அசோக மித்திரன் என்னும் எழுத்துக் கலைஞர்

எல்லோருக்கும் வாசிக்க நேரம் கிடைத்திருக்கிறது.    தொலைக்காட்சி பார்க்க நேரம் கிடைத்திருக்கிறது.  வீட்டில் அடைந்து கிடைக்கும் நேரத்தை உபயோகமாக எப்படி செலவிடலாம் என்ற யோசனையின் வெளிப்பாடு இந்தப் புதுப் பகுதி.     சென்ற தலைமுறை சார்ந்த நம் தமிழ் எழுத்தாளர்களின் என்னைக் கவர்ந்த சில கதைகளை இந்தப் பகுதியில் சொல்லலாம் என்று எண்ணம்.  கதை, கட்டுரை  எழுத ஆசைப்படுபவர்களுக்கு பயிற்சிக் களமாகவும் இருக்கும்.    வாருங்கள், நண்பர்களே!...

முதலில் ஒரு எலிக் கதை.   இந்தக் கதையை எழுதியவர் தமிழில் தன் முத்திரையைப் பதித்த எழுத்தாளர் அசோக
மித்திரன். 

எலியொன்று ரொம்பவும் தொந்தரவு பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறது.  ராத்திரி ஆச்சுன்னா சமையலறையில் ஒரே துவம்சம். 

அந்த வீட்டில் இரவு பலகாரம் என்றால் பெரும்பாலும் தோசையும்  உப்புமாவும் தான்.   எலிப்பொறி உள் கம்பியில் எப்படி உப்புமாவை மாட்டுவது?..  தோசையை வேண்டுமானால் பொத்தல் போட்டு மாட்டலாமா என்று அசோக மித்திரன் ரொம்பவே தமாஷ் பண்ணுகிறார்.

'எப்படியாவது அந்த எலியை இன்றைக்குப் பிடித்து விட வேண்டும் என்று சூளுரைக்கிற மாதிரி மனைவி போட்ட உத்தரவில் உடனே கணேசன் அந்த இரவில் பொறியில் வைக்க வடை எங்கே கிடைக்கும் என்று தேடித் திரிகிறான்.

பொதுக்கூட்டம் நடக்கும் ஒரு மைதானத்தை அவன் அடைந்த பொழுது எண்ணைய் சட்டியில் வடை போட்டுக் கொண்டிருக்கும்  ஒரு தள்ளு வண்டிக்காரனைப் பார்க்கிறான்.  அவனைச் சுற்றி நிற்கும் கும்பலில்  தானும் ஒருவனாக கணேசன் வடைக்காக வேண்டி நிற்கிறான்.  அவனானால்  நீர்மூழ்கிக் கப்பல் மாதிரி எண்ணையில் மிதக்கும் மிளகாய் பஜ்ஜியேப் போட்டுக்  கொண்டிருக்கிறான்.   அது முடிந்ததும் தான் வடை வேலை ஆரம்பிக்கும் போலிருக்கு.   வடைக்காக வெயிட் பண்ணிக் கொண்டிருக்கும் கூட்டமும்  இடையில் கிடைத்த ஒரு தீனி சபலத்தில் பஜ்ஜியையும் வாங்கிச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.  ஒரு வழியாக பஜ்ஜி போடும் வேலையை முடித்தோ அல்லது நடுவில் நிறுத்தியோ  இதோ வடை போடுவதற்கான ஆயத்தங்களில் இறங்குகிறான்.

கணேசனுக்குத் தேவை இரண்டு வடைகள் தாம்.  அதுவும் அவனுக்காக அல்ல;  அந்த எலிக்காக.   எண்ணெயில் புரளும் வடையை ஜல்லிக் கரண்டியில் லாவகமாக நிமிர்த்தியும் அழுத்தியும்  தேர்ந்த கலைஞனைப் போல அவன் கையாளலைப் பார்த்துக் கொண்டு நிற்கிறான்.   தட்டில் எடுத்துப் போடுகையில் எனக்கு எனக்கு என்று கூட்டமே ஆலாய் பறக்கிறது.   கணேசனுக்கு அவர்களோடு நெருக்கியடித்து தானும் கைநீட்ட லஜ்ஜையாக இருக்கிறது.

அடுத்த ஈடு வடை எடுத்துப் போடும் போது எப்படியோ அந்த வண்டிக்காரனின் கவனத்தைக் கவர்ந்து அத்தனை நேரம் நின்றதற்கு ஒன்று கேட்டால் அவமானமாக இருக்கும் என்று சுடச்சுட பேப்பரில் பொத்தி இரண்டு வடைகளை வாங்கிக் கொண்டு  கணேசன் வீடு திரும்புகிறான்.

யார் முகத்தில் விழித்ததோ  தெரியவில்லை,  அன்று இரவு  அந்த எலி பொறியில் வசமாக மாட்டிக் கொண்டு விடுகிறது.

கொஞ்ச தூரத்தில் இருக்கும் மைதானத்தில் கொண்டு போய் விட்டால் அது வழி தெரிந்து திரும்ப கொஞ்ச நாளாவது ஆகும் என்ற தீர்மானத்தில்  கணேசன் மைதானத்திற்கு எலிப் பொறியைத் தூக்கிக் கொண்டு நடக்கிறான்.

இதோ, மைதானம் வந்து விட்டது.  பொறியை மைதானத்து மண் தரையில் வைத்து மெதுவாக  மூடிக்காம்பை  கணேசன் அழுத்தினான்.

எலி வெளியே வந்தது.

அது பெரிய எலியும் இல்லை மிகச் சிறியதும் இல்லை.   பரந்த வெளி பழக்கமில்லாமல் எலி தாறுமாறாக ஓடியது.   அப்போது எங்கிருந்தோ  காக்கை ஒன்று எலியை ஒரு முறை கொத்தி விட்டுப் போயிற்று.  எலி மல்லாந்து படுத்து துள்ளிற்று,  பிறகு  இன்னும் வேகமாக  தத்தி  தத்தி  ஓடிற்று.   காக்கை ஒரு சுற்று சுற்றி விட்டு  வேகமாக கீழிறங்கியது.   எலிக்கு பதுங்க இடம் தெரியவில்லை.  காக்கை எலியை அப்படியே கொத்திக் கொண்டு  தூக்கிச் சென்று விட்டது.  கணேசனுக்கு துக்கமாக இருந்தது. 

இன்னொன்றும் அவன் துக்கத்தை  அதிகரிக்கச் செய்தது.  பொறியைத்  தூக்கிக் கொண்டு வீடு திரும்ப ஆரம்பித்தான்.  பொறிக்குள் பார்த்தான்.   அவன் முந்தின இரவு கொக்கியில் மாட்டிய  வடை அப்படியே தின்னப்படாமல் இருந்தது.

--  என்று கதை முடிகிறது.

அந்தக் காலத்தில்  தமிழ் வகுப்புகளில்  'நயம் பாராட்டுதல்' என்று  ஒரு பகுதி உண்டு.  பெரும்பாலும் கவிதைகளைக் கொடுத்து  அதன் சிறப்புகளைச் சொல்கிற மாதிரி இது.

வாசிப்பின் நேர்த்தி எதையும் படித்ததோடு நின்று விடுவதில்லை.   படித்ததை மனசில் அசை போட்டு அனுபவிக்க வேண்டும்.  நாம் வாசிக்கற சமாச்சாரங்களும் அசை போடுகிற மாதிரி இருக்க வேண்டும் என்பது முக்கியம்.

இந்த எலிக் கதை என்னைப் பொருத்த மட்டில் அசோக மித்திரனின் பாணி கொடி கட்டிப் பறக்கிற அற்புதமான கதை.  சின்னச் சின்ன வரிகளில்  பெரிய எழுத்து வித்தையை நடத்துவார் அவர்.   'தேமே'னென்று  ஒன்றும் தெரியாத மாதிரி தான் சொல்றதை அலட்டிக்காமல் மனுஷர் சொல்லி விட்டுப் போய் விடுவார்.  அதைப் படித்து விட்டு நாம் படுகிற அவஸ்தை இருக்கிறதே... 

அந்தக் கடைசி வரி,  'அவன் முந்தின இரவு கொக்கியில் மாட்டிய வடை  அப்படியே தின்னப்படாமல் இருந்தது என்பது  தான் மொத்த கதையையுமே தாங்கி நிற்கிற தாங்குமிடம்.  அல்லது இந்த பரிதாபத்தை இன்னொருவரிடம் பகிர்ந்து கொள்வதற்காகவே மொத்த கதையும்.

எலி அந்த வடையை யாவது  தின்று விட்டு செத்துப் போயிருந்தால்   இவன் மனசு கொஞ்சம் சாந்தப்பட்டிருக்கும்.  செத்தே போய் விட்ட எலி,  சாவதற்கு முன் வடையைத் தின்றிருந்தால் என்ன தின்னாவிட்டால் என்ன என்பது விவாதத்திற்கு  சரியாக இருக்கும்.  'அட செத்தது தான் செத்தது,  சனியன் வடையைத் தின்று விட்டு  செத்திருக்கலாமிலே'  என்பது பரிதாபம்.  அதுவும் நேற்றிரவு
மைதானத்தில் கால் கடுக்க நின்று  அவ்வளவு பாடுபட்டு அது தின்பதற்காகவே வாங்கி வந்த   வடை!

இந்தக் கதையில் இன்னும் நிறைய சிறப்புகள் இருக்கின்றன.  பின்னூட்டத்தில் தான் அவற்றைச் சொல்லுங்களேன்..

(அசோகமித்திரன்  பிறந்தது  ஆந்திரத்து  செகந்தராபாத்தில்.  இயற்பெயர்  தியாகராஜன்.   நமது பதிவுலக நண்பர்  கீதா சாம்பசிவம் அவர்களுக்கு சொந்த சித்தப்பா உறவு முறை.

கல்லூரி வாழ்க்கைக்கு பிறகான அசோக மித்திரனின் பிற்காலத்து  வாழ்க்கை  பூராவும் தமிழகத்திலேயே.  ஆரம்பத்தில்  அன்றைய 'ஆனந்த விகடன்' ஆசிரியரின் ஜெமினி ஸ்டூடியோவில்  மக்கள் தொடர்புத் துறையில் கொஞ்ச காலம் பணியாற்றினார்.  வெள்ளித்திரைக்கு  பின்னாலான  திரையுலகத்தினரின் வாழ்வின் சகல உணர்வுகளையும் சித்தரிக்கும்  இவரது  'கரைந்த நிழல்கள்'
புதினம் அந்த ஆரம்பகால ஸ்டூடியோ அனுபவங்களின் சாயலில் எழுதியது  தான்.  சினிமா வாய்ப்பு தேடி வந்த ஒரு நிஜப் புலிவேடக்காரரை நினைத்து எழுதிய கதை தான் இவரது  'புலிக்கலைஞன்'  சிறுகதையும்.)