வசந்த கால நினைவலைகள்...

                                                                            31



அது இந்தித் திணிப்பு எதிர்ப்பு என்ற  பெயரில் இந்தி எதிர்ப்புக்கான காரணங்கள் கனன்று  கொண்டிருந்த  காலம்.    அடிக்கடி பொதுக் கூட்டங்கள் நடைபெறும்.  நாடாளுமன்ற உறுப்பினராய் இருந்த சோஷலிஸ்ட்  கட்சியைச் சார்ந்த மதுலிமயே என்ற தலைவர்   குமாரபாளையத்தில் நடந்த கூட்டம் ஒன்றில்   பேசுவதற்காக வந்திருந்தார்.  அந்நாட்களில்  பெருந்தலைவர் லோகியா அவர்களின் இயக்கமான சோஷலிஸ்ட் கட்சியின் கிளைகள் தமிழகத்திலும் வேரூன்றி இருந்தன.  ஆளுங்கட்சியான காங்கிரஸுக்கு சிம்ம சொப்பனமாக நாடாளுமன்றத்தில் திகழ்ந்த கட்சியாகவும் சோஷலிஸ்ட் கட்சி இருந்தது.   இந்திரா காந்தியின் கணவர் பெரோஸ் காந்தி, ஜார்ஜ் பெர்ணாண்டஸ் எல்லோரும் இந்தக் கட்சியின்  உறுப்பினராய் தான் நாடாளுமன்றத்தில் செயலாற்றினார்.     இந்தித் திணிப்பை எதிர்த்துப் போராடுபவர்ககளில் ஒருவராக அந்நாட்களில்   மதுலிமயேயும் அறியப் பட்டிருந்ததால்  அழைத்து  வரப்பட்டதாகத்  தெரிய வந்தது.                                 

மதுலிமயே அவர்கள் தனது பேச்சை இந்தியில் ஆரம்பித்த பொழுது  கூட்டத்தில் சலசலப்பு எழுந்தது.   எதற்காக சலசலப்பு என்று  அவர் பேச்சை மொழிபெயர்த்த மொழிபெயர்ப்பாளரிடமிருந்து  தெரிந்து  கொண்ட அவர்,  உடனே மன்னிப்பு கோரினார்.                                               

தொடர்ந்து இந்தியிலேயே பேசிய   அவரது  பேச்சை மொழிபெயர்த்தவர்  வாயிலாகத் தான் அவர் இந்தியில் பேசுவதற்கான காரணமும் கூட்டத்தினருக்குத் தெரிய வந்தது.

மொழிபெயர்த்தவர்  சொன்னது இது தான்:

"என் தாய்  மொழி மராத்தி.   இந்தக் கூட்டத்தில் எனது மராத்தி பேச்சை மொழிபெயர்ப்பவர் கிடைத்தால் மராத்தி மொழியிலேயே பேசுவேன்.  அது எனக்கு மிகவும் செளகரியமானது;  பெருமை அளிப்பதும் கூட.

அடுத்து  எனக்குத்  தெரிந்த மொழி ஆங்கிலம்.  150  ஆண்டுகள் நம்மை அடிமைபடுத்தி நம் தேசத்தை ஆண்ட அந்நியரின் மொழி அது.  என் தாய்நாட்டு மக்கள் கூடும் பொதுக்கூட்டங்களில் அந்த மொழியில் பேச மாட்டேன் என்று உறுதி  பூண்டுள்ளேன்.   வேறு வழியில்லாத பொழுது தனிப்பட்ட பேச்சு வார்த்தைகளில் அந்த மொழியை நான் உபயோகிக்கிறேன்.  ஆனால் பொதுக் கூட்டங்களில்  அந்த மொழியைப் பேசுவதில்லை  என்று உறுதி பூண்டிருப்பதால் -- மன்னிக்கவும்,  அந்த மொழியை இங்கு உபயோகிக்க முடியாமைக்கு வருந்துகிறேன்.   நம் நாட்டு ஒரு மொழியின் திணிப்பையே நாம் எதிர்க்கும் பொழுது  அந்நிய  மொழியில் பேசுவதை நீங்களும் விரும்ப மாட்டீர்கள் என்பதை நானும் புரிந்து கொள்கிறேன்.

அடுத்தபடியாக எனக்குத்  தெரிந்த மொழி ஹிந்தி.   ஹிந்தித் திணிப்பைத் தான் நாம் எதிர்க்கிறோம்  என்பதினால் ஹிந்தியில் தொடர்ந்து பேச நீங்கள் என்னை அனுமதிப்பீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். ..."  என்று அவர் இந்தியில் பேசியது மொழிபெயர்க்கப் பட்ட பொழுது  மக்கள் கைதட்டி அதை வரவேற்றனர்.

அநேகமாக இந்தித் திணிப்பு எதிர்ப்பு காலத்தில் தமிழகத்தில் இந்தி மொழியில் பேசப்பட்ட கூட்டங்கள் மதுலிமயேயின் கூட்டங்களாகத் தான்  இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

மதுலிமயே மாதிரி ஆங்கிலம்   தெரிந்திருந்தும்   சில காரணங்களுக்காக  ஆங்கில மொழியில் பேசாத வட இந்தியத்   தலைவர்கள் நிறைய பேர் இருக்கிறார்கள் என்று அந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு தான் எனக்குத்  தெரிய வந்தது..

பொது  நிகழ்வுகளில்  ஆங்கிலத்தை உபயோகிப்பதில்லை என்று மதுலிமயே பூண்ட உறுதியும்,  அதற்காக காரணமும் அந்த வயதில் என்னை வெகுவாகக் கவர்ந்தது..  இந்த காரணத்திற்காகவே அந்தக் கூட்டம் முடிந்ததும்  காத்திருந்து அவர் மேடையிலிருந்து இறங்கி வந்ததும் ஆங்கிலத்தில் அவருடன் அளவளாவி  எனது  ஆட்டோகிராஃபில் அவர் கையெழுத்தைப் பெற்றேன்.

குமாரபாளையம் தபால் அலுவலகத்தில்  எனது  மனதுக்கு இசைவாக  பொழுது போய்க் கொண்டிருந்தது..    மூன்று வேளையும் தவறாமல் ராமாஸ் கேப் தான்.   கல்லா பெட்டியில்  இளம் வயது என்றாலும் கொஞ்சம் குண்டாக
உட்கார்ந்திருக்கும் ஓட்டல் முதலாளி  என்னைப் பார்த்ததும்  சின்னதாக புன்னகைக்காமல்   இருந்ததில்லை.  அப்படி ஆரம்பித்தது தான்;   நாளாவட்டத்தில்  உற்ற தோழனாரானார்.

அந்நாட்களில் கல்கண்டு  பத்திரிகை ஆசிரியர் தமிழ்வாணன் உள்ளங்கை கைரேகைகளைப் பார்த்து  பலன் சொல்லும் சாத்திரம்  பற்றி விரிவாக தனது பத்திரிகையில் ஆராய்ச்சி  கட்டுரைகளை    எழுதிக் கொண்டிருந்தார்.  தொடர்ந்து    அந்தக் கட்டுரைகளை ஆழ்ந்து வாசித்து வந்ததால் எனக்கும் அந்த பித்து பிடித்துக் கொண்டது.

ஒருநாள் ராமாஸ் கேப்  அந்த இளம் வயது எனது நண்பரின் கைரேகையை மேலோட்டமாகப் பார்த்து திடுக்கிட்டுப் போனேன்.  அவர் வலது கை ரேகை ஓட்டத்தில்  குறிப்பிட்ட இடத்தில் தீவுக் குறி இருந்தது.  நண்பரின் மேல் எனக்கு இருந்த அபிமானம்  அந்தக் குறிக்கான நேரடியான பலனைச் சொல்லாமல் எதிர்மறையாக மறைத்துச் சொல்ல வைத்தது.  இருந்தாலும்  தினம் தினம் அவரைப் பார்க்கும் பொழுதெல்லாம் அந்தத் தீவுக்குறி நினைவுக்கு வந்து மனசை வாட்டும்.

பிற்காலத்தில் காஞ்சீபுரத்தில் இருந்த பொழுது  மாலைப் பொழுது சாய்ந்த முன்னிரவு நேரத்தில் மேற்கு ராஜவீதியின் தலைப்பகுதியிலிருக்கும்  கச்சபேஸ்வரர்   கோயிலுக்குப் போயிருந்தேன்.   கோயிலின்   பிராகாரப்  பகுதியிலிருந்து   பெட்ரோமாக்ஸ்   லைட்டு  ஜொலிப்பில்   ஆண்கள்--பெண்கள் கூட்டமொன்று  கலகலப்பாக வெளிப்பக்கம் வந்து கொண்டிருந்தது.  மாப்பிள்ளை அழைப்பைத் தொடர்ந்து கோயிலில் நிச்சயதார்த்தம் நடந்து வந்து கொண்டிருக்கும் கூட்டம் என்று பார்க்கையிலேயே தெரிந்தது.   கூட்டத்திற்கு வழிவிடும் நோக்கத்தில் கொஞ்சம் ஒதுங்கி நின்ற பொழுது  அவரை அந்த இடத்தில் சந்திப்பேன் என்று நான் நினைத்துக் கூடப் பார்க்கவில்லை.

கிட்டத்தட்ட 35 ஆண்டுகள் கழித்து....  குமார பாளையம் ராமாஸ் கேப்  முதலாளி தான் அவர்!  அந்த குண்டு உடல்   கொஞ்சம் வற்றி  லேசான   தலை நரையுடன்...    அவர் வீட்டுத் திருமணத்திற்காக    காஞ்சீபுரம் வந்திருந்தவரை அகஸ்மாத்தாக சந்தித்த தருணத்திலேயே பேருவகை கொண்டேன்.   பின்னால் நடந்த இந்த நிகழ்வு விட்டுப் போய் விடப் போகிறதே என்று அவர் பற்றிய நினைவுகளின் தொடர்ச்சியாக இப்பொழுதே சொல்லி விட்டேன்.

இதே மாதிரி மதுலிமயே அவர்களை இதே காஞ்சீபுரத்தில் பிற்காலத்தில் சந்தித்த நினைவு ஒன்றும்  உண்டு.  அதை அந்தப் பகுதி வரும் போது சொல்கிறேன்.

வெள்ளிக் கிழமை வந்தாலே போதும்.  எங்கள் அறை  நண்பர்கள் உடனான மாலை கலந்துரையாடல் நிகழ்ச்சி நினைவுக்கு வந்து விடும்..   'வருகிற     ஞாயிற்றுக் கிழமை இதைப் பற்றி தவறாமல் உரையாட வேண்டும்' என்று  எதைப் பற்றியாவது நினைத்துக் கொள்வேன்.

அந்த அடுத்த ஞாயிற்றுக் கிழமையும் வந்தது.

அன்று ஆசிரியர் பயிற்சியின் பாடத்திட்டங்கள் பற்றி,  வகுப்புகளில் ஆசிரியர் நடத்தும் பாடங்கள் பற்றி,  மாணவர்களின் புரிதல்கள் பற்றியெல்லாம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.

நானும் கங்காதரன்  சாரிடம் தமிழ்ப் பாடம் கேட்ட எனது அனுபவங்களை அவர்களிடம் பகிர்ந்து கொண்டேன்.

ராஜவேலு  என்று ஒரு  ஆசிரியர்.  என்னை விட   சில ஆண்டுகள் பெரியவர்.     "பாரதி வித்தியாலயா பள்ளி கங்காதரனையா சொல்றே?" என்று கேட்டார்.

"அவரே தான்.  உங்களுக்கும் அவரைத்  தெரியுமா?" என்று  ஆவலுடன் கேட்டேன்.

"தெரியுமாவது?..  ஒன்பது, பத்து, பதினொன்று மூன்று வகுப்பிலும் அவர் தான் தமிழாசிரியர்.  நானும் அந்தப் பள்ளியில் தான் படித்தேன்.." என்றார்.

"அடேடே! அப்படியா?.. எந்த வருடம் என்று கேட்டுத்  தெரிந்து எனக்கு மூன்று வருடங்கள் அவர் சீனியர் என்று தெரிந்து  கொண்டேன்.   இன்னொரு பா.வி.பள்ளி  மாணவரை அந்த இடத்தில் பார்த்தது எனக்கு  மகிழ்ச்சியாக இருந்தது..

"அவர் தமிழாசிரியர் மட்டும் தான்.  ஆனால் தமிழர் இல்லையே?" என்றார் ராஜவேலு,  திடுதிப்பென்று.

அவர் சொன்னது எனக்கு அதிர்ச்சி ஏற்படுத்தியது.

"அவர் தமிழர் தான்.  எனக்கு நன்றாகத்  தெரியும்..."  என்று அழுத்தமாகச் சொன்னேன்.  "அவர் தமிழர் இல்லையென்றால்  அவ்வளவு ஈடுபாட்டு உணர்வுடன்  தமிழ் வகுப்பு எடுக்க எப்படி அவரால் முடியும்?"  என்று எனது நியாயமான சந்தேகத்தை வெளிப்படுத்தினேன்.

"அவர் மிகச் சிறப்பாக உணர்வுடன்  தமிழ்   வகுப்பு  எடுப்பார் தான்.  அதில் எந்த இரண்டாம் கருத்துக்கும் இடமில்லை...  ஆனால் அவர் தமிழர் இல்லை என்பது மட்டும் நிச்சயம்.  அவர் ஐயர் என்று எனக்குத்  தெரியும்.." என்றார் ராஜவேலு.


(வளரும்)