம் தான்.  சலித்துக் கொள்ளாமல் இரண்டு பக்கமும் காது கொடுப்பேன்.  இரண்டில் எதைத் தேர்ந்தெடுத்தாலும் தங்களுக்குள்  சுணங்கிக் கொள்ளாமல் அடுத்த ஆலோசனை -- புனர் ஆலோசனைக்கு ரெண்டு பக்கமும் தயாராகி விடுவது தான்  எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கும். 

"என்னய்யா,  யோசிக்கிறீங்க?..  தர்மம் பண்ணலாம்ன்னு தீர்மானிச்சிட்டீங்கள்லே..  அப்புறம் என்ன தயக்கம்?"

அவன் பிச்சைக்காரன் போல எனக்குத் தோன்றவில்லை.  வேண்டுமென்றே  போகிற வருகிறவர்களை....  'ஏதாவது candid camera  டிவி ஷோவாக இருக்குமோ' என்று சுற்று முற்றும் பார்த்தேன்..  அதற்கான அறிகுறி எதுவும் தெரியவில்லை.

"என்ன பாக்குறீங்க?.." என்றான்.

என்னத்தைச் சொல்வது  என்று தெரியாமல்  விழித்தேன்... இவனோடு என்ன  பேச்சு  கொடுத்துக் கொண்டு?.. டக்கென்று கடந்து விடலாமா என்ற எண்ணம் என்னை ஆட்கொண்டது.

"ஒரு அஞ்சு ரூபா   கொடுக்கறத்துக்கு என்ன  யோசனை பாருங்க.." என்றான் அவன்.   உண்மையிலேயே அவன் அப்படிச் சொன்னது தான் என்னை வழிநடத்தியது போல உள்ளுணர்வில் ஒரு கிளர்ச்சி.

அனிச்சை செயலாய்  என் கை பேண்ட் பாக்கெட்டுக்குப் போய் பர்ஸை  எடுத்தது..  ஐந்து ரூபாய் நோட்டு இல்லை;  பத்தாய்த் தான் இருந்தது.  அதில்  ஒரு நோட்டை எடுக்கும் பொழுது பர்ஸிலிருந்து இன்னொரு நோட்டு நழுவி அவன் தரையில் விரித்திருந்த துணியில் விழுந்தது.

நான் சுதாரிக்கும் முன் துணியில் விழுந்த நோட்டை அவன் பார்த்து விட்டான் போலும்..  "அட ஐநூறு!.." என்ற வியப்புடன் அவன் விழிகள் விரிந்தன...  அந்த நோட்டை குனிந்து எடுத்தான்.  அடுத்த வினாடியே "தர்மம் என்றால் பத்து ரூபாயே அதிகம்..  எனக்கு அது போதும்..  இதை நீங்களே வைச்சிக்கங்க.." என்று தன் கைப்பட்ட ஐந்நூறு ரூபாய் நோட்டை என்னை நோக்கி நீட்டினான்.    மேலோட்டமான பார்வைக்கே நெருப்பு சுட்ட நோட்டு அது என்று எனக்குத் தெரிந்து விட்டது..  என்னை அறியாமல் என்னை விட்டுப் போயும் திருப்பித் திருப்பி என்னிடமே வருகிறதே அது என்று எனக்கு ஆயாசமாக இருந்தது.  இந்தத் தடவை இந்த பிச்சைக்காரன் 'நீங்களே வைச்சுக்கங்க' என்று ஏதோ அவன் எனக்குக் கொடுக்கிற மாதிரி... 'அந்த' ஐநூறை என்னிடமே கொடுத்து விட்டான்.  பர்ஸிலிருந்து எடுத்த பத்து ரூபாயை துணியில் போட நான் எத்தனிக்கும் போது,  பதறுகிற மாதிரி அவன் சொன்னான்.. "வேணாம், வேணாம்..  சாயரட்சைக்கு  முதல் தர்மம்..  நீங்க தான் போணி பண்ணியிருக்கீங்க.. கையிலேயே கொடுத்திடுங்க.." என்று கேட்டு வாங்கிக் கொண்டான்.

"முதல் தர்மமா?..  அப்போ துணிலே கிடக்கற காசெல்லாம்?;"

"என்னது தான்.  என் காசு தான்..  என்ன செய்யறது?..  மத்தவங்க போடறதுக்கு நானே போட்டுக்கிட்டு வழிகாட்ட வேண்டியிருக்கு.."  என்றான்.  சரியான ஆளாய் இருப்பான் போலிருக்கே....

எனக்கு அவனைப் பிடித்துப் போய் விட்டது.  அதைத் தெரியப் படுத்தும் விதமாக லேசாகப் புன்னகைத்தேன்..

அவன் சிரித்ததும் அழகாய்த் தான் இருந்தது.  "இதோ பாருங்க..  நீங்க கொடுத்த காசை உங்களுக்கு நேரேயே என்ன செய்கிறேன், பாருங்க.." என்று சொல்லி விட்டு அடுத்த தப்படியில் இருந்த டீக்கடைக்கு விரைந்தான்.

'என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளட்டும்.. அந்த நெருப்பு சுட்ட நோட்டு தானாக வலிய அவன் துண்டில் விழுந்தும் என்னிடமே திருப்பி வந்து விட்டதே!' என்ற எண்ணமே என் மனசில் வண்டாய் குடைந்து கொண்டிருந்தது.

நான் கொடுத்த பத்து ரூபாய் நோட்டை   டீக்கடைக்காரரிடம்  கொடுத்து விட்டு திரும்பி என்னைப் பார்த்து அவன் கையசைப்பது தெரிந்தது.

நானும்  அனிச்சையாய் அவனைப் பார்த்து கையசைத்து விட்டு நகர்ந்தேன்.  ஒரு  பிச்சைக்காரனும் நானும் கையசைப்புகளைப் பகிர்ந்து கொள்வதை ரோடில் போகிற ஒரு ஆள் நின்று நிதானித்து பார்த்து விட்டு நகர்ந்தான்.  'என்ன ஜென்மங்கள் இதுகள்!' என்று நினைத்திருப்பானோ?..

தெருவின் கோடியில் கோயில் கோபுரம்  மின் விளக்குகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்த ஷணத்தில் பேசாமல் கோயில் உண்டியலில் 'அந்த'  ஐநூறைப் போட்டு விடலாமா என்று லேசான கீற்று போல சிந்தனை எழுந்ததும்   'என்ன இருந்தாலும் இது செல்லாத நோட்டு; இருக்கிற பாவம் போதாதா,  இதை வேறு உண்டியலில் போட்டு இன்னும் சேர்த்துக் கொள்ள வேண்டுமா?' என்று  மாற்றுச் சிந்தனை  ஒரே போடாகப் போட்டு என்னை அடக்கி விட்டது.  பாண்ட் பாக்கெட்டில் நுழைந்து பர்ஸைத் தொட்ட  கையை வெடுக்கென்று வெளியே இழுத்துக் கொண்டேன்.

சன்னதித் தெருவிலேயே ஜானு கேட்ட வெற்றிலையை வாங்கி கொண்டேன்.  பக்கத்து நாட்டு மருந்து கடையில்  ஜாதிக்காய் பாக்கெட் ஒன்று வாங்கிக் கொண்டேன்.  ஜாதிக்காயை சின்னச் சின்ன துண்டுகளாக்கி அப்பப்போ வாயில் அதக்கி கொண்டிருப்பது  மனசுக்குப் பிடித்த ஒரு பழக்கமாகவே ஆகிப் போய்விட்டது..  வெற்றிலையும்  ஜாதிக்காயும் சில்லறை செலவுகள் ஆகையால் அந்த  நோட்டை வெளியே எடுக்கவே வழியில்லாது போய் விட்டது.

வீடு படியேறி வெளி வாசலில் செருப்பைக் கழட்டி விடும் போதே  ஜானகி வாசலுக்கு வந்து விட்டாள்.  "எங்கேயாவது போனீங்கன்னா,  இன்ன இடத்துக்குப் போறேனுட்டு சொல்லிண்டு போக மாட்டீங்களா?..   போய் எவ்வளவு நேரமாச்சுன்னு நா கவலைலே உக்காந்திருக்கேன்.." என்று
கடுகடுத்தாள்.

தோளில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஜோல்னாப் பையைப் பார்த்ததும்  "இந்த வெயிட் வேறையா?.." என்று லேசான புன்னகையுடன் வாங்கிக் கொண்டாள்.  அந்தப் புன்னகையில் ஒரு சந்தோஷம் பளிச்சிட்டது என் கழுகுக் கண்களுக்குத் தப்பவில்லை.   நடு ஹாலிலேயே  பையின் உள்ளே இருந்த பார்ஸல்களைப் பார்த்த சந்தோஷத்தில், "என்னன்னா.. முரளி கடைக்குப் போயிருந்தேளா?" என்று மலர்ந்தாள்.

அந்த நெருப்பு சுட்ட நோட்டு சரித்திரத்தை இவளிடம் சொல்லலாமா என்று தோன்றியது..   'ஏற்கனவே அவள் பார்வையில் இருக்கும் இளிச்சவாயன் அந்தஸ்த்தை இன்னும் கூட்டிக் கொள்வானேன்?'   என்று பேசாமல் இருந்து விட்டேன்.  கடைத்தெருவில் அந்த செல்லா  நோட்டை கை கழுவுகிறேன் பேர்வழி என்று ஒரு ரவுண்ட்  அடித்ததும் மட்டுமல்லால் ஆயிரத்து நானூறு ரூபாய்  செலவானது தான் நெட் ரிசல்ட் என்று உறைத்தது.. 

இத்தனை அயர்ச்சிக்கும் நடுவே  'நோட்டோடு நோட்டாக  பதுக்கி வைத்து  விட்டால்  இதற்கென்று தனியே  பிரயத்தனப்படாமல் என்னை   அறியாமலேயே யாருக்காவது கொடுத்து விடுவேன்' என்ற அசாத்திய நம்பிக்கை இருந்தது தான் விசேஷம்.

பீரோ லாக்கரைத் திறந்து  பிளாஸ்டிக் டப்பாவுக்குள்  மற்ற ஐநூறுகளுக்கு நடுவில்  'அதையும்' செருகி வைத்தேன்.

"காஜூ பிரமாதம்ன்னா...  எப்படித்தான் இவ்வளவு டேஸ்ட்டா செய்யறான்னு தெரிலே.. ?"  என்று ஹால் பக்கமிருந்து ஜானகியின் குரல் கேட்டது.

'எல்லாக் கவலையும்  எனக்குத் தான் போலிருக்கு.   ஜானு மாதிரி எல்லாத்தையும் அனுபவித்து சந்தோஷிக்க எனக்கு ஏன் தெரிவதில்லை?'  என்று  யோசனை ஓடியது.  'ரொம்ப யோசிச்சையானா இதுவே இன்னொரு கவலையாகி உன்னை அரிக்க ஆரம்பித்து விடும்'  என்று புனர் யோசனை ஜாக்கிரதைபடுத்த  'இயல்பாகத் தானே இருக்கிறேன்' என்று என்னை நானே   உற்சாகப்படுத்திக் கொண்டு ஹாலுக்கு  வந்தேன்.

"அது என்ன எப்பப் பாத்தாலும் ஒரு  யோசனை?" என்று ஜானு   கண்ணைச் சாய்த்து  என்னை ஆராய்கிற மாதிரி  பார்த்தாள்.  அவள் பார்வையே ஆயிரம் சேதி சொன்னது.  எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப நெருக்கமாக  வந்து,  இடது கையால்  ஆதரவாக என் தோளில்  விரல்களைப் பதித்தபடி,    "ஆ  திறங்கோ...." என்று காஜூவை உதட்டில்  உரசினாள்.

வாய் மட்டுமில்லை, உடம்பெல்லாம் இனித்தது.  எந்தக் காலத்திலோ ரசித்த பாடல் அட்சரம் பிசகாமல் மனசில் ஓடியது.   'எல்லாம் இன்ப மயம்.. புவிமேல்..,..'  உடுமலை நாராயண கவி எடுத்துக் கொடுக்க,  எம்எல்வி அற்புதமாய் மனசில் இசைத்தார்.  உடம்பில் விதவித ராகங்களின் மீட்டல் புல்லரிப்பை ஏற்படுத்தியது..
 

                                                             3

பொழுது விடிந்து  சோம பானம் உள்ளே சென்ற பிறகு எக்னாமிக் டைம்ஸ்  அரை மணி நேரத்திற்கு என்னை படாத பாடு  படுத்தி விடும்.    ஷேர் மார்க்கெட் நிலவரம் என்றாலே பொடி எழுத்துக்கள்  தான்.   இதற்காகவே ஒரு பூதக்கண்ணாடி வைத்திருக்கிறேன்..  பெரும்பாலும் NSE-யில் தான் என் இன்வெஸ்ட்மெண்ட்  எல்லாம்.

ஷேர் மார்க்கெட் துவங்குவதற்கான ஆரம்ப பெல் இசைக்கும் போதே டிவி முன்னாலே  பேப்பர் பேடும் பேனாவுமாய் உட்கார்ந்தாச்சு.   அசோக் லேலாண்ட்  15 ரூபா என்று 1000 ஷேர் வாங்கிப் போட்டிருந்தேன்.  இந்துஜா க்ரூப்பின் மேல் ஒரு நம்பிக்கை இருந்தாலும்  20-யைத் தாண்டாத அதன் அழிசாட்டியத்திற்கு  அளவே இல்லாமல் இருந்தது.  நேத்திக்கு 25 ரூபா இருந்த போது ஒழிச்சுக் கட்டிடலாம்ன்னு  தோணித்து..   நல்ல வேளை, விக்கலே.

இன்னிக்கு பார்த்தா 45 ரூபா.  நம்பவே முடியலே.  அசோக் லேலாண்டின் சரித்திரத்தில் உட்சபட்ச ஏற்றம்.  விற்று விட வேண்டுமென்ற தீர்மானம் உருப்பெற்று  ஃபோனை எடுத்து பாண்டி பஜார் ப்ரோக்கர் ஆபிஸைக் கூப்பிட முயன்றால் நம்பர் எங்கேஜ்டாக இருந்தது..  இன்னும் இரண்டு எண்கள்  உண்டு.  இன்னொரு எண்ணுக்கும் அதே நிலை.  மூன்றாவது எண்ணுக்கு ரிங்கே போகவில்லை.  ச்சை!  பதட்டம் கூடியது.

45 ரூபா 43-க்கு இறங்கிய பொழுது எரிச்சலாக வந்தது.  ஷேருக்கு இரண்டு ரூபான்னா  ஆயிரம் ஷேருக்கு 2000 ரூபா.  இரண்டே நிமிஷங்களில்  இரண்டாயிரத்தை விட்டுக் கொடுப்பதா என்ற பதட்டத்தின் ஊடே, 43 ரூபா 40-க்குப் போன போது  தொய்ந்து போனேன்.  சரி, வந்த வரைக்கும் லாபம் என்று ப்ரோக்கர் ஆபிஸைக் கூப்பிட்ட பொழுது  தொலைபேசியில் ரிங் போய்க் கொண்டே இருந்தது.

'சீக்கிரம் எடுத்துத் தொலைங்கய்யா..' என்று மனம் அரற்றியது..  எஸ்.   ப்ரோக்கர் ஆபிஸில் ஃபோனை எடுத்து விட்டார்கள்.  தொடர்பு கிடைத்த சந்தோஷத்தில்,  "ஜீவி பேசறேன்.. அசோக்  லேலாண்ட்  1000  ஷேர் செல்லிங்.." என்று  சொல்லிக் கொண்டே  இருக்கையில்   தொலைக்காட்சித் திரையில்  அசோக் லாண்ட் விலை 50 என்று பளிச்சிட்டு அம்புஜா சிமிண்ட்.. அப்பல்லோ என்ற  சுற்றலுக்கு நடுவே... "ஜீவி சார்.. உங்க நம்பர் வி--56 தானே..   அசோக் லேலாண்ட்  52-லே இருக்கு.  1000 ஷேர் தானே, வித்துடலாமா?" என்று குமரன் குரல் கேட்டது.  "எஸ். குமரன்.. கொடுத்துடுங்க.."  என்று நான் சொல்லி முடிக்கும் போது, "52.50--க்கு கொடுத்தாச்சு ஸார்.." என்றார் குமரன்.   "தேங்க்யூ.. குமரன்.." என்று முகம் மலர ஃபோனை வைத்தேன்.

'இரண்டு வாரத்திற்கு முன் 15-க்கு வாங்கினதை  52.50-க்கு வித்தாச்சு.  ப்ரோக்கரேஜூக்கு  2-50 போனாலும்  ஷேருக்கு 35 ரூபா தேறியிருக்கு.  இரண்டே வார இடைவெளியில் 35000 ரூபா லாபம்'  என்று  மனம் கணக்குப் போட்டுக்  கொண்டிருக்கையில்  கண்கள்  தொலைக்காட்சி  சேனலில்   ஷேர் விலைகளின் ஓட்டத்தில்  நிலைக்குத்தியிருந்தன.  எல் அண்ட் டி  என்றுமில்லாத குறைச்சல் விலையில்  ரூ.700-ல் இருந்தது.  டாடா ஸ்டீல்  ரூ.80/-  டி.ஸி.எஸ். 800/- என்று எல்லாமே இறக்க விலையில். 'என்ன ஆயிற்று இன்றைக்கு?..  வழக்கமா ஜானகி முகத்திலே தானே முழிப்போம்?'  என்ற சந்தோஷத்தினூடே உற்சாகமானேன்.

வந்த லாபம் முப்பஞ்சாயிரத்தை  எல் அண்ட்  டி-க்கும்  டிஸிஎஸ்ஸூக்கும்  பகிர்ந்தேன்.   அந்த வியாபாரத்தை முடித்து  விட்டு,  "ஜீவி ஸார்..  டாக்டர்  ரெட்டி லாப் வேணுமா?  இறங்கு முகத்தில் தான் இருக்கு..   லோயஸ்ட்டு ரேட் இன் தி லாஸ்ட் 24 வீக்ஸ்.." என்றார் ராவ்.

"கொஞ்ச நேரம் பாத்துட்டு  சொல்றேன், ராவ்ஜி.." என்றேன்.  ராவ் இன்னொரு  ஊழியர்.  பல நேரங்களில் சரியான  ஆலோசனைகள் சொல்லி வழி காட்டியிருக்கிறார்.

ஒரு பிடி கிடைக்கவில்லை.   ஏறுவதும் இறங்குவதுமாக மார்க்கெட் இருந்தது. 'இன்னிக்கு இது போதுமோ?'  என்ற நினைப்புக்கு எதிர் குரலே உள்ளுக்குள் இல்லாமல் இருந்தது.

"போச்சு.. டிவி முன்னாடி உக்காந்தாச்சா?..  கூப்பிட்டா கூட காதுலே விழாதே?..  தட்டு போடட்டுமா?" என்று கேட்டுக் கொண்டே  ஜானு என் ரூமுக்குள் வந்தாள்.

"ஜானு இன்னிக்கு   35000 லாபம்..  எவன் தருவான், சொல்லு., டிவி முன்னாடி  உக்காந்தாச்சான்னு சலிச்சுக்கிறியே?" என்றேன்.

"இன்னிக்கு லாபம் சரி..   நேத்திக்கு  20000 நஷ்டம்ன்னீங்களே.  இந்த முப்பஞ்சாயிரத்திலே  அந்த 20000த்தை கழிச்சிக்க வேண்டாமா?"  என்றாள் ஜானு.

"பங்குச் சந்தையே அப்படித்தான் ஜானு.  லாபம் வரும் பொழுது சந்தோஷிக்கறதும்,  நஷ்டம் வரும் பொழுது அதை ஈடுகட்ட இன்னும் இன்வெஸ்ட்மெண்ட் பண்றதும்..   'ஷேர் விலை குறைஞ்சா வாங்கு;   கூடினா வித்துடு'ங்கற  சுலபமான  தாத்பரியம் தான்.   கூடினா இன்னும் கூடுமோன்னு எதிர்பார்க்கிறோம்.  இறங்கினா மட்டும் இன்னும் இறங்கிடுமோன்னு பயந்திண்டு வித்திடறோம்.    இரண்டையும் சமமா பாவிக்கிறத்துக்கு மனசு  ரெடியாச்சுனா  ஜெயித்துக் கொண்டே இருக்கலாம்.." என்றேன்.

"எதைச் சொல்லு.. அதுக்கு ஒரு தத்துவ விளக்கம்..  என்னிக்குத் தான் இந்த குணம் உங்களை விட்டுப் போகப் போறதோ தெரிலே.." என்று ஜானு தோளில் முகத்தாடையை இடித்துக் கொண்டு நழுவினாள்.    சரியான கில்லாடி.. அப்படி நழுவலேனா அந்த  35000 லாப சந்தோஷத்தில் தலை கால் புரியாமல் தான்  நான் ரீஆக்ட் பண்ணுவேன்னு அவளுக்கு தெரிஞ்சுதான் இருக்கு.

"தட்டுப் போட்டாச்சு.." என்று ஜானுவின் அறிவிப்பு இங்கு கேட்டது.  எழுந்திருந்தேன்.

மாலையில்  ப்ரோக்கர்  ஆபிஸிலிருந்து முத்து கூப்பிட்டார்.  எல் அண்ட் டி,  டிஸிஎஸ் வாங்கிய  கணக்கில் எவ்வளவு பணம் நான் செலுத்த வேண்டும் என்று சொன்னார்.  குறித்துக் கொண்டு உடனே அதற்கான தொகையை ஆன்-லைன் டிரான்ஸ்வரில் ப்ரோக்கர் ஆபிஸூக்கு அனுப்பி வைத்தேன்.

அடுத்த நாள்.  இன்னிக்கு எப்படியும் 'அந்த' நோட்டை  செலாவணியாக்கி விடவேண்டும் என்ற உத்வேகம்  காலை பல் தேய்க்கும் பொழுதே மனசில் உருக்கொண்டது.

அதனால் சோமபானம் அருந்தியதும்  பீரோவைத் திறந்து பிளாஸ்டிக் டப்பாவுக்குள்  நோட்டோடு நோட்டாக வைத்திருந்த  'அந்த'  நோட்டை  பர்ஸுக்கு மாற்றினேன்.  அந்த நோட்டுக்குத் துணையாக   இன்னும் நான்கு ஐநூறு நோட்டுகளை எடுத்து வைத்துக் கொண்டேன்.  பீரோவிலிருந்து பர்ஸூக்கு பணத்தை மாற்றி விட்டேன் என்றால்  அந்தப் பணம் வெளிச்செலாவணிக்கானது என்பது என்னைப் பொருத்த மட்டில் தீர்மானமான ஒன்று.  வெளியே கிளம்பும் பொழுது  ஞாபக மறதியில் காலி பர்ஸூடன் கிளம்பி விடாமலிருக்க இந்த முன் ஏற்பாட்டை செய்து விடுவது என் வழக்கம்.                                   

டிவியில் மார்க்கெட் சுறுசுறுப்பாக  ஆரம்பித்து  விட்டது.  கொஞ்ச நேரத்திலேயே   அதல பாதாளத்திற்கு ஷேர்களின்  விலை இறங்கிய பொழுது நேற்று வாங்கிய எல் அண்ட் டி-யை நல்ல விலை வந்தால் இன்று  விற்று விடலாம் என்ற கணக்குக் கோட்டை தகர்ந்தது.  டிஸிஎஸ்ஸும் சேர்ந்து இறங்கிய பொழுது  சமாளிக்க முடியாத நஷ்டம் கணக்கு போட்டுப் பார்த்த பொழுது தெரிந்தது.    இதை சமாளிக்க  வேண்டுமானால்  இந்த இரண்டிலும் இன்னும் கொஞ்சம் வாங்கிப் போட வேண்டும். 

ஷேர் ஆபிஸைக் கூப்பிட்ட பொழுது   முத்து தான்  லயனில் வந்தார்.    விஷயத்தைச்  சொன்னேன்.  அடுத்த ஐந்து நிமிடங்களில்   எல் அண்ட் டி,  டிஸிஎஸ் இரண்டிலும்  தலைக்கு 50  வாங்கியாச்சு.  நேற்று வாங்கிய விலையில் பாதிக்கும் குறைந்த விலையில்  இன்று வேலை முடிந்தது.    கைவசம் இருக்கும்  மொத்த ஷேர்களின் விலை மதிப்பை  அன்றைய தேதி விலையில் கணக்கிட்டேன்.  கிட்டத்தட்ட  மூன்று இலட்ச ரூபாய் மதிப்பில் இருந்தது.  இந்த அளவே போதும் இதற்கு மேல்  இன்வெஸ்ட் பண்ண வேண்டாம் என்று தீர்மானித்தேன்.

மாலையில் ப்ரோக்கர் ஆபிஸுக்கு பணத்தை ஆன்லைனில் அனுப்பி விட்டு ப்ரோவைத் திறந்த பொழுது தான் தோன்றியது.  இன்றைக்குத் தான்  வெளியே போகவில்லையே என்று பர்ஸிலிருந்த ஐந்நூறுகளை பிளாஸ்டிக் டப்பாக்குள்ளேயே வைத்தேன்.

அடுத்த நாள் நடந்தது தான் அதிசயம்.   என்ன மாயம் நடந்ததோ தெரியவில்லை,  ஷேர்களின் விலை கிடுகிடுவென்று ஏற ஆரம்பித்தன.    நாள் பூராவும் இறக்கமில்லை.  மதியம் இரண்டரை மணி வாக்கில்  உச்சத்தைத் தொட்டன.    எனக்கு ஏற்பட்ட குஷியில் குமாருடன் தொடர்பு கொண்டு  கைவசம் இருந்த அத்தனை ஷேர்களையும்  விற்று விட்டேன்.  நல்ல லாபம்.   'நகரத்தில் எங்கே நரி  முகம், விழிக்க?' என்று ஆச்சரியமான ஆச்சரியம்.

அந்த நோட்டு என்னிடம் வந்த தருணத்திலிருந்து நடந்தவைகளை யோசித்துப் பார்த்தேன்.   வங்கியில் கொடுத்த நோட்டுகளோடு நோட்டாகத் தான் அந்த நோட்டும் என்னிடம் வந்தது.   நெருப்பு சுட்ட நோட்டு என்றதும் முரளி லாலா கடையில் அதை கைகழுவப் பார்த்தேன்.  என் திட்டம் பலிக்கவில்லை..  என்னிடமே தான் திரும்பி வந்தது.  அடுத்து அந்த பிச்சைக்காரனுக்கு பத்து ரூபா கொடுக்க பர்ஸைத் திறக்கும் பொழுது இந்த நோட்டு அவன் தரையில் விரித்திருந்த துணியில் விழுந்து.... விழுந்து?...

நடந்ததை நினைவில் புரட்டிப் பார்க்க விஷயம் புரிபட்டுப்  போனது..   'தர்மம் என்றால் பத்து ரூபாயே அதிகம்.. இதை நீங்களே வைச்சிக்கங்க..' என்று துணியில் விழுந்ததை தன்  கையால் எடுத்து என்னிடமே தந்தானே..' என்று நினைவு ஓடியது...   அப்படியானால்... அப்படியானால்...  'அந்த' நோட்டில் அவன் கைபதிந்த அதிர்ஷ்ட்டம்  தானா இது?  நிறைய ரூபாய் நோட்டுகளுடன் இது சேர்ந்து இருக்கும் பொழுது நான் வாங்கிய  ஷேர்களின் விலைகள் மட்டும்  ஏறி கங்கை வெள்ளம் போல நோட்டு வெள்ளமாய் பெருகுகிறது...  அந்த நோட்டுக் கத்தையிலிருந்து இந்த  நோட்டை  பிரித்தெடுத்து வேறு இடத்திற்கு மாற்றி விட்டால் ஷேர்களின் விலைகள் குறைந்து நஷ்டம் ஏற்படுகிறது..    'அந்த' நோட்டை   இப்படி மாற்றி மாற்றி வைப்பதின் மூலம்  என்னைப் பொறுத்த மட்டில்  என்னிடம் இருக்கும் ஷேர்களின் விலைகளை ஏற்றலாம்;  குறைந்த விலைக்கு வாங்கவும் செய்யலாம்  என்று புரிபட்டுப் போனது.  இரகசியத்தை கண்டு பிடித்த  ஜோரில்  'யுரேகா!..' என்று என்னை அறியாமல் கத்தி விட்டேன்.

"ஏதோ சப்தம் கேட்ட மாதிரி இல்லை?' என்ற ஜானு இங்கேயும் அங்கேயும் பார்த்தபடி உள்ளே நுழைந்தாள்..  என்னைப் பார்த்து, "நீங்களா கூவினது?" என்று ஒரு மாதிரி என்னைப் பார்த்தாள்.

ஜானுவின் நெருக்கத்தில்   கை பரபரத்தது.. "என்ன சொன்னே?   கூவினதா?..   இந்த பாஷைலாம்    எங்கேயிருந்து கத்துக்கறே?" என்று அவள் கை பற்றினேன்.

"வயசு ஏற ஏற முரட்டுத்தனமும் கூடற மாதிரித்தான் இருக்கு..."  என்று  நெளிந்தாள்.   "அந்த  ரெண்டு டப்பாவையும் ஒளிச்சு வைச்சிட்டா எல்லாம் சரியாயிடும்.." என்று நழுவப் பார்த்தாள்.

"எந்த ரெண்டு  டப்பாவை?"  என்று  கைப்பிடியை விட்டேன்.

"அதான்..  அந்த  ஜாதிக்காய் டப்பாவையும்,  பாதாம் பருப்பையும்... "

"நீ வைச்சிக்கிற ஜாதி மல்லிகையை விட்டுட்டையே?" என்றேன்.

"பாத்தேளா.. பூன்னதும் தான் ஞாபகம் வர்றது.. பூக்காரிக்கு காசு கொடுக்கணும்..  ஒரு இருநூறு ரூபா கொடுங்கோ,," என்றாள்.   ஜானுவுக்கு பணத்தை   எடுத்துக் கொடுக்கும் பொழுதே ஞாபகமாக அந்த நெருப்பு  சுட்ட நோட்டை யாருக்கும் கொடுத்து விடக்கூடாது என்று பிளாஸ்டிக் டப்பாவிலேயே நோட்டோடு நோட்டாக பத்திரப்படுத்தினேன்.

முகம் அலம்பித் துடைத்து  என்னை அலங்கரித்துக் கொள்ளும் போதே,  "எங்கே வெளிலே கிளம்பறேளா?" என்றாள்  ஜானகி.

"ஆமாம்.  உனக்கு என்னமானும் வேணுமா?"

"அந்த முரளி கடைப்பக்கம் போனா ஏதாவது ஸ்வீட் வாங்கிண்டு வாங்கோ.." என்று பட்டும் படாதது மாதிரி சொன்னாள்.

"நான் வாங்கிண்டு வர்றது இருக்கட்டும்;   உனக்கு என்ன வேணும்,  அதைச் சொல்லு." என்றேன்.

"சொல்றேன்.. ஆனா அதை வைச்சு வேறே ஏதானும் ப்ளான் போடக் கூடாது.. தெரிஞ்சதா?"  என்று எனக்கும் அவளுக்கும் தெரிஞ்ச விஷயத்திற்கே கொக்கி  போட்டாள்.

"சரி.. நீ சொல்லு.." என்று  புன்முறுவலுடன்  சொன்னேன்.

"காஜூலே கொஞ்சம் வாங்கிக்கோங்க..  அப்புறம் திரட்டிப்பால் கொஞ்சம்..  அப்புறம்?.."

"அப்புறம்?.."

"உங்களுக்கு எதெல்லாம் பிடிக்குமோ அதெல்லாம்.  நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் பிடிச்சதெல்லாம் கலந்து இருக்கட்டும்.. என்ன?" என்று குழைவாகச் சொன்னாள்.

"நீ கேட்டு நான் வாங்கிண்டு வராம இருந்திருக்கேனா?..  சொல்லு.." என்று இணக்கமான ஒரு அஸ்திரத்தைப் பிரயோகித்து விட்டு,  உடைமாற்றி,  ஞாபகமாக பர்ஸை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினேன்.


                                                           4


இனிப்புகளோடு சேர்த்து என்னத்தைத் தடவித் தருகிறானோ தெரியலே,  முரளி ஸ்வீட் ஸ்டாலில் வழக்கம் போலவே  நெரிசல்.

அந்த ஜெகஞ்ஜோதியில் நானும் ஐக்கியமானேன்.  போனதடவை வந்த பொழுது எனக்கு சப்ளை செய்த பையன் அந்தக் கூட்டத்தில் என்னைப் பார்த்ததும்  அடையாளம் தெரிந்து கொண்டு புன்முறுவலுடன், "என்ன, ஐயா, வேணும்?" என்று பரிவுடன் கேட்டான். 

"காஜூ ரோல் தான்.." என்றேன்.  "அரைக்கிலோ கொடுத்துடு.." குனிந்து, கையுறை பூண்ட கையால்  எடை மிஷினில் காஜூவை எடுத்து வைத்துக் கொண்டே, "அப்புறம், ஐயா?"

"திரட்டிப்பால் இருக்கா?"

"ஓ.. " என்று  ஒரு டப்பாவை எடுத்து வைத்தான்.   "அரைக்கிலோ பேக்.." என்றான்.

 "அப்புறம் பேரிச்சை சத்து உருண்டை வைத்திருப்பீர்களே.." என்று நான் கேட்கும் போதே,  " இருக்கே.. எவ்வளவு ஐயா?"

"அதுவும் அரைக்கிலோ தான்.."

அதையும் எடை போட்டு பேக் செய்தான். "அப்புறம், ஐயா?"

'நன்றி சொல்ல வேண்டும் இறைவனுக்கு..' என்று கடை மியூஸிக் ஸிஸ்டம் எதிலிருந்தோ மனசை கிறங்கடிக்கும் பாடல் வழிந்து கொண்டிருந்தது..   'அரை  கிலோ ஸ்பெஷல்  மைசூர் பாவும், அரைக்கிலோ ஸ்பெஷல் மிக்ஸரும்  சேர்த்துக்கோ.. இந்த இரண்டை மட்டும் தனிப்பையில் போட்டுத் தந்தடுப்பா.  ஒரு நண்பருக்குக் கொடுக்க வேண்டும்" என்றேன்.   திடீரென்று மனசில் உதித்த எண்ணமாய்  போகிற வழியில் ஞாபகமாக தனிப்பையை  அந்தப் பிச்சைக்காரரிடம் கொடுத்து விடும் என்று மனசில் தீர்மானம் உருபெற்றது.

"சரிங்க, ஐயா..  வேறே?.."

"இந்த மட்டும் போதும்.." என்று முடித்துக் கொண்டேன்.  பில் போட்டு  பையிலிட்டு,  என் கையிலும் பில்லின் பிரதி ஒன்றைக் கொடுத்தான். மொத்தம் ரூ.1400/-.

பணம் கொடுக்கக் கூட க்யூ தான்.  க்யூவில் என்னையும் இணைத்துக் கொண்டேன்.  எனக்கு முன்னால் இருப்பவர்கள் ஆறோ, ஏழோ.

போன தடவை  முரளி கடைக்கு வந்த பொழுது அந்த நெருப்பு   சுட்ட  நோட்டை எப்படியாவது  கைகழுவி விட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் நோட்டோடு நோட்டாக அதையும் சேர்த்து எடுத்து  வந்தது  நினைவுக்கு வந்தது.   இப்போதோ 'அந்த' நோட்டு என் கைவிட்டுப் போய்விடக்கூடாது என்று பத்திரப்படுத்தி வைத்திருப்பதை நினைத்து  மனசில் இயல்பாக ஒரு புன்முறுவல் விகசித்தது.

டெலிவரி கவுண்ட்டரில்  பைகளைப் பெற்றுக்  கொள்ளும்  பொழுது  மைசூர்பா, மிக்ஸர் அடங்கிய சின்னப் பையை மட்டும்  தனியாக எடுத்து வைத்துக் கொண்டேன்.

கடையை விட்டு வெளி வரும் பொழுது வெளிக்காற்று ஜில்லென்று சுகமாக  இருந்தது..   இதோ அடுத்த தெரு தான்.  அந்த நல்ல ஆத்மாவிற்காக நான் கொடுக்கவிருந்த பரிசு மனசுக்கு இதமாக இருந்தது.

குறிப்பிட்ட அந்த இடத்தில்  அந்தப் பிச்சைக்காரரைக் காணோம்.  பின்புலமாய் இருந்த  அந்த டீக்கடையின் பின் பக்கத்தில் சுவரை  இடித்து ஏதோ கட்டுமான வேலை நடந்து  கொண்டிருந்தது.

டீக்கடைக்காரரிடம்  விவரம் கேட்கலாம் என்று கடையை நெருங்கும் பொழுது,  "என்னடா, எப்படியிருக்கே? " என்ற குரல் கேட்டுத் திரும்பினேன்.   பாலா!. .  உள்ளூரில் தான் இருக்கிறான் என்று பேரு.  பார்த்து எவ்வளவு நாளாச்சு?..

"டீ  போடச் சொல்லட்டுமா?"  என்றான், நான் அருகில் வந்ததும்.

"சொல்லேன்.." என்றேன்.

இரண்டு பேரும் ஒதுக்குப்புறமாக இருந்த ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்தோம்.   "ஜங்ஷனில் தானே இருக்கே?" என்றேன்.

"ஆமாம்.  முன்பெல்லாம் டவுனுக்கு அடிக்கடி வருவேன். அதனால் அப்பப்போ பார்த்துக் கொண்டோம்.  இப்போ வந்ததே இதுக்காகத் தான்." என்று அந்த டீக்கடையின்  கட்டுமானப் பணிகளைச் சுட்டிக் காட்டினான்.

"என்ன சொல்றே?,,  எனக்குப் புரியலே.." என்றேன்.

"இந்த டீக்கடையை பின்பக்கம் நீட்டி, ஒரு சின்ன ஹோட்டல் போல ஆக்கப் போகிறார்கள்.  இந்தக் கட்டுமான பணிக்கு நான் காண்ட்ராக்ட் எடுத்திருக்கிறேன்.   மேற்பார்வையிடுவதற்காகத் தான் வந்தேன்.." என்றான்.

"அப்படியா?  ரொம்ப சந்தோஷம்.." என்றேன்.  "சில நாட்களுக்கு முன் கூட நான் இந்தப் பக்கம் வந்தேன்..  அப்போ.." என்று  நாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கு சற்றுத் தள்ளி ஓரிடத்தைக் காட்டி, "அந்த இடத்லே பிச்சைக்காரன் ஒருத்தன் துண்டை விரித்து உட்கார்ந்திருந்தான்.. இப்போ என்னவோ அவனைக் காணோம்.." என்றேன்.

"ஓ!  அப்போ அந்தப் பிச்சைக்காரனை நீ பார்த்து இருக்கே, இல்லியா?"  என்று ஏதோ யோசனையுடன் இழுத்தான்.

"ஆமாம்.  பார்த்திருக்கிறேன்.  அவனை உனக்குத் தெரியுமா?" என்றேன்.  அவனுக்காகத் தான் கையில்  ஸ்வீட் பையைச் சுமந்து கொண்டிருக்கிறேன் என்று சொல்லவில்லை.

"அந்தப் பிச்சைக்காரன் தான் நான் சொல்லப் போற விஷயத்துக்கு ஹீரோ..  அதை அப்புறம் சொல்றேன்.. நீ சொல்ல வந்ததைச் சொல்லு.." என்றான்.

"அன்னிக்கு அவன் என்னிடம் ஏதாவது தர்மம் பண்ணக் கேட்ட பொழுது  பத்து ரூபாய் கொடுத்தேன்.  அதைக் கொடுத்து இதே டீக்கடையில் என் முன்னால் டீ வாங்கிச் சாப்பிட்டான்..  இப்போ டீ ஆற்றித் தருகிறரே, இவர் இல்லை, அன்னிக்கு....  தலையில் முண்டாசு கட்டிக் கொண்டு வேறு ஒருவரைப் பார்த்ததாக ஞாபகம்.." என்றேன்.

"இவர் அவரோட  மைத்துனர்..  அதை விட்டுத் தள்ளு..  நான் இப்போ சொல்லப்போறதைக் கேட்டா இன்னும் உனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கும்.." என்றான் பாலா.

"சுவாரஸ்யமா இருக்கே..,  சொல்லு.." என்றேன்.  அவன் சொல்லப் போறதை ஓரளவு என்னாலும் யூகிக்கற மாதிரி இருந்தாலும்,  என் யூகம் சரியான்னு தெரிஞ்சிக்கற ஆர்வத்தில்  கேட்டேன்.

"கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னாடி அன்னிக்கு நீ கொடுத்த மாதிரியே அந்தப் பிச்சைக்காரனுக்கு யாரோ தர்மம் செய்திருக்கிறார்கள்.   அதுவும் நீ கொடுத்த மாதிரியே பத்து ரூபா தர்மம் போலிருக்கு.  அவன் கொடுத்ததை வாங்கி கல்லாப்பெட்டிலே போட்டு விட்டு டீ கொடுத்திருக்கிறார் இந்தக் கடைக்காரர்.  அந்த நோட்டு இவர்  கல்லாப்  பெட்டிலே போய்ச் சேர்ந்த நேரத்திலேந்து  இவர் டீக்கடைலே   கூட்டமான கூட்டம்  அம்முது..   அன்னிலேந்து கல்லாப் பெட்டிலே போட்ட அந்த பத்து  ரூபா நோட்டை இவர் எடுக்கறதே  இல்லை.  தவறி யாருக்கானும் கொடுத்துடக் கூடாதுன்னு அந்த நோட்டுக்கு ஒரு பிளாஸ்டிக் உறையும் போட்டு வைச்சிருக்கார்ன்னா, பாரேன்!..  தினமும் கொழிக்கற லாபத்திலே தான்  இந்தக் கடையையே இடிச்சுக் கட்டி  ஹோட்டலாக்கப் போறான்னா, பாத்துக்கோயேன்.." என்றான் பாலா.

'ஆக,  என் யூகமும் சரி தான்..  நான் வைச்சிருக்கும் நெருப்பு சுட்ட நோட்டுக்கும் இவன் சொல்றத்துக்கும் பொருந்தி வருகிறதே!" என்ற வியப்பில் "அதைச் சொல்லுப்பா.   அந்தப் பிச்சைக்காரர் என்ன ஆனார்ன்னு உனக்குத் தெரியுமா?'  என்று கேட்டேன். 

"இந்த டீக்கடைக்காரர் எங்க தெரு தான்..  நானும் அவர் கிட்டே அதைத் தான் கேட்டேன்.   அடுத்த நாளே அந்தப் பிச்சைக்காரர் அந்த இடத்திலே இல்லையாம்.   எங்கே போனார்ன்னு தெரிலே.  அவரைப் பிச்சைக்காரர்ன்னு  சொன்னாலே டீக்கடைக்காரருக்கு   ஏகப்பட்ட கோபம் வருது.  அவரைக் குறிப்பிட்டுப் பேசும்  போது  'எங்க சாமி' என்கிறார்.  அவர் மட்டும் திரும்பி  வந்தார்ன்னா,  இவங்க வீட்டோடு வைச்சிகிட்டு  அவருக்கு வேண்டிய பணிவிடைகள் செய்ய இந்தக் குடும்பமே தயாராயிருக்கு. தெரிஞ்சிக்கோ.." என்றான் பாலா.

பாலா சொல்றதைப் பார்த்தா நானும் இருக்கேனே என்று தான்  நினைக்கத் தோன்றியது.  பாலாவை வீட்டுக்குக் கூப்பிட்டேன்.  "இன்னைக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருக்கு.     அதான் உன் வீடு தான் எனக்குத் தெரியுமே,  இன்னொரு நாளைக்கு போன்  பண்ணிட்டு வரேன்'ன்னு சொல்லிட்டான்.  மிக்ஸர்   பாக்கெட்டை மட்டும் எடுத்து 'குழந்தைகளுக்குக் கொடு'  என்று அவனிடம் தந்தேன்.  'எதுக்குடா,  இதெல்லாம்' என்றான்..   'குழந்தைகளுக்குத் தானே தர்றேன்.. வாங்கிக்கோடா'  என்றேன்.  ரொம்ப வற்புறுத்த வாங்கிக் கொண்டான்.

'நான் யூகித்தபடியே எல்லாம் நடக்கிறதே'  என்று நினைப்பு மனசு பூராவும் மண்டியது.   பிச்சைக்காரர் ரூபத்திலே ஒரு மகானின் ஆசி தான் நமக்குக் கிடைத்திருக்கிறது  என்று நினைத்துக் கொண்டே வீடு வந்து சேர்ந்தேன். 

உள்ளே நுழையும் போதே ஜானகி ஹாலில் இருப்பது தெரிந்தது.  டிவி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். முரளி கடை ஸ்வீட் பையை அவள் மடியில் வைத்த போது,  "சொன்னபடியே வாங்கிண்டு வந்துட்டேளே.." என்று மலர்ந்தாள்.

கிணற்றடிக்குப் போய் கைகால் அலம்பிக் கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தேன்.

"நான் கூட ஒண்ணு வாங்கி வைச்சிருக்கேன்,  பாருங்கோ.."  என்று சமையலறைப் பக்கம் என்னைக் கூட்டிப் போனாள்.ஒரு பெரிய எவர்சில்வர் அடுக்கில்  நீரில் அமுக்கப்பட்டிருந்த மாவடுகளைக் காட்டினாள்..  "கொள்ளை மலிவு..   ஒரேயடியா அஞ்சு கிலோ வாங்கிட்டேன்..  ஏன் அவ்வளவுன்னு கோவிச்சிக்காதீங்கோ.."  என்று விண்ணப்பம் வைத்தாள்.

'நான் எதுக்குக் கோவிச்சிக்கறேன்?..  நீ செய்யறது எதுவுமே எனக்குப் பிடிச்சுத் தான் இருக்கும்ன்னு உனக்குத் தான் தெரியுமே!"

"தெரியும் தான்..  இருந்தாலும் நீங்கள் வீட்டிலில்லாத போது காசு எடுத்து எதுவும் வாங்கினது இல்லைங்கறதாலே ஒரு  பயம்..   அதான்.." என்றாள்.

அவள் முகத்தில் சட்டென்று தோன்றி மறைந்த பயபாவம் எனக்கு ரொம்பவும் பிடித்திருந்தது.

"பூக்காரி வந்திருந்தா..  உங்ககிட்டே வாங்கி வைச்சிருந்தேன்,  இல்லையா?..  அந்த இருநூறு ரூபாயைப் பூக்காரிக்குக் கொடுத்துட்டேன்.."

"ம்....."

"மாவடுக்கு கொடுக்க வேண்டிய காசுக்கு என்ன செஞ்சேன்னு நீங்க கேக்கலியே!.."  என்றாள்.

"ஆமாம்லே..  என்ன செஞ்சே?"

"வடுவுக்கு ஐநூறு ஆச்சு.     பீரோவைத் திறந்து காசு டப்பாலே இருந்து எடுத்துக் கொடுத்தேன்.."  என்றாள்..

"அதான் வேணும்..  இதெல்லாம் நீயும் தெரிஞ்சிக்க வேண்டியது தானே!" என்று பாராட்டுகிற தோரணையில் சொன்னவனுக்கு  சட்டென்று உறுத்தியது.  அதை நிச்சயம் பண்ணிக் கொள்ள வேண்டிய அவசரத்தில் எழுந்திருந்தேன்.

பீரோவைத் திறந்து பிளாஸ்டிக் டப்பா எடுத்து  நோட்டுக் கற்றைக்குள் ஆராய்ந்தேன்..

அந்த நெருப்பு சுட்ட ஐநூறைக் காணோம்.

"ஜானு..   இங்கே வா..  இந்த டப்பாலேந்து தானே எடுத்துக் கொடுத்தே?.." என்று படபடத்தேன்.

ஜானு உள்ளே வந்து தான் எடுத்துக் கொடுத்ததை நிச்சயம் பண்ணினாள்.  ஒரு நோட்டிலே ஏதோ கறுப்பா அழுக்கு போல இருந்தது..  அதையே செலவழிச்சுடலாம்ன்னு தள்ளி விட்டுட்டேன்.. "  என்று புன்னகைத்தாள்.

ஜானுவை கொஞ்சமே கோபித்தாலும் அவள் நொருங்கிப் போய் விடுவாள்.  அவ்வளவு மென்மையான மனசு..  அதனால் தேள் கொட்டிய திருடன் போல பேசாமலிருந்தேன்.

"ஏன்னா?.. ஏதாவது தப்பு செஞ்சுட்டேனா?"  என்று என் பக்கத்தில் நெருங்கி வந்து முகம் தூக்கி என்னைப்  பார்த்து அவள் கேட்ட போதே லேசா கண்கள் கலங்கியது மாதிரி இருந்தது.

"சேச்சே..  அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை ஜானு.." என்று அவள் தோள்   தொட்டு ஆசுவாசப்படுத்திய பொழுது,  ஜானுவுக்காக எதையும் இழக்கலாம் தீர்மானம் கொண்ட மனசு தன்னையே இழந்து போனது.