வசந்த கால நினைவலைகள்..

                                                           48

சுஜாதா யார் என்று தெரியாமலேயே சுஜாதாவின் எழுத்து  நடையை மோஹித்தது தான் ஆரம்பத்தில்   நடந்தது.  இவர் தான் சுஜாதா என்று குமுத போட்டோ பார்த்து  மனசில் குறித்துக் கொண்டது எல்லாம் பின்னால் தான்.  நா.பா. கூட என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறார்.. 'எழுத்தாளனுக்கு போட்டோ எல்லாம் எதுக்கு?.. எழுதுகிறவன்  மனத்தைப் புரிந்து கொண்டு அன்பு செலுத்தினால் சரிதான்'  என்று.  சொல்லப் போனால் அவர் சொல்வது தான் சரி.  சினிமா நடிகரைத் தவிர அத்தனை பேருக்கும் இது பொருந்தும்.  சினிமா நடிகரிடம் நெருக்கம் கொள்கிற  'அந்தஸ்த்தும்' அவ்வளவு இலகுவாக யாருக்கும் கிடைத்து விடாததும் ஒரு வகையில் நல்லதுக்குத் தான்.   அநாவசிய நேர விரயம் இல்லை.

அன்றைய வட ஆற்காடு மாவட்டத் திருப்பத்தூரில் நான் தொலைபேசி இலாகா பணியில் இருந்த காலத்தில் உள்ளூர் இலக்கிய  அமைப்பு ஒன்று ஏற்பாடு செய்திருந்த கூட்டம் ஒன்றில் எழுத்தாளர் சுஜாதா பேசுவதாக  இருந்தது.  மதியம் 3 மணி அளவில் கூட்டம்.   அன்று காலைப் பணி பார்த்தது செளகரியமாக இருந்தது.                         

மழ மழ பேண்ட்டில் தொள தொள சட்டை நுழைத்து ஒடிசலாக உயரமாக சுஜாதா..   கார்ப்பொரேட் அதிகாரி தோற்றத்தில் ஒரு தமிழ் எழுத்தாளரைப் பார்த்தது அந்தக் காலத்து அதிசயமாக இருந்தது.  உஷா சுப்பரமணியனும் கூட வந்திருந்தார்.  உ.சு.வின் 'மனிதன் தீவல்ல'  இப்போ கூட நினைவில் நிற்கிறது.  நா.பா. சொன்னது மாதிரி எழுத்தாளனின் இருப்பைத் தாண்டி அவர் எழுத்து முந்திக் கொள்ளும் ரகசியம் இது தான்.

அன்றைக்கு மெயின் பேச்சாளர் சுஜாதா தான்.  ஆரம்ப உரைகளுக்குப் பின் சுஜாதா பேச அழைக்கப்பட்ட போது கூச்சமுடன்  கூடிய உதடு  விரியும் புன்னகையில்  மைக் பற்றி "எனக்கு அவ்வளவாக பேச வராது..  கேள்வி--பதில்  மாதிரி வைத்துக் கொள்ளலாமா?" என்று சுஜாதா நெளிந்த பொழுதே 'நம்மில் ஒருவர்' தோரணையில் கூட்டத்தினருக்கு அவர் ரொம்பவும் நெருக்கமாகி விட்டார்.   வாசகர்கள் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்கிறேன் பேர்வழி என்று ஆரம்பித்து,  கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் போனதே தெரியாமல் சுஜாதா கூட்டத்தினரைக் கட்டிப் போட்டு விட்டார். .  மைக் முன் நின்று கொண்டு இந்த மாதிரி இவ்வளவு நேரம் இதுவரை பேசிய அனுபவமே எனக்கில்லை என்று அவரே திகைக்கும் அளவுக்கு அந்த இலக்கிய கூட்டம் அமைந்து விட்டது.   அவர் பேசி முடித்து தன் இடத்தில் வந்து அமர்ந்ததும் அவரைச் சந்தித்துக் கைகுலுக்கி 'விண்வெளிப் பயணம்' சம்பந்தப்பட்ட சோவியத் யூனியன் வெளியீடான ஒரு என்.சி.பி.எச்.  புத்தகத்தை அவருக்கு பரிசளித்தது இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது.  முதல் பக்கத்திலேயே 'அன்புடன் ஜீவி' என்று எழுதித்தான் கொடுத்திருந்தேன். பிற்காலத்தில் எனக்கு யாரும் புத்தகம் அனுப்ப வேண்டாம் என்று வேண்டிக் கொண்ட அவர் அன்று ஆர்வத்துடன் அந்தப் புத்தகத்தை வாங்கிக் கொண்டு சிறு குழந்தை மாதிரி திருப்பித் திருப்பி அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த காட்சியை மறப்பதற்கில்லை.  இதெல்லாம் நடந்து இன்றைக்கு ஏறத்தாழ 45 வருடங்களுக்கு மேலிருக்கும்.

குமுதத்தில் வெளிவந்த 'நைலான் கயிறு' தான் நான் படித்த சுஜாதாவின் முதல் தொடர்.  அதைப் படித்த காலத்து, குமுதத்தின் துணையாசிரியர்களில் ஒருவர் எடுத்த அவதாரம் தான் இந்த சுஜாதா என்ற நினைப்பே மேலோங்கியது.  எனக்கு அவர்களில் ஒருவரின் மேல் 'அவர் தான் இவர்' என்று பலத்த சந்தேகம்.   'இதை குமுதத்திற்கே எழுதிக் கேட்டால் என்ன' என்ற ஆர்வத்தில் கேட்க, 'தங்கள் ஆர்வத்திற்கும் கடிதமெழுதி அதை வெளிப்படுத்தியதற்கும் நன்றி'  என்று ஆசிரியருக்காக கையெழுத்திட்டு ரா.கி. ரங்கராஜனிடமிருந்து கடிதம் வந்தது.   அப்படியும் சுஜாதா யார் என்று சொல்லாத சாமர்த்திய பதிலாக அது இருந்தது.

'கணையாழி'யில் கடைசிப் பக்கம் எழுதிய ஸ்ரீரங்கம் ரங்கராஜன்,  குமுதத்திற்கும் ஒரு  கதை எழுதி அனுப்பி வைக்க 'நிறைய எழுதுங்கள்'  என்று அவருக்கு அனுப்பி வைத்திருந்த செக்கின் இணைப்புக் கடிதத்தின் மூலையில் ஆசிரியர் எஸ்.ஏ.பி.  நுணுக்கி எழுதிய எழுத்துக்கள் ஆக்ஸிஜனாக செயல்பட சுஜாதாவின் பிர்மாண்டத்திற்கு அன்றே கால்கோள் விழா நடந்து விட்டது என்று அறிந்தேன்.

இவர் விகடனில் எழுதிய  'ஜன்னல் மலர்',  பின்னால் அதே விகடனில் 'கரையெல்லாம் செண்பகப்பூ' வருவதற்குள்  நன்றாகவே தமிழ் எழுத்துலகில் சுஜாதா தன் ஸ்தானத்தை நிலை நிறுத்திக் கொண்டு விட்டார்.   பூப்போன்ற அந்தக் கவிதைத் தலைப்பு,  கதையின் இடையிட்ட நாடோடிப் பாடல்கள்,  கிராமம் - கிராமம் சார்ந்த மக்கள்,  நாடோடிப் பாடல்கள் பற்றி ஆராயும் நோக்குடன் வந்திருக்கும் கல்யாண ராமன்,  சென்னை வாலிபி சிநேகலதா,  ஜமீன்,  அமானுஷ்யம், மர்மம் என்று கலந்து கட்டி சுஜாதா விளையாடியிருந்ததை  விஷயம் தெரிந்த வாசகன் லெவலில்  அந்நாட்களில் படித்து  நண்பர்களிடம் டிபேட் பண்ணுவதில் அலாதி சுகம் கிடைத்தது.   ஜெயராஜ் ஓவியம்,   ஆனந்த விகடன் பிரசுரம் என்று வெகுஜன வாசகர்கள் கவனிக்கப்படும் எழுத்தாளராக சுஜாதா தலையெடுத்ததும் அப்போது தான்..

சுஜாதாவை நினைத்தாலே '88 வாக்கில் அவர் கல்கி பத்திரிகையில் எழுதிய 'இருள் வரும் நேரம்'ங்கற தொடர் என் நினைவுக்கு வந்து விடும்.  பலருக்கு இந்தத் தொடர் அறிமுகம் ஆகியிருக்காது என்பதினால் லேசாகக் கோடி காட்டுகிறேன்.

பல்கலைக் கழக சைக்காலஜி புரொபசரின் அழகான மனைவி அம்ருதா.  ஒரு கல்யாண ரிஷப்ஷனுக்காக காரில் கிளம்பியவர்கள்,  கார் நடுவழியில் ரிப்பேராகி  நின்று விட வேறு வழியின்றி பஸ் பிடித்து வீடு செல்ல பக்கத்து ரோடோர பஸ் ஸ்டாப்பை நாடுகிறார்கள்.   திமுதிமு கூட்டத்துடன் வந்த பஸ்ஸில் ராம்பிரகாஷ் மட்டுமே திணிக்கப்பட்டு  பின்னால் நின்றிருந்த அவர் மனைவி பஸ் ஸ்டாப்பிலேயே தேங்கி விடுகிறாள்.  ஆட்டோ ஒன்றை செலுத்திக் கொண்டு அந்த வழியே வந்த பாபுவும் அவன் நண்பன் பால்குண்டுவும் இதைப் பார்த்து அடுத்த ஸ்டாப்பில் பஸ்ஸைப் பிடித்து விடலாம் என்று அம்ருதாவை  நம்ப வைத்து ஆட்டோவில் ஏற்றிக் கொள்கின்றனர்.  கபன் பார்க் இருட்டு அவர்களுக்கு வசதியாக அம்ருதா அபலையாய் அவர்கள் பசிக்கு இலக்காகிறாள்.

இப்படிக் கதையை ஆரம்பித்து புரொபசர்--  அந்த விபத்திற்குப் பிறகு மன நலம் பாதித்து போன அவர் மனைவி அம்ருதா,  புரொபசர்-- அவர் மாணவி வர்ஷா,  வர்ஷா-- வர்ஷாவின் புரொபசர் மீதான் கிரேஸ். வர்ஷா - புரொபசர் பழக்கத்தை தீவிரமாகக் கண்காணித்து மனம் பேதலிக்கும்  அம்ருதா,  ஆட்டோ பாபு - அவன் அம்மா லஷ்மி, சிக் பேட்டை விவகாரங்கள் என்று தொட்டுக் கொள்ள நிறைய ஐட்டங்களுடன் பரிமாறுகிறார் சுஜாதா.   இப்படியோ, அப்படியோ என்று எல்லா சாத்திய கூறுகளையும் அலசும் வேகத்தில் மனித மனத்தின் அத்தனை அடிமன ஆழ விகற்பங்களும் வெளிச்சம் போடப்பட்டு வெட்கங்கெட்டுத் திரிகின்றன.    சைக்யாரிஸ்டுகள் புழங்கும்  வார்த்தைகள் புதினத்திற்கு தனி யதார்த்தத்தைக் கொடுக்க தமிழுக்குப் புதுசான சூழ்நிலை விவரிப்புகள் என்று எடுத்துக் கொண்ட விஷயத்தில் படிப்பவரின் ஈடுபாடு கூட அதை அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன் சொல்லும் சுஜாதாவின் அதீத திறமை வெளிப்படும் நாவல் இது.

(வளரும்)