தமிழ் பத்திரிகைகளின் வாசிப்பு அனுபவம்

இது ஒரு விவாத்திற்கான பகுதி.  

சொல்லப் போனால் எங்கள் பிளாக்  வாட்ஸாப்  க்ரூப்பில்  தனி நபர்களாய்  பேசியதின் தொடர்ச்சி..  இந்த மாதிரி விஷயங்களைத் துண்டு துண்டாக தொடர்பு இல்லாமல்  கிடைத்த இடைவெளியில்  ஆளாளாக்கு பேசினால் அதற்கு கோர்வையான ஒரு தோற்றம் கிடைக்காது என்பதினால்  ஒரு பதிவாக  அந்த விவாதத்தின் தொடர்ச்சி இங்கு தொடரப்பட்டிருக்கிறது.   

அந்த விவாதத்தில் பங்கு கொண்ட அன்பர்களையும்   இதை வாசிக்க நேரும் மற்ற நண்பர்களையும்  இந்தப் பகுதியைத் தொடரக் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.   ஒரு விஷயத்தை விவாதிக்க ஒருவர் ஆரம்பித்தால்  அதன் தொடர்ச்சியாக அதே விஷயத்தை விவாதித்து அதற்கு ஓரளவு   தீர்வோ முடிவோ கிடைத்த பின்பு அடுத்த விஷயத்தை விவாதிக்கக்  கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

தொடர்ந்து விவாதத்தில் பங்கு கொள்ளவிருக்கும் அருமை நண்பர்களுக்கு  என் முன்னான  நன்றி.  வாருங்கள், நண்பர்களே!..


தமிழில்  நெடுங்காலமாக  வெளியீட்டீல் இருந்து வரும்  பத்திரிகைகள்   ஆனந்த விகடன்,  குமுதம்,   கல்கி.   இந்த மூன்று பத்திரிகைகளோடு  தினமணிக் கதிர்,  குங்குமம்
ஆகிய பத்திரிகைகள் பிற்காலத்தில் சேர்ந்து கொண்டன.
இதே கால கட்டத்தின் பிற்பகுதியில்  சாவி,  இதயம் பேசுகிறது என்று இதே பாணியில் சின்னச் சின்ன மாற்றங்களோடு இன்னும் சில குட்டிப் பத்திரிகைகள்.

பொதுவாக  இந்த ஐந்து பத்திரிகைகளில்  எழுதியவர்கள்,  அல்லது  இந்த  ஐந்து பத்திரிகைகளால்  ஆசிர்வதிக்கப்பட்டு எழுத வாய்ப்பு  கிடைத்தவர்கள் தான்  தமிழ்  எழுத்தாளர்கள் என்று கருதப்படும்  ஒரு பொய்யான  தோற்றம் வழக்கில் இன்றைக்கும்  இருந்து வருகிறது.

இந்த ஐந்து பத்திரிகைகளை  வாசித்தவர்கள் தாம் பெரும்பாலான பத்திரிகை வாசகர்கள் என்பதினால்  இந்தப் பத்திரிகைகளில் எழுதியவர்களைத் தவிர பிற எழுத்தாளர்களை  இயல்பாகவே  தெரிந்து கொள்ள  முடியாமல் போயிற்று.

இந்த ஐந்து பத்திரிகைகளும்  வெவ்வேறு விதமான உள்ளடக்கங்களை,  வெவ்வேறு பாணிகளைக் கொண்டிருந்தவை.    இதைப்  பாமரத்தனமாகச் சொல்ல வேண்டுமானால்,   ஒரு  சிறுகதை என்றால்  இந்தப் பத்திரிகைக்குத்  தான் இந்தக் கதை பொருத்தமாக இருக்கும்  என்று  கணிக்கும் அளவுக்கு அல்லது இந்தப் பத்திரிகைக்கு  என்றால் இந்த மாதிரி தான் எழுத  வேண்டும் என்று  தீர்மானிக்கும் அளவுக்கு  அவற்றின் பாணிகள் இருந்திருக்கின்றன.

அவை இப்படியெல்லாம் தங்களிடம்  வேறுபாடுகள் கொண்டிருந்தாலும்,  பொதுவாக வாசகர்களின்  வாசிப்பு அனுபவத்தை ஒரு பொழுது போக்கு அம்சத்தில்  கொண்டு போய்  இணைப்பதில் இந்தப்  பத்திரிகைகள் தம்மிடையே ஒருமித்த இணைப்பைக்  கொண்டிருந்தமை தான்  இதில் வேடிக்கை.   சமூகத்தின் நலனுக்காக  அதன் மேம்பாட்டிற்காக  சுதந்திரமான   சோதனை முயற்சிகளை எழுத்தில் மேற்கொள்ளத்  துடிக்கும் எழுத்தாளன்  இந்த  நான்கு பத்திரிகைகளை இயல்பாகவே தவிர்த்து விடுகிற நிலை;   இல்லை  எனில், அப்படியான கதைகளை  ---புதுமைப்பித்தன், விந்தன் போன்றோர் எழுதிய மாதிரியான-- கதைகள் படைப்பதைத்  தவிர்த்து விடுவது  தான் புத்திசாலித்தனம் என்று நினைப்பது.

இது ஒரு விபத்து.   இப்படித் தான்  எழுத்தாளன் எழுத வேண்டும்  என்று ஒரு வட்டம் போட்டு தீர்மானிக்கப் பட்டு  விடுவதால்  அந்த வட்டத்திற்குள் தன்னை அடைத்துக் கொள்கிற மாதிரி தான்  எழுத வேண்டிய சுய கட்டுப்பாடு எழுதுகிறவனுக்கு  ஏற்பட்டு விடுகிறது. 

வாசகனுக்கோ  இந்த நாலு பத்திரிகை  உள்ளடக்க எழுத்தைத் தாண்டி வாசிக்க ஏதும் இல்லை  என்றாகிவிடுகிறது.  இதையே தெளிவாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால்  இப்படியான வாசிப்புக்கே  கோடிக்கணக்கான தமிழக வாசகர்களைப்   பழக்கப்படுத்தியும், வாசகர்கள் இந்த வாசிப்புக்கே  பழக்கப்பட்டும் போய் விட்டார்கள்  என்பதே
உண்மை.

சுஜாதா உட்பட  தமிழகத்தில் வாழ்ந்த பத்திரிகை எழுத்தாளர்கள்  அத்தனை பேரும்  இப்படியான உறவைப் பேணிக் கொண்டு தான் பத்திரிகைகளில் எழுதினார்கள். சுஜாதாவிற்கு இருந்த ஆற்றலுக்கு  வெகு பிரமாதமான சிறுகதைகளை அவர் படைத்திருக்கலாம்.   கணேஷ்-- வசந்தை வைத்துக் கொண்டு இப்படிப்பட்ட  குழந்தைத் தனமான மர்மக் கதைகளை எழுதுவதைத் தான் வாசகர்கள்    விரும்புகிறார்கள் என்றும்,  அதையே உண்மையாக்கியும்  அவரை உபயோகப்படுத்திக் கொண்ட இந்தப் பத்திரிகை உலகம் தன் அழிச்சாட்டிய போக்கில் வெற்றி கண்டிருக்கிறது.   தனது சுயசரிதை போலவான தொடருக்குக் கூட 'ஸ்ரீரங்கத்து தேவதைகள்'  என்று வாசகர்களை சுண்டி இழுக்கக் கூட தலைப்பு வைக்கக்  கூடிய நிலை அவருக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது.

அவர் ஆளுமை ஒரு குடத்தில் அடைக்கப்பட்டு குறுகிப் போணதே  நடந்த கதை.  பாவம்,  அவர்  தனது மிகச் சிறந்த  கட்டுரைகளில் தன் அறிவுப்  பசியைத் தீர்த்துக் கொண்டார்.

ஆகப்பெரிய  ஜெயகாந்தன்?.. அவருக்கும் இந்த நிலை தான்.  தனது  நூல் ஒன்றிற்கான  தன்னுரையில்  இப்படி எழுதுவார்:   'இந்த அளவில் தான் வட்டாட வேண்டும் என்ற நிலை;  இதை மீறிப் போனால் உறவு தகர்ந்து போகும்'  என்று.

'ஆ--ஊ'ன்னா அசோகமித்திரன்  என்கிறார்கள்.  அவரும்  இந்தப் பெரும் பத்திரிகைகளால் புறக்கணிக்கப்பட்டவர் தான்.  இத்தனைக்கும் ஜெமினி ஸ்டூடியோவில் பணியாற்றியவர்.   சிறு பத்திரிகைகள் மூலம்  கல்லிடுக்கில் பிளந்து கொண்டு மலரும் ரோஜாவாய் மலர்ந்தவர்  அவர். 

இப்படியான எல்லா எழுத்தாளர்களும் தங்களை சமரசப்படுத்திக் கொள்ளாமல்  தாங்கள் ஏற்றுக் கொள்கிற சிறு பத்திரிகைகளில்  எழுதியிருக்கிறார்கள்.   தனக்காகவே ஒரு பத்திரிகை கிடைக்காதா என்றும் நினைத்திருக்கிறார்கள்.  ஜெய காந்தனின் 'ஞானரதம்'  தோற்றமும்   இப்படிப்பட்டது தான்.

தமிழகத்தில் சிற்றிதழ்கள் பலவும்  இப்படியான  தனக்கான அல்லது தங்களுக்கான  எழுத்துக்காகத் தான் ஆரம்பம் கொண்டவை.    பெரும்பத்திரிகைகளின்  சட்டாம்பிள்ளைத் தனத்திலிருந்து விடுபட்ட சுதந்திர குரல்கள் அவை.

இந்த நாலு  'பெரிய'  பத்திரிகைகள்  வந்த காலத்தும்  தமிழகத்தில்  நாவல்களுக்கென்று  கி.வா.ஜ. ஆசிரியராய் இருந்த  'கலைமகள்' தனித்தன்மையுடன்  திகழ்ந்தது.  அகிலன் போன்றவர்களைத் தேடிக் கண்டுபிடித்தது அந்தப் பத்திரிகை தான்.  தமிழின் மிக உன்னதமான எழுத்துக்களை  கலைமகள்  பிரசுரித்திருக்கிறது.   புதுமைப் பித்தன்  கதைகளை கூட அது  தயக்கத்துடன்  தவிர்த்ததில்லை.

அதே மாதிரி  எழுத்தாளர் விக்கிரமன் (வேம்பு) ஆசிரியராய் இருந்த  'அமுதசுரபி',  கும்பகோணத்திலிருந்து  வெளிவந்த  'காவேரி'  போன்ற பத்திரிகைகளைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டும்.  இன்றும் பெரும் பத்திரிகைகளின் அழுத்தத்திலும்  அமுங்கிப் போய் விடாமல் மெல்லிசாக சுவாசித்துக் கொண்டு தான் இருக்கின்றன.

ஆக,  என்னதான்   சொல்ல வருகிறோம்?...

கன்ஸாலிடேட்  பண்ணிச் சொல்கிறேன்.

தமிழகத்தின் பெரும் பத்திரிகைகளால் முத்திரைக் குத்தப்பட்டவர்கள் தான்  தமிழ் எழுத்தாளர்கள் என்றும் திருப்பி திருப்பி அவர்கள்  எழுதியதை மட்டுமே சிலாகித்துப் பேசுவதும்  பாவம்.   அதைத் தாண்டி வருகிற  அறிவுத் தேடலை இந்தப்  போக்கு சிறைப்படுத்தும்.

சுஜாதாவை தாண்டி  யார் யார் எல்லாம் எழுதியிருக்கிறார்கள் என்று தேடி வாசித்துப் பாருங்கள்.

'இவர்கள்  எழுத்தெல்லாம்  படிக்க முடியலையே,  சார்!'  என்று சிலரது  முகச்சுணுக்கல்.   ஓரளவு  உண்மை தான்.  பழக்கப்பட்ட  பத்திரிகை எழுத்து முறை காலத்தின் மாற்றமாய் மாறிப் போய் விட்டது.   தன் போக்கில்,  கதாசிரியரே வரட்டுத்தனமாய் முழுக்கதையையும் சொல்கிற மாதிரி' என்று நிறைய அசட்டுத்தனங்கள் பெருகி விட்டன.  வாசகர்களுக்கு பழக்கப்பட்ட  மனசில் இருப்பதை வடிக்கும்  எழுத்துப் போக்கு , கதாபாத்திரங்களின் உரையாடலே இல்லாமல்  கட்டுரை போல நீண்டு கிடக்கிறது.  இப்படி ஏகப் பட்ட குறைபாடுகள்.  இருந்தும்  இவர்கள்  எதையோ ஆத்மார்த்தமாகச் சொல்ல முற்படுகிறார்கள்.  பெரும்பாலும் எளியவர்களின் குரல்கள் அவை.   முடிந்தால் சிரம்பட்டாவது வாசித்துப் பாருங்கள். இல்லையென்றால், விட்டு  விடுங்கள்.  பாதகமில்லை.

வண்ணதாசன்,  வண்ணநிலவன்,   நாஞ்சில் நாடன்,  எம்.வி. வெங்கட்ராம்,  சா. கந்தசாமி,  கு.ப. ராஜகோபாலன். பிச்சமூர்த்தி, நகுலன்,  சி.சு செல்லப்பா  --   என்று பழைய எழுத்து முறை பழக்கப்பட்ட  பெரும் பத்திரிகைகளில்  எழுதாத  ஒரு பட்டாளமே இருக்கிரது.  வாசித்துப் பாருங்கள்.  சுஜாதாவைத் தாண்டி இன்னொரு உலகம் இருப்பது தெரியும்.

நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட புதுமைப்பித்தனின் சிறுகதைகளை அந்நாளில் இருந்த பெரும் பத்திரிகைகள் எதுவும் வெளியிடவில்லை.   கலைமகள் அவர் கதையை வெளியிட்டிருக்கிறது,  மணிக்கொடி,  சுதந்திர சங்கு, ஜோதிமணி,  ஊழியன், நந்தன் போன்ற சிறுபத்திரிகளே வெளியிட்டிருக்கின்றன.

'இலக்கியம் என்பது மன அவசத்தின் எழுச்சி தானே?'  என்பார் புதுமைப் பித்தன்.   'நாலு திசையிலும் ஸ்டோர் குமாஸ்தா  ராமன்,  சினிமா நடிகை சீத்தம்மாள்,  பேரம் பேசும் பிரமநாயகம்  --  இத்யாதி நபர்களை நாள் தவறாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்து விட்டு இவர்களது வாழ்வுக்கு இடமளிக்காமல்  காதல்,  கத்திரிக்காய் பண்ணிக் கொண்டிருப்பது போன்ற அனுபவத்துக்கு நேர் முரணான விவகாரம் வேறு ஒன்றும் இல்லை,  நடைமுறை விவகாரங்களைப் பற்றி எழுதுவதில் கெளரவக் குறைச்சல் எதுவும் இல்லை'  என்பார் அவர்.

தி.  ஜானகிராமனின்  'அம்மா வந்தாள்'  நாவலை எந்த பெரும் பத்திரிகையும்  வெளியிடவில்லை.  'ஆண்--பெண்  உறவை எழுதுவது  இலக்கியமா?" என்று  கல்கியே ஜானகிராமனை குறை சொல்லிக் குறிப்பிட்டார்.   தி,ஜா.வின்  'மரப்பசு'  கூட  கணையாழியில்  தான் வெளிவந்தது.

எது  எப்படியோ  இலக்கியம்  எது என்பதைத் தீர்மானிப்பது வாசகன் தான்.    அது மட்டும் நினைவிருக்கட்டும்.

வாசகனுக்கு இலக்கியம் வாசிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லாது கூட  இருக்கலாம்.

ஆனால் இலக்கியம் என்பது எது என்று தீர்மானிக்க மட்டும் வாசகனுக்குத் தெரியாது இருக்கக்கூடது.

அந்த முடியாமை  ஒரு வார ஆயுசு கொண்ட  வாரப் பத்திரிகை வகையாறா பக்கங்களையே  புரட்டிப் புரட்டி குறுகிப் போகிற அறிவுச் சோர்வை ஏற்படுத்தி விடும்.
அதில் குப்பை கொட்டும்,  கொட்டிய  எழுத்தாளர்களை மட்டுமே  பேச வைக்கும்.

பதிவுலகே எனக்குப் போதும்  என்று முடங்கிப் போகும் போக்கை நிச்சயப்படுத்தலாகி விடும்.

இது   தான் இப்போது பேச வந்தது.

பின்னூட்டங்களில் தொடர்ந்து  பேசவும்  செய்யலாம்.